6/2

“ห้องน้ำ”

“อายขนาดนั้นเลยเหรอ”

พลับพลึงอยากตะโกนใส่หน้าเขานักว่าเธอไม่หน้าด้านเดินตัวเปลือยเข้าห้องน้ำหรอกนะจะบอกให้ เธอเม้มปากแล้วรวบชายผ้าหนาๆ ให้แน่นขึ้นก่อนจะเดินอ้อมร่างสูงของสามี

“ฉันจะไปนอนอีกห้องหนึ่ง”

คราวนี้หญิงสาวสะบัดหน้ากลับมาเร็วๆ

“อารัณจะออกจากห้องหอในคืนส่งตัวหรือคะ โบราณว่าไม่ดี”

“หึ เธอคิดว่าฉันพิศวาสเธอนักหรือไง ฉันก็แค่ใช้สิทธิ์ของตัวเอง ไม่ได้พิศวาสเธออย่างที่คิด เชิญเธออยู่ในห้องหอนี้ไปคนเดียวแล้วกัน เอาไว้...ฉันอยากเมื่อไหร่จะเข้ามาหา ไม่ต้องเสนอหน้าไปหาฉันที่ห้องหรอกนะ เพราะถึงเธอไปฉันก็คงไม่มีอารมณ์ร่วม ถ้าอยากจะมาหาเอง ถ้าไม่มาแสดงว่าไม่อยาก”

“พลับไม่ใช่ขนม” เธอแย้งเสียงสูง หน้าตาร้อนผ่าวเหมือนเอาหน้าไปอังกับไอน้ำร้อน โดยเฉพาะกระบอกตาคู่สวยร้อนจนรู้สึกว่ามันจะบวมขึ้น “พลับเป็นเมีย”

ดรัณหมุนตัวมาเผชิญหน้า ‘เมีย’ ของตน มุมปากหยักลึกขยับยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะหยัน แล้วกวาดตามองเธอทั่วทั้งตัวอย่างหยาบคาย

“เมียที่ได้มาเพราะแบบไม่ตั้งใจน่ะหรือ คิดว่ามีค่ามากนักหรือไง”

“ถ้าไม่มี อารัณก็ไม่น่าแต่งงานกับพลับ”

ตอนนี้น้ำตาไหลออกมาอาบสองแก้ม เธอเจ็บเสียยิ่งกว่าเจ็บ ตั้งแต่คืนแรกก็พบเจอกับเรื่องแบบนี้เป็นใครก็ยากจะทำใจ ถ้าเขาคิดจะแต่งงานกับเธอก็น่าจะให้เกียรติเธอบ้าง ไม่ใช่เห็นเธอเป็นเมียไร้ค่าเหมือนดอกไม้ริมทาง อยากเด็ดดมเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ถ้าไม่อยากก็เหยียบขยี้ไร้ค่าไร้ความหมาย

“นี่ฉันสงสารเธอหรอกนะ อุตส่าห์แก้ข่าวให้ ดีขนาดไหนแล้วที่เป็นข่าวฉาวกับฉันแทนที่จะเป็นไอ้นฤดล”

“ก็ช่างพลับสิ อารัณน่าจะปล่อยพลับไป ทำแบบนี้ไม่คิดถึงอาอิงบ้างหรือไง”

ผีห่าซาตานตนใดเข้าสิงให้พลับพลึงดึงอิงฟ้าเข้ามาเกี่ยวไม่รู้ เธอพูดไปเพราะโมโห โกรธที่เขาไม่ให้เกียรติตั้งแต่คืนส่งตัวเข้าหอ พอได้เธอสมใจแล้วจะทิ้งขว้างก็เลยต้องงัดอิงฟ้าขึ้นมาอ้าง

ได้ผล อารัณของเธอหน้าแดงเข้มเลยทีนี้

“หยุดพูดถึงอิงฟ้า”

“พลับพูดแทงใจดำสิท่า อารัณเกลียดพลับ แต่อารัณก็กลืนน้ำลายตัวเอง”

“ฉันกลืนน้ำลายตัวเองตรงไหน ฉันแค่ทำในสิ่งที่ถูกต้องต่างหาก”

เมื่อเธอกล้าขึ้นเสียง เขาก็ตะโกนใส่หน้าเธอบ้าง

“คนเกลียดกันจะมีอะไรกันได้ไง”

ดรัณชะงักค้าง เธอพูดไม่ผิดหรอก แต่เขาไม่ชอบ!

