10/2

พลับพลึงหน้าเสีย ที่แท้เขาทำดีกับเธอก็เพราะรู้จักหน้าที่นี่เอง ไม่น่าหลงดีใจคิดว่าเขาทำดีเพราะมีใจให้เลย เฮ้อ...

“เขาว่าถอนหายใจระหว่างทานข้าวไม่ดีนะ” นั่นไง โดนเอ็ดเข้าอีกแล้ว

ทีนี้พลับพลึงจึงหุบปากแม้ใจจะอยากถามให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นในครัว แม่บ้านไม่น่าซุ่มซ่ามขนาดทำข้าวของตกแตกเสียหายนี่นา หรืออีกทีอารัณก็ไม่จำเป็นต้องพาออกมาทานข้าวเย็นข้างนอก เพราะรออีกสักนิดแม่บ้านก็คงรีบจัดอาหารชุดใหม่ออกมา

อารัณทำเหมือนหนีอะไรบางอย่าง

“ตู๊ดๆ” เสียงโทรศัพท์และระบบสั่นทำหน้าที่ของมันจนเธอสะดุ้ง พอเห็นว่าเป็นใครโทรมา พลับพลึงก็มองหน้าสามีเป็นเชิงขออนุญาต ต้องขออนุญาตก่อนเดี๋ยวจะโดนเอ็ดอีก ดรัณก็พยักหน้าเป็นการอนุญาต เท่านั้นหญิงสาวก็ยิ้มแป้นรีบกดรับ

“กว่าหล่อนจะรับสายฉันได้ ฉันรอจนเหนียงยานแล้วนะยะ” เสียงกฤติยาดังลั่นหู พลับพลึงต้องดึงโทรศัพท์มือถือออกห่างหูเล็กน้อย

“พูดเบาๆ หน่อยก็ได้กิ๊ก เดี๋ยวแก้วหูพลับก็แตกกันพอดี”

“ย่ะ ฉันจะกระซิบกับหล่อนก็แล้วกัน ที่ฉันโทรมาเพราะมีเรื่องด่วนจะบอก”

“เรื่องอะไรเหรอกิ๊ก”

“นายอภิภพแต่งงานย่ะ วันพรุ่งนี้ด้วย นายนั่นหาเบอร์โทรศัพท์ฉันไม่เจอเพราะทำมือถือเครื่องเก่าหาย กว่าจะหาเจอก็ต้องเทียวถามหากับเพื่อนคนอื่น ถึงได้บอกช้า”

“พรุ่งนี้เลยเหรอ”

“ใช่น่ะสิ ฉันไม่รู้จะปฏิเสธยังไง นายภพก็เพื่อนในกลุ่มจะไม่ไปก็กระไรอยู่ นี่ก็ลางานกับผ.อ.ไว้แล้ว”

“ผ.อ.? กิ๊กทำงานเลี้ยงตัวเองด้วยเหรอ”

“อ๊าย!!! เธอไม่ต้องกระแนะกระแหนฉันเลยนะยะ ผ.อ.ย่อมาจากผัวคนอื่น เธอก็รู้ผ.สระอัวของฉัน ไม่มีทะเบียนสมรส ใช้ความพอใจเป็นเครื่องยึดเหนี่ยว”

“แต่เขาก็ยังไม่ได้เป็น...” พลับพลึงสบตาคมของคนตรงข้ามที่ขยันมองมาไม่วางตา แล้วยกมือป้องปากกระซิบบอกประโยคต่อไปอย่างกลัวคนตรงข้ามจะได้ยินเข้า “สามีของคนอื่นนี่นา”

“อีกไม่นานหรอก เห็นว่าคุณแม่ของเขาส่งไปดูตัวผู้หญิงที่ไหนนี่แหละ”

“แล้วเธอ...ทำใจได้เหรอ”

“เป็นอะไรไป ไม่ต้องทำเสียงอ่อนฟังเหมือนสงสารฉันนะยะ ฉันเลี้ยงตัวเองได้ นี่ก็เก็บเงินไว้เยอะแล้วเหมือนกัน ถ้าเขาแต่งงาน เราก็เลิกกัน ฉันก็ไม่อยากอยู่ในสถานะเมียน้อยที่มาก่อนเมียหลวง แล้วแย่งผัวคนอื่นหรอกนะ”

“อื้ม...ฉันดีใจที่เธอตัดสินใจแล้ว”

“ย่ะ แล้วนี่เธอจะไปกับฉันรึเปล่า ต้องไปนะ นายภพคงอยากเจอเธอมาก ถ้าไม่ไปเขาเสียใจแย่”

พลับพลึงเหลือบตามองสามีแวบหนึ่ง

“เดี๋ยวฉันให้คำตอบนะ ขออนุญาตอารัณก่อน แค่นี้นะแล้วจะโทรไปบอกจ้ะ”

พลับพลึงไม่รู้หรอกว่าดรัณนั่งฟังคำสนทนานั้นตั้งแต่ต้นจนจบอย่างสนใจ เธอคงเปิดลำโพงดังไปหน่อยเสียงของเพื่อนสาวจึงเล็ดลอดมาถึงเขา แม้บางประโยคอาจจะไม่ชัดเจนแต่เขาก็จับใจความได้ว่าเพื่อนของภรรยาโทรมาเรื่องอะไร

