7/4

“นี่แกจะพูดอะไรให้มันฟังง่ายเข้าใจง่ายกว่านี้ได้มั้ย มัวแต่อมพะนำอยู่นั่นล่ะ เมื่อไหร่แม่จะรู้เรื่องสักที”

“คืนเกิดเรื่องที่พวกปาปารัซซี่มันถ่ายรูปไว้ น้องพลับก็อยู่กับผม แต่ไอ้พ่อเลี้ยงนั่นมันมาแย่งตัวน้องพลับไปได้น่ะสิครับ ไม่งั้นนะ คุณแม่ได้ลูกสะใภ้เป็นเศรษฐีไปแล้ว”

“นี่แก...”

“ผมจะหาลูกสะใภ้ให้สมใจคุณแม่ไงครับ เกือบได้อยู่แล้วเชียวนะ ไอ้บ้านั่นมันมาขวางไว้ก่อน ไม่งั้นนะ ฮึ่ม!!”

ดวงตาของนฤดลทำให้คุณเดือนฉายถึงกับชะงัก แว่บหนึ่งรู้สึกกลัวขึ้นมาแต่แล้วความรู้สึกนั้นก็มลายหายไปอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเป็นความหยามหยันกระเหี้ยนกระหือรืออยากได้

“แกเป็นตัวการที่ทำให้เกิดเรื่องนั้นขึ้นใช่ไหม”

“ผมไม่คิดว่าจะพลาด ก็ทุกอย่างกำลังลงล็อกของมันอยู่แล้ว ไอ้พ่อเลี้ยงดรัณมันดันมาขวางทางไว้ ทำหวงห่วงไม่เข้าท่า แล้วฉวยโอกาสพาน้องพลับไป คุณแม่เกือบจะได้ลูกสะใภ้เศรษฐีอยู่แล้วนะครับ อีกนิดเดียวผมก็เลี้ยวรถเข้าโรงแรมม่านรูดแถวนั้นแล้ว นี่ก็ยังเสียดายไม่หาย แถมยังเจ็บตัวอีก บ้าฉิบ!”

โหนกแก้มและดั้งจมูกยังมีสีแดงช้ำจางๆ หลงเหลือให้เห็น คุณเดือนฉายไม่สงสัยว่าลูกไปโดนอะไรเข้า ของแข็งเท่านั้นที่จะฝากแผลไว้บนหน้าแบบนี้ได้ เธอสนใจเรื่องพลับพลึงหลุดมือไปมากกว่า อีกนิดเดียวฐานะที่ซวนเซมานานก็จะยืนหยัดได้ ถ้าไม่ติด...

“แล้วจะทำไงต่อ แกจะปล่อยให้หนูพลับหลุดมือไปเฉยๆ แบบนี้น่ะหรือ”

คุณเป็นแม่ผู้มีใบหน้าฉาบด้วยความดี แต่จิตใจลึกๆ แล้วเลวร้ายยิ่งกว่าใคร ไม่ออกปากซักถามเรื่องความผิด ไม่ถามเลยสักนิดว่าถ้าฝ่ายนั้นเอาเรื่องจะทำยังไง ความทะเยอะทะยานอยากได้เหนือกว่าสิ่งอื่นใด ถ้าอยากลุกขึ้นมาร่ำรวยตามเดิมก็ต้องมีแผน

“ผมว่าไอ้พ่อเลี้ยงดรัณมันไม่ปล่อยให้เกิดหนที่สองหรอกครับ ผมก็คิดจะหาคนใหม่ สะใภ้มั่งคั่งที่คุณแม่อยากได้ น่าจะยังมีอยู่ ลูกสาวพ่อเลี้ยงอินทรก็ได้นี่ครับ ขานั้นก็รวยใช่เล่น ถึงลูกสาวจะไม่สวยเท่าน้องพลับก็เถอะ”

“แต่แม่ว่าเขารวยไม่พอ ในจังหวัดนี้ไม่มีใครรวยเท่าพ่อเลี้ยงดรัณอีกแล้ว ถัดมาก็เป็นพ่อเลี้ยงรุ่งโรจน์” คนเป็นแม่แย้งเสียงเข้ม

“แล้วคุณแม่จะให้ผมไปแย่งเมียไอ้พ่อเลี้ยงจอมโหดนั่นหรือไงครับ มันโหดเหี้ยมผิดมนุษย์มนาตั้งแต่เมียเก่าตาย มีแต่คนกลัวเกรงทั้งนั้น ผมก็เจอมาแล้ว ลูกตะกั่วนี้เฉี่ยวหูจนร้อนฉ่าเลยนะครับ”