“พลับพลึง!!!”

หญิงสาวเชิดหน้าทั้งน้ำตานอง ดรัณข่มใจไม่ให้พลุ่งพล่านไปมากกว่านี้ ทั้งที่อยากกระชากร่างบางเข้ามาหาแล้วบดขยี้ร่างกายของเธอด้วยร่างกายของเขาด้วยสิทธิ์ของความเป็นสามี ทว่านัยน์ตาแดงก่ำขอบตาช้ำของเธอหยุดยั้งเขาได้ชะงัด

“ฉันเกลียดเธอ ท่องไว้ให้ขึ้นใจนะพลับพลึง เธอเป็นเมียที่ฉันเกลียด”

แสงแดดในตอนเช้าส่องเข้ามาเพิ่มความรุมร้อนแก่ร่างบางบนเตียง พลับพลึงลืมตาขึ้นเมื่อทนไม่ไหวตั้งใจจะดึงม่านปิดแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ พอหันไปมองหมอนหนุนใบข้างๆ พบกับความว่างเปล่ามีเพียงรอยยับย่นที่คล้ายจะแทนตัวของใครคนนั้น คนที่เป็นสามีทั้งทางนิตินัยและพฤตินัย คนที่รังเกียจเธอเข้าไส้แต่ยอมแต่งงานเพื่อรักษาหน้าให้ คิดแล้วก็เจ็บใจนัก เขาปฏิบัติต่อเธอราวผู้หญิงข้างถนน โยนเงินใส่ก็วิ่งโร่มาหาหน้าด้านๆ

กระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง พลางคิดว่าเขาคงออกไปไร่หรือไม่ก็ยังนอนหลับสบายอยู่ในห้องนอนที่ไม่ใช่ห้องหอ ปล่อยให้เธอเป็นเจ้าสาวร้างหอเพียงลำพัง แล้วเธอจะนอนไปให้ได้อะไร ถึงจะหลับไปนานแค่ไหนความเจ็บช้ำก็ไม่มีวันจางหาย

“คุณย่า!”

จริงสิ คุณย่ามาด้วยนี่นา เธอน่าจะลุกจากที่นอนแล้วไปหาคุณย่า

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หญิงสาวก็มุดรั้วกลับไปไร่รุ่งโรจน์ ช่องรั้วที่กว้างขึ้นมากทำให้เธอสงสัย

ใครพังรั้ว?

แต่เธอไม่หยุดคิดให้เสียเวลา ตอนนี้กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ พลับพลึงจึงลอดรั้วไปหาคุณย่า บุคคลอันเป็นที่รักยิ่งของเธอ คุณย่าสะอิ้งเป็นแม่ของพ่อเลี้ยงรุ่งโรจน์บิดาของเธอ คุณย่าปลีกวิเวกไปอยู่กับคนสนิทที่ดูแลมายาวนานบนดอยหลายปีแล้ว แม้คุณพ่อจะพยายามขอร้องให้มาอยู่ด้วยกันบ่อยครั้ง คุณย่าก็ปฏิเสธมาตลอด บอกว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นคุณย่าจะส่งข่าวลงมาเอง

คุณพ่อกับคุณแม่ก็ได้แต่เทียวไปเยี่ยมบ่อยๆ แบ่งเวลาไปอยู่กับท่านบ้าง พลับพลึงห่างคุณย่ามาหลายปีตั้งแต่หนีไปอยู่โรงเรียนประจำก็ว่าได้ บ่อยครั้งที่เขียนจดหมายส่งถึงกันอย่างคิดถึง ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันอย่างให้พอเบาใจหายห่วง

“ยัยพลับ” คุณย่าสะอิ้งเรียกหลานสาวเมื่อเห็นกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหา

“คุณย่าขา พลับคิดถึงคุณย่าค่ะ” หญิงสาวอ้อนทันทีที่อยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น ที่ๆ เธอรู้สึกว่าปลอดภัยมากที่สุด

“คิดถึงย่า แต่เรียนจบก็ไม่ไปหาย่าบ้าง จนย่าต้องมาร่วมงานแต่งงานล่ะนะ”

“โธ่...คุณย่าขา พลับขอโทษค่ะ แต่พลับคิดถึงคุณย่าจริงๆ นะคะ คุณย่าอยู่กับพลับนานๆ นะคะ พลับจะได้หายคิดถึง”

“ตอนนี้จะมาคิดถึงย่า แล้วผัวเราล่ะ”