1-เรื่องจริงหรือความฝัน 2/4

“นะ นะ นั่นมันอะไร?”

และฉันต้องผงะจนขายืนทรงตัวไม่อยู่ ล้มก้นกระแทกกับพื้นหิน ดวงตาเบิกโต กับภาพตรงหน้าคุณตาคนนั้นกลายเป็นงูที่มีรูปร่างใหญ่มาก ส่วนหัวและลำคอดูแปลกประหลาด จะว่างูก็ไม่ใช่ แต่เลื้อยเหมือนงู นั่นเรียกว่าอะไร? ฉันตกใจกลัวแทบหยุดหายใจ และรู้สึกว่าตอนนี้ฉันกำลังครองสติไม่อยู่ ท้ายที่สุดจนก็ล้มฟุบกับพื้นพร้อมความมืดในดวงตา

เสียงเจื้อยแจ้วดังแว่วเข้ามาในหู การรับรู้ถ้อยคำของผู้คนที่พูดคุยกัน ทำให้ฉันรู้สึกตัว และลืมตาตื่นในถัดมา ฉันมองเพดานและรอบด้าน ทุกอย่างที่เห็นมันแปลกตาไปหมด ทั้งการตบแต่ง ข้าวของเครื่องใช้มันดูไม่เหมือนกับสิ่งที่ฉันเคยเจอมา และที่นี่ก็ไม่ใช่สถานที่ก่อนหน้าที่ฉันพบเจอ

“??” ฉันงงและสงสัย พลันคิดในใจว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉันอีก ทุกอย่างมันแปลกประหลาดไปเสียหมด รวมทั้งผู้คนที่ฉันเห็นอยู่ตอนนี้

“เจ้านางน้อย” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น ฉันพยายามลุกนั่งและมองหาคนที่เธอคนนั้นเรียก

“รู้สึกกระไรบ้างเพคะ” เธอยังคงถามและมองหน้าฉัน

“ใครเหรอเจ้านางน้อย” ฉันงงเลยเลือกที่จะถามออกไป

“พระนางอย่างไรเล่าเพคะ” เธอคนนั้นย้ำว่าเป็นฉัน นี่มันอะไรอีกล่ะเนี่ย

“ฉันเหรอ?” ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองด้วยความงง ฉันงงหนักมากตอนนี้มีเครื่องหมายคำถามเต็มหัวฉันไปหมด

นี่คือที่ไหน?

ใครคือเจ้านางน้อย

ผู้คนทำไมแปลกประหลาด แต่งตัวเสื้อผ้าอย่างกับโบราณ

ทุกสิ่งอย่างที่ฉันเห็นตอนนี้ล้วนแปลกตา อย่างกับว่าฉันหลุดมาอยู่ในอีกโลกใบหนึ่งก็ว่าได้...นี่มันฝันหรือความจริงกันแน่!?

“เพคะ” เธอตอบฉัน ท่าทางของเธอตอนนี้เหมือนกับห่วงฉัน

“แล้วเธอเป็นใคร?” ฉันถามเพราะอยากรู้

“เจ้านางน้อยจำหม่อมฉันไม่ได้หรือเพคะ” เธอมีสีหน้าสลดลงแล้วย้อนถาม และฉันก็ส่ายหัวเป็นคำตอบ เพราะไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอเป็นใคร ฉันไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักเธอมาก่อน

“ฉันไม่รู้จักเธอ” ฉันส่ายหัวแล้วตอบไปตามความจริง

“ฮึก ฮึก เจ้านางน้อยของบ่าว” จู่ ๆ เธอก็สะอื้น เห็นแบบนั้นฉันก็ยิ่งตกใจ

“เดี๋ยว ๆ เธออย่าร้องไห้สิ” ฉันรีบกรูเข้าไปใกล้แล้วลูบไหล่ปลอบเธอ

“ทูนหัวของบ่าว ฮือ” เธอร้องไห้ออกมามากกว่าเดิม ยิ่งปลอบก็ยิ่งร้อง

“กลีบบัวแกเป็นกระไรไป” จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงอีกคนร้อนรนเข้ามา ใครกันอีกละเนี่ย?

“กาลัด ฮือ เจ้านางนายจำข้าไม่ได้ ทำเยี่ยงไรดี” เธอหันไปพูดกับคนที่เข้ามาใหม่

“กลีบบัว? กาลัด?” ฉันถามย้ำชื่อของทั้งสองคน พร้อมกับชี้นิ้วกำกับ

“นี่กาลัดเพคะเจ้านางน้อย” เธอผู้มาใหม่บอกฉันพร้อมกับระบายยิ้มให้ สายตาที่มองมาเหมือนคาดหวังอะไรบางอย่างจากฉัน

“กลีบบัวเพคะ จำพวกเราได้แล้วใช่หรือไม่เพคะ” เธอที่ร้องไห้ก็ทำตาม

“.....” ฉันเงียบและส่ายหัวปฏิเสธเหมือนเดิม นั่นทำให้พวกเธอมีสีหน้าเศร้า ทำไงได้ล่ะในเมื่อฉันจำไม่ได้จริง ๆ แล้วฉันกลายมาเป็นเจ้านางน้อยอะไรนี่ได้ยังไงก็ไม่รู้ ล่าสุดฉันจำได้ว่าได้คุยกับพระสงฆ์ หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย

(ฮือ ฮือ) แล้วทั้งสองคนก็คอกอดร้องไห้หลังจากที่ฉันพูดจบ ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะปลอบพวกเธอยังไงให้หยุดร้องไห้

“เอาไงดีวะณิน” ฉันพูดกับตัวเอง และขยับไปหาสองสาวที่กอดกัน

“อย่าร้องไห้สิ ฉันปลอบใครไม่เก่งหรอกนะ” ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงก็ได้แต่พูดออกไปแบบนั้น พร้อมกับลูบไหล่พวกเธอเบา ๆ

(“เจ้านางน้อยของบ่าว”) ทั้งสองสาวพูดพร้อมกัน แล้วโผเข้ากอดเอว ซบหน้าลงหน้าท้องของฉันคนละฝั่ง

“เจ้านางน้อยก็เจ้านางน้อยวะ” คือไม่รู้จะบอกยังไงว่าฉันไม่ใช่เจ้านางน้อยอะไรนั่น สุดท้ายก็ต้องตามน้ำไปเดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง

“เจ้านางน้อยว่ากระไรรึเพคะ” ผู้หญิงที่ชื่อกลีบบัวเงยหน้าถามฉันทั้งน้ำตา

“ไม่ได้ว่าอะไรนี่พวกเธอหูฝาดแล้วมั้ง”

(“!?”)

พอฉันพูดจบทั้งสองสาวก็เงยหน้ามองฉันพร้อมกันด้วยสีหน้างุนงง งงอะไรหรือว่าฉันพูดตรงไหนผิดเหรอ ย้อนนึกก็ไม่มีอะไรที่พูดผิดนี่นา