บทที่ 1

“กล้าดียังไงทำกับฉันแบบนี้หานังบ้า!” คนถูกกระทำที่เงียบนิ่งไปนานตวาดดังลั่นด้วยอารมณ์ครุกกรุ่นได้ที่ก่อนจะเงื้อมมือสุดกำลังเตรียมจะฟาดมันลงบนหน้าหวานเพื่อเอาคืนนังตัวดีตรงหน้าให้ได้สำนึก

ขวัญชีวาผวาด้วยความตกใจครั้นจะถอยหนีก็ไม่ทันการเธอจึงกลับตานิ่งรอฝ่ามือหนักๆ ที่กำลังตวัดลงมาใกล้ด้วยความกลัวสุดขีด ทว่าทุกๆ อย่างกลับเงียบนิ่งไปเสียเฉยๆ ความเจ็บปวดที่น่าจะเกิดขึ้นจากการถูกมนุษย์ใจทรามที่ซึ่งไม่เคยมีคำว่า ‘จิตใต้สำนึกที่ดีงาม’ ให้ได้เห็นเลยสักครั้งตวัดตบก็ไม่มีให้ได้สัมผัสเลยแม้แต่น้อยนิด

และนั่นจึงเป็นเหตุทำให้หญิงสาวรวบรวมความกล้าค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะโล่งใจอย่างถึงที่สุดเมื่อพบเข้ากับเอ็ดเวิร์ด การ์ดหนุ่มลูกครึ่งอเมริกันประจำร้านที่กำลังกำข้อมือของจอแดนเอาไว้แน่นด้วยมือข้างเดียวอีกทั้งยังจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาดุดัน

“ปล่อยฉัน! นี่แกกล้าดียังไง...ไม่รู้เหรอว่าพวกฉันเป็นคนของใคร!” จอแดนตวาดขึ้นอย่างหัวเสียเพราะไม่คิดว่าจะมีใครสักคนในร้านกล้าเสี่ยงเข้ามาช่วย แม้ว่าอีกฝ่ายจะตัวโตกว่าและดูน่ากลัวกว่าแต่อย่างไรก็ยังฝืนตัวเองอวดเก่งต่อไป

“คุณจะเป็นคนของใครหรือยิ่งใหญ่มาจากไหนก็ช่าง แต่ ณ เวลานี้ผมเป็นการ์ดของที่นี่และคุณกับพรรคพวกของคุณก็กำลังสร้างความรำคาญใจให้แก่ลูกค้าภายในร้านของเราเป็นอย่างมาก เพราะฉะนั้นเลือกมาสิครับคุณลูกค้า ว่าคุณกับพรรคพวกของคุณจะยอมเดินออกไปจากร้านของเราด้วยขาทั้งสองข้างดีๆ หรือว่าจะให้ผมเป็นฝ่ายลากคอคุณกับพวกของคุณทุกคนออกไปด้วยตัวเอง!!” เอ็ดเวิร์ด พันเลอร์ หัวหน้าการ์ดของร้านอีกทั้งยังเป็นถึงอดีตนายทหารอเมริกันชื่อดังที่ตอนนี้นั้นปลดประจำการมาได้สามปีกว่ากำราบขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง เอาจริงเอาจังเสียจนอีกฝ่ายยังรู้สึกกลัวขึ้นมา

แววตาของเขาดุดันแข็งกร้าวและไม่ได้มีท่าทีที่จะหวาดกลัวคนตรงหน้าของตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว ยิ่งอีกฝ่ายกำลังทำท่าว่าจะร้ายผู้หญิงด้วยแล้วเขาก็ยิ่งทนดูอยู่เฉยๆ ไม่ได้เข้าไปกันใหญ่และมันคงไม่ใช่นิสัยของเขาแน่ๆ ที่จะมองเลยผ่านเรื่องแบบนี้ไปโดยไม่ทำอะไรสักอย่างเพื่อหยุดพวกมัน

“นี่แก!”

“หรือว่าพวกคุณจะให้ผมเป็นคนเลือก..” คำพูดที่เรียบเฉยแต่ก็ยังแฝงไว้ด้วยมารยาทให้ได้เห็นบ้าง เขาไม่ได้ทำอะไรผิดนอกเสียจากระงับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นโดยฝีมือของแขกนิสัยเสีย ซึ่งนั่นตามกฏของร้านแล้วเขามีสิทธิ์ที่จะโยนคนพวกนี้ออกไปได้ทุกเมื่อ

สิ่งที่การ์ดตัวโตกระทำลงไปนั้นดูเหมือนว่ายิ่งทำให้จอแดนกับพรรคพวกทวีความไม่พอใจอย่างหนัก แต่ครั้นจะพากันกรูเข้าไปหาอีกฝ่ายนั้นก็กลับมีการ์ดคนอื่นๆ อีกสี่คนเดินเข้ามาประชิดตัวเข้าซะก่อนทำให้คนทั้งหมดชะงักค้างไปนานก่อนหัวโจกจะเป็นฝ่ายตวาดขึ้นเมื่อเห็นดีแล้วว่าตนเองและพวกสู้การ์ดของร้านไมได้แน่ๆ

