ตอนที่ 2 คนที่ไว้ใจร้ายที่สุด

พี่พลมีเมียแล้วเหรอ?

เสียงหัวเราะอย่างมีจริตของผู้หญิงคนนั้นดึงความคิดฟุ้งซ่านของอินทุภาให้กลับมาจดจ่อกับคำพูดของพวกเขาต่อ พวกเขายังคงพูดคุยหยอกเย้ากันอย่างร่าเริง เพียงครู่ต่อมาคนที่อ้างว่าเป็นเมียแฟนเธอก็ลุกออกไปโทรศัพท์นอกร้าน ที่โต๊ะจึงเหลือเพียงพลกฤตและอรอนงค์

“แกจะแต่งงานกับนังครีมนี่เหรอ ทำไมถึงพามันมาเที่ยวกับฉันด้วย ฉันบอกแล้วไงว่าคนเดียวที่แกต้องแต่งงานด้วยคือนังเอม” คำพูดอ่อนหวานเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างทันใด

“โธ่แม่ ผมไม่ลืมเป้าหมายของแม่หรอกน่า ถ้าผมต้องแต่งงานกับผู้หญิงทุกคนที่นอนด้วย ป่านนี้ผมมีเมียเป็นร้อยแล้วล่ะมั้ง ครีมก็แค่แหล่งเงินเท่านั้นแหละ ไม่ต้องห่วงหรอก ตอนนี้เอมหลงผมจะตาย อีกไม่นานแม่ก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว” คำตอบไร้ยางอายของพลกฤตยิ่งสุมไฟแค้นในใจของอินทุภาให้เพิ่มขึ้น ลำพังแค่รู้ว่าเขาเป็นลูกของผู้หญิงที่เธอเกลียดก็โมโหมากพอแล้ว แต่นี่เขากลับกำลังนอกใจเธอซ้ำยังมีแผนชั่วอีกต่างหาก หรือว่าจริงๆ แล้วเธอเองก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงที่เขาหลอกกิน

“เฮอะ! จะเอากับใครก็ป้องกันด้วย อย่าให้มันอุ้มท้องมาเรียกร้องให้แกรับผิดชอบก็แล้วกัน บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันจะไม่ช่วยแกเด็ดขาด หากเกิดเรื่องแบบนี้เชิญแกไปให้ป้าแกช่วยโน่น” อรอนงค์พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “แล้วกับนังเอมไปถึงไหน แกยังไม่ได้มันอีกเหรอ รีบๆ จัดการมันซะ แล้วก็แอบโอนเอาบ้านมันมาเป็นของฉันซะ จองหองเหมือนแม่มันดีนัก ฉันจะทำให้มันไม่เหลืออะไรเลยสักอย่าง คอยดู”

“ต้องทำแบบนี้จริงๆ เหรอแม่ แย่งพ่อเขามาไม่พอยังจะอยากได้สมบัติเขาอีกเหรอ” พลกฤตกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย หากไม่ใช่เพราะเป็นแม่บังเกิดเกล้า เขาไม่มาทำอะไรแบบนี้ให้หรอก ผู้หญิงหัวโบราณแถมยังจืดชืดแบบอินทุภานั้น เห็นแล้วพานให้หมดอารมณ์เปล่าๆ

“ฉันไม่ได้สนใจสมบัติอันน้อยนิดของพวกมันเลย แต่ฉันโกรธที่แม่ลูกคู่นั้นมันดูถูกฉันต่างหาก แม่ของแกถูกเหยียดหยามขนาดนี้ แกไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง” อรอนงค์จ้องลูกชายอย่างเอาเรื่อง

“แม่จะไปโกรธทำไม ก็แม่ไปเป็นเมียน้อยเขาจริงๆ นี่นา ถูกด่านิดด่าหน่อยก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ”

“แก! ไอ้ลูกเวร หากฉันไม่ไปเป็นเมียน้อยคุณภาส แกคิดว่าฉันจะมีเงินส่งเสียให้แกเรียนจนจบ จนมีงานมีการดีๆ ทำเหมือนทุกวันนี้ไหม ที่แกอยู่สุขสบายมาหลายปีก็เพราะเงินจากการที่แม่แกไปเป็นเมียน้อยเขานี่แหละ” อรอนงค์ตอบอย่างกราดเกรี้ยว “ไม่รู้ล่ะ ยังไงแกก็ต้องจับนังนั่นทำเมียให้ได้ จากนั้นก็แต่งงานกับมัน พอได้บ้านมันมาแล้ว แกก็เฉดหัวมันทิ้งไปซะ”

“รู้แล้วน่า แต่ยัยเฉิ่มนั่นมันหัวโบราณ แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้ แค่เห็นก็หมดอารมณ์แล้ว เฮ้อ!”

