บทที่ 2

การทำงานในฐานะบาร์เทนเดอร์ของค่ำคืนที่แสนจะวุ่นวายหมดลงไปอย่างรวดเร็วในอีกสองชั่วโมงถัดมา ขวัญชีวาเกือบๆ จะเป็นคนสุดท้ายที่เดินออกจากไนท์คลับเพราะต้องเก็บกวาดร้านให้กลับมาสะอาดตามเดิมเหมือนที่เคยเป็นในช่วงหัวค่ำเข้าซะก่อน หญิงสาวคว้าเอาเสื้อโค้ทสีดำตัวยาวมาสวมใส่กันความหนาวเหน็บในยามค่ำคืนพร้อมกับผ้าพันคอขนกระต่ายสีครีมอ่อนผืนหนาก่อนจะออกหน้าเดินไปตามเส้นทางเท้าเพื่อมุ่งหน้ากลับสู่ที่พักที่อยู่ไม่ไกลจากร้านที่เธอทำงานอยู่สักเท่าไหร่เหมือนอย่างทุกๆ วัน

หญิงสาวกระชับเสื้อโค้ทให้เข้ากันแน่นมากขึ้นมาอีกนิดเมื่อถูกสายลมเย็นๆ พัดเข้ามาปะทะร่างบอบบาง ทว่าความหนาวเหน็บรอบกายนั้น ยังเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นเมื่อจู่ๆ กลับมีใครบางคนเดินออกมาดักหน้าเธอไว้จากตรอกข้างทาง

และมันคงจะดีกว่านี้มากกว่าอะไรทั้งหมดหากใครบางคนที่ว่านั้นไม่ใช่ผู้ชายที่ชื่อ ‘จอแดน’ คนที่เธอเพิ่งจะไปมีเรื่องด้วยมาหมาดๆ สีหน้าและแววตาของเขาทำให้เธอได้รู้ว่ากำลังจะเกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นกับตัวเองในไม่ช้านี้อย่างแน่นอน

“ตะ...ต้องการอะไร! ถอยออกไปนะ!” เสียงหวานเอ่ยไล่แต่เท้าทั้งสองข้างกลับถอยหนีอัตโนมัติเมื่อรับรู้ได้ถึงอันตรายที่กำลังใกล้เข้ามาหาตัวเองตรงหน้า ทว่าถอยหลังหนีได้ไม่เท่าไหร่แผ่นหลังของเธอกลับต้องหยุดชะงักเมื่อมันถอยไปชนเข้ากับลูกน้องของเขาที่เดินมาดักเธอจากด้านหลังถึงสองคนเข้าซะก่อน

ขวัญชีวาจำหน้าของผู้ชายสองคนตรงหน้าได้ในทันทีที่เห็นเพราะไม่ว่าจอแดนจะไปปรากฏตัวอยู่ที่ไหน ผู้ชายสองคนตรงหน้านี้ก็มักจะติดสอยห้อยตามเขาไปทุกหนทุกแห่งราวกับเงาตามตัวไม่มีผิดอยู่เรื่อย แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอจะต้องมัวมานั่งคิดเลยสักนิด สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้เสียมากกว่าที่เธอต้องคิดถึงว่าจะสามารถพาตัวเองหนีไปจากสถานการณ์เลวร้ายตรงหน้านี้ได้อย่างไรและด้วยวิธีไหน

“จะรีบไปไหนคนสวย ทั้งๆ ที่เธอทำกับพวกฉันเจ็บแสบถึงขนาดนั้น ใจคอไม่คิดจะขอโทษกันหน่อยรึไง!” จอแดน ชายหนุ่มที่มีดีกรีเป็นถึงหัวหน้ากลุ่มอันธพาลเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดลงไป ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็พุ่งตรงเข้ามาหาก่อนจะกระชากต้นแขนของแม่ตัวดีที่กล้าหักหน้าเขากับเพื่อนๆ ต่อหน้าแขกภายในร้านเหล้ากำเอาไว้แน่นก่อนจะจิกเล็บลงไปช้าๆ ทำให้อีกฝ่ายได้สัมผัสถึงความรู้สึกไม่พอใจอย่างหนักที่เขากำลังมีอยู่

