5 ซักผ้า

“จะเดินไปกับซักผ้ากับฉันเงียบ ๆ หรือจะเรียกคนทั้งบาร์มาดูเธอซักผ้า”

“ปะ ไปเงียบ ๆ ค่ะ” เมื่อเห็นว่าเขาทำท่าจะเรียกคนให้มาดูจริง ๆ ณิชกานต์ก็รีบตกปากรับคำในทันที

ก่อนจะต้องตกใจกับสถานที่ที่ว่าจะพาเธอมาซักผ้า มันเป็นห้องขนาดใหญ่ ดูไม่เหมาะจะมาซักผ้า มันเหมาะมานอนพักผ่อนมากกว่า

“คุณจะให้ฉันซักตรงไหนคะ” เพื่อไม่ให้เสียเวลา เมื่อเข้ามาในห้อง ณิชกานต์ก็เอ่ยปากถามในทันที เมื่อนึกไปถึงว่าพี่สาวอาจเลิกงานแล้วไม่เห็นเธอนั่งอยู่ที่เดิม

“ห้องน้ำ หรือบนเตียงดีล่ะ หึ” รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าคมทันที ก่อนที่เขาจะสาวเท้ามาหาหญิงสาวตัวเล็กแววตาใสซื่ออยู่กลางห้อง

“ห้องน้ำค่ะ”

“หึ” มาร์วินแสยะยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะถอดเสื้อออก

“ทะ ทำอะไรคะ”

“ถอดเสื้อไง หรือจะซักบนตัวฉัน”

“ปะเปล่าค่ะ เชิญคุณถอดได้เลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะยืนหันหลังให้”

“ตามใจ” เมื่อเห็นเธอหันหลังอย่างที่พูด เขาก็ถอดเสื้อออก เผยให้เห็นกล้ามของแข็งแรงที่เรียงตัวกันสวย ก่อนเขาจะเดินไปใกล้ ๆ แทบจะประชิดหลังเธอด้วยซ้ำ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ออกมาจากตัวเธอ ทำให้เขาอยากสัมผัสตัวเธอมากขึ้นไปอีก แต่ก็ต้องข่มใจไว้ เพื่อไม่ให้กวางน้อยตัวนี้ตกใจ

“เสร็จแล้ว”

“ค่ะ อ้ะ” ได้ยินเขาบอกว่าเสร็จแล้ว ณิชกานต์รีบหันกลับมาทันที ก่อนที่ใบหน้าจิ้มลิ้มจะปะทะกับหน้าอกแกร่งที่เปลือยเปล่าของเขา เมื่อรู้ตัวเธอก็รีบก้มหน้างุดพร้อมกับขอโทษทันที

“ขะ ขอโทษค่ะ”

“เงยหน้าขึ้น ฉันไม่ชอบคำขอโทษแบบนี้ มันดูไม่จริงใจ”

“ตะ แต่ว่าคุณ...” โป๊อยู่จะให้ฉันเงยหน้ามองได้ยังไงเล่าตาบ้า

“เงยหน้า” เสียงเข้มกดต่ำแกมบังคับ ทำให้เธอต้องเงยหน้ามองเขาในที่สุด

“ฉันขอโทษค่ะ” ก่อนหัวใจดวงน้อยจะเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อได้เห็นใบหน้าของเขาชัด ๆ

“เลิกพูดขอโทษแล้วเอาเสื้อฉันไปซัก ฉันมีธุระต้องไปทำต่อ แค่นี้เธอก็ทำฉันเสียเวลามากแล้ว”

“ขอโทษค่ะ” เธอรับเอาเสื้อที่เขายื่นให้ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที พร้อมกับสะลัดความรู้สึกบ้า ๆ ที่อยู่ในหัวออกไป

ด้านชายหนุ่ม หลังจากที่หญิงสาวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว เขาเพียงเบนสายตามองตามเธอเล็กน้อยเท่านั้น ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงกว้างอย่างสบายอารมณ์ รอเหยื่อมาติดกับ

