บทที่ 2 ตัดสินใจ

หลังจากที่เมื่อคืนนั่งคุยกับพี่สาวจนดึกดื่นและยังมีพี่เขยมาสมทบให้การสนับสนุนเธอในการขอทุนไปเรียนต่ออเมริกาในครั้งนี้ทำให้ไพลินมีกำลังใจเป็นอย่างมากที่จะเดินไปตามความฝันเพื่ออนาคตของตนเองและครอบครัว วันนี้เธอจึงเตรียมคำตอบมาให้ไมร่าอย่างไม่ลังเล

“ไพลินทางนี้ ทางนี้ ทำไมวันนี้มาสายจัง” ไพลินเร่งฝีเท้าไปตามเสียงเรียกของเพื่อนสาวที่กำลังพร้อมโบกไม้โบกมือให้เธอออยู่ไม่ไกลนัก

“ลินขอโทษทีไมร่า พอดีเมื่อคืนลินนอนดึกไปหน่อยวันนี้เลยเผลอตื่นสาย ไมร่าทานอะไรมาหรือยัง”

“ยังเลยก็รอลินนั่นแหละแต่ดูแล้วคงไม่น่าจะทันแล้วล่ะ”

“ลินขอโทษนะไมร่าที่ทำให้ไม่ได้ทานอาหารเช้า เอาอย่างนี้ดีไหมเดี๋ยวลินจะไปซื้อแซนด์วิชให้ไมร่าเข้าห้องไปก่อนจะได้ไม่ถูกอาจารย์เช็คชื่อว่ามาสาย” สีหน้ารู้สึกผิดบอกกับเพื่อนสาวผมทองเสียงอ่อยเพราะคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้เพื่อนต้องพลาดอาหารเช้าซึ่งเธอเป็นคนบอกกับเพื่อนสาวอเมริกันคนนี้เสมอตั้งแต่มาอยู่ที่ประเทศไทยว่าอาหารมื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญ

“ไม่เป็นไรหรอกลินอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ไมร่าไม่ได้ซีเรียสอะไรหรอกเมื่อกี้ก็ทานนมรองท้องมาแล้ว ไปเรียนกันก่อนเถอะเดี๋ยวค่อยว่ากัน”

“แต่ว่า...” ไพลินยังคงรู้สึกไม่ดี

“เถอะน่า ไมร่าจะทวงคำตอบเรื่องไปเรียนอเมริกากับลินด้วยคงต้องคุยกันยาว ตอนนี้เข้าเรียนกันก่อน” เธอพูดไปด้วยลากไพลินไปด้วยเพื่อให้ทันเรียนในคาบแรกของวันนี้ ไพลินเดินตามแรงลากของไมร่าไปด้วยความรู้สึกผิดอยู่เต็มอัตรา

-------------------------------------------------

หลังจากการเรียนในภาคเช้าเสร็จสิ้นลงไพลินและไมร่าก็รีบมาหาอะไรกินที่โรงอาหารทันทีเพราะความหิว สายตาสอดส่องหาโต๊ะสำหรับนั่งทานข้าวเพราะเวลาใกล้เที่ยงแบบนี้โรงอาหารมักจะหนาแน่นไปด้วยเพื่อนนักเรียน ครูฝึกสอน หรือแม้แต่อาจารย์ที่ต่างเริ่มทยอยกันมาหาอาหารมื้อเที่ยงทานกัน

“ไมร่านั่งลงรอลินที่นี่นะ เดี๋ยวลินไปซื้อข้าวมาให้” ไพลินรีบวางกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะที่จับจองอย่างเร่งรีบเพราะจะไปหาซื้ออาหารมาให้ไมร่าชดเชยที่เพื่อนต้องมาอดอาหารเช้าเพราะตนเอง