“เพื่อนชวนไปไหนเหรอ” เขาแสร้งถาม

“เอ่อ...งานแต่งเพื่อนค่ะ พลับขออนุญาตอารัณเลยนะคะ เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนในกลุ่มตอนเรียนมหาวิทยาลัยและสนิทกันมาก ถ้าไม่ไปเพื่อนพลับคงเสียใจแย่”

“ที่ไหน”

“ที่เชียงรายค่ะ บ้านของเขาอยู่ที่นั่น” เธอขยายความเป็นเชิงว่าไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่นัก

“ไกล” แต่แล้วเสียงคัดค้านด้วยการบอกเหตุผลก็ดังขึ้น

“พลับจะไปกับกิ๊กค่ะ บ้านกิ๊กอยู่ลำพูนถึงยังไงกิ๊กก็ต้องผ่านลำปางอยู่แล้ว” เหตุผลฟังดูดีเหมือนกันแฮะ

“เพื่อนผู้ชายหรือผู้หญิง”

“คะ?”

“เพื่อนที่แต่งงานน่ะ ผู้ชายหรือผู้หญิง”

“ผู้ชายค่ะ ชื่ออภิภพ”

พอตอบไปแล้ว พลับพลึงก็ต้องรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ รอแล้วรอเล่าดรัณก็เอาแต่ตักอาหารเข้าปากเงียบ กระทั่งข้าวในจานของเขาหมดนั่นแหละ

“ไม่” คำตอบสั้นๆ ของเขาเล่นเอาหญิงสาวพูดไม่ออก “ทานๆ ซะ จะได้กลับบ้าน” แถมยังถูกเร่งเร้าให้ทานข้าวเร็วๆ โดยไม่ถามสักคำว่าเธออิ่มหรือยัง ไม่ขยายความด้วยว่าทำไมถึงไม่ให้ไป

เฮ้อ...เธอจะทำยังไงดีนะ

คืนนั้นปฏิกิริยาของพลับพลึงแตกต่างจากคืนก่อนมากมายนัก เธอปรนนิบัติเขาได้เงอะงะแต่น่ารักมากในสายตาของเขา มือบางนุ่มนิ่มกำลังกำคอเสื้อกล้ามที่เขาชอบใส่นอนแน่นจนผ้ายืดยับย่นไปหมดแล้ว

“เดี๋ยวนะ ใจเย็นๆ” ดรัณเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนลืมทำอะไรไปสักอย่าง และมันค่อนข้างสำคัญเพราะเขาตั้งใจไว้แล้ว

“อารัณ...ทำไมหรือคะ”

พลับพลึงเริ่มไม่แน่ใจว่าสิ่งที่คิดจะทำมันถูกหรือผิด ควรหรือไม่ควร แต่ความเป็นสามีภรรยาทำให้เธอพยายามปัดความสับสนออกไปให้พ้น แล้วมุ่งมั่นทำในสิ่งที่ตั้งใจให้สำเร็จลุล่วงตามความประสงค์

“ฉันลืม”

“ลืมอะไรหรือคะ” พลับพลึงมองหาข้อผิดพลาด หรือความพลั้งเผลออะไรก็ตามที่ทำให้สามีของเธอชะงัก ปกติถ้าได้คลอเคลียเขาจะไม่มีทางยอมห่างง่ายๆ เหมือนตอนที่เธอเป็นลม เขายังอยากจะรังแกคนเป็นลมเลย แล้วตอนนี้ล่ะเกิดอะไรขึ้น

“รอเดี๋ยว 10 นาที อย่าไปไหน อย่าเพิ่งหลับ”

หึ...พูดเหมือนจะรู้ว่าถ้าหลับแล้ว เธอหลับยาว หลับลึก

เมื่อคล้อยหลังสามี พลับพลึงก็เริ่มกระวนกระวายใจจนนั่งไม่ติด มองโทรศัพท์มือถือสลับกับประตูห้องอย่างชั่งใจ แล้วเธอก็ตัดสินใจเด็ดขาด เป็นไงเป็นกัน!!!

“ฮัลโหลยัยกิ๊ก นี่ฉันเองนะ”

“ไม่ต้องบอกฉันก็จำเสียงเธอได้ ว่าไง สามีสุดหล่อของเธออนุญาตไหมล่ะ”

“ไม่ แต่กิ๊ก...ฉันจะไป พรุ่งนี้บ่าย ฉันจะไปรอที่ท่ารถ เธอไปรับฉันที่นั่นนะ”

“จะหนีเหรอ ตายแล้ว...อารัณสุดหล่อกระชากลากไส้จะไม่ถลกหนังหัวฉันหรือนี่ยัยพลับ คิดผิดคิดใหม่นะ ยังไงฉันก็ไม่อยากตายก่อนวัยอันควร”

“ตามนั้น ฉันจะไปรอตามนั้น ถ้าเธอไม่ไปรับ เธอตายแน่”