8. ค่อย ๆ รักษา

บทที่ 8. ค่อย ๆ รักษา

เส้าเหว่ยนิ่งไป เพราะนึกไม่ถึงว่าสิ่งที่ตนคิดไว้นั้นจะเป็นจริง ‘จางไห่ลอบวางยาข้าอย่างที่คิดหรือนี่’

“ท่านแม่ทัพไม่เชื่อข้าหรือ” อี้เหอขยับนั่งมองหน้าเขา เพราะอีกฝ่ายนิ่งงันราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่

เมื่อเขาได้ยินคำถาม ก็หันมาพร้อมกับยิ้มให้ และไม่ลืมพยักหน้าบอกกล่าวให้นางได้รู้ ‘ข้าเชื่อเจ้า’ แม้จะกล่าวไม่ได้ ทว่าแววตาที่เขาสื่อนั้น อี้เหอเข้าใจดีว่าหมายถึงอะไร

“ข้าไม่รู้ว่าท่านคบหากับสหายมานานแค่ไหน ทว่าคนบางคนก็รู้หน้าไม่รู้ใจนะเจ้าคะ” นางเอ่ยเตือนเขา

แม่ทัพหนุ่มยิ้มบางพร้อมกับพยายามยกมือขึ้นมาลูบแก้มเนียน เขาอยากบอกนางเหลือเกินว่า ‘ขอบคุณมาก’

อี้เหอเผยยิ้มก่อนจะยกมือมากุมมือที่วางบนหน้าตน “ข้าจะช่วยท่านให้หายดีโดยไว จากนั้นเราจะไปจากที่นี่กันนะเจ้าคะ”

เส้าเหว่ยพยักหน้าก่อนจะยิ้มอ่อน ยามนี้เขาอยากเป็นคนที่พูดได้เหลือเกิน อยากบอกให้หญิงสาวรู้ว่าเขาซาบซึ้งใจมาก ทว่าเมื่อนึกมาถึงตรงนี้เขาก็มีสิ่งหนึ่งให้เอะใจ

‘ตั้งแต่ถูกพาตัวมารักษาที่นี่ เราก็เริ่มพูดไม่ได้ หรือจางไห่จะวางยาทำให้เรามีอาการนี้ด้วย’ เขาเริ่มย้อนนึกถึงช่วงแรก ยามนั้นเขายังพูดได้ปกติ ทว่าผ่านไปแค่สามวันก็เริ่มมีอาการเจ็บคอ จากนั้นก็พูดไม่ได้อีกเลยแม้แต่คำเดียว

“มีอะไรหรือเจ้าคะ” อี้เหอถามเมื่อเห็นเขานิ่งไป

เส้าเหว่ยจึงเคลื่อนมือขึ้นมาจับคอของตน ก่อนจะอ้าปากทำเหมือนจะพูด เพื่อสื่อให้คนตัวเล็กรู้ว่าเขาอยากจะบอกอะไร

“ท่านแม่ทัพหมายถึง ที่พูดไม่ได้อาจเป็นเพราะถูกวางยาหรือเจ้าคะ” อี้เหอรีบใช้มือจับที่คอเขาราวกับว่าตนจะหาสาเหตุได้ “คราแรกข้าคิดว่ามันคือผลข้างเคียงจากพิษคมธนูเสียอีก ดูท่าการป่วยของท่านจะมีเงื่อนงำซับซ้อนหลายอย่างนะเจ้าคะ หากเป็นเช่นที่เราคิด พี่จางไห่ทำร้ายท่านไปทำไมกัน”

อี้เหอยังคงมึนงงกับเรื่องราว นิยายก็อ่านไม่จบเสียด้วย แทบจะไม่ถึงหนึ่งในสี่ของเรื่องเลยด้วยซ้ำ

คนเขียนก็ช่างกระไร ทำไมไม่เกริ่นบ้างว่าตัวละครไหนดีคนไหนชั่ว มีแค่ชื่อที่ขึ้นมาอย่างกับแนะนำนักแสดงในซีรี่ย์ ใครมันจะไปตรัสรู้ได้ว่าคนไหนพระเอก คนไหนตัวร้าย

