4

“แหม...ป้าดาวล่ะก็ ตอนเที่ยงก็ตอนเที่ยงสิครับ” อาทินมองค้อนก่อนหิ้วของเดินตรงไปที่ห้องครัว

“เราไปหมักหมูกับทำน้ำจิ้มกันดีกว่าค่ะ” หริ่งเอ่ยชวนด้วยสีหน้ายิ้มๆ หลังช่วยกันขนของลงจากรถเสร็จ

“ค่ะ” เขมมิกาขานรับก่อนจะเดินตามกันเข้าไปในห้องครัวใหญ่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

ชั่วโมงต่อมา...หลังจากที่หมักหมู ปั่นน้ำจิ้มหมูกระทะ ล้างผัก และเตรียมของต่างๆ เสร็จ ก็ช่วยกันทยอยยกออกไปวางเรียงที่ด้านนอกจนครบ หัวหน้าคนงานก็หันไปบอกลูกน้องทันใด

“ทินไปเรียกคนงานมากินหมูกระทะเร็ว”

“ครับ” อาทินขานรับก่อนจะมุ่งตรงไปยังรถกระบะคันใหญ่ จากนั้นก็ขับไปตามเส้นทางภายในไร่อย่างรวดเร็ว

“ไม่น่าเชื่อนะคะว่าจะเสร็จภายในหนึ่งชั่วโมง” หริ่งหันไปชวนคุย

“นั่นสิคะ” เขมมิกาพยักหน้ารับยิ้มๆ

“ดีนะคะที่เราซื้อเนื้อหมูแบบที่เขาหั่นและหมักน้ำมันงามาแล้ว เลยประหยัดเวลาไปได้เยอะเลย” หริ่งเอ่ยเสริม เพราะหมูหมักน้ำมันงาที่ซื้อมานั้น แค่เพียงเติมส่วนผสมเครื่องปรุงเข้าไปคลุกเคล้า ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ใช่ค่ะ เราตักใส่จานวางตามโต๊ะเลยดีไหมคะ” เขมมิกาเสนอ

“ค่ะ/ค่ะ” หริ่งกับดาวเรืองขานรับก่อนจะตักหมูหมักหอมๆ ใส่ถาดใบเล็ก ส่งให้เขมมิกากับเบิ้มเอาไปวางตามโต๊ะต่างๆ

ยี่สิบนาทีต่อมา...คนงานที่ล้างตะกร้าใส่ลำไยและทำความสะอาดโกดังเสร็จ ร่วมยี่สิบคนที่เดินทางมาถึงก็พากันเอ่ย

“โห...อลังการมากๆ เลยครับคุณหนู”

“ถ้าไม่พอลุกไปตักอีกได้ไม่อั้นนะคะ” เขมมิกาบอกพร้อมกับฉีกยิ้มหวานส่งให้กับทุกคน จะว่าไป! ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะถังแตกจนไม่มีเงินติดตัวหรืออะไรหรอก จริงๆ มันก็พอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง จึงอยากจะตอบแทนน้ำใจของคนงานที่กลับมาหาเธอ

“ครับ/ค่ะ” ทุกคนขานรับด้วยก่อนจะพากันเข้าไปนั่งตามโต๊ะที่จัดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“บรรยากาศเป็นใจซะด้วยนะครับ” เบิ้มออกความเห็น หลังเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าที่มีเมฆหนา บดบังแสงแดดของอาทิตย์ แถมยังมีลงเย็นๆ พัดผ่านมาเป็นระยะๆ อีกด้วย

“ใช่ค่ะ” เขมมิกาพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

“โอ้โห...มีทั้งปลาหมึกกรอบ ปลาหมึกสด กุ้ง ตับ สไบ แมงกระพรุน ไส้กรอก ลูกชิ้นปลา เต้าหู้ไข่ไก่ เห็ดเข็มทอง เห็ดหูหนู จัดเต็มจริงๆ ครับคุณหนู” คนงานชายเอ่ยชม

“สุดยอดครับ” คนงานอีกคนที่นั่งข้างๆ ก็เอ่ยพลางยกนิ้วให้

“รักคุณหนูที่สุดเลยค่ะ” คนงานหญิงเอ่ยสมทบตามอย่างรู้สึกหิวได้ไม่ขาดคำ อยู่ๆ ก็มีรถสปอร์ตหรูแล่นเข้ามาจอดที่บริเวณหน้าเรือนใหญ่

บรื้น...

“รถสวยเว่อร์” อาทินที่กำลังจะเข้าไปนั่งร่วมวงทานหมูกระทะกับคนงาน หันไปมองอย่างรู้สึกตื่นเต้นที่นานๆ จะได้เห็นรถสวยๆ ในระยะใกล้ๆ แบบนี้

คนที่ทำใจกล้าหน้าด้านขับรถเข้ามาในไร่แห่งนี้เป็นครั้งที่สอง ก้าวออกมาจากรถ แล้วหันไปเอ่ยทักทายนางฟ้าคนสวยที่ยืนอยู่ อย่างรู้สึกเขินนิดๆ “สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ” เขมมิการู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าอย่างบอกไม่ถูก ที่อีกฝ่ายเล่นบุกมาหาแบบนี้

“กำลังจะกินหมูกระทะกันเหรอครับ?” ขุนพันเอ่ยถามพลางหันไปส่งยิ้มและก้มหัวลงนิดๆ ให้กับเหล่าคนงานที่กำลังจับจ้องมายังตนเป็นสายตาเดียว

