1/5

“อย่าพูดถึงอดีต สำหรับฉันอดีตคือสิ่งที่ฉันอยากลืมทั้งหมด”

“แต่ไม่เคยลืมได้สักที เพราะถ้าลืมอารัณจะไม่เป็นแบบนี้”

“อย่าทำมารู้ดีหน่อยเลย เธอเพิ่งจะกลับมาไม่นานจะไปรู้อะไร จะออกไปจากไร่ของฉันได้หรือยัง”

ทุกครั้งที่พลับพลึงต้องปะทะอารมณ์กับดรัณ เธอไม่เคยจะรู้สึกเหนื่อยใจได้ขนาดนี้ ทว่าครั้งนี้มันรุนแรงเกินไป เขาทำเหมือนรังเกียจผู้หญิงทุกคน ไม่อยากเห็นหน้าไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหน ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเคยเป็นคนที่เขากอดและหอมแก้มบ่อยๆ หรือแม้แต่จะอุ้มชูขึ้นสูงๆ ก็ทำมาแล้ว

ทำไม?

“พลับไม่ออก” พลับพลึงอยากดื้อให้ถึงที่สุด เธอต่อต้านเต็มที่จะปักหลักอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าเขาจะไล่ราวหมูกับหมาด้วยวาจารุนแรงขนาดฟังไม่ได้ เธอก็จะทน

“หน้าด้าน วันนี้ฉันไล่เธอกี่ครั้งแล้วฮึ เธอก็หน้าด้านยังทนอยู่เพื่ออะไร อ้อ...ยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการสินะ อยากได้นักก็บอกพ่อกับแม่เธอมาสู่ขอนายกิจให้เรียบร้อยซะสิ แล่นมาแล่นไปแบบนี้เดี๋ยวก็ป่องขึ้นมาได้งามหน้างามตระกูลกันบ้าง”

“เพียะ!!!” หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าสะบัดมือใส่หน้าเขาได้อย่างไร เธอตั้งใจแล้วว่าจะอดทนให้ได้ ทนให้เขาเป็นฝ่ายเหนื่อยเดี๋ยวก็หยุดไปเอง แต่มันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติร่างกายทุกส่วนเกร็งจนกระตุกแล้วเผลอสะบัดมือเต็มแรงจนหน้าคมเข้มแดงเถือก

“อะ...อารัณว่าพลับก่อนนะ ผีบ้ามันเข้าสิงอารัณ พลับเลย...เลย...”

“ออกไปให้พ้นหน้าฉัน แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไป!!!”

สาวน้อยน้ำตาไหล เธอรู้ว่าสาเหตุที่ทำให้ผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไปสุดขั้วเพราะอะไร แต่ทำไมกับเธอเขาถึงต้องรังเกียจ เขาจะเกลียดผู้หญิงทุกคนในโลกเลยหรือไง เกลียดแบบไร้เหตุผลสิ้นดี นี่น่ะหรือคนที่เธอเคยวางเขาไว้บนหิ้ง คนที่เธอรักและเชิดชูมาตลอด เขาที่เป็นเจ้าของหัวใจทั้งสี่ห้องของเธอ

“ยังไม่ไปอีก” ดรัณกระชากแขนพลับพลึงเหวี่ยงร่างน้อยเหมือนขยะไร้ค่า “ไป!!”

วีกิจเองได้แต่อ้าปากค้าง เขาก็ไม่คิดว่าอารมณ์โกรธของพ่อเลี้ยงจะรุนแรงเพียงนี้ ถึงจะโหดเหี้ยมมาหลายปีก็ยังไม่เคยเห็นทำร้ายร่างกายผู้หญิง แล้วทำไม...

อดีตของดรัณคนทั้งจังหวัดคงรู้กันทั่ว ความเจ็บปวดที่ทำให้คนดีๆ มีแต่คนยกย่องสรรเสริญต้องเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือดูจะมีอนุภาพมากกว่าที่ใครๆ คาดคิด กับสาวน้อยที่เขารักดั่งหลานก็ยังไม่ละเว้น น่าสงสารคุณหนูพลับพลึง

“พ่อเลี้ยงครับ อย่าทำคุณหนูเลยครับ” วีกิจเอ่ยปากเมื่อดรัณทำท่าเหมือนจะเข้าไปซ้ำ

“นายสงสารหล่อนนัก ก็พาคู่ขานายกลับไร่ไปแล้วอย่าพามาพลอดรักกันในไร่ของฉันอีก ไม่งั้นนายก็ออกไปเลย ไม่ต้องทำงานที่นี่ต่อไป”

