6/1

สายน้ำจากฝักบัวสาดซัดลงมาใส่ร่างหนาเปลือยเปล่า ดรัณยืนนิ่งปล่อยให้น้ำเย็นๆ อาบร่างอยู่อย่างนั้น กว่าจะบังคับใจกายให้ลุกขึ้นจากเตียง ทิ้งผู้หญิงตัวเล็กๆ หลับไหลอยู่บนนั้นเพียงลำพัง หากแต่สมองในตอนนี้กลับครุ่นคิดไปถึงภรรยาผู้จากไป นึกขอโทษที่ปล่อยให้อารมณ์ถูกดึงรั้งด้วยความปรารถนาจนยากจะต้านทาน

‘รัณขา รัณรักอิงมากแค่ไหนคะ’

ร่างโปร่งบางของอิงฟ้าเขย่งปลายเท้าขึ้นกระซิบ ดรัณต้องเกี่ยวเอวบางเข้าไปหลบใต้ร่มไม้ด้วยกลัวว่าเธอจะไม่สบายไป ในช่วงหลังแต่งงานเขาถึงได้รู้ว่าอิงฟ้าไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนประสบการณ์ และเธอยังรู้วิธีโปรยเสน่ห์ให้เขาหลงใหล นานวันเสน่ห์ของเธอก็มัดใจเขาอยู่หมัดยิ่งกว่าตอนแรกที่ยังไม่แต่งงานเสียอีก

‘ผมตอบไม่ได้หรอกจ้ะ เพราะมันมากจนอธิบายไม่ได้’

เธอทำหน้าเง้าแล้วเป็นฝ่ายบอกรักเขาเสียเอง

‘อิงรักรัณมากนะคะ รักจน...’

‘จนอะไรจ๊ะ’

สีหน้าของอิงฟ้าซ่อนบางสิ่งบางอย่างอยู่ในใจ เธอทำท่าครุ่นคิดจนเขาขมวดคิ้วมุ่น แล้วเธอก็เฉลย

‘อิงหึงทุกคนที่เข้าใกล้รัณ’

คำตอบของเธอทำให้เขาเลิกคิ้วขึ้น

‘รวมทั้งคนงานในไร่นี้ด้วยหรือเปล่าครับ’

‘อิงหมายถึงผู้หญิงทุกคนค่ะ โดยเฉพาะ...”

‘เฉพาะใครครับ นี่ผมทำอะไรกับใครให้อิงไม่เชื่อใจหรือเปล่านะ’

‘มีค่ะ แล้วเป็นคนที่อิงไม่อยากคิดด้วย แต่จำเป็นต้องคิดเพราะได้ยินมากับหู’

‘ใครครับ บอกผมหน่อยนะ’

‘ยัยพลับไงคะ ยัยพลับสนิทกับคุณมากเสียจนอิงคิดว่าเข้าไม่ถึง’

ชื่อของพลับพลึงทำให้ดรัณหลุดหัวเราะออกมาให้ลั่น อกหนากระเพื่อมไหวจนตัวของอิงฟ้าสั่นตามไปด้วย

‘พลับเป็นหลานอิงนะครับ ก็เหมือนหลานผม อิงไม่รู้เหรอว่าผมจีบอิงได้ก็เพราะพลับเป็นแม่สื่อ’

‘ทราบค่ะ แต่แม่สื่อแม่ชักนี่ล่ะตัวดีนะคะ’

ดรัณส่ายหน้า เขายิ้มให้อิงฟ้าทั้งปากและตาอย่างไม่มีอะไรปิดบัง

‘ผมรักอิงคนเดียว พลับเองก็ไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นกับผม นี่ก็ไปอยู่โรงเรียนประจำแล้ว อิงเลิกคิดมากได้แล้วนะครับ เดี๋ยวแก่ก่อนวัยไม่รู้ด้วยนะ’

‘ค่ะ อิงจะเชื่อคุณ อิงรักคุณค่ะ’

ร่างสูงเปล่าเปลือยฉุกคิดถึงเรื่องราวในอดีตไม่ต่างจากคนแก่อายุเกิน 60 ที่มักจะครุ่นคิดถึงอดีตในวัยหนุ่มสาว เขาจมปลักอยู่กับความหลังแบบนี้มาตลอด ไม่ว่าจะทำอะไรก็มักจะคิดถึงอิงฟ้า แต่พอมีพลับพลึงเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ดรัณกลับนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่มีส่วนของพลับพลึงผสมอยู่

ตอนนั้นคำพูดของอิงฟ้าเป็นเรื่องตลกของเขา พลับพลึงไม่มีทางคิดกับเขาเป็นอย่างอื่น อายุห่างกันตั้ง 14 ปี เด็กสาววัยใสหน้าตาดีน่าจะมีหนุ่มๆ มาเป็นตัวเลือกเยอะ และหนึ่งในนั้นก็ไม่น่าจะเป็นเขา ที่สำคัญเขาไม่เคยมองใครนอกจากอิงฟ้า