“ฝากเอาไว้ก่อนเถอะโรส พวกแกเองก็ด้วยระวังตัวเอาไว้ให้ดีๆ เรื่องวันนี้มันไม่มีทางจบง่ายๆ แน่! ไป! พวกเราถอย!” สิ้นเสียงที่ดังก้องไปทั่วร้าน ทั้งหมดก็พากันเดินออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว

คนที่เพิ่งจะถูกคาดโทษเอาไว้หมาดๆ ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มหวานให้อัศวินที่แสนจะมีน้ำใจตรงหน้าในทันทีที่คนพวกนั้นเดินออกไป

“ขอบคุณมากนะคะเอ็ดเวิร์ด ถ้าไม่ได้คุณกับพวกเข้ามาช่วยเอาไว้ ฉันเองก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าพวกนั้นจะทำอะไรลงไปแล้วบ้าง” หญิงสาวเอ่ยปากขอบคุณคนตรงหน้าจากใจจริง อย่างน้อยๆ สถานที่ที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนแล้งน้ำใจนี้ก็ยังพอจะมีคนดีดีให้เธอมีโอกาสได้สัมผัสอยู่บ้าง อย่างน้อยๆ ก็คนตรงหน้านี้แล้วหนึ่งคน

“ผมก็แค่ทำไปตามหน้าที่เท่านั้น ว่าแต่พวกมันต้องไม่ปล่อยคุณเอาไว้แน่ คุณต้องระวังตัวให้มากกว่านี้นะครับ ถ้ายังไงคืนนี้ให้ผมไปส่งที่พักก็ได้เอาไหม” อีกฝ่ายไม่ได้ใส่ใจอะไรในความขอบคุณเล็กๆ น้อยๆ นั่น เขายังคงคิดและพยายามหาทางช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถเพราะเธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้นจะเอาพละกำลังที่ไหน จะสู้รบตบมือกับพวกมาเฟียเจ้าถิ่นพวกนั้นได้

เพราะไม่ว่ายังไงสุดท้ายแล้ว คนที่กล้าเข้าไปมีเรื่องกับพวกมัน ถ้าหากไม่ตายบางรายก็อาจจะหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะขอบคุณพวกคุณยังไงแล้ว ไม่ต้องห่วงนะคะ ที่พักของฉันก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ ฉันจะระวังตัวให้มากขึ้น” แม้ใจจะยังรู้สึกเป็นห่วงบาร์เทนเดอร์สาวอยู่ไม่น้อย แต่เมื่ออีกฝ่ายยืนกรานกลับมาเช่นนั้น เขาก็ต้องยอมรับมันอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งหมดอยู่พูดคุยกันไม่นานก็พากันแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองตามเดิม จะมีก็แต่ขวัญชีวาที่ได้แต่นิ่งอยู่กับที่ภายในหัวเต็มไปด้วยคำพูดสุดท้ายของเอ็ดเวิร์ด

มันจริงอย่างที่เขาว่ามาทั้งหมด จอแดนที่มีดีกรีเป็นถึงลูกน้องของมาเฟียเจ้าถิ่นคงไม่มีทางตัดใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ไปง่ายๆ แน่ เขาที่ถูกเธอหักหน้าต่อหน้าคนทั้งร้านจะต้องหาทางเอาคืนเธอเมื่อมีโอกาส แต่จะด้วยวิธีไหนนั้นหญิง สาวไม่อยากจะคิดถึงมันเลย

“เฮ้อ! ทำไมฉันถึงได้ซวยแบบนี้นะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นกับตัวเองโดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ายังมีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองมาอยู่ ใครบางคนที่นั่งดื่มวิสกี้อ่อนๆ อยู่ที่โต๊ะริมสุดของร้าน ใครบางคนที่มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมาตั้งแต่แรกเริ่มและเขาคงจะได้กลายเป็นอัศวินของหล่อนไปแล้วหากการ์ดตัวโตคนนั้นไม่เดินเข้ามาแย่งบทบาทที่ว่านั้นไปครองเข้าซะก่อน..

