10/1

ดรัณจูบและแตะต้องสลับกับไขว่คว้าเสื้อนอนตัวยาวแบบที่ติดกระดุมหน้าทั้งแถวลายการ์ตูนมาสวมให้ หญิงสาวอำนวยความสะดวกยกมือยกไม้ทั้งที่ปากก็ยังไม่ถอนจูบ ร่างกายสั่นเทิ้มกลืนหายไปในชุดนอนน่ารัก โดยมีเขาช่วยปลดกระดุมทั้งแถบ

เมื่อปลดกระดุมเสร็จดรัณก็ถอนเรียวปากออกห่าง ลมหายใจของภรรยาถี่กระชั้นและอุ่นจนร้อน เขาต้องตัดใจกับความเย้ายวนนี้ก่อนจะทำอะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้ เพื่อรอเวลาที่เหมาะสมในคืนนี้

ร่างสูงผละออกห่างมองผลงานการติดกระดุมที่ไม่ได้มองเลยจากฝีมือของตัวเองแล้วแทบขำ เขาติดกระดุมผิดตั้งแต่เม็ดแรก ทำให้กระดุมเม็ดต่อไปผิดหมด แล้วรอยยิ้มบางๆ ก็คลายออกเมื่อสำนึกถึงความผิดพลาดทั้งในอดีตและปัจจุบัน ก่อนจะถอนใจหนักๆ แล้วเริ่มปลดกระดุมชุดนอนออกอีกครั้งเพื่อจะติดใหม่อีกหน

คราวนี้ไม่พลาด กระดุมทุกเม็ดเข้าสู่รังที่เหมาะสม

พลับพลึงเผยอปากรับจุมพิตแผ่วๆ ซ้ำอีกครั้ง หลังจากที่ดรัณสวมเสื้อนอนให้เธอเสร็จ

“นอนซะ แล้วเจอกันตอนเย็น”

ชายหนุ่มบอกแล้วดึงตัวขึ้นอย่างตัดใจแน่วแน่ ก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังประตูห้องเปิดประตูแล้วหันกลับมามองภรรยาที่หลับตาไปแล้วราวกับโหยหาในตัวเธอจนยากที่จะตัดใจ

...ถ้าเราติดกระดุมเม็ดแรกผิด เม็ดต่อไปมันก็ผิดหมด...

พลับพลึงลงมาจากชั้นบนก็ตอนได้เวลาอาหารเย็นพอดี เธอลงมาจนถึงบันไดขั้นสุดท้ายจึงได้เห็นร่างสูงใหญ่ของสามีเดินเข้ามา พ่อเลี้ยงดรัณถอดหมวกออกเหวี่ยงไปบนที่แขวนหมวกริมประตูด้วยความแม่นยำ แล้วเดินตรงเข้ามาหาร่างบาง

ระดับที่เธอยืนอยู่บนบันไดขั้นสุดท้ายทำให้ความสูงเพิ่มขึ้นมาถึงติ่งหูของเขา มือของเขายัดถุงใส่บางสิ่งบางอย่างในมือเธอเหมือนมันเกะกะไม่มีที่จะวาง แล้วกอบใบหน้าสวยเฉี่ยวด้วยฝ่ามือทั้งสองข้าง ก่อนจะจุมพิตหน้าผากนูนเนียนแล้วหยุดลงบนเรียวปากอิ่ม

แม่บ้านที่กำลังจัดโต๊ะอาหารพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วชิ่งหลบไปอยู่ในครัว บางคนก็อยากยืนมองภาพหวานๆ ที่นานๆ จะได้เห็นเป็นบุญตา

“จะยืนดูให้โดนหักเงินเดือนหรือนังสาว” ป้าเบียบเอ็ดผู้ช่วยของตนเสียงแหลม

“ก็ฉันไม่เคยเห็นนี่ป้า พ่อเลี้ยงไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเห็น แม้กระทั่งกับแม่เลี้ยงคนก่อน พ่อเลี้ยงก็ยังไม่รักจุกอกขนาดทนเข้าห้องไม่ได้แบบนี้นี่ป้า”

“เอ็งนะนังสาว ระหว่างปากให้ดีเถอะ พ่อเลี้ยงได้ยินเข้าข้าช่วยไม่ได้นะโว้ย”

“แต่ก็จริงของนังสาวมันนะป้า ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่สมัยแม่เลี้ยงอิงฟ้ายังอยู่ ฉันไม่เคยเห็นพ่อเลี้ยงทำหวานขนาดจูบกันให้เห็นแบบนี้เลย นี่ก็แสดงว่าที่นังแย้มมันพูดก็เป็นความจริงสิป้า” แม่บ้านที่รับหน้าที่ทำความสะอาดบ้านพูดเสริมอย่างที่เห็นมากับตา ได้ยินมากับหู