สมองของอินทุภาว่างเปล่าไปชั่วขณะ อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก ความเกรี้ยวโกรธ ความแค้นใจ ความเสียใจ ความผิดหวังตีกันผสมปนเปไปหมด หญิงสาวได้แต่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น จิกเล็บเข้ากับฝ่ามือเพื่อข่มกลั้นโทสะที่กำลังปะทุไว้ แล้วรอจนพวกเขาจากไปเธอจึงได้พาร่างไร้เรี่ยวแรงกลับไปยังโรงแรม

ร่างอรชรนั่งเหม่ออยู่ปลายเตียง ปล่อยให้น้ำตารินไหลเงียบๆ ในหัวก็เอาแต่ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ได้รับรู้มาไม่หยุด อรอนงค์แย่งพ่อของเธอไปจากแม่ยังไม่พอ เมื่อแม่จากไปพวกเขายังมาแย่งตึกแถวและที่ดินที่แม่หามาอย่างยากลำบากนั่นไปอีก เธอมั่นใจว่าแม่ไม่มีทางยกสมบัติเหล่านั้นให้พ่อไปง่ายๆ แน่นอน แต่ไม่รู้ทำไมในพินัยกรรมถึงระบุว่ายกให้พ่อของเธอโดยถือว่าเป็นสินสมรส มันต้องมีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่หยุดโลภ ยังต้องการบ้านของเธออีก บ้านหลังนี้มีความทรงจำมากมายระหว่างเธอกับแม่

“ฉันไม่ยอมให้พวกแกมาแย่งบ้านไปจากฉันหรอก ในเมื่ออยากเล่นเกมกันนัก ฉันก็จะเล่นด้วย แล้วฉันจะเอาสมบัติทุกอย่างของแม่ที่พวกแกขโมยไปกลับคืนมาให้ได้” อินทุภาตัดสินใจจะตลบหลังพลกฤตและอรอนงค์ สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าแฟนหนุ่มนอกใจ หลอกให้เขาคิดว่าเธอยังเป็นยายโง่อยู่ จากนั้นค่อยตอบแทนในสิ่งที่เขาทำกับเธอ เธอจะไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำฝ่ายเดียวแน่นอน ไม่มีวัน!

หญิงสาวในชุดเดรสเกาะอกสีแดงที่สั้นเหนือเข่าขึ้นมาเป็นคืบหมุนซ้ายหมุนขวามองตัวเองผ่านกระจกในห้องน้ำ เธอหยิบลิปสติกสีแดงไวน์ขึ้นมาแต่งแต้มริมฝีปากจิ้มลิ้มน่าจูบ แล้วเม้มปากเล็กน้อยสองสามที ผมดำสลวยที่เคยถูกมัดเป็นหางม้าอยู่เสมอถูกดัดเป็นลอนใหญ่ๆ ปล่อยสยายเต็มแผ่นหลังนวลเนียน นัยน์ตากลมโตถูกกรีดด้วยอายไลน์เนอน์จนคมกริบ

“อืม... ตาบวมไปนิด แต่ก็ยังดูเพอร์เฟค”

อินทุภาชมภาพตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจก ปกติแล้วเธอไม่ชอบแต่งตัวแบบนี้หากไม่ได้ไปออกงานที่ไหน แต่วันนี้เธอต้องการไปปลดปล่อยความทุกข์สักหน่อย เรื่องเมื่อกลางวันทำให้จิตใจเธอว้าวุ่น จะโทรไประบายกับพิมพิศาก็ไม่ได้ เพราะรู้ดีว่าเพื่อนรักเองก็กำลังยุ่งอยู่เหมือนกัน จึงไม่อยากทำให้อีกฝ่ายกังวล

