บทที่ 3

อิสระภาพที่จะได้รับทันทีที่สามารถหาเงินห้าล้านบาทมาคืนเขา เงินที่เขาใช้มันเพื่อซื้อเธอมาจากผู้เป็นป้าที่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง นับตั้งแต่วันนั้นที่ป้าของเธอนำเธอมาทิ้งไว้ที่นี่เธอก็ไม่เคยได้ข่าวคราวอีกฝ่ายอีกเลย เพราะสิงหราชปิดการติดต่อทุกช่องทางราวกับว่าเขาไม่อยากให้เธอได้เจอะเจอผู้เป็นป้าแท้ๆ ก็ไม่ผิด

“ข้าได้ยินเสียงไอ้สีหมอก นายกลับมาแล้วรึ” เสียงของหญิงชราที่ดังถามขึ้น ทำให้ศศิกานต์หยุดคิดเรื่องชีวิตของตัวเองก่อนตอบ

“จ๊ะป้า เห็นว่าวันนี้คุณฟ้าจะมาทานข้าวเย็นด้วย” คุณฟ้าหรือฟ้าลดา ผู้หญิงที่ใครต่อใครต่างก็ว่าเธอคือคนเดียวที่สามารถพิชิดใจของสิงหราชได้ หญิงสาวเป็นลูกสาวของกำนันมิ่งผู้มีหน้ามีตาของจังหวัด ทั้งคู่รู้จักกันในงานสัมมนาแห่งหนึ่งเมื่อสี่ปีก่อน และหลังจากนั้นหญิงสาวคนนี้ก็พาตัวเองเข้าออกฟาร์มสิงค์ผาแห่งนี้อยู่บ่อยๆ จนทุกคนต่างพากันลงความเห็นว่าเธอนี่แหละ ที่น่าจะเป็นว่าที่นายหญิงของที่นี่ ไม่ว่าจะฐานะหรือหน้าตาก็เหมาะสมกับสิงหราชมากกว่าใครๆ

“ถ้างั้นวันนี้เอ็งไม่ต้องออกไปหรอก เดี๋ยวจะเกิดเรื่องขึ้นอีก” นางสายใจเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไหร่นักด้วยรู้ว่าฝ่ายของฟ้าลดานั้นไม่ค่อยชอบขี้หน้านังหนูนาของนางเสียเท่าไหร่ เจอหน้าแต่ละทีก็คอยแต่จะหาเรื่องแกล้ง ทั้งที่ฝ่ายคนของนางนั้นไม่ได้ทำอะไรให้

เหตุผลหลักมันก็คงจะมาจากการหึงหวงนั่นแหละที่แม่ลูกสาวกำนันคนสวยไม่ชอบใจที่เจ้านายของนางให้ความสนใจผู้หญิงคนอื่น โดยเฉพาะศศิกานต์ที่สิงหราชมักจะหวงแหนมากที่สุด แม้สถานะของหญิงสาวจะไม่ชัดเจน หากชายคนไหนเข้าใกล้ก็ไม่เคยตายดีสักคน

“จ๊ะป้า ถ้างั้นเดี๋ยวนาไปช่วยพี่หวานเก็บผ้าที่หลังบ้านดีกว่า” ศศิกานต์เอ่ยตอบอย่างขอบคุณในน้ำใจที่หญิงชรามอบให้เธออยู่เสมอๆ เธอเองก็ไม่อยากเจอหน้าของ ‘ผู้หญิงใจร้ายคนนั้น’ สักเท่าไหร่ เพราะเจอกันแต่ละครั้งก็มักจะถูกอีกฝ่ายหาเรื่องให้ถูกสิงหราชลงโทษ ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้เป็นคนผิด แต่ทุกครั้งก็เป็นเธอที่ต้องขอโทษเธอคนนั้น

ด้วยสถานะที่ต่ำต้อยกว่า นั่นคือเหตุผลที่จำต้องยอมรับผิด!!