“นี่เสร็จรึยัง” เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาที เสียงเข้มก็ดังขึ้น ซึ่งไร้เสียงตอบรับกลับมา ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย

ผลัก จนเขาตัดสินใจ เปิดประตูไปดูเธอในที่สุด ก่อนมือหนาจะต้องกำลังลูกบิดประตูข้างไว้กับภาพตรงหน้า

“คะ คุณ” มือบางรีบยกขึ้นป้องตัวเองทันที เมื่ออยู่ ๆ เขาก็เปิดประตูเข้ามา เพราะว่าตอนนี้สภาพตัวเธอนั้นไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ ด้วยฝักบัวที่เธอตั้งใจจะเปิดเพื่อซักผ้า ทว่าก๊อกน้ำมันมีหลายแบบเธอไม่รู้ว่าต้องกดอันไหน เลยลองก็ดูมั่ว ๆ ทำให้เธอต้องยืนกอดตัวเอง เพราะว่าการเปิด ๆ ทำให้น้ำไหลออกมาจนเสื้อสีขาวที่เธอใส่อยู่เปียกไปหมด ก่อนจะหันไปสังเกตเห็นว่ามีอ่างล้างหน้าอยู่ในห้อง เธอจึงตั้งใจจะไปซักตรงนั้น แต่ยังไม่ทันจะได้ซัก เขาก็เปิดประตูเข้ามาเสียก่อน

“ค คุณออกไปก่อนได้ไหมคะ ฉันยังซักไม่เสร็จ”

“หมดเวลาของเธอแล้วสาวน้อย”

“คะ?”

“พูดมาเลยดีกว่าว่าเท่าไหร่”

“คะ?” ยิ่งเขาพูดเธอก็ยิ่งไม่เข้าใจ เท่าไหร่อะไรของเขากัน เธอสิต้องเป็นคนถามเขาว่าค่าเสื้อของเขานั้นเท่าไหร่ เพราะเขาเป็นคนบอกเองว่ามันหมดเวลาแล้ว

“ฉันถามว่าเท่าไหร่ ไม่ได้ยินหรือไง”

“เท่าไหร่อะไรของคุณ ฉันไม่เข้าใจ หรือคุณหมายถึงราคาเสื้อของคุณหรอคะ ถ้าคุณไม่รู้ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่ามันราคาเท่าไหร่”

“แต่ถ้าคุณให้เวลาฉันอีกหน่อย ฉันมั่นใจว่าฉันสามารถซักให้มันสะอาดได้” เธอพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเขา พยายามข่มความกลัวเอาไว้ น้ำเสียงของเขาก็ทำเธอกลัวมากแล้ว ยิ่งเห็นสายตาของเขาเธอก็ยิ่งรู้สึกกลัวเข้าไปใหญ่

“แต่ฉันต้องการ ให้มันสะอาด ตอนนี้ เดี๋ยวนี้”

“นะคะ ขอเวลาฉันอีกหน่อยนะคะ ฉันสัญญาว่าจะซักให้คุณสะอาดแน่นอนค่ะ” เธอพยายามขอร้อง

“แล้วถ้ามันไม่สะอาดล่ะ?” เขาย้อนถามพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น

“ถ้ามันไม่สะอาด คุณจะให้ฉันชดใช้อะไรคุณก็บอกมาได้เลยค่ะ” เธอพูดบอกเขาอย่างซื่อ ๆ ด้วยไม่คิดอะไร เพราะยังไงเธอก็มั่นใจอยู่แล้วว่าเธอจะซักมันสะอาด ส่วนคนที่ได้ฟังก็ยิ้มเยาะในใจทันที

“ฉันให้เวลาเธอหนึ่งวัน ถ้าไม่สะอาดโดนดีแน่ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะกลับมาเอาเสื้อฉันคืน” เขาพูดทิ้งท้ายไว้เท่านี้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เธอมองตามอย่างงง ๆ ก่อนจะหยิบเอาชุดคลุมอาบน้ำแล้ววิ่งตามเขาไป