“เอ็งนังรื่นเลิกพูดถึงนังแย้มได้แล้ว มันไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว เดี๋ยวเถอะเอ็ง หาเรื่องใส่หัว” ป้าเบียบเอ็ดแล้วมองซ้ายมองขวากลัวพ่อเลี้ยงจะเข้ามาได้ยิน

“ตอนที่พี่แย้มอยู่ฉันไม่ได้อยู่ด้วย พี่แย้มพูดว่าไงนะพี่รื่น” นังสาวเพิ่งมาทำงานแทนนังแย้มซึ่งโดนไล่ออกรีบถามอย่างอยากรู้

“นังแย้มมันมองออก มันว่าพ่อเลี้ยงกับคุณหนูพลับพลึงชอบพอกันมานานแล้ว นานก่อนที่แม่เลี้ยงอิงฟ้าจะกลับมา แล้วก็ฉกพ่อเลี้ยงไป คุณหนูพลับพลึงเสียใจก็เลยหนีไปอยู่โรงเรียนประจำน่ะสิวะ”

“เฮ้ย!!! เลิกๆ หยุดพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องเสียที ถ้าเอ็งสองคนอยากโดนไล่ออกก็เชิญเสวนากันไป ส่วนข้ายังอยากทำงานได้เงินดีๆ อยู่โว้ย” ว่าแล้วป้าเบียบก็ถือถาดวางกับข้าวเตรียมพร้อมจะออกไปจัดโต๊ะอาหารต่อ

ทว่า...

“พ่อเลี้ยง!!! เพล้ง!!!” เสียงอุทานอย่างตกใจ ดังขึ้นก่อนเสียงถาดจะร่วงลงสู่พื้น ทุกคนเห็นดวงตาคมดุกร้าวกราดมองอย่างโกรธเกรี้ยวก็ก้มหน้าตัวสั่นราวลูกนกตกน้ำ

ดรัณขบกรามแน่นนึกอยากเหวี่ยงทุกคนที่แอบนินทาคนลับหลัง แต่จำต้องข่มความโกรธระงับความเกรี้ยวเอาไว้ลึกๆ เพราะไม่อยากเสียงดังแล้วทำให้คนที่เพิ่งหายป่วยหวาดผวาไปอีกคน จึงได้แต่ส่งถุงใส่ขนมเทียนของคุณย่าให้ แล้วพูดเสียงลอดไรฟันให้แค่ทุกคนในครัวได้ยินเท่านั้น

“ฉันจะตัดเงินเดือนทุกคน ไม่ต้องใช้มันแล้ว กินแต่ข้าวที่โรงอาหารไปล่ะกัน”

“ว้าย! พ่อเลี้ยง พวกเราไม่ได้ตั้งใจนะคะ” นังรื่นรีบบอก

“ไม่ได้ตั้งใจ แต่ฉันได้ยินเต็มสองหู เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ ยกเว้นระเบียบคนเดียว”

ว่าแล้วดรัณก็หุนหันจากไป ความตั้งใจเดิมจะนั่งทานอาหารเย็นที่บ้านกับพลับพลึงพลันเปลี่ยนเป็นต้องพาภรรยาสาวออกไปทานข้าวนอกบ้านเสียแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นหรือคะ พลับได้ยินเสียงของตกแตกในครัว” พลับพลึงกระวีกระวาดเข้ามาถามเมื่อเห็นสามีเดินมาหา สีหน้าเครียดเขม็งของเขาทำให้เธอใจไม่ดีเลย

“อย่ารู้เลย ขึ้นไปแต่งตัวซะใหม่ ฉันจะพาออกไปทานข้าวเย็นข้างนอก” ดรัณบอกปัด

“แต่ว่า...”

“หรือจะให้ฉันแต่งตัวให้เธอฮึพลับพลึง”

“อื้อ...ค่ะ พลับจะไปเดี๋ยวนี้”

ร้านอาหารชื่อดังในคืนนี้มีผู้คนค่อนข้างหนาตาเนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันหยุด คนทำงานก็เลยชวนกันมาทานข้าวเย็นเป็นการสังสรรค์เล็กๆ ระหว่างเพื่อนพ้องที่ทำงานด้วยกัน

“อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” ดรัณถามอย่างเอาใจ

“ไม่ค่ะ แค่ที่สั่งมาก็ทานไม่หมดแล้ว ขอบคุณนะคะอารัณ”

“เรื่อง?” สามีหนุ่มเลิกคิ้ว มองภรรยาตัวน้อยที่ทำท่าคิดอะไรอยู่

“ก็เรื่องที่พาพลับมาทานข้าวเย็นนอกบ้านน่ะสิคะ”

“อ๋อ...หน้าที่ของสามีไง สามีที่ดีควรจะพาภรรยามาเปิดหูเปิดตาบ้างไม่ใช่หรือ”