“ค่ะ ทานด้วยกันไหมคะ” เขมมิกาเอ่ยชวนอย่างเสียมิได้

“ครับ ผมกำลังหิวพอดีเลย” คนหล่อหน้าด้าน เอ๊ย! หน้ามึนขานรับทันใด เพราะมีเรื่องร้อนอกร้อนใจที่อยากจะถามกับสาวเจ้าให้รู้เรื่อง หรือ อย่างน้อย ก็ต้องได้คำตอบที่ชัดเจนกลับไป ไม่อย่างนั้นคืนนี้อาจจะนอนไม่หลับเหมือนเมื่อคืนอีก

“สวัสดีครับ คุณเป็นแฟนคุณโยโกะเหรอครับ” เบิ้มถามอย่างอดไม่ได้ เพราะที่ผ่านมาบุตรสาวของเจ้านายผู้ล่วงลับ ไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายมาก่อน จะมีก็แต่...นารีดา ที่มาเที่ยวเล่นในไร่เป็นประจำ

“เอ่อ...ผมชื่อขุนพันครับ เป็นเพื่อนของน้องโยโกะ” ขุนพันตอบยิ้มๆ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อเบิ้มเป็นหัวหน้าคนงานของที่นี่” เบิ้มยิ้มก่อนจะส่งมือไปจับกับอีกฝ่าย

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับลุงเบิ้ม” ขุนพันจับมือตอบเบาๆ อย่างมีมิตรไมตรี

“เอ่อ...เชิญทางนี้หน่อยค่ะ” เขมมิกาเอ่ยพร้อมกับผายมือเชิญแขกผู้มาเยือน

“ขอตัวก่อนนะครับ” ขุนพันเอ่ยก่อนจะเดินตามนางฟ้าคนสวยไปด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

เขมมิกาที่เดินห่างออกมาราวๆ สิบเมตร หันไปเอ่ยถามชายหนุ่มมาดผู้ดีด้วยน้ำเสียงที่เบา เพราะไม่อยากจะให้คนงานได้ยินหรือรับรู้การสนทนาด้วย

“คุณมาทำไมคะ?”

“คุณเปิดอ่านข้อความของผม แต่ไม่ยอมตอบใดๆ” ขุนพันต่อว่าเบาๆ อย่างกระวนกระวายใจ เพราะสาวเจ้าอ่านกฎข้อห้ามต่างๆ ของตนเสร็จ ก็เงียบหายไปเลย มันทำให้เขาคาดเดาไม่ได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“คือฉันกำลังยุ่งๆ อยู่น่ะค่ะ” เขมมิกาอมยิ้มกับท่าทีร้อนรนของ อีกฝ่าย

“ครับ ผมเข้าใจแล้ว” ขุนพันหันไปมองคนงานที่กำลังรับประทานหมูกระทะไปพลาง ส่งสายตาจ้องมองมาที่ตนกับสาวเจ้าอย่างเต็มไปด้วยความสงสัย

“คุณจะกินหมูกระทะจริงๆ เหรอคะ” เขมมิกาถามย้ำอีกครั้ง

“ครับ เว้นซะแต่คุณไม่อยากให้ผมกินด้วย” แขกไม่ได้รับเชิญกลั้นใจตอบไปอย่างหน้าด้านๆ

“กินได้ค่ะ แต่กลัวจะไม่ถูกปาก เอ่อ...คุณนั่งโต๊ะตรงนั้นนะคะ พอดีโต๊ะทางนี้คนงานนั่งกันเต็มแล้วค่ะ” เขมมิกาบอกพลางชี้ไปยังโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่หน้าบ้าน

“ได้ครับไม่มีปัญหา” ขุนพันยิ้มรับอย่างเต็มใจ

“เชิญค่ะ” เขมมิกาบอกพร้อมกับผายมือเชิญอีกฝ่ายให้เดินตามไปที่โต๊ะ จากนั้นก็เดินไปบอกคนงานให้ยกเตาถ่านไปตั้งให้ และยกหมูหมัก น้ำจิ้ม รวมไปถึงของต่างๆ ไปวาง เพื่อจะทานหมูกระทะร่วมกับอีกฝ่าย

สิบนาทีต่อมา...

“วันนี้อากาศดีนะครับ” ขุนพันชวนคุย ขณะคีบหมูหมักขึ้นไปย่างบนเตาหมูกระทะด้วยสีหน้ายิ้มๆ

“ใช่ค่ะ! ตอนแรกว่าจะเลี้ยงคนงานตอนเย็น แต่หัวหน้าคนงานบอกว่า...พรุ่งนี้ต้องเก็บลำไยแต่เช้า”

“พวกเขากลับมาช่วยคุณเหรอครับ” ขุนพันถามอย่างสงสัย เพราะเมื่อวานมาไม่เห็นมีใครสักคน นอกจากสาวสวยตรงหน้าแค่คนเดียว

“ค่ะ พวกเขาจะอยู่จนถึงวินาทีสุดท้ายของไร่เดชา” เขมมิกาบอกอย่างรู้สึกตื้อไปทั้งหัวใจ

“คุณคงไม่มีเวลาได้อ่านข้อสัญญา”

“ใช่ค่ะ” เธอพยักหน้ารับเบาๆ

“พรุ่งนี้เช้าผมคงจะได้คำตอบใช่ไหมครับ” คนที่ห่างหายเรื่องความสัมพันธ์บนเตียงกับสาวๆ มานาน เอ่ยถามเข้าเรื่องทันที

“...” เขมมิกาเงยหน้าขึ้นมองหนุ่มหล่อมาดผู้ดีนิ่ง