ความคิดสับสนขั้นรุนแรงเมื่อคิดว่าร่างบางบนเตียงจะหลงรักเขามานานแค่ไหน กับความจริงที่เขามองข้ามมันตลอดเวลาจะจริงหรือไม่ แล้วความทรงจำหนึ่งก็ผุดเข้ามาในหัว ความทรงจำที่บังเอิญเข้ามาอยู่ในสมองตั้งแต่ 5 ปีที่ผ่านมา

‘นี่ๆ น่าสงสารคุณพลับเนอะ’

‘สงสารอะไรป้า’

‘ก็สงสารที่เธออกหักไงวะ เอ็งมองไม่ออกหรือว่าคุณพลับอกหัก’

‘จากใครล่ะป้า’

‘ก็จะใครซะอีก ตอนนี้คุณพลับก็มีคนสนิทที่สุดอยู่คนเดียว ขานั้นก็แต่งงานไปแล้ว คุณพลับเลยต้องระเห็จไปอยู่โรงเรียนประจำ ตัดขาดจากทางนี้ซะ โถ...น่าสงสาร ที่จริงคุณพลับเธอน่ารักกว่าคุณอิงอีกนะ’

‘ก็น่ารักแบบเด็กสาวนั่นแหละป้า สดใสกว่า นี่ป้าพูดขึ้นมาก็ดีแล้ว ฉันล่ะคันปาก’

‘อะไรของเอ็ง’

‘ฉันเคยได้ยิน คุณอิงเธอบอกว่าอยากมีลูก จะได้มัดใจพ่อเลี้ยงมากกว่านี้’

‘แค่นี้พ่อเลี้ยงก็หลงคุณอิงจะแย่’

‘เธอคงกลัวเสน่ห์ของพ่อเลี้ยงมั้งป้า’

‘แต่ก็อย่างว่า พ่อเลี้ยงหล่อระเบิดระเบ้อซะขนาดนี้ ไม่แปลกที่คุณอิงจะกังวล เฮ้ย...เลิกนินทาเจ้านายได้แล้ว เดี๋ยวก็มาได้ยินเข้าเราจะแย่’

ถ้อยคำเหล่านั้นเข้าหูดรัณไปเต็มๆ เขากำลังจะเดินผ่านห้องครัวไปด้านหลัง พอได้ยินเข้าก็อดไม่ได้ต้องแอบฟังอย่างอยากรู้ ทว่าพอได้ฟังแล้วความรู้สึกหนักอกก็ซัดเข้ามาเป็นระยะ ด้วยเหตุนี้เองกระมัง อิงฟ้าถึงได้หึงพลับพลึง

อิงฟ้ารู้!

“อูย...”

เสียงครางดังพอเล็ดลอดเข้ามาในห้องน้ำเรียกให้ร่างสูงขยับตัวเสยผม หน่วยตาของเขาแดงเพราะปล่อยให้น้ำเข้าตาอยู่นาน ร่างสูงคว้าผ้าเช็ดตัวพันเอวหมิ่นเหม่แล้วเดินออกมาเห็นร่างบางขยับตัวยากลำบาก สีหน้าไม่สู้จะดีนัก

พลับพลึงหันมามองคนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ สภาพหยดน้ำเกาะพราวไปทั่วตัวช่างเซ็กซี่นักในสายตาของเธอ ทว่าใบหน้าดุดันดวงตากร้าวกระด้างแตกต่างจากคนเดิมในยามทอดอารมณ์ไปตามกระแสความปรารถนา ดรัณคนนั้นอ่อนโยนแต่ไม่อ่อนหวาน เร่าร้อนและเอาแต่ใจ สิ่งหนึ่งที่แตกต่างจากดรัณคนนี้คือดวงตาคมกริบไม่มีแววอ่อนเชื่อมอีกต่อไปแล้ว

“ทำไม”

“เอ่อ...พลับ...พลับเจ็บ...ค่ะ”

เธอตอบตะกุกตะกักด้วยสายตาคู่นั้นน่ากลัวจนอึดอัดเหลือเกิน ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้มองมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร เพียงแต่กวาดไปทั่วเนื้อตัวของเธออย่างอ้อยอิ่ง แว่บหนึ่งที่เห็นดวงตาคมแวววาว แต่เป็นแว่บเดียวเท่านั้นก่อนมันจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว

“สำออย”

ใบหน้าสวยแดงก่ำ ก่อนพยายามไม่คิดอะไรนอกเสียจากคนต้องการหาเรื่องก็เลยบ้าดีเดือดไม่หาย เธอกัดปากในยามพันผ้าห่มรอบกายหมายจะเข้าห้องน้ำบ้าง ด

“จะไปไหน”