“เดี๋ยวก่อนค่ะ”

“มีอะไร”

“เอ่อ ฉันเห็นคุณไม่ได้ใส่เสื้อ ฉันก็เลยหยิบชุดคลุมมาให้” มือเล็ก ๆ ยื่นส่งให้เขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ กับสายตาของเขา

“ฉันว่าเธอเก็บไว้ใช้เองดีกว่า หึ” ว่าจบก็เดินจากไปทันที อย่างไม่คิดจะฟังสิ่งที่เธอจะพูดต่ออีก ส่วนณิชกานต์เมื่อได้ยินแบบนั้น ก็รีบยกมือขึ้นกอดอก กอดใช้ชุดคลุม คลุมตัวไว้ตามที่เขาบอก สายตามองตามที่บอกแผ่นหลังกว้างของเขา

เขาก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอย่างที่คิด เพียงแต่สายตาเขาดูดุ ๆ มากไปก็เท่านั้น...

“แกหายไปไหนมา” เดินมายังไม่ถึงที่เก่า เสียงพี่สาวอันคุ้นหูก็ดังขึ้น

“ณิไปเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้ามาค่ะ”

“เสิร์ฟเครื่องดื่มแล้วทำไมถึงใส่ชุดคลุมมาแบบนี้ มีใครรังแกแกรึเปล่า ทำไมแกเปียกทำทั้งหัวทั้งตัว” ไม่ว่าเปล่าณนันก็เดินมาสำรวจเนื้อตัวของน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีใครทำอะไรณิค่ะพี่นัน ณิแค่ทำเหล้าหกใส่ลูกค้า แล้วลูกค้าก็ให้ณิซักเสื้อให้ แต่ว่าณิใช้ฝักบัวไม่เป็นก็เลยเปียกอย่างที่พี่นันเห็น” ว่าพร้อมกับยื่นเสื้อตัวที่ว่าให้พี่สาวดู ซึ่งพอพี่สาวเห็นว่าเสื้อมันเปื้อนจริง ๆ ก็พยักหน้าเข้าใจ แต่ก็ไม่วายถามซ้ำ

“ลูกค้าให้แกซักเสื้อให้?”

“ค่ะ ลูกค้าพาณิไปซักเสื้อให้ที่ห้องนั้น แต่เหมือนเค้าจะรีบ เค้าเลยให้ณิซักแล้วค่อยคืนให้เค้าพรุ่งนี้”

“ยัยณิ แกนี่นะ ทีหลังถ้าลูกค้าพาไปซักเสื้อที่ห้อง หรือที่ไหน ห้ามไปด้วย อย่างวันนี้อีกเด็ดขาดเข้าใจไหม” เพราะรู้ว่าน้องสาวตนนั้นแสนจะซื่อ และไม่ค่อยทันคน เพื่อไม่ให้น้องตื่นกลัวณนันจึงกล่าวเตือนอย่างอ้อม ๆ

“ค่ะ ณิคิดว่าณิคงจะไม่ทำเสื้อลูกค้าเปื้อนอย่างวันนี้อีกแล้วล่ะค่ะ” หญิงสาวตอบรับอย่างเชื่อฟัง

สองสาวพี่น้องยืนพูดคุยกันต่ออีกหน่อย ก่อนที่ณนันจะพาน้องสาวกลับห้องไปด้วยกัน

“หาอะไรของแกยัยณิ พี่เห็นแกแทบจะรื้อเสื้อผ้าทุกตัวอยู่แล้ว” ณนันที่เดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยถามน้องสาวที่นั่งรื้อเสื้อผ้าอยู่บนพื้น ตั้งแต่เธอยังไม่อาบน้ำ จนตอนนี้เธออาบน้ำเสร็จแล้วน้องสาวเธอก็ยังรื้อไม่เสร็จ รื้อเหมือนกำลังตามหาอะไรอยู่ อีกอย่างนี่มันก็ดึกแล้วด้วย เธออยากให้น้องเธออาบน้ำนอนพักผ่อน เดินทางมาไกลก็คงจะเหนื่อยน่าดู