ว่าแต่… แล้วตัวละครที่นางเป็นอยู่นี้มายังไง เจ้าของร่างนี้สวมบทบาทอะไร ถึงได้เข้ามาเกี่ยวพันกับตัวละครหลักได้

แล้วแม่ทัพหานผู้นี้เป็นใคร พระเอกหรือพระรอง หรือเป็นตัวร้ายที่น่าสงสาร เมื่อหายดีแล้วก็กลายเป็นคนชั่วกระนั้นหรือ

อี้เหอครุ่นคิดไปทั่ว กระทั่งมือเรียวแตะลงที่แก้มนางจึงได้สติ หญิงสาวรีบเผยยิ้มให้เขาก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อน “ข้าคิดว่า ต่อไปนี้จะไม่ต้มยาให้ท่านแม่ทัพอีกแล้วเจ้าค่ะ หากหลังจากนี้ท่านอาการดีขึ้น ก็แสดงว่าพี่จางไห่วางยาท่านแล้วจริง ๆ ที่สำคัญไม่แน่ว่าท่านแม่ทัพอาจจะกลับมาพูดได้อีกครั้งก็ได้นะเจ้าคะ” นางเอ่ยอย่างมีความหวัง ทำให้คนตัวโตเผยยิ้มตามอย่างเอ็นดู

เส้าเหว่ยพยักหน้าให้ ก่อนจะค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาเกาะไหล่นาง และรั้งด้วยแรงที่มีเพื่อให้หญิงสาวซบลงมา

‘ขอบคุณนะอี้เหอ’ กล่าวในใจ มือก็ค่อย ๆ ลูบไหล่นาง ยามนี้เขาพยายามขยับตัวให้มากขึ้น เผื่อสักวันจะหายได้จริง ๆ

“ข้าจะช่วยท่านให้หายดีเจ้าค่ะ ถึงยามนั้นอย่าลืมเงินของข้านะเจ้าคะ” อี้เหอยังคงกล่าวย้ำเขาเรื่องนี้

แม่ทัพหนุ่มก็ได้แต่ยิ้มเอ็นดูนาง หากเป็นสตรีอื่นคงไม่ขอแค่เงิน ไม่แน่อาจไม่มีเรื่องนี้เลย เพราะสิ่งแรกที่พวกนางจะขอคือตำแหน่งฮูหยินเขา หากได้เป็นแล้วแน่นอนว่าสิ่งที่ได้กลับมาย่อมมิใช่แค่เงินทอง แต่จะมีทั้งบารมีและอำนาจด้วย

ทว่าอี้เหอกลับต้องการแค่เงินไปตั้งตัว นี่นางไม่คิดจะจับเขาเหมือนสตรีอื่นเลยกระนั้นหรือ ทั้งที่ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่มันมาไกลมากแล้วแท้ ๆ ถึงขั้นรักษาด้วยวิธีที่พิศดารกันเลยเชียว

ทว่าช่างเถิด…นางไม่จับเขา เขาจะเป็นฝ่ายจับนางเอง

อี้เหอเห็นเขาเงียบไปจึงขยับตัวออกห่าง อีกฝ่ายก็มองหน้าเป็นเชิงถาม หญิงสาวจึงเอ่ยว่า “ดึกแล้วนอนนะเจ้าคะ”

จากนั้นหญิงสาวก็ช่วยเขาขยับตัวลงมานอน และจัดการห่มผ้าให้จนถึงอกเหมือนเคย แต่ครั้นจะเดินออกไป แขนนางก็ถูกมือเรียวรั้งไว้ จึงทำให้ต้องโน้มตัวลงมาหาเขา ทั้งคู่สบตากันนิ่งเนิ่นนาน กระทั่งแก้มเนียนใสเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อ

“ท่านแม่ทัพยังต้องการอะไรอีกหรือเจ้าคะ”

เส้าเหว่ยรีบตบมือลงข้างเตียงอีกฝั่งของตน

“ท่านอยากให้ข้านอนด้วยหรือ”

