10/3

ไม่เคยเลยสักครั้งที่พลับพลึงจะคาดโทษเพื่อนรักแบบนี้ ทุกครั้งจะมีแต่กฤติยาที่มักจะคาดโทษเธอ แต่ไม่เคยลงโทษเมื่อเธอทำผิด กฤติยาเป็นเพื่อนรักที่รักพลับพลึงมาก ตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็ได้กฤติยานี่แหละที่คอยดูแลเธอ เป็นทุกอย่างให้เธอในวันที่พลับพลึงไม่มีใคร

10 นาทีพอดิบพอดี ร่างสูงในชุดกางเกงนอนขายาวกับเสื้อกล้ามสีขาวก็กลับเข้ามาใหม่ สิ่งที่แปลกไปกำลังเด่นสะดุดตาหญิงสาวจนอ้าปากค้าง

“ทำหน้าอย่างกับเห็นผี” เขาว่าเข้าให้

“ยิ่งกว่าผีอีกค่ะ”

ดรัณอมยิ้มเดินเข้ามาหาแล้วตวัดร่างบางที่มัวแต่ตะลึงค้างเข้ามากอด พลับพลึงมองใบหน้าคมคายอย่างตกตะลึง หนวดเคราที่เธอเคยบอกไม่ชอบบัดนี้มันหายไปหมด ใบหน้าที่เคยรกครึ้มก็เลยสะอาดเกลี้ยงเกลาหล่อเหลาราวเทพบุตร ทว่ายังคงความดุเข้มจริงจังเอาไว้ในดวงตาคมชัดเจน

“นี่น่ะหรือคะ เรื่องสำคัญ”

“ฉันไม่ชอบเสียงครางของเธอเวลาที่ถูกหนวดทิ่ม ก็เท่านั้นเอง”

ถึงจะเฉไฉไปจนสุดโต่ง พลับพลึงก็พอใจนักที่เขายอมทำอะไรให้เธอบ้าง อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมวันนี้เขามาแปลก หรือสาเหตุมาจากที่เธอเป็นลม การป่วยไข้ได้ผลดีขนาดนี้เชียวหรือ

“ที่นี้เธอจะทำอะไรกับฉัน ก็ทำได้แล้วสาวน้อย ฉันพร้อมยอมถูกเธอทำร้าย...ทั้งตัว” เสียงเซ็กซี่พร่าเบากระซิบข้างหู ก่อนปลายลิ้นหนาจะตวัดเข้าไปในรูหู แล้วขบเม้มติ่งหูนุ่มนิ่มอย่างคนดื้อรั้น

พลับพลึงพลิกตัวไปจับคอเสื้อกล้ามผ้าเนื้อดีแล้วดึงเข้าหาตัวก่อนเขย่งปลายเท้าขึ้นเป็นฝ่ายจูบปากหนาเสียเอง ไม่มีอะไรผิดถ้าผู้ที่กำลังกระทำเป็นสามีและภรรยาไม่ใช่หรือ แล้วไยเธอจะต้องคิดวุ่นวายอยู่ได้ คิดๆ แล้วเรียวปากอิ่มก็กดหนักขึ้นเรื่อยๆ มือไม้ไต่ไปทั่วอกกว้างลูบคลำความกำยำล่ำสันอย่างเผลอไผล

ใช่...เธอกำลังเผลอไผลไปสัมผัสแปลกใหม่ ที่ว่าแปลกใหม่ก็เพราะครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายจู่โจมความรู้สึกย่อมต่างกัน

พลับพลึงรู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อใต้ฝ่ามือกำลังเกร็งเครียด เธอยั่วยวนด้วยการป่ายปัดปลายนิ้วผ่านตุ่มไตเล็กๆ ที่ประดับบนทรวงอกหนา แม้จะมีผ้าขวางกั้นแต่ผ้ายืดก็บางเบาเสียจนเห็นตุ่มสีเข้มรำไร

เมื่อถึงเวลาที่เธอต้องเร่าร้อน เธอก็ควรจะทำให้เต็มที่ จริงมั้ย?

ดรัณเริ่มหายใจติดขัดหลังจากถอดเสื้อกล้ามออกไปพ้นตัว กล้ามเนื้อตึงเครียดถูกมือเล็กสำรวจไปทั่ว ต่ำลงเรื่อยๆ วนเวียนอยู่บนหน้าท้อง แค่เธอนอนเฉยๆ หลับตาแล้วหวีดร้องครวญครางก็เป็นเสน่ห์มากล้นกว่าใครคนไหน แล้วถ้าเธอรุกไร่งัดเสน่ห์ออกมายั่วยวนให้หลงละเมอโหยหาอย่างไร้ข้อกังขาเล่า ไม่ต้องคิดเพราะเขากำลังเผชิญหน้ากับมันอยู่ มันคือความหฤหรรษ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

ร่างแกร่งหงายหลังผึ่งไปบนเตียงด้วยฝีมือคนกล้าบ้าบิ่นอย่างภรรยาแสนสวย เขาอยากรู้นักว่าสาวน้อยอย่างเธอจะงัดไม้เด็ดอะไรออกมา แล้วรู้ด้วยว่าเพราะอะไรพลับพลึงถึงกล้าทำเรื่องแบบนี้

ลองทำตัวเป็นคนโง่ก็สนุกดีเหมือนกัน!