อลัน เกรย์เวอร์ มหาเศรษฐีหนุ่มลูกครึ่งฝรั่งเศธ-เสปน นักธุรกิจหนุ่มเจ้าของกิจการมากมายหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นบริษัทนำเข้ารถหรูชั้นนำที่ส่งออกทั่วโลก ไหนจะกิจการอื่นๆ ยิบย่อยที่เขาชอบลองผิดลองถูกมากมายหลายแขนง เสือร้ายที่รักชีวิตโสดของตัวเองเสียยิ่งกว่าอะไรดี เพลย์บอยตัวพ่อที่เคยนอนกับนางแบบดังระดับฮอลลีวูดมาแทบจะไม่ซ้ำหน้า ชายหนุ่มผู้ซึ่งมีดวงตาสีฟ้าครามแสนเสน่ห์ที่สาวคนไหนได้เห็นเป็นต้องยอมสยบไปเสียทุกราย และด้วยความที่เป็นคนค่อนข้างที่จะรักสนุกแต่ไม่คิดจะเอาใครมาทำผูกพันตัวเองให้หยุดนิ่ง จึงทำให้เขาไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนไหนซ้ำรอบเลยแม้แต่คนเดียว

และเหยื่อสาวที่กำลังหมายมั่นเอาไว้สำหรับความสนุกสุดเหวี่ยงบนเตียงในค่ำคืนนี้ก็คือเธอ!

แม่บาร์เทนเดอร์สาวสวยที่สะกดสายตาของเขาได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่พบเห็นเข้า เธอเป็นหญิงสาวเอเชียที่สวยสมบูรณ์แบบไปซะทุกสัดส่วนเท่าที่เขาเคยพบเจอมาเลยก็ว่าได้ รูปร่างสมส่วนตัดกับส่วนโค้งเว้าของสะโพกกลมมนได้เป็นอย่างดี ดวงตาคู่สวยสีดำสนิทที่แรกเห็นก็ทำเอาหัวใจสั่นไหวไม่เป็นจังหวะมันดูมีมนต์เสน่ห์ชวนมองจนเขาไม่อาจที่จะละสายตาไปจากมันได้เลย อีกทั้งไหนจะเรียวปากสีสวยที่แสนจะเป็นธรรมชาติที่มันดูเอิบอิ่มสีขนาดทาด้วยลิปสีชมพูบางๆ ยังน่าดึงดูดของเธอ เรือนร่างที่พอเหมาะพอเจาะกันอย่างลงตัวราวกับสวรรค์สร้างสรรค์มันมาให้เธอโดยเฉพาะ

สิ่งเดียวเท่านั้นที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยลงตัวเข้าพวกกับสัดส่วนอื่นๆ ของร่างกายไปสักเท่าไหร่นั้นเห็นทีจะหนีไม่พ้นหน้าอกอวบอิ่มที่ใหญ่โตเกินขนาดตัวแม่คุณที่มันช่างใหญ่โตและน่าสัมผัสมากกว่าการได้จ้องมองเฉยๆ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะสวมสเวตเตอร์ตัวใหญ่ทับเอาไว้อย่างแน่นหนาก็ไม่อาจที่จะเล็ดลอดสายตาเสือร้ายไปได้เลยแม้แต่เสี้ยววินาที

หากได้ลองสัมผัสดูสักครั้งเขาอาจจะสามารถการันดีได้เลยว่ามันคือของแท้ที่เธอมีมาตั้งแต่เกิดหรือว่าหมอศัลยกรรมมอบให้มากันแน่อย่างง่ายดายเลยทีเดียวเชียว

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ลุกขึ้นไปทำความรู้จักแม่นางฟ้าหน้าสวยทรงโตตรงหน้านั้นตามแผนก็ดันกลับถูกไอ้จอมวางกามนั่นเดินตัดหน้าตรงเข้าไปหาหล่อนเข้าซะก่อน มันเลยทำให้เขาต้องนั่งนิ่งอยู่กับที่ตามเดิมและทำได้แค่เพียงลอบมองดูสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นต่อไปอย่างใจเย็น อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะทำอย่างไรกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่และดูเหมือนเธอก็ทำมันได้ดีเลยทีเดียวเชียว เขาเองที่ถึงแม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรสักเท่าไหร่ยังรู้สึกสะใจไม่น้อยที่เธอทำกับไอ้บ้านั่นแบบนั้น นับประสาอะไรกับคนอื่นๆ ภายในร้านที่แทบจะยกย่องหญิงสาวให้กลายเป็นวีรสตรีผู้หาญกล้าไป

ได้ยากๆ แบบนี้น่ะสิดี เพราะอะไรที่มันได้มาง่ายๆ เขาก็มักจะเบื่อเร็ว หากลองเปลี่ยนมาลองอะไรที่มันแปลกใหม่ดูบ้างคงจะซาบซ่านไม่น้อยเลยทีเดียว!!

จอมวายร้ายลอบคิดกับตัวเองในใจสายตายังคงลอบมองเป้าหมายที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตัวเองไปอย่างเงียบเชียบเพื่อเฝ้ารอโอกาสเหมาะๆ ที่เขาจะได้เปิดตัวและทำตามแผนการที่ถูกวางเอาไว้อยู่ภายในหัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...