6/3

คนเป็นหลานหน้าเผือดสี ผู้เป็นย่าจับสีหน้าที่เปลี่ยนไปรวดเร็วได้ทัน สังหรณ์ใจว่าหลานสาวคงไม่มีความสุขนัก มืออวบเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบศีรษะหลานสาวอย่างเอ็นดูและเป็นห่วง สายตาคนที่ผ่านร้อนผ่านฝนมายาวนานมองปราดเดียวก็รู้ว่าหลานสาวมีเรื่องทุกข์ใจ แถมเรื่องนั้นก็ยากที่จะอธิบายให้ใครฟัง

“บางครั้งเราก็ต้องทำใจนะลูก ชีวิตคู่เริ่มต้นไม่ค่อยดีนัก อะไรๆ ก็เลยสะดุดตามมา จะให้โรยด้วยกลีบกุหลาบเหมือนคนที่รักกันปานกลืนกินก็คงยาก”

“คุณย่าทราบหรือคะว่าพลับ...”

“แค่เห็นข่าว ย่าก็รู้แล้วว่าพลับต้องเจอศึกหนัก คนที่ยังทำใจไม่ได้อย่างดรัณ ยังจมอยู่กับอดีตอย่างคนอมทุกข์โศก กว่าจะมีคนเข้าไปนั่งอยู่ในใจอีกครั้งก็คงยาก ต่อให้เรารักชอบเขาแค่ไหนก็ต้องใช้ความอดทนอย่างสูง”

“พลับ...จะทนได้หรือคะคุณย่า อารัณเกลียดพลับ”

“เฮ้อ...การเกลียดกันมันต้องมีสาเหตุนะลูก อยู่ๆ จะเกลียดขี้หน้ากันเลยไม่มีเหตุผลเป็นไปไม่ได้หรอกลูก พลับลองทบทวนดูสิว่าเคยทำอะไรให้ดรัณไม่พอใจหรือเปล่า”

พลับพลึงครุ่นคิดอย่างหนัก อะไรที่เผลอทำให้เขาไม่พอใจน่ะหรือ เธอนึกไม่ออกหรอก ตลอดเวลาเธอพยายามอย่างยิ่งที่จะสร้างความพึงพอใจให้เขา ทำให้เขายิ้ม หัวเราะ เป็นแม่สื่อแม่ชักให้เขาสมหวัง ยอมกลายเป็นคนบาดเจ็บทางใจเสียเอง ยอมเป็นผู้ให้หาใช่ผู้รับ แล้วมีอะไรที่เธอทำผิดพลาดอีกเล่า

“ไม่เคยนะคะคุณย่า พลับแน่ใจว่าไม่เคยเลยสักครั้ง” เธอส่ายหน้า

คุณย่าสะอิ้งมองมาด้วยสายตาอาทร พลับพลึงหลานรักก็ยังเป็นเด็กสาววัยรุ่น บางครั้งอาจจะพลั้งพลาดไปก็คงไม่แปลก ความผิดพลาดอาจเกิดจากความไม่ตั้งใจก็เลยไม่รู้ว่าทำผิดพลั้ง และเรื่องนั้นก็คงเป็นเรื่องใหญ่พอที่คนมีเหตุผลอย่างดรัณจะเก็บเอามาขุ่นเคืองใจจนทุกวันนี้

“ตอนนี้ยังคิดไม่ออก ค่อยๆ คิด ถ้าคิดออกก็แก้ปัญหานั้นซะ ย่าเชื่อว่าพลับต้องแก้ได้”

“ค่ะ พลับจะพยายามค่ะคุณย่า”

คุณย่าเงยหน้ามองใครบางคนที่เดินเข้ามาแล้วยิ้มอ่อนโยนให้เขาคนนั้น กรรชัยเป็นบุตรชายของทิพา คนที่คอยดูแลคุณย่ามาตลอดในระยะหลังๆ เขาอาศัยอยู่บ้านข้างๆ กับบ้านของคุณย่า บ้านที่เป็นน้ำพักน้ำแรงตนเอง หากจะพูดว่าคุณย่าเอ็นดูกรรชัยเป็นดั่งหลานแท้ๆ ของตนก็ไม่ผิด เพราะเขามีความดีที่ใครๆ ก็คงมองเห็น สถาปนิกหนุ่มอนาคตไกลมีจิตใจดี อ่อนโยน และชอบช่วยเหลือคนอื่น เพราะคิดว่าตนเคยผ่านจุดๆ นั้นมาก่อนแล้ว

ชายหนุ่มคนนี้จะไม่ลังเลเลยหากเห็นความเดือดร้อนของคนรู้จักที่มักจะเข้ามาขอความช่วยเหลืออยู่เสมอ แล้วเขาก็ยื่นมือเข้าไปช่วยโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน บุคคลที่ช่วยก็ใช่ว่าจะดีพอสมควรค่าแก่การช่วยเหลือเสียทุกคน แต่ทว่าเขาไม่คิดให้วุ่นวายว่าผลลัพท์ที่ได้จะเป็นอย่างไร ช่วยก็คือช่วย