“ไปด้วยกันนั่นแหละ ไมร่าอยู่ที่นี่จะเกือบปีแล้วใกล้จะต้องกลับอเมริกาอีกไม่ถึงเดือนนี้แล้วนะเดินซื้ออาหารเองจนคล่องแล้วล่ะ ลินไม่ต้องคอยบริการไมร่าเหมือนตอนไมร่ามาใหม่ ๆ หรอก ไปด้วยกันนั่นแหละเผื่ออยากกินอะไรไมร่าจะได้เลือกเอง” เมื่อเพื่อนสาวต้องการแบบนั้นไพลินก็พยักหน้าตามใจแล้วพากันเดินไปหาซื้ออาหาร

“สรุปลินได้คำตอบหรือยังเรื่องไปเรียนอเมริกา เมื่อคืนไมร่าเกริ่นกับพี่เมสันไว้แล้วนะ” ระหว่างที่กำลังทานอาหารไมร่าก็เอ่ยขึ้นมา แค่ไมร่าเอ่ยถึงชื่อพี่ชายของเธอไพลินก็รู้สึกใจเต้นแปลก ๆ

“แล้วพี่ชายไมร่าว่ายังไงบ้าง” น้ำเสียงไม่มั่นใจถามออกไป

“พี่เมสันบอกว่าอยากเห็นลินและสอบถามอะไรนิดหน่อย ถ้าหากจะต้องให้ทุนใครสักคนหนึ่งพี่เมสันบอกกว่าเขาก็อยากจะสัมภาษณ์เด็กทุนด้วยตัวเขาเอง”

“แต่พี่ชายไมร่าอยู่อเมริกาไม่ใช่เหรอแล้วเขาจะเจอลินยังไง” ความรู้สึกกลัวเริ่มเข้ามาครอบงำไพลิน เพราะแม้เธอจะไม่เคยเจอหรือเห็นหน้าตาพี่ชายของไมร่าแต่ก็พอรู้ว่าไมร่าและพี่ชายอายุห่างกันพอสมควรเพราะไมร่าเป็นลูกหลงจึงทำให้อายุของเธอกับพี่ชายห่างกันเกือบยี่สิบปีเลยทีเดียว

“นี่แหละที่ไมร่าอยากจะถามลินว่าลินพอจะมาค้างที่บ้านอาจารย์เพ็ญชาติได้หรือเปล่า กลางคืนจะได้คอลหาพี่เมลสันเพื่อให้เขาเห็นหน้าและสัมภาษณ์ลินไง เพราะถ้าหากเป็นกลางวันแบบนี้ที่อเมริกาก็เป็นกลางคืน พี่เมลสันเป็นคนที่งานยุ่งมากบางทีกลางคืนต้องออกงานสังคมอีกคงไม่มีเวลามาคอลเวลานี้”

“ลินรู้สึกกลัวยังไงไม่รู้ พี่ชายของไมร่าอาจจะไม่ถูกชะตาลินหรือลินอาจจะสัมภาษณ์ไม่ผ่านจนพี่ชายไมร่าไม่อยากให้ทุนก็ได้” เธอบอกความรู้สึกที่มีตอนนี้ไปตรง ๆ

“อย่าคิดแบบนั้นสิ ไมร่าพูดเรื่องลินให้พี่เมลสันฟังเยอะมากและพูดในทางที่ดีลินไม่ต้องกังวล คิดเสียว่าลินกำลังสอบชิงทุนเพื่อเรียนต่อ ลินจะได้รู้สึกมีพลังเวลาคุยกับพี่เมสันยังไงล่ะ” ไมร่าให้กำลังใจ

“แล้วคุณเมสันเขาจะสะดวกวันไหน ลินจะได้ขอพี่สาวเพื่อไปค้างกับไมร่าที่บ้านอาจารย์”

“วันนี้”

“หืม วันนี้เลยเหรอ” ดวงตากลมโตมองเพื่อนอย่างตกใจที่ทุกอย่างดูรวบรัดไปหมด

“ไมร่ามีเวลาอยู่ที่ไทยอีกไม่นานเลยอยากจะช่วยลินให้ได้มากที่สุด เราไม่ควรปล่อยเวลาผ่านไปเฉย ๆ” ไมร่าพูดจริงจัง แม้จะเป็นเด็กฝรั่งแต่ด้วยความมีพี่ชายคอยเป็นแบบอย่างความคิดที่เป็นแบบเป็นแผน ไมร่าจึงดูมีความคิดที่โตกว่าวัยมาก

