9. หมากตัวใหม่

บทที่ 9. หมากตัวใหม่

ด้านอี้เหอ ก็ลุกขึ้นมาหยิบเอาเสื้อผ้าสวมใส่ไว้พอหลวม ๆ จากแต่ก่อนยังอายสายตาคนป่วยอยู่บ้าง พอถูกกระทำบ่อยครั้งนางก็เริ่มหน้ามึนขึ้นมาแล้ว จึงขยับลุกเดินโดยไม่ได้ใส่ใจอะไร

“พี่จางไห่ ยาของท่านแม่ทัพจะหมดแล้วนะเจ้าคะ มารอบหน้า อย่าลืมซื้อมาด้วยนะ อ้อ! ช่วงนี้ข้ารู้สึกเพลีย ๆ ไม่ค่อยมีแรง พี่ช่วยหายาบำรุงมาให้ข้าทีนะ สงสัยเป็นเพราะท่านแม่ทัพป่วยเมื่อสองวันก่อน ข้าน่าจะติดไข้มาจากเขา”

“เจ้าไม่สบายหรือ” จางไห่รีบเดินเข้ามาใช้มืออังหน้าผาก “ขอพี่ตรวจชีพจรหน่อยนะ” ก่อนจะพานางมานั่งลงที่โต๊ะ

“พี่เกรงว่าข้าจะตั้งครรภ์หรือ” อี้เหอแสร้งเย้าเขา

อีกฝ่ายจึงนิ่งไป ใช่ที่เขารีบตรวจก็เพื่อดูให้รู้ว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่คิด แต่ก็นั่นแหละ เขากับนางเพิ่งมีอะไรกันยังไม่ทันถึงครึ่งเดือนเลย ต่อให้ตรวจมันก็ไม่เจอ และต่อให้นางตั้งครรภ์จริง อี้เหอก็ไม่มีทางจะแพ้ไวขนาดนี้ ดูท่าเขาคงกังวลไปเอง

“บ้าหรือ พี่ก็แค่เป็นห่วงเจ้า ชีพจรสับสนนิดหน่อยนะ ดูท่าเจ้าคงป่วยตามสหายพี่แล้วจริง ๆ เดี๋ยวพี่จะจัดยามาให้ก็แล้วกันนะ อีกสักพักพี่กลับไปแล้วจะให้คนมาส่ง”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้ารักพี่ที่สุดเลย” ว่าพร้อมกับขยับมากอดเขาเอาไว้ ทว่าใบหน้าที่เผยทางด้านหลังชายหนุ่ม กลับตรงกันข้ามกับการกระทำ แต่เมื่อนางผละออกจากเขา อี้เหอก็เผยยิ้มสดใสให้เช่นเคย ราวกับเมื่อครู่นางมิได้มีสีหน้าบูดบึ้ง

“พี่ก็รักเจ้านะ” จางไห่รั้งนางมากอดพร้อมกับมองไปยังร่างของสหายที่นอนมองเขาอยู่ ชายหนุ่มเผยยิ้มหยันทันที เมื่อเห็นสายตาเส้าเหว่ยดูเหมือนจะเป็นทุกข์มาก เขาก็เริ่มเอะใจ

‘หรือเส้าเหว่ยจะพึงใจอี้เหอ’ คิดได้ดังนั้นเขาก็เผยยิ้มร้ายอย่างสาใจ ก่อนจะค่อย ๆ ดันร่างเล็กถอยออก จากนั้นเขาก็บดจูบคนในอ้อมกอดอย่างเร่าร้อน จนร่างเล็กอ่อนละทวยคาอ้อมแขน พร้อมกันนั้นเขาก็ลอบสังเกตสหายไปด้วย

แววตาเส้าเหว่ยมันแข็งกระด้างทันที

‘หึหึ สาแกใจข้ายิ่งนัก’ นึกในใจ ก่อนจะหันมาสนใจคนตรงหน้าต่อ และทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ นั่นคือล้วงเข้าไปใช้นิ้วช่วยร่างอรชรที่อาภรณ์เริ่มหลุดรุ่ยอีกแล้ว เขาชักนิ้วเข้าออกรัวเร็วจนหญิงสาวครางลั่นห้อง ไม่นานนางก็กระตุกเกร็งเสร็จสมไปอีกรอบ

