7/5

“ข้าวแต่ละเม็ด กว่าจะได้มายากลำบากแค่ไหน ชาวนาน่ะทำงานหนักมากกว่าใคร หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินตลอด กว่าจะได้แต่ละเม็ดเลือดตาแทบกระเด็น ควรจะกินให้หมด ค่าของมันมีเยอะกว่าเธอนัก”

“พลับรู้แล้วค่ะ อารัณเองก็ทานให้หมดเถอะ”

เมื่อถูกย้อน ดรัณก็จับช้อนตักข้าวที่เหลือใส่ปากจนหมดจาน เห็นหญิงสาวค่อยๆ ตักข้าวเข้าปากอย่างละเมียดก็เกิดหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ

“เธอจะนับเม็ดข้าวก่อนกินหรือไงพลับพลึง กินเร็วๆ ระเบียบจะได้เก็บโต๊ะ อย่าลืมว่าเธอยังมีหน้าที่ของเมียที่ต้องทำอีกนะ”

พลับพลึงกินข้าวอย่างกระแทกกระทั้น เพราะอับอายกับการประกาศหน้าที่ของเขาต่อหน้าป้าเบียบ แม้จะไม่เห็นสายตาของป้าเบียบ หรือป้าเบียบจะไม่สนใจก็ตามที

เมื่อทานข้าวเสร็จ พลับพลึงก็เดินขึ้นห้อง ห้องหอที่เธอนอนเพียงลำพังในคืนวันแต่งงาน ดรัณสาวเท้าตามมาทันที่หน้าประตูห้อง เขาไม่คิดจะให้เกียรติด้วยการตะโกนใส่หน้าเธอเสียงดัง เสียงก้องกังวานดังลงไปถึงชั้นล่างและทุกคนก็คงได้ยิน

“ทำไมต้องหนี”

“ไม่ได้หนี”

“แล้วทำไมไม่รอ”

“ทำไมต้องรอ” พลับพลึงย้อน ท่อนแขนของเธอจึงถูกกระชากเข้าหาคนตัวโตขี้โมโห

“เมียไม่รอผัว แล้วจะรอใครล่ะ ไอ้หน้าจืดนั่นหรือไง”

“เลิกพูดถึงคนอื่นเสียที จะหาเรื่องพลับอีกนานแค่ไหน” เพราะความโมโหทำให้เธอตะโกนใส่เขาอย่างเหลืออด

พลับพลึงไม่คิดว่าเขาจะขยันหาเรื่องมาต่อว่าเธอสารพัด เรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องไม่จริงทั้งนั้น เป็นเพราะอะไรทำไมเขาถึงรังเกียจเธอมากขนาดนี้ เธอทำอะไรผิด หลังงานแต่งงานจะมีอะไรดีขึ้นบ้าง หรือจะมีแต่แย่ลงๆ เหมือนแต่งงานกับเธอเพียงเพื่อจะทำให้เธอเสียใจ

ทำไม?

“จนกว่าเราจะตายจากกันไปข้างหนึ่งล่ะมั้ง”

ใบหน้าคมเข้มที่เริ่มครึ้มเพราะหนวดเคราขึ้นเขียวชะโงกต่ำลงมาใกล้ ใกล้จนลมหายใจรินรดซึ่งกันและกัน พลับพลึงอดไม่ได้กวาดสายตามองไปทั่วดวงหน้าหล่อเหลาคมเข้ม สันจมูกโด่งแหลมต่ำลงอีกนิดก็จะชิดพวงแก้ม เลือดฝาดเริ่มกระจายไปทั่วหน้า

“หน้าที่ของเธอไม่ต่างจากชาวนาหรอกรู้มั้ย หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ฟูก นั่นแหละหน้าที่เมีย”

เขาดูถูกเธอขนาดนี้แล้วทำไมไม่ปล่อยเธอไป ไม่ต้องมารับผิดชอบด้วยการแต่งงานก็ได้ เธอทรมานเหลือเกิน ทรมานทั้งๆ ที่รัก

ดวงตาของเธอคงสื่อความหมายชัดเจนออกไป คิ้วหนาจึงขมวดมุ่นคล้ายครุ่นคิด

“อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้น ฉันรู้...เธอต้องการฉันพลับพลึง เธอต้องการฉันมานานแล้ว”

