15 จำยอม

“นั่งลง” เสียงเข้มกดต่ำลงเรื่อย ๆ แต่เมื่อยังเห็นท่าทีลังเลของเธอ มือหนาคว้าเอาข้อมือบางก่อนจะออกแรงกระตุกให้เธอเซถลามานั่งลงบนตัก

“อ้ะ”

“ถ้าคิดจะลุกหนีฉันกับเธอกดตรงนี้แน่” เขาขู่ เมื่อเธอยังไม่เชื่อฟัง

“คนหื่น” เธอว่าเสียงเบา แต่ด้วยความใกล้ชิด แน่นอนว่าเขาได้ยิน

“หึ หื่นจริง ๆ มันต้องแบบนี้สาวน้อย” เขาว่าก่อนจะเริ่มซุกไซร้ซอกคอของเธอจากด้านหลัง ริมฝีปากหนาขบเบา ๆ ที่ใบหู ไม่สนคำร้องทัดทานใด ๆ

“ยะ หยุดนะ ทำอะไรของคุณน่ะ” มือบางพยายามปัดป่ายให้เขาออกห่าง แต่เพราะท่อนแขนของเขาที่โอบเอวเธอไว้แน่น ไหนจะอยู่ข้างหลังอีก ทำให้เป็นการยากที่จะทำอะไรได้

“ถ้านั่งนิ่ง ๆ ฉันจะยังไม่ทำอะไรตอนนี้”

พอได้ยินแบบนั้นคนที่ขยับก็ตัวแข็งทื่อทันที ก่อนจะค่อย ๆ หายเกร็งเมื่อเขาเพียงโอบเอวเธอไว้ และดื่มเหล้าเท่านั้น ไม่ไซร้ซอกคอ หอมแก้มบ้าง แต่ก็ไม่มีอะไรเกินเลยมากกว่านี้

ส่วนภูมิที่เห็นว่าพนักงานตัวเองอยู่ ๆ ก็หายไป จึงถามหาจากพนักงานคนอื่นทันที

“เห็นณิชาบ้างรึเปล่า”

“ณิชาหรอคะ ตอนนี้นั่งเสิร์ฟเหล้าแขกอยู่ค่ะ”

“นั่งเสิร์ฟเหล้า?” ภูมิทวนอีกครั้ง ที่ร้านเขาเป็นแค่ร้านเหล้าเฉย ๆ ไม่มีบริการแบบนี้ให้ลูกค้า อาจจะชงเหล้าให้บ้าง แต่ก็ไม่ได้นั่งจนหายไปนานแบบนี้

“โต๊ะไหน” เพราะกลัวว่าลูกน้องจะถูกบังคับ เจ้านายอย่างเขาจึงรีบไปดูทันที

“โต๊ะเจ็ดค่ะ ที่ชอบรีเควสให้ณิชาไปเสิร์ฟบ่อย ๆ”

“ขอบใจมาก”

กลับมาที่ณิชกานต์

“คุณจะปล่อยฉันได้หรือยังคะ ฉันยังมีงานต้องไปทำต่อนะคะ”

“งานของเธอคืออยู่กับฉันเป็นคนของฉัน มองแค่ฉัน” เขาว่าก่อนจะเชยคางเธอให้หันมามอง ก่อนที่เขาจะกดริมฝีปากหนาทาบทับลงบนริมฝีปากบางของเธอ อย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง อย่างไม่ให้เธอได้ตั้งตัว แน่นอนว่าเธอพยายามผลักไสเขา แต่ก็นั่นแหละมันไม่เคยเป็นผลเลย

“อื้ออออ”

ผละ ก่อนที่สองร่างจะผละออกจากกัน ด้วยแรงผลักของภูมิ

ผลั๊วะ พร้อมกับหมัดหนัก ๆ ของภูมิเช่นกันที่ต่อยเข้าที่หน้าของมาร์วินเต็มแรง ในขณะที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว และมีหรือที่คนอย่างมาร์วินจะยอมง่าย ๆ พอตั้งตัวได้แล้วเขาก็ลุกไปสวนภูมิทันที