“แต่มันก็ไม่ได้รับหนูพลับ คนเขาพูดกันว่ามันยังรักฝังใจอยู่กับเมียเก่า ที่ต้องแต่งงานกับหนูพลับก็เพียงเพื่อรับผิดชอบ แล้วกู้หน้าให้พ่อเลี้ยงรุ่งโรจน์เท่านั้น ถ้าแกทำให้มันเข้าใจผิด แม่ว่ามันคงรีบปล่อยหนูพลับแน่นอน”

“เหลือเดนจากไอ้หมอนั่นแล้ว แม่ยังอยากให้ผมรับอีกหรือครับ”

ถ้าจะต้องแต่งงานกันจริงๆ อย่างน้อยนฤดลก็ยังอยากเปิดซิงเป็นที่หนึ่งของผู้หญิงสักคนล่ะน่า ถ้าต้องกินน้ำใต้ศอกของใครสักคนโดยเฉพาะพ่อเลี้ยงจอมโหด เขาคงต้องคิดหนัก นอกจากจะปัดความคิดแล้วมองความงามเป็นหลักเท่านั้น

“ไม่ซิง แต่ก็ยังสด เอาน่า คิดอะไรมาก แกรีบหาทางจัดการทำให้ไอ้พ่อเลี้ยงเข้าใจผิดจนหย่าขาดจากหนูพลับได้แล้ว รอนานกว่านี้ไม่ได้นะ เสี่ยวิวัฒน์รอเงินไปใช้หนี้อยู่”

“แม่เป็นหนี้เสี่ยนั่นอีกแล้วเหรอครับ คุณพ่อไม่รู้ใช่ไหม”

หลายเรื่องที่สองคนแม่ลูกร่วมกันทำโดยที่คุณโกวิทไม่เคยรู้ โดยเฉพาะเรื่องพนันขันต่อ เรื่องหนี้สินมากมายก็เกิดจากเมียและลูกทั้งนั้น คุณโกวิทเป็นหัวหน้าครอบครัวก็จริงแต่เป็นคนเจ้าชู้ไก่แจ้ ไม่ค่อยสนใจเรื่องครอบครัวเท่ากับเรื่องตัวเอง เรียกว่าครอบครัวจอมวีรชัยเป็นครอบครัวที่ดำรงชีวิตกันแบบ ‘ทางใครทางมัน’

สาเหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะ คุณโกวิทแต่งงานกับคุณเดือนฉายเพราะถูกคลุมถุงชน ไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องใดๆ ทั้งสิ้น นฤดลก็ไม่ได้เกิดจากความรัก เกิดจากความพลั้งเผลอล่ะมากกว่า เพราะคุณโกวิทเมาก็เลยมีนฤดลอยู่ในท้องคุณเดือนฉาย

“โอ๊ย!!! พ่อแกจะรู้เรื่องรู้ราวอะไร วันๆ เอาแต่กกอีหนู ไม่รู้วันไหนจะเป็นเอดส์ ฉันล่ะขยะแขยงเต็มที”

นฤดลฟังเรื่องทำนองนี้มานานจนสมองของเขาชาหนึบ ไม่รู้สึกเสียใจที่ครอบครัวแตกแยก มันเกินจะเยียวยาและเขาก็โตเกินกว่าจะใส่ใจแล้ว

“สรุปว่าผมต้องหาสะใภ้ให้คุณแม่ และคุณแม่ก็ไม่ต้องการใครนอกจากน้องพลับใช่มั้ยครับ”

“ใช่ แกเชื่อแม่สิ เรื่องราวมันมีช่องโหว่ ไอ้พ่อเลี้ยงมันไม่สนใจหนูพลับมากนักหรอก”

“แล้วถ้ามันติดใจน้องพลับขึ้นมาล่ะครับ”

“ถ้าเป็นงั้นก็ดีสิ ติดใจมาก ก็ขยะแขยงมาก”

“ตกลงครับ ผมจะพยายาม”

“ดีมากลูกรักของแม่”

บนโต๊ะอาหารมื้อเย็นภายในบ้านไม้ซุงแสนสวย พลับพลึงกำลังเขี่ยข้าวในจานไปมา โดยมีสายตาคมมามองอย่างสงสัย

“กินให้หมด เขี่ยข้าวเล่นเป็นเด็กไปได้”

“พลับอิ่มแล้วค่ะ”

ดรัณกระแทกช้อนลงบนจานข้าวอย่างหงุดหงิด

“คิดว่าตัวเองรวยมากถึงกินทิ้งกินขว้างได้หรือไง กินเท่าไหร่ชาตินี้ก็ไม่หมดใช่ไหม ถึงจะแบ่งให้หนอนมันกินแทน”

พลับพลึงถอนหายใจ แล้วตักข้าวใส่ปาก ปกติแล้วเธอเป็นคนทานข้าวน้อยแต่ครั้งนี้ป้าเบียบตักข้าวให้เยอะเกินไปก็เลยกินไม่หมด ต้องเขี่ยข้าวเล่นเพราะจะลุกก็เสียมารยาท