หลังจากเริ่มทำใจได้แล้วเธอก็เก็บกระเป๋าเตรียมเดินทางกลับไทยในช่วงสายของวันพรุ่งนี้ เมื่อจัดกระเป๋าเสร็จก็พยายามข่มตานอน แต่ทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ เหลือบดูเวลาก็เพิ่งจะสามทุ่มเท่านั้น จึงตัดสินใจว่าจะไปหาอะไรดื่มพอให้หายจากอาการฟุ้งซ่านที่เป็นอยู่ตอนนี้ ไปนั่งดื่มที่บาร์ใกล้ๆ โรงแรมสักพักค่อยกลับมานอนต่อก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยทีเดียว คิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็ลุกขึ้นมาแต่งตัวแล้วออกไปท่องราตรีเพียงลำพัง

อินทุภาแม้จะเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง ทว่าหลังจากแม่จากไป ในบางครั้งที่เธอเครียดก็ชอบไปนั่งดื่มชิลล์ๆ อยู่ที่บาร์ เรื่องนี้แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างพิมพิศาก็ยังไม่รู้ ภาพลักษณ์ของเธอในสายตาของทุกคนคือเป็นผู้หญิงเรียบร้อยที่ไม่เคยเฉียดไปใกล้สถานที่อโคจร ถึงไปยังที่แบบนั้นแต่เธอก็ระวังตัวตลอด ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองเมาและไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ใครง่ายๆ รวมถึงพลกฤตด้วย นอกจากจับมือกับหอมแก้มแล้ว เธอไม่ยอมให้เขาทำมากกว่านั้น

ความจริงแล้วอินทุภาชอบไปดูผู้คนที่มาเที่ยวยังสถานที่เช่นนี้มากกว่าการดื่ม มันเหมือนเป็นการเปิดโลกใหม่ๆ ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ในช่วงที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ นอกจากมหาวิทยาลัยและบ้านแล้วเธอก็ไม่เคยไปที่ไหน เพราะต้องคอยดูแลแม่ที่ป่วยทั้งร่างกายและจิตใจ หลังจากที่พ่อทิ้งพวกเธอไป แม่ก็กลายเป็นโรคซึมเศร้าจนต้องเข้ารับการรักษา เธอต้องคอยดูแลท่านอย่างใกล้ชิด นี่จึงเป็นสาเหตุหนึ่งที่เธอไม่ค่อยมีเพื่อน และไม่ค่อยออกไปไหน ที่สำคัญเธอชอบอยู่บ้านที่สุด

“อยู่ตรงไหนนะ ในแผนที่บอกว่าอยู่แถวๆ นี้นี่นา” อินทุภาก้มมองแผนที่ในโทรศัพท์จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองหาบาร์ที่พนักงานของโรงแรมแนะนำมา “อ้อ! อยู่ตรงนั้นนั่นเอง”

บาร์ที่หญิงสาวกำลังตามหาอยู่ห่างจากโรงแรมราวหนึ่งกิโลเมตร ซึ่งสามารถเดินเท้าไปได้ ใกล้ๆ กันนั้นมีโฮสต์คลับอยู่ เธอยืนมองหนุ่มหล่อที่ส่งยิ้มเชิญชวนมาให้อย่างลืมตัว ก่อนจะหาสติของตัวเองเจอเมื่อได้ยินเสียงแตรรถ “มีแต่หล่อๆ ทั้งนั้นเลย หรือจะลองเข้าบาร์โฮสต์ดี”

ครุ่นคิดเพียงครู่ก็ล้มเลิกความคิด แล้วเดินเข้าบาร์ที่ตั้งใจมาตั้งแต่แรก อินทุภาเลือกนั่งในมุมที่ไม่ค่อยมีใครสนใจ เธอชอบสังเกตผู้คน บางครั้งก็ได้ไอเดียจากสถานที่เหล่านี้ไปเขียนงานของเธอ มือเรียวยกแก้วค็อกเทลขึ้นจิบเล็กน้อย เธอชอบรสชาติหอมหวานของพิ้งค์เลดี้จึงสั่งเป็นประจำยามไปนั่งชิลล์ที่บาร์ ดวงตากลมโตยังคงมองผู้คนมากมายในสถานที่แห่งนี้ เพลงสากลที่เปิดคลอเบาๆ และแสงไฟสลัวในร้านส่งผลให้บรรยากาศดูโรแมนติกไม่น้อย