บทที่ 2 ก็ไม่ได้แย่

อันที่จริงก็ไม่ได้แย่อย่างที่เจ้าของที่พัก ไม่สิวิลล่าก็วิลล่าตามนั้นแหละ ทันทีที่เธอเปิดประตูห้องพักออกมาในตอนเช้ามาก็มีอาหารนานาชนิดที่เลิศหรูราวกับภัตตาคาร ไม่ว่าจะไทย ฝรั่ง วางรอเธอไปเลือกทานบนโต๊ะที่เอามากางอยู่หน้าห้องยาวเหยียดสี่โต๊ะ!

“เชิญเลยหนูดาว” ดุจดวงดาวยกมือขึ้นมาเก็บปลายผมที่ปลิวไสวเนื่องจากลมทะเลที่พัดเข้ามาจากข้างที่พักมันทำให้เธออดที่จะหันไปมองไม่ได้

หาดทรายสีขาวด้านหน้ายามเช้าช่างสวยงามจับใจจริง ๆ เมื่อวานเป็นตอนบ่ายแล้วและเธอก็ไม่ได้สังเกตภายนอกที่พักที่จะเข้าอยู่เท่าไหร่ แต่ตอนนี้ได้มองเต็ม ๆ ตาไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นที่เดียวกันกับทางเข้าด้านหน้าที่เหมือนกับเรือนผีสิง…

“ลุงไปตัดต้นไม้ที่รก ๆ ด้านข้างทีนี้มองเห็นทะเลชัดแล้วหนูดาว” ดุจดวงดาวหันไปยิ้มให้กับลุงเจ้าของที่วันนี้แต่งตัวซะหล่อเนี้ยบเหมือนกับพวกพนักงานโรงแรมและก็มีหลาน ๆ รายล้อมเช่นเดิมแถมยังแต่งตัวเหมือนกันเสียด้วย

“สวยจริง ๆ อย่างที่เด็ก ๆ ว่าค่ะ” ไม่จำเป็นที่ดุจดวงดาวจะต้องโกหกเพราะมันเรื่องจริง

เธอหยิบจานกระเบื้องเคลือบลายดอกไม้เดินไปตักอาหารใส่จาน และหันไปพยักหน้าเรียกเด็ก ๆ หลานของเจ้าของที่พักมาทานพร้อมกันด้วย

“ไม่เป็นไรคุณ” คุณป้ารีบบอกเมื่อรู้ถึงความต้องการของเธอ ดุจดวงดาวแน่ใจว่าเด็กพวกนี้จะต้องได้ทานข้าวหลังเธออย่างแน่นอน

“มาเถอะค่ะ ดาวกินไม่หมดหรอกค่ะ มากินหลาย ๆ คนก็สนุกดี”

ห้องพักราคารายวันไม่ถึงหนึ่งพันบาทติดทะเลที่สวยขนาดนี้ ส่วนตัวขนาดนี้ มีเครื่องปรับอากาศ เตียงนอน ไดร์เป่าผม อินเทอร์เน็ต มันก็ไม่ได้แย่…

ดวงตากลมโตภายใต้แว่นกันแดดสีชามองออกไปยังทะเลเบื้องหน้า เสียงคลื่นซัดหาดทรายแม้จะมีลมทะเลให้ความอบอ้าวในยามบ่ายแต่ก็ไม่อาจทำให้เธอถึงกับหนีแดดร้อน ๆ เข้าที่พัก ผิดกับที่กรุงเทพฯ ถ้าในช่วงเวลานี้เธอคงไม่มีทางย่างเท้าออกจากตึกที่ทำงานอยู่เป็นแน่

“น้ำมะพร้าวสด ๆ จากต้นหลังบ้านฮะ” ดุจดวงดาวยกยิ้มและหันไปมองแผ่นหลังเล็กของหลานเจ้าของที่พักที่วิ่งหายไป เด็กพวกนี้รู้งานไม่มารบกวนเวลาส่วนตัวเธอสักนิด

หญิงสาวปล่อยจิตใจให้ลอยล่องเสพสำราญกับธรรมชาติตรงหน้า เธอนอนเหยียดกายอยู่บนเตียงผ้าใบใต้ร่มคันใหญ่ที่มีน้ำทะเลเซาะขาเตียงแบบแนบชิดธรรมชาติสุด ๆ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูการเคลื่อนไหวในกลุ่มไลน์ของโรงพยาบาลทุกอย่างเงียบสงบเหมือนว่าเธอลาพักผ่อนจริง ๆ หัวใจของดุจดวงดาวไม่ได้น้อมรับอะไรพวกนั้นหรอก เพียงแต่เธอมันไม้ซีกจะไปงัดไม้ซุงอย่างอาจารย์ได้อย่างไร

ชีวิตเด็กกำพร้าที่เติบโตมาตัวคนเดียวโดยไร้ที่พึ่งพิง อาศัยเงินประกันชีวิตของพ่อแม่และการทำงานพาร์ทไทม์เสริมตอนเรียน กว่าจะมายืนอยู่จุดนี้…ได้ใช้คำนำหน้าว่าแพทย์หญิง มันไม่ใช่หนทางราบเรียบมันล้วนเป็นขวากหนามทั้งนั้น

ดุจดวงดาวก็จะไม่ยอมเสียมันไป ถ้าเธอแข็งข้อไม่โอนอ่อนตามอาจารย์ไม่ยอมรับผิดแทนเขา ชีวิตการทำงานของเธอคงจะลำบากแล้วแน่ ๆ 

แต่กลับกันถ้าเธอยอมให้มันเป็นไปตามเกมของพวกผู้ใหญ่และผู้มีอำนาจเบื้องหลัง เมื่อเธอกลับไปทำงานทุกอย่างมันจะไม่มีวันเหมือนเดิม ไม่ลำบากและโดนเอาเปรียบเท่าเดิม น้อย ๆ เลยคือเธอหมดหนี้จากการกู้ยืมมาเรียนต่อ 

และอีกข้อเชื่อว่าตราบใดที่เธอยังคงเป็นคนที่กุมความลับ ความที่มีความลับกับเธอก็จะต้องอยู่ในกำมือเธอเท่านั้น

ดุจดวงดาว เธอจะเป็นดาวดวงน้อยที่ไม่เล็กไม่ใหญ่แต่จะส่องสว่างจนไม่ว่าใครที่มองเห็นก็ไม่อาจจะละสายตา