“อารัณบ้า ใจร้าย อารัณไม่ใช่คน พลับกับพี่กิจไม่ได้เป็นอย่างที่อารัณเข้าใจ ผีห่าซาตานตนไหนเข้าสิงถึงทำให้อารัณเป็นแบบนี้ คอยดูเถอะ พลับจะเอาหมอผีมาปราบให้อารัณเป็นคนเดิม” พลับพลึงลุกขึ้นโดยมีวีกิจประคอง วีกิจไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าอยากจะช่วยหญิงสาว แต่ท่าทีปกป้องของเขาก็เพิ่มพูนความเกรี้ยวกราดให้ดรัณโดยไม่รู้ตัว

“เป็นห่วงกันมากก็ออกไปปลอบใจกันนอกไร่ของฉัน อย่ามาทำอะไรเกะกะขวางตาตรงนี้”

“พ่อเลี้ยงฟังคุณหนูหน่อยสิครับ ผมกับคุณหนูไม่ได้คิดอะไรอย่างที่พ่อเลี้ยงเข้าใจ แต่ถ้าจะอธิบายก็แล้ว พ่อเลี้ยงยังคงคิดแบบเดิม ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่อยากจะบอกว่าถ้าพ่อเลี้ยงเป็นแบบนี้ต่อไป พ่อเลี้ยงนั่นแหละที่จะเสียใจไปตลอดชีวิต”

วีกิจประคองและรุนหลังพลับพลึงเดินหนีดรัณ เขาเป็นผู้ชายเห็นผู้ชายทำกับผู้หญิงแบบนี้ก็ทนไม่ไหว จะให้ยืนดูเฉยก็ทำไม่ได้ การทำแบบนี้เสี่ยงกับการถูกไล่ออก แล้ววีกิจก็เลือกทำโดยหวังว่าการกระทำของตนจะทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มได้สติยั้งคิดให้บ้าง

พลับพลึงถอนสะอื้นเมื่อเดินพ้นคนใจร้ายออกมา เธอกับวีกิจขึ้นรถ ATV ที่เป็นพาหนะใช้เดินทางภายในไร่อิงฟ้าของเขา หญิงสาวไม่วายจะหันไปมองคนใจร้ายเห็นเขายืนหันหลังนิ่งๆ ก็สะอื้นฮัก

“ผมบอกแล้วไงครับ ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่”

“พี่กิจยังบอกไม่หมด” สาวน้อยเถียง เธอร้องไห้แต่ก็ยังเถียงเขาได้ ชายหนุ่มแค่นยิ้ม

“อะไรที่พ่อเลี้ยงไม่ชอบ คุณหนูไม่ควรทำ”

“อารัณเปลี่ยนไปมากเหลือเกิน พลับไม่เข้าใจเขาเลย ทำไมเขาต้องทำขนาดนี้ด้วย”

“บางทีความเจ็บปวดที่เราเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ยิ่งใหญ่มากสำหรับคนบางคนนะครับ พ่อเลี้ยงเป็นคนที่เจ็บแล้วจำ จำแล้วกลัวไม่อยากเข้าใกล้ ก็เลยสร้างปราการหนาป้องกันการซ้ำรอยเดิม คุณอิงฟ้าเป็นรอยบาปในใจของพ่อเลี้ยง เขาลืมเธอไม่ได้ง่ายๆ หรอกครับ”

“แต่อารัณก็น่าจะมีสติกว่านี้นะคะ พลับเป็นคนที่สนิทกับเขามากที่สุดเลยนะเมื่อก่อนนี้” พลับพลึงแย้ง

“ผมรู้ครับ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว พ่อเลี้ยงไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนดีเลยตั้งแต่คุณอิงฟ้าจากไป”

“พลับไม่เข้าใจ ทำไมล่ะคะ”

วีกิจถึงกับถอนใจยาว ก่อนจะนึกถึงอดีต ภาพความหวานของดรัณและอิงฟ้าเกิดขึ้นในหัว เขาและทุกคนในไร่ไม่มีใครลืมมันลงได้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนหรือแม้ดรัณจะพยายามเปลี่ยนความดีให้เป็นความชั่วร้าย ภาพๆ นั้นก็ยังตรึงอยู่ในความทรงจำของทุกคนตลอดไป

...แล้วชายหนุ่มก็เล่าทุกอย่างให้หญิงสาวฟัง...