“ทำเชี่ยอะไรของมึงวะ” เสียงเข้มเอ่ยว่า ก่อนจะเข้าไปซ้ำภูมิอีกหมัด แต่ก็มีร่างบางของณิชกานต์มากางแขนปกป้องมันไว้ หากเขายั้งหมัดไม่ทัน มันก็คงจะกระทบใบหน้าของเธอแล้ว

“ทำบ้าอะไรของเธอ” ว่าแล้วก็ดึงหญิงสาวให้มาอยู่ข้างหลังตัวเอง

“อ้ะ ฉ ฉันเจ็บ”

“ช่วยปล่อยพนักงานของผมด้วยครับ”

“แล้วทำไมฉันต้องปล่อยด้วย ไม่เอาเรื่องที่อยู่ ๆ นายก็มาต่อยลูกค้าแบบนี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว”

“คุณลวนลามพนักงานของผมก่อน”

“เหอะลวนลามงั้นหรอ”

“บอกเขาไปสิว่าฉันลวนลามเธอรึเปล่า” ว่าแล้วก็ดึงตัวให้เธอมายืนอยู่ข้างกาย

“บอกมันไป” เสียงเข้มกดต่ำลง เมื่อคนตัวเล็กข้าง ๆ ไม่ยอมพูดอะไรเลย

“ปะ เปล่าค่ะ ลูกค้าไม่ได้ลวนลามอะไรณิ ณิเต็มใจเอง ขอบคุณนะคะพี่ภูมิที่เป็นห่วง” มือบางกำเข้าที่ชายกระโปรงแน่น ก่อนจะกลั้นใจพูดออกไป เพื่อไม่ให้เกิดปัญหา จากการที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขาร่วมสัปดาห์ทำให้เธอรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง ถ้าเขาไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ เขาก็จะไม่มีทางหยุด

“ได้ยินชัดแล้วใช่ไหม” มาร์วินพูดกับภูมิ แล้วหันไปส่งสัญญาณให้ลูกน้องตัวเอง ว่าให้จัดการเรื่องต่อ ก่อนที่เขาจะโอบเอวบางพาเธอเดินอ่อนจากร้านไป แน่นอนว่าเขาจงใจพาเธอเดินผ่านโต๊ะของสารัฐ

“คุณจะพาฉันไปไหนคะ” เดินมาได้สักพักเธอก็ถามเขา ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วว่าคงไม่พ้นเพ้นท์เฮาส์สุดหรูของเขา แต่เธอก็อยากได้ยินน้ำเสียงของเขา ว่าในตอนนี้เขาอยู่ในอารมณ์ไหน เธอจะได้ทำตัวถูก

“...” แต่เขาก็ไม่ยอมตอบอะไรเธอเลย เขาเพียงเปิดประตูรถเหวี่ยงเธอให้เข้าไปนั่ง ก่อนจะเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ

เมื่อสัมผัสได้แล้วว่าเขาน่าจะอารมณ์ไม่ดี เธอก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรอีก

มันเป็นแบบนั้นจนกระทั่งถึงห้องของเขา มาถึงห้องเขาก็เริ่มบรรเลงบทเพลงรักกับเธอแทบจะทันทีที่เปิดประตูเข้าห้อง ไม่ให้เธอได้คัดค้านหรือร้องท้วงใด ๆ

“อาห์ คุณเบา ๆ ฉันเจ็บ”

“จะได้จำ ว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน อย่าคิดจะไปให้ท่าใคร” ปากหนาดูดเม้มหนัก ๆ จนเกิดเป็นรอยช้ำสีกุหลาบ

“ฉันไม่ได้ อ้ะ”

“หมดเวลาแก้ตัวแล้วสาวน้อย”

“ยัยนันแกมานั่งทำอะไรตรงนี้ ไม่ไปรับลูกค้าหรือไง”

“รับลูกค้า?” ณนันหันไปมองหน้าคนพูดทันที รับลูกอะไรกัน

เธอเลิกทำอะไรแบบนี้ไปแล้ว ตั้งแต่คนรักของเธออย่างเอกให้น้องสาวเธอขายตัวแลกกับที่เขาเอาเงินไปใช้หนี้พนันในตอนนั้น ก่อนที่เขาจะทุบตีทำร้ายเธอแล้วหายตัวไป