“ฉะ...ฉันขอโทษ! พอใจแล้วหรือยัง ถ้าพอใจแล้วก็ปล่อยฉันไป!” ขวัญชีวาตวาดลั่นพร้อมทั้งออกแรงดิ้นรนอย่างสุดกำลัง สายตาของเธอสั่นระริกด้วยความกลัวถึงขีดสุดก่อนจะตั้งสติและเริ่มต้นที่จะกวาดสายตามองหาใครสักคนที่อาจจะบังเอิญผ่านมาแต่ก็ต้องพบกับความผิดหวัง นั่นมันอาจจะเพราะช่วงนี้เป็นช่วงเริ่มต้นของฤดูหนาว อากาศในยามดึกจากด้านนอกก็มักจะหนาวเหน็บจนทำให้ผู้คนไม่ค่อยที่จะพลุกพล่านกันสักเท่าไหร่

อีกทั้งสถานที่ตรงหน้าก็ยังเป็นตรอกเล็กๆ ที่เป็นแหล่งมัวสุมของพวกอันธพาลด้วยอีก คงจะมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่หาญกล้าเดินผ่านไปมาอยู่แถวนี้

“ง่ายไปหน่อยมั้งนังตัวดี ไอ้ที่ว่าขอโทษนั่นน่ะ ฉันไม่ได้ต้องการแค่คำพูด แต่ต้องการอย่างอื่นมากกว่า อยากลองเดาดูไหมว่าฉันต้องการอะไรจากเธอ...” สายตาและท่าทีที่คนเลวตรงหน้าแสดงออกมาหลังพูดจบไม่ต้องเดาให้เสียเวลาขวัญชีวาก็รู้ซึ้งดีเลยว่าเขากำลังต้องการอะไรจากเธอ และเธอขอตายยังจะดีเสียกว่าที่ต้องยอมทำอะไรแบบนั้นกับพวกคนเลวพวกนี้

“ไม่! ปล่อยฉันนะไอ้พวกสารเลว! ฉันไม่มีอะไรจะให้พวกแกทั้งนั้น ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วย..อ๊ะ!” หญิงสาวตวาดเสียงขึ้นสู้อีกครั้งหวังจะเริ่มต้นตะโกนเสียงดัง เผื่อว่าจะมีใครสักคนได้ยินเสียงร้องของเธอเช้าแต่ยังไม่ทันไรร่างบางก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นเมื่อถูกหมัดหนักๆ ต้อยเข้าที่ท้องน้อยอย่างรุนแรง

ความปวดร้าวระบมยังเทียบไม่ได้กับความหวาดหวั่นที่กำลังเกิดขึ้นภายในใจ เธอไม่อยากคิดหรือคาดเดาถึงสิ่งท่ำลังจะเกิดขึ้นนับต่อจากนี้ไปเลยสักนิด!

“ถ้าจะโทษใครสักคนก็โทษตัวเองเถอะโรส มาเป็นเมียฉันเถอะ! ฉันจะเลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดี สวยๆ แบบเธอฉันยิ่งชอบ อุ้มมันไป!” สิ้นเสียงที่ดังลั่นผู้ชายอีกสองคนที่กำลังยืนดูเหตการณ์อยู่ก็รีบพุ่งเข้ามาหาแต่ยังไม่ทันที่พวกมันจะได้ทำตามคำสั่งของผู้เป็นหัวหน้าร่างกลับเซไปคนละด้านด้วยแรงหมัดหนักๆ จากใครสักคนเข้าซะก่อน

ใครสักคนที่ขวัญชีวาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าเขาคนนั้นเป็นใครกันแน่ถึงได้กล้ายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือกันแบบนี้ หญิงสาวได้แต่นอนนิ่งอยู่กับพื้นที่เย็นเฉียบ มือเล็กๆ กำท้องน้อยของตัวเองเอาไว้แน่น จุกเสียดจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นเลยได้แต่เพียงหยุดนิ่งฟังเสียงทะเลาะวิวาทของพวกจอแดนกับผู้หวังดีที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ จนสักพักหนึ่งทุกๆ อย่างจึงเงียบสงบลงพร้อมๆ กับเสียงฝีเท้าหนักๆ ที่กำลังเดินตรงเข้ามาใกล้

หญิงสาวทำได้แต่เพียงภาวนากับตัวเองเงียบๆ ภายในใจขอให้ให้เจ้าของรองเท้าหนังสีดำตรงหน้านี้เป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่ไอ้คนเลวพวกนั้น กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมอ่อนๆ ที่ลอยฟุ่งเข้ามาปะทะยามเมื่อเจ้าของรองเท้าคู่นั้นฉวยอุ้มหล่อนขึ้นมาจากพื้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่หญิงสาวสัมผัสได้ก่อนที่สติอันเลือนลางจะหายดับไป...