นั่นคือสิ่งที่คุณย่าโปรดปรานเขาเป็นพิเศษ

พลับพลึงมองร่างสูงโปร่งของคนที่เดินโน้มตัวลงอย่างรู้จักมารยาท ใบหน้าขาวออกตี๋แต่ก็ดูดีไปทุกกระเบียดนิ้วเรียกความสนใจจากเธอได้ไม่ยาก และคงไม่ใช่เธอเพียงคนเดียวที่สนใจ สาวๆ ที่ได้พบเห็นก็คงสนใจไม่ต่างจากเธอ ทว่าผู้ชายคนนี้ต่อให้รูปหล่อพ่อรวยยังไงก็ไม่ใช่คนที่เธอรัก

“จะไปไหนรึพ่อ” คุณย่าเอ่ยปากถามหลังจากชายหนุ่มคลานเข่าเข้ามายกมือไหว้

“ผมจะมาเรียนคุณย่าว่าจะขอไปทำธุระในกรุงเทพฯ สักวันสองวันครับ รบกวนให้คุณย่าพักอยู่ที่นี่ไปก่อนจะได้ไหมครับ แล้วผมจะมารับ”

หญิงสาวมองกิริยานอบน้อมและการวางตัวดีเยี่ยมของเขาอย่างทึ่งๆ ไม่คิดว่าผู้ชายจะทำอะไรอ่อนโยนและดูดีแบบนี้ได้ หรือเพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยเจอผู้ชายลักษณะนี้ก็ไม่รู้

“ตามสบายเถอะพ่อ ย่าจะรออยู่ที่นี่ จะอยู่เป็นเพื่อนยัยพลับต่อสักนิด กลับมาเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน” คุณย่าตอบ “อ้อ...ยัยพลับจำพี่เขาได้ไหมล่ะลูก พี่กรรชัยลูกของป้าทิพาคนดูแลย่าไงล่ะลูก ตอนนั้นพี่เขาไปเรียนต่อปริญญาตรี พลับก็เรียนมัธยม และพอพลับไปอยู่โรงเรียนประจำ พี่เขาก็เรียนจบ บางทีทั้งสองคนอาจจะไม่คุ้นหน้ากันเท่าไหร่ล่ะมั้ง นับครั้งเจอกันได้ไม่กี่ครั้งเองนี่ลูก”

“พลับคุ้นอยู่ค่ะคุณย่า” พลับพลึงตอบแล้วส่งยิ้มบางๆ อย่างมีไมตรีให้กรรชัย ชายหนุ่มวัย 27 ปี ยิ้มหวานคืนกลับมาให้ เขาจำเธอได้ดีถึงแม้จะเห็นหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้ง ผู้หญิงร่าเริงน่ารักเป็นธรรมชาติแบบนี้สะดุดตาเขาตั้งแต่แรกเห็น

“ผมจำน้องพลับได้ครับ” กรรชัยตอบยิ้มๆ

“อืม...แล้วพ่อจะไปเมื่อไหร่เล่า” คุณย่าย้อนไปถามเรื่องเดินทางของเขา

“เย็นนี้ครับ ผมไม่ชอบขับรถตอนกลางวันเท่าไหร่ กลางคืนแดดไม่ร้อน ถนนโล่งดีครับ”

“ขับรถตอนกลางคืนก็ต้องระวัง อย่าประมาทเชียว อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอจำไว้นะพ่อ” คุณย่ามักจะคอยตักเตือนในทุกเรื่องอย่างผู้ใหญ่ที่ผ่านอะไรๆ มาโชกโชน แต่นั่นไม่ทำให้เขาเบื่อหน่ายที่ต้องฟังบ่อยครั้ง เขากลับคิดว่าความเป็นห่วงของคุณย่าจะช่วยให้เขารักษาเนื้อรักษาตัวให้รอดปลอดภัยดี ไม่เหมือนวัยรุ่นสมัยนี้หลายคนที่มักจะเบื่อหน่ายกับคำตักเตือนของผู้ใหญ่ บ้างก็ว่าบ่นพร่ำเพื่อไร้สาระ บ้างก็ว่าตนดูแลตัวเองได้ไม่จำเป็นต้องพร่ำสอน อวดดื้อถือดีไปตามๆ กัน

“ผมจะจำไว้ครับคุณย่า”

“วันนี้พลับจะไปไหนหรือเปล่าลูก” คุณย่าหันมาถามพลับพลึงพลางลูบศีรษะของหลานสาวอย่างรักใคร่

“เปล่าค่ะคุณย่า จะให้พลับทำอะไรหรือคะ”