13. ยอมเพราะรัก

เกือบเที่ยงของวัน

อี้เหอก็ยังไม่ตื่น คราแรกเส้าเหว่ยก็นึกเป็นห่วง เกรงว่านางจะจับไข้ ทว่าพอจับเนื้อตัวดูนางก็ยังปกติ เขาเลยลองใช้วิธีปลุกในแบบของเขา นั่นคือการเอาเอ็นเนื้อที่แข็งเต็มที่สอดเข้ารูของนาง แล้วขยับโยกช้า ๆ เนิบนาบอย่างหยอกเย้า ไม่นานร่างเปลือยขาวไร้อาภรณ์ก็ตื่นขึ้นมามองเขา พร้อมกับอ้าขาออกอีก

“อ่า… ตื่นแล้วหรือเมียรัก”

“อื้อ… ท่านแม่ทัพ อ่า…”

“ว่าอย่างไรเมียพี่ ชอบที่พี่ปลุกเจ้าเช่นนี้หรือไม่” กล่าวพร้อมกับโน้มหน้าลงมาหา ก่อนจะบดจูบแลกลิ้นโดยไม่รอฟังคำตอบ เพราะถึงอย่างไรนางก็ต้องบอกว่าชอบอยู่แล้ว

มิเช่นนั้นอี้เหอจะอ้าขาให้เขาเช่นนี้หรือ…

อี้เหอเองก็ไม่ฟังอันใดแล้ว เพราะการปลุกของเขามันช่างถูกใจนางเหลือเกิน มีสิบคงให้ไปเป็นร้อยแน่สำหรับแต้มต่อครานี้

เส้าเหว่ยปรนเปรอให้หญิงอันเป็นที่รักอย่างหนักหน่วง สมกับที่เขาทุกข์ทรมานมานาน เพราะต้องทนดูชายอื่นทาบทับบนตัวคนรักของตนมาเกือบครึ่งเดือน ทว่าวันนี้เขาได้หน้าที่คืนแล้ว และจะไม่ยอมให้นางถูกย่ำยีอีก แต่ถ้านางอยากย่ำยีใครก็อีกเรื่อง

ส่วนยามนี้ เขาขอสั่งสอนเมียรักที่ชอบอ้าขาให้ชายอื่นเสียก่อน แล้วค่อยไปจัดการกับสหายชั่วที่ทำร้ายเจ้าของร่าง และกักขังเมียรักเขาเอาไว้ที่นี่ แต่ว่าก่อนที่มันจะตาย เขาจะให้รางวัลเป็นการตอบแทนมันก็แล้วกัน ในฐานะที่มันพาไป่เหอมาพบเขา

มิเช่นนั้นร่างกายนี้คงนอนแห้งตายอยู่บนเตียง โดยไม่ได้สัมผัสร่างกายอันเย้ายวนของคนรักเก่าในชาติก่อนอีกแล้ว

“อื้อ… ท่านแม่ทัพ อ๊ะ… แรงไปแล้ว อ๊ายย…” อี้เหอร้องเสียงหลง เมื่อถูกร่างกำยำกระหน่ำทิ้งแรงลงใส่หว่างขานางอย่างไม่ปรานี มิหนำซ้ำเขายังดูดเม้มเม็ดไตนางได้เสียวซ่านยิ่งนัก

“อ่า… เจ้าชอบเช่นนี้มิใช่หรือเมียพี่” แม่ทัพหนุ่มเงยหน้าขึ้นมากล่าว ก่อนจะก้มลงดูดเม็ดสีแดงสดตรงหน้าต่อ

“อื้อ… ไม่ไหวแล้ว อ่า… น้องไม่ไหวแล้ว อ๊ะ… อ๊ายย…” ร่างอรชรขาวเนียนเกร็งกระตุกทันที นางไม่อาจทนต่อการเสียดสีในช่องรูรักซึ่งมีมากมายได้อีกแล้ว เส้าเหว่ยเห็นเช่นนั้น ก็เร่งเอวหนักขึ้นจนในที่สุดก็กระตุกตามร่างบางไปอีกรอบ

กว่าสงครามบนเตียงจะสงบลง ทั้งคู่ก็เสร็จสมกันไปถึงสามรอบแล้ว เส้าเหว่ยจึงได้อุ้มเอาร่างเปลือยของเมียรักไปอาบน้ำ

“ท่านแม่ทัพ นี่ท่านหายดีแล้วหรือเจ้าคะ” เป็นคราแรกกระมังที่อี้เหอสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้ป่วยอีกต่อไป

“หายแล้ว และแข็งแรงดีด้วย” เสียงทุ้มอ่อนเอ่ยบอกอย่างเอ็นดู พร้อมกันนั้นเขาก็วางนางลงในถังน้ำใบใหญ่ แล้วเอาผ้ามาถูตัวให้อย่างเบามือ โดยที่ตนเองก็ยังยืนอยู่ด้านนอก และยังสวมอาภรณ์อยู่ ขาดก็แต่กางเกงเพราะเขาถอดออกตอนที่เอานาง