อลัน เกรย์เวอร์ ค่อยๆ วางร่างบางในอ้อมแขนที่ตอนนี้หมดสติไปลงบนรถ Ferrari 458 spider สีดำคันหรูของตัวเองอย่างช้าๆ ดวงตาสีฟ้าครามตวัดหันกลับไปมองผู้ชายสามคนที่กำลังนอนหอบหายใจรวยรินอยู่ข้างริมฟุตบาทอีกครั้งอย่างคาดโทษ อยากจะฆ่าพวกมันให้ตายคามือนักเชียวที่บังอาจเอามือสกปรกๆ โสโครกมาทำร้ายร่างกาย ‘เป้าหมาย’คนสำคัญที่เขาเล็งเอาไว้ตั้งแต่แรกแบบนี้

แต่สิ่งที่ชายหนุ่มให้ความสนใจในตอนนี้คือจะทำอย่างไรกับแม่บาร์เทนเดอร์สาวสวยตรงหน้านี้ต่างหาก สุดท้ายก็คิดอะไรไม่ออกนอกเสียจากเดินอ้อมไปขึ้นรถก่อนจะขับออกไปมุ่งหน้าสู่เซฟเฮ้าส์สุดหรูของตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะต้องไปส่งหล่อนที่ไหนในเวลาแบบนี้

“ให้ตายสิวะ! ไอ้ระยำพวกนั้นมัน...” เสียงเข้มสบถขึ้นอย่างหัวเสียเมื่อสายตาเหลือบไปมองท้องน้อยที่กระทั่งตอนนี้ก็ยังมีเรียวนิ้วสวยๆ กุมเอาไว้แน่นอยู่ พวกมันคงทำร้ายเธอก่อนหน้าที่เขาจะมาถึง แค่คิดความโกรธก็เริ่มที่จะปะทุขึ้นมาอีกครั้งจนอยากจะวนรถกลับไปกระทืบไอ้พวกเลวนั่นอีกรอบแต่ก็ติดตรงเขาห่วงหล่อนมากกว่าจึงทำได้เพียงคิดในใจคนเดียวเท่านั้น

ชายหนุ่มลอบมองคนหมดสติอยู่หลายต่อหลายครั้งอย่างเป็นห่วง เขาคิดไม่ผิดที่แอบขับรถตามเธอมาเงียบๆ จากตอนแรกที่หวังเพียงแต่จะลองจีบเล่นๆ ดูเท่านั้นแต่กลับต้องกลายมาเป็นอัศวินช่วยเธอจากไอ้พวกบ้าพวกนั้นเข้าซะได้ ความสวยของเจ้าหล่อนมันช่างอันตรายเสียจริง ใครๆ ถึงได้อยากจะครอบครองเป็นเจ้าของเธอนัก

สุดท้ายเขาก็กลายเป็นฝ่ายชนะโดยที่ไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรเลย ซ้ำยังได้เธอมาสมใจ แม้ตอนนี้เธอจะหมดสติไปแล้วก็ตามที!

ใช้เวลาไม่นานรถหรูราคาหลายสิบล้านก็ค่อยๆ ชะลอจอดที่หน้าเซฟเฮ้าส์สุดหรูทรงสี่เหลี่ยมที่ตั้งอยู่ห่างไกลจากตัวเมืองค่อนข้างมาก รอบๆ ตัวบ้านนั้นถูกวางประดับไว้ด้วยโคมไฟสีขาวนวลให้ความเรียบง่าย มีสัญญาณกันขโมยและกล้องวงจรปิดติดอยู่ทุกๆ มุมของบ้าน อีกทั้งยังให้ความรู้สึกเงียบสงบตามความต้องการของเจ้าของได้เป็นอย่างดี ถัดไปอีกด้านหนึ่งเป็นซุ้มดอกไม้หลากสีที่ถูกจัดแต่งเอาไว้ได้อย่างลงตัวกับรูปลักษณ์ของตัวบ้าน มีสระว่ายน้ำอยู่ใกล้ๆ กับห้องฟิตเนสขนาดกลาง ส่วนด้านบนนั้นคือดาดฟ้าที่จะสามารถมองเห็นวิวรอบๆ เมืองปารีสได้อย่างชัดเจนที่สุด จึงไม่แปลกอะไรที่ราคาของความหรูหราของมันนั้นจะมีมูลค่ามหาศาลที่หากไม่รวยจริงคงไม่มีทางจับจองเป็นเจ้าของได้อย่างง่ายๆ