เขาพยักหน้ารับทันที หญิงสาวจึงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเผยยิ้มออกมา “เช่นนั้นข้าน้อยไปดับไฟก่อนนะเจ้าคะ” เอ่ยบอกเสียงใส อีกฝ่ายจึงคลายมือออกปล่อยให้นางไปทำอย่างที่พูด ไม่นานอี้เหอ ก็เดินกลับมาและปีนขึ้นมานอนกับแม่ทัพหนุ่ม

“ขอข้ากอดท่านนะเจ้าคะ” เอ่ยขอโดยไม่รอฟังคำตอบสักนิด จากนั้นนางก็ซุกลงที่ซอกคอเขา “อุ่นจัง”

เส้าเหว่ยก็ตวัดแขนมากอดนางเช่นกัน ยามนี้ไม่รู้ว่าใครกันที่ถูกรักษา ระหว่างคนพิการ กับคนที่โหยหาความรักความอบอุ่นเช่นอี้เหอ เพราะชาติก่อนนางไม่ใช่สตรีงามเช่นนี้ มีสามี สามีก็นอกใจไปมีคนอื่น ทำให้นางกลายเป็นคนเก็บตัว มีชีวิตอยู่กับโลกออนไลน์ และดูหนังดูซีรี่ย์ อ่านนิยายไปวัน ๆ

เมื่อต้องมาเกิดใหม่ในโลกที่ไม่คุ้นเคย การมีคนให้พึ่งพามันย่อมดีกว่าอยู่อย่างโดดเดี่ยวมิใช่หรือ

นับจากนั้นทั้งคู่ก็นอนด้วยกันเช่นนี้ทุกคืน

ทว่ายามเย็นเส้าเหว่ยก็ยังต้องทนดูร่างเย้ายวนถูกสหายอัดกระแทกท่อนลำใส่เช่นเคย และจางไห่ก็ยังคงเอากับอี้เหอที่เตียงนอนของเขา ในท่วงท่าที่ทำให้ร่างกายนี้เกิดความทรมานอีกแล้ว

“อ่า… อี้เหอ รูหอยเจ้า ยิ่งเอายิ่งแน่น อ่า… พี่ชอบ” มันยังเป็นคำชมที่เหมือนทุกครั้ง แต่ที่ต่างคือนับวันจางไห่ยิ่งกระแทกหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ บางคราเขาก็อุ้มกระเตงอี้เหอไป รอบห้อง แต่สุดท้ายก็จะมาหยุดที่เตียงของคนป่วยเหมือนเคย

“อื้อ… พี่จาง ข้าจะแตกแล้ว เร็วอีก อื้อ… เสียว” หญิงสาวร้องบอก เมื่อเอวสอบกระหน่ำซอยเข้ามารัวเร็ว ในท่าที่เขาอยู่บนตัวพร้อมกับดูดนมให้นางไปด้วย

“พร้อมกัน พี่ก็จะมาแล้ว อ่า… โอว… อี้เหอ”

สองเสียงประสานกันลั่นห้อง ไม่นานทั้งคู่ก็เกร็งกระตุกใส่กัน และไม่กี่อึดใจ ร่างสูงนี้ก็ลุกออกจากร่างที่มอบความสุขให้เขาถึงใจที่สุด น่าเสียดายที่เขาจับนางกินได้แค่วันละครั้ง

หากทำมากกว่านี้ เจ้ามังกรของเขาคงไม่มีแรงไปเอากับภรรยาที่รออยู่ในจวนเป็นแน่ ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ไม่ใช่คนแข็งแรงประเภทอึดทน พอจะทำได้หลาย ๆ ครั้งโดยไม่หยุดพัก

ง่าย ๆ ก็คือ แค่ครั้งเดียวเจ้ามังกรเขาก็คอตกแล้ว

นี่จึงเป็นสาเหตุที่จางไห่ไม่ยอมปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนออกนอกจากกางเกง เพราะเขาไม่อยากให้อี้เหอเห็นว่ามังกรมันหมดสภาพทุกครั้งเมื่อเสร็จกิจ สำหรับบุรุษมันคือเรื่องที่น่าอับอาย