“ดีจริง” อี้เหอยิ้มจนตาหยี พร้อมขยับมาเกาะขอบถังเพื่อมองอีกฝ่ายขยับร่างกายไปมา ก่อนจะชะงักแล้วแหงนมองหน้าเขา พร้อมกับยื่นมือออกมากุมมืออีกฝ่ายไว้ “ท่านแม่ทัพออกไปข้างนอกมาใช่หรือไม่ ไม่กลัวคนของพี่จางไห่พบหรือเจ้าคะ”

เส้าเหว่ยเผยยิ้มเอ็นดู ก่อนจะโน้มลงมาหานางแล้วจุมพิตที่ปากอิ่มแผ่วเบา จากนั้นก็เอ่ยว่า “พี่จัดการหมดแล้ว”

“จะ… จัดการหมดแล้ว” อี้เหอตาโตเท่าไข่ห่าน นางนึกไม่ถึงว่าแม่ทัพหนุ่มจะเก่งกาจถึงเพียงนี้ ทว่ามันก็ไม่น่าแปลกมิใช่หรือ ในเมื่อเขาเป็นถึงแม่ทัพภาคของแคว้น ลงสนามรบมานานหลายปี หากไม่มีฝีมือคงอยู่ไม่ได้จนถึงทุกวันนี้เป็นแน่ “องครักษ์ที่อยู่ด้านนอก ท่านแม่ทัพจัดการหมดเลยหรือเจ้าคะ”

“อืม” คนตัวโตก็ตอบสั้น ๆ ก่อนจะจัดการถูตัวให้นางต่อ

“ละ… แล้วพี่เฉินหยางล่ะเจ้าคะ” นางถามเสียงแผ่ว ใจนึกเป็นห่วงคนที่เติมเต็มนางจนเกือบจะอิ่มเมื่อคืน เส้าเหว่ยมองใบหน้างามที่กำลังจ้องตนอยู่ แววตาเขาวูบไหวเล็กน้อย ทว่าไม่นานมันก็หายไป เพราะความรักที่เขามีต่อนางมันมากล้น

“เฉินหยางเคยเป็นทหารในค่ายพี่ เขาเองก็ไม่รู้ว่าคนป่วยที่ว่าคือพี่ พอเห็นเขาก็รีบเข้ามาช่วยตอนที่พี่ต่อสู้กับองครักษ์ด้านนอก ทว่าตอนนี้เขาไปตามคนของพี่มา อีกไม่นานก็ได้พบนะ”

“ท่านแม่ทัพไม่ได้สังหารเขาจริงหรือเจ้าคะ” อี้เหอเกาะขอบถังพร้อมกับมองเขาตาแป๋ว เหมือนเด็กที่กำลังร้องขอบางสิ่ง

“จะฆ่าได้อย่างไร เฉินหยางก็เป็นคนของพี่ อีกอย่างเมื่อคืนเขาก็รับปากเจ้าว่าจะช่วยพี่มิใช่หรือใครจะไปลงมือได้ ที่สำคัญพี่เกรงว่าเจ้าจะเสียใจแล้ว…โกรธพี่” ประโยคหลังคือสิ่งที่เขาคิดจริง ๆ ร่างเปลือยขาวจึงโผลุกขึ้นกอดเขาทันที

“ขอบคุณท่านแม่ทัพ ขอบคุณที่ไม่ฆ่าเขา” นางบอกอย่างซึ้งใจ มิใช่เพราะเสียดายเฉินหยาง แต่เป็นเพราะชายหนุ่มผู้นี้ไม่ได้มีจิตใจเลวร้าย เขาก็แค่ทำงานหาเงินเลี้ยงชีพ ที่สำคัญเมื่อคืน เฉินหยางก็รับปากแล้วว่าเขาจะช่วยรักษาคนป่วยจนหายดี

“อี้เหอ พี่รักเจ้านะ” ท่านแม่ทัพเอ่ยบอกเสียงจริงจัง

ร่างอรชรจึงขยับถอยออกมามองเขาอย่างซาบซึ้งใจ ก่อนจะเอ่ยว่า “ข้าจะพยายามหักห้ามใจตนไม่ยุ่งเกี่ยวกับบุรุษใดอีก มีแค่ท่านแม่ทัพกับพี่เฉินหยางก็น่าจะเพียงพอเจ้าค่ะ”

“หึหึ เด็กน้อย” สิ้นคำเขาก็แนบริมฝีปากลงประกบ บดจูบกันอย่างดูดดื่ม ไม่นานนักร่างกำยำก็ถอยออก “มีอีกอย่างนะ ต่อไปเจ้าต้องเรียกว่า ‘ท่านพี่’ ไม่ก็ ‘สามี’ เข้าใจหรือไม่”