“เจ้านี่ช่างมักมากเสียจริงนะอี้เหอ พี่อยากมีเวลาอยู่กับเจ้านาน ๆ เหลือเกิน พี่อยากเอาเอ็นเนื้อนี้คารูเจ้าไว้ทั้งวัน”

“ก็ทำสิเจ้าคะ ตอนนี้ข้าก็อยากอีกแล้ว” ว่าพร้อมกับตั้งท่าจะขยับขึ้นมาจูบอีกครั้ง ทว่าจางไห่กลับถอยห่างออก จากนั้นเขาก็หยิบผ้าขึ้นมาคลุมให้นางตามเดิม

“พี่ต้องรีบไป มิเช่นนั้นคนของท่านพ่อจะมาตาม”

“เจ้าค่ะ” อี้เหอไม่ได้รบเร้า นางแค่หลุบตาต่ำลงเท่านั้น

“พี่ขอโทษ ให้เวลาพี่หน่อยนะ อ้อ! แล้วอีกอย่าง พี่จะไม่อยู่ห้าวัน หากเจ้าอยากได้อะไรก็บอกป้าเจียงได้เลยนะ ส่วนยาพี่จะให้คนส่งมาให้วันนี้เลย” จางไห่รีบกล่าวไปเรื่องอื่นทันที

“ห้าวันเลยหรือ พี่จะไปไหน ทำไมถึงไปนานนัก พี่คงไม่ได้คิดจะทิ้งข้าไปหรอกนะ” คนตัวเล็กแสร้งเอ่ยเว้าวอน

“เมียพี่เอามันเช่นนี้ ใครจะไปทิ้งลงกันฮึ พี่ไปทำธุระกับท่านพ่อที่ต่างเมือง ไม่นานก็กลับมา”

“ก็ได้ พี่อย่าลืมซื้อของมาฝากข้าด้วยนะ” นางแสร้งรับคำอย่างว่าง่าย จากนั้นทั้งคู่ก็จูบกันอีกครั้ง ก่อนที่จางไห่จะเป็นฝ่ายผละจากไปด้วยความเสียดาย ต่างจากหญิงสาวที่ตามมาปิดประตู สิ่งที่อี้เหอเสียดายไม่ใช่คน แต่เป็นลำเอ็นใหญ่ที่สอดใส่เมื่อครู่ต่างหาก น้ำที่ถูกรีดออกแค่สองครั้งมันยังไม่พอสำหรับอี้เหอ

นางยังต้องการอีก ทว่าแล้วใครกันจะช่วยนางได้

เมื่อปิดประตูลงกลอนแล้ว ร่างเล็กก็เดินไปที่ห้องอาบน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายตน ก่อนจะออกมาพร้อมกับชุดคลุมตัวใหม่ ที่มีเชือกผูกแค่ตรงเอวไว้เพื่อไม่ให้มันหลุดรุ่ยเท่านั้น

พอจะเดินมาที่เตียงเพื่อจัดการกับที่นอนและเช็ดตัวให้คนป่วย เสียงเคาะประตูก็ดังมาให้ได้ยิน นางจึงรีบไปเปิดดูว่าใครมา

“ยาขอรับ” ชายหนุ่มหน้าตาดีเอ่ยขึ้น พร้อมกันนั้นเขาก็มองสำรวจหญิงสาวที่ยืนอยู่ต่อหน้าอย่างลืมตัว

“ขอบคุณนะ ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรหรือ เป็นองครักษ์ที่คอยดูแลที่นี่หรือไม่ แล้วเจ้าอยู่มานานหรือยัง หรือพึ่งมา เพราะข้าไม่เคยเห็นหน้าเลย แล้วนี่ป้าเจียงไปไหนหรือ” อี้เหอยิงคำถามในคราวเดียว เพราะนางต้องการรั้งอีกฝ่ายไว้เพื่อสืบข่าวด้วย

ปกติคนส่งยาคือป้าเจียง ทว่าวันนี้กลับเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีมาแทน แสดงว่าภายในเรือนนี้อาจมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ฉะนั้นนางควรถามให้ได้ความมากที่สุด ไม่แน่นางอาจหาประโยชน์จากคนตรงหน้าได้บ้าง