“เงินค่ะพี่นัน เงินของณิหาย” น้ำเสียงที่เริ่มสั่นเอ่ยบอกพี่สาว ก่อนน้ำตาจะคลอหน่วย

“เงินหาย? หายไปไหน แกหาดีแล้วใช่ไหม” แม้ไม่รู้ว่าเงินเก็บของน้องสาวนั้นเท่าไหร่ แต่ก็คิดว่าคงมีค่ามากสำหรับน้องสาวเธอในระดับหนึ่ง จนทำให้น้องสาวเธอจะร้องไห้แบบนี้ได้

“ณิหาดีแล้วค่ะ ณิจำได้ว่าณิเอาไว้ช่องนี้ แต่มันไม่เห็นเลย ณิก็เลยรื้อดูเสื้อผ้าทุกตัว”

“พี่นันณิจะทำยังไงดี ฮึกฮือ ณิไม่มีเงินเหลือเลย ฮือ ๆ” สุดท้ายณิชกานต์ก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ เมื่อเงินเก็บที่เธอตั้งใจทำงานเก็บเงิน ไว้เป็นค่าใช้จ่าย สำหรับค่าเทอมในเทอมแรก รวมถึงค่าใช้จ่ายด้วยเล็ก ๆ น้อย ๆ ค่าใช้จ่ายจนกว่าเธอจะพอหางานทำได้ ที่แย่ไปกว่านั้นคือ สมุดบัญชีเงินฝาก บัตรเอทีเอ็ม และรหัสบัตรที่เธอพึ่งเปิดบัญชีใหม่ เธอจดไว้ในสมุดเล่มเล็ก ๆ พร้อมกับรูปของยายกันลืม มันก็หายไปด้วย

เธอจะไม่เสียใจขนาดนี้ถ้าในนั้นมันไม่ได้มีเงินที่ครูช่วยเธอกู้ยืมมา

“ใจเย็น ๆ ก่อนยัยณิ แกหาดีแล้วใช่ไหม”

“ณิหาดีแล้วค่ะพี่นัน ณิหาจนทั่วแล้ว”

“ในนั้นมีค่าเทอมของณิ เป็นเงินที่ณิเก็บ แล้วก็เงินฝากที่ครูช่วยกู้ให้ณิมาเรียน” ณิชกานต์ตัดสินใจบอกพี่สาวไป ดีกว่าเก็บมันเอาไว้คนเดียว เพราะพี่สาวที่มีประสบการณ์ชีวิตมากกว่าอาจจะพอช่วยอะไรได้บ้าง

“เอาแบบนี้ พรุ่งนี้พี่จะพาแกไปแจ้งความ แล้วก็ไปธนาคาร ถ้าโชคดีเงินในบัญชีของแกก็ยังอยู่”

“ฮึก ขอบคุณนะคะ แต่ว่า...ณิกลัว กลัวว่ามันจะไม่เหลืออะไรเลย ฮึกฮือ” ว่าแล้วก็โผเข้ากอดพี่สาว เธอเข้ามาในเมืองครั้งแรกคนเดียว ก็เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย และเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องใหญ่ ที่ทำให้เธอเสียใจมากที่สุด

“เงินน่ะหาใหม่ได้ แค่แกเดินทางมาหาพี่ได้อย่างปลอดภัย ก็เก่ง ก็ดีมากแล้ว ส่วนคืนนี้ก็ลองคิดดูดี ๆ แล้วกันว่าไปทำหายที่ไหน”

“ถ้าเป็นพี่บาร์พี่จะขอดูกล้องให้ แต่พี่คิดว่าน่าจะไม่ใช่ที่นั่น” ณนันพูด พร้อมกับลูบหัวน้องสาวไปพลาง อย่างปลอบโยน

“ค่ะ ณิจะลองคิดดู”