ทว่าคำพูดที่อีกฝ่ายเอ่ย กลับทำดวงตาคู่สวยหม่นลงทันที “ท่านแม่ทัพจะเลี้ยงข้าไว้เหมือนที่พี่จางไห่ทำหรือเจ้าคะ” ถามแล้วนางก็ก้มหน้าไม่กล้าเงยขึ้นสบตาเขา มือเรียวจึงเชยคางนางขึ้น

“เจ้าไม่ได้แค่มีบุญคุณกับพี่นะอี้เหอ เจ้ายังเป็นสตรีที่พี่รักด้วย หากเจ้าไม่อยากอยู่กับพี่ พี่ก็จะขังเจ้าไว้เข้าใจหรือไม่”

“ข้าไม่อยากถูกขังอีก” นางบอกเสียงเครือ เส้าเหว่ยจึงรีบรั้งเข้ามากอด พร้อมกับลูบลงที่แผ่นหลังนางแผ่วเบา

“เด็กดี…พี่ไม่มีทางขังเจ้า ขอแค่อยู่กับพี่เจ้าอยากไปไหน ไปที่ใดพี่จะพาไปทั้งหมด ออกจากที่นี่แล้ว ทุกที่บนโลกหล้า ขอเพียงเจ้าเอ่ยปากว่าอยากไป พี่จะพาเจ้าไปทันที”

อี้เหอรีบขยับออกมาถามเขา “ข้าจะได้ท่องเที่ยวจริงหรือเจ้าคะ ได้ชมงานโคมไฟ ได้เดินตลาดเหมือนคนปกติใช่หรือไม่” ดวงตาสวยกะพริบถี่รอฟังอย่างมีความหวัง

เส้าเหว่ยเผยยิ้มอย่างเอ็นดู พร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวนางแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยบอกให้คนตัวเล็กได้เบาใจขึ้น “เจ้าเป็นเมียแม่ทัพนะ อยากทำอะไรย่อมทำได้ทุกอย่างตามที่ต้องการอยู่แล้ว”

อี้เหอกะพริบตาถี่มองเขาอีกหน ‘เมียหรือ เขาคงหมายถึงเมียเก็บกระมัง ช่างเถอะ… เป็นเมียเก็บ เมียบำเรอหรืออะไรก็ช่าง ขอแค่เขาไม่จำกัดอิสรภาพของเราก็พอแล้วล่ะ อีกอย่างอยู่กับเขาเราก็ไม่อด มีให้กินทั้งข้าวทั้งเอ็นใหญ่ตั้งสองดุ้น วันหน้าคงหาที่ดีดีกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วล่ะอี้เหอ เจ้าก็อยู่กับเขาไปแล้วกันนะ’ เอ่ยบอกตนเองในใจ แล้วโผกอดรัดร่างแกร่งเอาไว้อีกหน

ก่อนจะผละออกเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูจากด้านหลัง

“ท่านแม่ทัพ รองแม่ทัพและพี่อี้ฟานมาถึงแล้วขอรับ นำคนของเรามาอีกยี่สิบนาย พร้อมด้วยรถม้า” เฉินหยางรายงาน

“ดีมาก เช่นนั้นข้าจะออกไปหารือกับพวกเขา เจ้าดูแลเปลี่ยนอาภรณ์ให้อี้เหอก็แล้วกัน อย่านานล่ะ ข้าให้เวลาสองเค่อ” สิ้นคำเขาก็โน้มหน้าลงมาบดจูบเมียรักอย่างดูดดื่ม ก่อนจะผละออกแล้วเอ่ยว่า “อย่านานนักนะ เราจะกลับบ้านกันแล้ว”

อี้เหอยิ้มอายแล้วพยักหน้ารับ จากนั้นะร่างสูงของแม่ทัพหนุ่มก็เดินออกไป พร้อมกับปิดประตูให้ด้วย เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ทว่าเขามิได้แยแสแล้ว

เพราะความสุขของเมียรักมันคือความสุขของเขา

เมื่อประตูปิดลง องครักษ์หนุ่มก็ไม่รอช้าที่จะรั้งกางเกงของตนออก และคนในถังก็ก้าวลงมายืนรอแล้วเช่นกัน

“เราคงต้องทำเวลากันหน่อยนะเมียจ๋า” เฉินหยางรีบตรงเข้ามา จับขาข้างหนึ่งของเมียรักยกขึ้น ก่อนที่เขาจะย่อตัวเพื่อเสยดุ้นเอ็นใหญ่สอดใส่เข้ารูแดงของนาง “อ่า…ยังแน่นเหมือนเดิม”

“อื้อ… เสียวอีกแล้ว พี่เฉินรีบเด้าข้าเถิดเจ้าค่ะ” อี้เหอยังคงร้องบอกอย่างไม่อาย แล้วมีหรือชายหนุ่มจะไม่ทำตาม