“ข้าน้อยเป็นองครักษ์คนใหม่ขอรับ เป็นหลานชายของป้าเจียง คุณชายจ้าวให้ข้ามาช่วยงานที่นี่ พักอยู่ที่เรือด้านโน้นขอรับ ส่วนท่านป้า นางไปดูบุตรสาวคลอดลูกขอรับ”

“อ๋อ... อย่างนี้นี่เอง ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรหรือ ร่างกายกำยำเชียว มีภรรยาหรือยัง” อี้เหอเริ่มใช้ลูกไม้ที่ตนถนัดทันที การหลอกล่อบุรุษ ไม่มีวิธีไหนได้ผลดีเท่ากับมารยาหญิงแล้ว

“ขะ… ข้าน้อยเฉินหยางขอรับ ยังไม่มีภรรยา”

“เฉินหยางหรือ ชื่อเพราะดีนะ” ว่าพร้อมกับส่งสายตายั่วยวนเขา ก็คนตรงหน้ารูปงามพอตัว แม้ไม่ได้หล่อเท่าคนบนเตียง หรือจางไห่ที่พึ่งกลับออกไปไม่นาน

ทว่าเขาก็ถือว่ารูปงามอยู่เช่นกัน มิหนำซ้ำร่างกายยังดูกำยำด้วย ไม่รู้ส่วนนั้นมันจะใหญ่โตแค่ไหน

นางคิดพร้อมกับเลื่อนสายตาลงมาด้านล่างอย่างเปิดเผย พร้อมกันนั้นอี้เหอก็เผลอกัดริมฝีปากตนด้วย

“เอ่อ… แม่นางอี้เหอมีอะไรจะใช้ข้าอีกหรือไม่” ชายหนุ่มวัยยี่สิบเอ่ยถามตะกุกตะกัก เมื่อเห็นสายตาโลมเลียของคนตรงหน้า เขาก็เริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นมาแล้ว

“มีสิ อีกสักสองเค่อ เจ้าไปรอข้าที่ข้างเรือนได้หรือไม่ ข้ามีเรื่องอยากให้เจ้าช่วยหน่อย” นางสบตากับอีกฝ่ายอย่างสื่อความหมาย และยังยื่นมือออกมาลูบแผงอกเขาด้วย

“ขะ… ขอรับ แล้วแม่นางอยากให้ข้าทำอะไรหรือ ข้าจะได้เตรียมตัวให้พร้อม” ชายหนุ่มตอบอย่างพาซื่อ

“ไม่ต้อง เจ้าแค่อาบน้ำทำความสะอาดร่างกายมาให้เรียบร้อยก็พอ” สิ้นคำนางก็เผยยิ้มยั่วยวนให้เขา และยังยกมือขึ้นมาเปิดผ้าที่คลุมไหล่ลงจนเผยให้เห็นเนินเต้างาม แต่มันไม่ถึงหัวนมที่ซุกซ่อนอยู่ ทว่าเพียงแค่นั้นชายหนุ่มก็ขนลุกซู่แล้ว

“ดะ… ได้ขอรับ ข้าน้อยจะทำตามที่แม่นางบอก”

“ดี เช่นนั้นเจ้าก็ไปเถิด” สิ้นคำนางก็ปิดประตู จากนั้นร่างอรชรก็เดินตรงมาที่เตียง ก่อนจะวางห่อยาลงแล้วหันมาหาคนบนเตียงที่นอนมองนางตาแป๋วเหมือนเด็ก ในใจคงตั้งคำถามไว้แล้ว เพราะเมื่อครู่นางยืนอยู่ที่หน้าประตูเสียตั้งนาน

“พี่จางไห่ส่งองครักษ์คนใหม่มาคอยดูแลที่นี่อีกคนเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าเขาน่าจะให้ประโยชน์ได้ หลอกล่อนิดหน่อยก็เคลิ้มแล้ว” เอ่ยบอกพร้อมกับเช็ดตัวให้คนป่วยไปด้วย มือเรียวจึงรีบคว้าข้อมือนางไว้ พร้อมกับรั้งให้ลงมาหากัน