“ลินขอโทรบอกพี่พลอยก่อนนะว่าวันนี้จะค้างบ้านอาจารย์เพื่อสัมภาษณ์ทุนกับคุณเมลสัน”

“งั้นก็รีบทานข้าวกันเถอะลินจะได้โทรหาพี่สาว ไมร่าก็จะได้ สไกป์ไปบอกพี่เมลสันเพื่อนัดเวลาสัมภาษณ์ลิน” ไพลินพยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่ทั้งคู่จะรีบทานอาหารและไปทำตามที่พูดกันไว้

ทางด้านเมสัน (ประเทศสหรัฐอเมริกา)

“เมื่อไหร่เราจะได้อยู่ด้วยกันทุกวันคะ ซาร่าอยากอยู่กับคุณตลอดเวลาไม่อยากห่างไปไหน เมื่อไหร่คุณจะขอซาร่าแต่งงานสักที ซาร่าไม่อยากเห็นคุณถูกผู้หญิงพวกนั้นจ้องตาเป็นมันอีกแล้วนะคะ ทุกครั้งที่พวกนั้นเห็นคุณไม่ต่างจากแร้งที่คอยจ้องจะทึ้งเนื้อยังไงไม่รู้ ถ้าเราแต่งงานกันแล้วพวกนั้นจะได้เลิกจ้องคุณเสียที ซาร่าอยากเป็นคุณแม่แล้วนะคะ” น้ำเสียงออดอ้อนดัดจริตของหญิงสาวร่างอรชรที่กำลังนอนเปลือยคลอเคลียร่างสูงใหญ่บนเตียงถามถึงความความสัมพันธ์ที่จะทำให้เธอได้เป็นเจ้าของนักธุรกิจหนุ่มที่ร่ำรวยที่สุดในทวีปอเมริกา เพราะมั่นใจว่าที่ผ่านมาเธอคือเบอร์หนึ่งของเมลสัน ส่วนผู้หญิงอื่นก็แค่ของเล่นเท่านั้น

“ผมยังไม่พร้อม และผมก็บอกคุณไปหลายรอบแล้วนะซาร่าว่าผมไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่อง” ร่างสูงที่กำลังนอนหลับตาลืมตาขึ้นมาส่งสายตาคมปราบไปยังหญิงสาวข้างกายทันทีด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ทำไมคะเมสัน หรือว่าคุณมีคนอื่นนอกจากซาร่าคุณถึงได้บอกว่าไม่พร้อมอยู่ตลอด ซาร่ามีคุณคนเดียวคุณก็รู้”

“และผมก็รู้ด้วยว่าผมป้องกันตัวเองอย่างดี อย่าแม้แต่จะคิดที่จะจับผมด้วยวิธีโง่ ๆ ถ้ายังอยากมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน และหวังว่าเราคงไม่ต้องมาคุยกันเรื่องแบบนี้อีก ผมไม่ขัดถ้าคุณจะเจอใครที่ดีกว่าและพร้อมที่จะเป็นพ่อของลูกคุณ แต่ผมไม่พร้อม” มือหนาหยัดกายลุกจากเตียงและสลัดตัวเองให้หลุดพ้นจากการเกาะเกี่ยวของคู่นอนเบา ๆ ก่อนจะเดินตัวเปล่าเข้าห้องน้ำโดยไม่สนใจคนที่นอนอยู่บนเตียงแม้แต่น้อย

“แล้วคุณจะต้องเสียใจเมสันที่ทำกับฉันอย่างนี้” แววตาชั่วร้ายมองไปยังประตูห้องน้ำพร้อมรำพึงเบา ๆ อย่างไม่พอใจ