บทที่ 2

“นามาเก็บตำลึงให้ป้าสายใจค่ะ” หญิงสาวไม่ได้ตอบเปล่าแต่กลับยกตระกร้าสาน ที่ข้างในเต็มไปด้วยยอดตำลึงให้อีกคนได้เห็น

“ขึ้นมา!” ทว่าเสียงแข็งๆที่ดังสั่งนั่นทำให้เธอต้องเบิกตากว้าง

“คะ คุณสิงห์ว่าอะไรนะ…ว้าย!!” ครั้งนี้สิงหราชไม่พูดสิ่งใดให้เสียเวลาอีกต่อไป ชายหนุ่มพาตัวเองกระโดดลงจากม้าตัวโปรดก่อนจะอุ้มเอาแต่อีกคนให้ขึ้นไปนั่งจากนั้นก็ส่งตัวเองขึ้นไปนั่งคร่อมเธอเอาไว้อีกต่อหนึ่ง โดยที่เหตุการณ์ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นในเวลาไม่กี่วินาที

“นะ…นาเดินกลับเองก็ได้ค่ะ” ศศิกานต์เอ่ยบอกเสียงสั่น เขาเองก็รู้แต่เหมือนจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเธอไม่ค่อยจะถูกกับเจ้าสัตว์สี่ขานี่สักเท่าไหร่ ยิ่งต้องขึ้นมานั่งบนหลังของมันโดยมีเขานั่งคร่อมกันอยู่แบบนี้คงไม่เป็นเรื่องดีแน่หาก ‘เธอคนนั้น’ มาเห็นหรือว่ารู้ความนี้เข้า

“สีหมอก…กลับบ้าน!” สิงหราชก้มกระซิบสั่งอาชาคู่ใจด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ม้าหนุ่มส่งเสียงร้องสองครั้งก่อนจะวิ่งตรงออกไปเบื้องหน้าตามคำสั่งของเจ้านาย มุ่งหน้าไปยังบ้านหลังงามที่อยู่ไกลลิบ

ศศิกานต์ถูกอุ้มให้ลงจากหลังม้าโดยเจ้าชีวิตของเธอเมื่อมาถึง หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณเขาก่อนจะรีบพาตัวเองเดินมาที่ห้องครัวเพื่อนำยอดตำลึงที่เก็บมาได้ให้แก่ป้าสายใจ หญิงชราที่ดูเผินๆ เหมือนจะดุ แต่ความจริงแล้วนางเป็นคนใจดีมากคนหนึ่ง หนำซ้ำยังคอยดูแลเธอเป็นอย่างดีนับก็ตั้งแต่วันแรกที่เธอก้าวเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะ ‘สมบัติส่วนตัวของสิงหราช’ ผู้ชายที่ใครๆ ต่างก็พากันหวาดกลัว

ชายหนุ่มผู้ซึ่งไร้หัวใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เป็นคนที่ส่งเสียให้เธอได้ร่ำเรียนจนจบปริญญาตรีอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ ให้ที่พักอาศัยแถมยังให้ความช่วยเหลือด้านต่างๆ มาโดยตลอด เว้นก็แต่บางสิ่งที่เธอยังคงพยายามใคว้คว้าเพื่อจะได้มันมา บางสิ่งที่ใครก็ไม่อาจมอบให้ได้

นั่นคืออิสระภาพ…