“ไม่ ไม่ใช่” เธอปฏิเสธเสียงสั่น แต่กลับยอมรับว่าเขาพูดไม่ผิด เธอต้องการเขามานานแล้ว ต้องการก่อนที่เขาจะเจอกับอาอิงเสียอีก ทว่าตอนนั้นเธอไม่กล้าแสดงออกเพราะมันไม่สมควร เธอเด็กมากเมื่อเทียบกับเขา และเขาก็ไม่เคยมองเธอด้วยสายตารักใคร่แบบหนุ่มสาวเลยสักนิด

ในม่านตาคู่นั้นไม่มีเงาของเธอเลยต่างหาก เขาเห็นแต่อาอิง มีแต่อาอิง และต้องการแค่อาอิง ตอนนั้นเธอคิดได้อย่างเดียวว่าอยากให้เขาพอใจ อะไรก็ตามที่ทำให้เขาดีใจเธอก็น่าจะทำ

“โกหก นัยน์ตาเธอมันบอกชัดว่าอยากได้ฉันใจจะขาด”

เขารู้!!!

หญิงสาวเริ่มกระวนกระวายใจ เธอไม่อยากให้เขารู้แม้แต่เดี๋ยวนี้ เธอไม่อยากให้เขาดูถูกเหยียดหยาม ไม่อยากให้เขาจงเกลียดจงชัง เพื่อนรักของเธอเคยพูดกันว่า ถ้าจะต้องบอกรักคนที่คบหากันแบบเพื่อน หรือคนที่มีศักดิ์เป็นญาติกัน หรือคนใกล้ชิดกันมากๆ ยอมตัดใจเสียเลยดีกว่า เพราะพูดออกไปรังแต่จะทำให้เจ็บ ความรู้สึกระหว่างความเป็นเพื่อนกับคนรักมันต่างกันหลายขุม และไม่อาจจะเปลี่ยนไปได้

ถ้าไม่ตัดใจ...ต้องยอมเสียใจ

“อารัณพูดแบบนี้ได้ไง ไม่เป็นความจริงเลยสักนิด”

“เหรอ งั้นมานี่”

ดรัณลากหญิงสาวเข้าไปในห้อง จัดการล็อกประตูให้เรียบร้อยแล้วโดยมีพลับพลึงยืนตะลึงอยู่ แค่เพียงเขาก้าวเข้ามาในห้อง ความต้องการก็เหมือนจะพวยพุ่งขึ้นมาเหมือนไอน้ำร้อน สีหน้าถมึงทึงไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกแย่ หรืออยากจะผลักไสเขาออกห่าง มันเป็นความรู้สึกที่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ

ร่างสูงที่เห็นอยู่ตรงหน้าช่างเด่นชัดทั้งยามหลับและยามตื่น ร่างที่เต็มไปด้วยพละกำลังแห่งบุรุษเพศเรียกร้องให้เธอก้าวเข้าไปหาอย่างอดใจไม่ไหว เพียงแค่ยืนเฉยๆ เขาก็ยังมีอำนาจเหนือกว่า สามารถลากเธอเข้าไปหาโดยไม่จำเป็นต้องเอื้อมมือมารั้ง สายตาเหยียดหยามที่ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไรกำลังเปลี่ยนไปใช่ไหม เธอสาบานได้ว่าเห็นแววตาหวานในช่วงหนึ่งของลมหายใจ มันจางหายไปอย่างรวดเร็วจนน่าเสียดายนัก

“ก่อนจะเขมือบฉันทั้งตัว บอกมาก่อนว่าไอ้หน้าจืดนั่นเป็นใคร”

หญิงสาวหน้าจ๋อย เขาไม่ได้พิศวาสเธอเลยสักนิด นัยน์ตาคู่นั้นโกหกเธอได้ยังไง

“พี่กรรชัยค่ะ เป็นคนของคุณย่า” เธอตอบออกไป ไม่คิดจะอธิบายอะไรให้มากกว่านี้

“ชอบสิท่า”

“เอ๊ะ!”

“ก็ฉันเห็นมันมองเธอตาเป็นมัน ทีหลังก็บอกไปบ้างนะว่าเธอมีผัวแล้ว”

อีกครั้งที่เธอต้องถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย สารพัดเรื่องที่เขาหามาโยนให้เธอ ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องสกปรกโสมมทั้งนั้น

“พลับแต่งงานเมื่อวานนี้ พี่กรรก็มาด้วย เขารู้แล้ว ไม่จำเป็นต้องบอก อารัณอย่าหาเรื่องกันอีกเลยค่ะ พลับเหนื่อยแล้ว ไม่ไหวสู้กับอารัณอีกแล้ว”