พลับพลึงดึงความรู้ที่สะสมอยู่ในหัวทุกครั้งที่ถูกฝากรัก ไม่แปลกที่เธอทำได้เพราะธรรมชาติกำหนดให้เป็นไปอยู่แล้ว เมื่อไม่รู้ก็ต้องลองผิดลองถูก เมื่อทำผิดก็แก้ตัวใหม่ได้ สัมผัสระหว่างหญิงชายจะมีอะไรมากไปกว่าการจูบไซ้ การลูบคลำ และ...การสอดใส่

หญิงสาวหลุบตาลงมองตุ่มไตเล็กๆ สีเข้มบนอกกว้าง เธอกดหน้าลงตวัดเรียวลิ้นปัดไปมาเป็นผลให้ร่างหนาสะท้าน ได้ยินเสียงครางแหบปร่าก็ฮึกเหิมกล้าดูดกลืนตุ่มเล็กๆ เข้าปาก

“พลับ...โอ้”

มันเป็นจุดกระสันจุดหนึ่งของดรัณ ไม่มีใครรู้ว่าหากสัมผัสจุดนี้แล้วเขาจะเป็นอย่างไร ความปวดร้าวที่เขากำลังรู้สึกมันลามเลียไปทั่วร่างจนสัดส่วนที่แสดงตัวตนผึ่งผงาดดันเป้ากางเกงออกมาตั้งชัน และมันกระแทกเข้ากับฐานทรวงของหญิงสาวเต็มแรง

มีบางอย่างกำลังเรียกร้องให้เธอเข้าไปหา พลับพลึงมองเห็นความผงาดล้ำแก้มสาวก็แดงก่ำ เธอสองจิตสองใจจนอยากเปลี่ยนใจโดยไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อ

“อย่านิ่งไปนานสิ มันไม่น่ากลัวอย่างที่เธอคิดหรอกน่า” เพราะเธอช้าชายหนุ่มจึงต้องเร่ง

“พลับ...พลับไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อ”

ลมหายใจของดรัณขาดห้วง เธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อทั้งที่เธอต้องทำมันได้ดีที่สุด จะกลายเป็นสอนจระเข้ให้ว่ายน้ำหรือเปล่านะ เขาเชื่อว่าเธอจะทำได้โดยไม่ต้องบอก ประสบการณ์ที่สร้างด้วยตนเองจะเป็นครูสอน

“ทำอย่างที่เธอทำไปทั่วร่างฉัน” และเพราะทนต่อไปไม่ได้ เขาจึงต้องสั่ง

พลับพลึงไม่รู้หรอกว่าควรทำอย่างไรต่อ รู้แค่ว่าถ้าเธอไม่จัดการกางเกงเจ้าปัญหานี่ก่อนล่ะก็ เธอจะไม่มีทางทำอะไรได้สำเร็จ นาทีต่อมากางเกงนอนของดรัณจึงเลื่อนไปตามลำขา...

หญิงสาวห้ามสายตาอยากรู้อยากมองของตัวเองไม่ได้จริงๆ เธอจึงทอดดวงตาจับจ้องไปทั่วร่างหนุ่ม โดยเฉพาะสิ่งที่มันผงาดคล้ายจะท้าทายความกล้าหาญของเธออยู่เนืองๆ

ร่างบางคุกเข่ากลางหว่างขาหลังจากที่จับจ้องส่วนนั้นอย่างตัดสินใจ ปากอิ่มอ้างับตัวตนของเขาเล่นเอาชายหนุ่มสะดุ้งก่อนสะท้านเสียวซ่านไปทั้งร่าง ปากของพลับพลึงเหมือนงูพิษที่กำลังฉกกัดร่างกายของเธอเพื่อให้พิษร้ายทำลายเขาจนตายไปข้างหนึ่ง แต่ทว่า...เธอคงลืมไปว่าสิ่งที่เธอกำลังดูดกลืนมันใหญ่โตมากกว่าเจ้างูน้อยหลายเท่า

หรือถ้าเปรียบดั่งงูก็คงเป็นงูเหลือมตัวใหญ่ยักษ์

ดรัณแทบคลั่งจนไม่อาจนอนมองอยู่เฉยๆ เขายื้อร่างภรรยาผู้กล้าหาญขึ้นแล้วเริ่มปลดชุดนอนของเธอออก ไม่ช้าพลับพลึงก็เปลือยเปล่าเท่าเทียมกัน

“เธอเก่ง ฉันยอมรับ แต่ฉันไม่ยอมอยู่เฉยให้เธอทำร้ายฉันฝ่ายเดียวหรอก”

“อารัณจะทำอะไรพลับ”

คราวนี้ดรัณเปิดรอยยิ้มบางๆ ให้เห็นไรฟันรำไร ก่อนสั่งเสียงพร่าดังแค่พอได้ยินเท่านั้น