เธอก็เริ่มตระหนักได้ในทันที ว่าความรักแบบนี้มันไม่ใช่ ก่อนจะย้ายตัวเองออกมาจากที่อยู่เดิม ใช้เงินก้อนสุดท้ายหาห้องพักใหม่ที่ใกล้กับมหาลัยของน้องสาว เพื่อจะได้อยู่ด้วยกัน เพราะตอนนั้นพันธะของน้องสาวเธอและมาร์วินก็จบลงแล้ว เช่นเดียวกับความรักของเธอกับเอก ที่เธอคิดว่ามันควรจะจบลงด้วยเช่นกัน

“ฉันไม่รับงานแล้ว แกพูดบ้าอะไรของแก”

“พูดเป็นเล่น ไอเอกมันพึ่งเอาชื่อแกไปขายมา จะมาไม่รับได้ยังไง” เรื่องที่ณนันเป็นแฟนกับเอกนั้น คนในที่คลับต่างก็รู้กัน และหากเอกเอาณนันไปขาย ก็เหมือนณนันรับงานกลาย ๆ

“ฉันกับเอกเลิกกันแล้ว”

“อ่าวงั้นก็เสียหายสิ ลูกค้าจ่ายเงินแล้ว ไอเอกก็ชิ่งเอาเงินไปแล้ว”

“แกไปคุยกับเจ๊เอาแล้วกัน ฉันขอไม่ยุ่ง” ว่าแล้วก็เดินหนีออกมาทันที

หลังจากอีกฝ่ายเดินหนีไปแล้วณนันก็ได้แต่บีบมือเข้าหากันแน่น ให้ความสมเพชของชีวิตตัวเอง ชีวิตเธอไม่เคยราบรื่นหรือโรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างใครเขาเลย มันมักจะมีอุปสรรคขวากหนามเข้ามาเสมอ

จนบางทีเธอเองก็ท้อ และแอบน้อยใจกับโชคชะตา ว่าเมื่อไหร่ชีวิตเธอจะผ่านไปอย่างราบรื่นไปได้สวย มีชีวิตรักที่ดี มีครอบครัวที่อบอุ่น มีการงานที่มั่นคงอย่างคนอื่นเขาบ้าง

หลังจากนั่งน้อยใจกับโชคชะตาและชีวิตของตัวเองได้สมัคร ณนันก็เดินไปยังห้องรับแขกประจำของตัวเอง ทว่าครั้งนี้เธอไม่ได้เติมแต่งใบหน้าเหมือนครั้งก่อน ๆ ออกจากบ้านมาทำงานด้วยเครื่องสำอางที่เบาบางเหมือนไม่ได้แต่งอย่างไร ตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น ทั้งชุดก็ยังอยู่ในชุดพนักงานเสิร์ฟอีกด้วย เธอไม่สนใจว่าลูกค้าจะพอใจหรือไม่ เพราะเธอไม่ได้เต็มใจจะรับงานนี้ตั้งแต่แรก มันเป็นเพราะไอสารเลวนั่นที่เอาเธอไปขาย

เดินเข้ามาในห้องเห็นขวดเครื่องดื่มวางอยู่เธอก็เข้าไปจัดแจงรินใส่แก้วเตรียมไว้ให้แขกที่คาดว่าตอนนี้น่าจะอาบน้ำอยู่ หากฟังจากเสียงน้ำที่ดังมาจากห้องน้ำ และเมื่อไม่เห็นแขกจะออกมาจากห้องน้ำสักที เธอจึงตัดสินใจยกแก้วขึ้นดื่มเพราะปัญหาชีวิตที่ถาโถมและความน้อยใจในโชคชะตา ทำให้กระดกแก้วแล้วแก้วเล่าอย่างลืมตัว

ก่อนจะเริ่มได้สติเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู

“รอผมนานรึเปล่า”

“ค คุณ...”

“คุณ” นอกจากณนันที่ดูตกใจกับการเจอครั้งนี้แล้วเอริกเองก็ดูตกใจเช่นกัน แต่การตกใจของเขานั้นเหมือนเป็นแค่การแสดง หากณนันไม่ดื่มไปเยอะ เธอคงจะดูออก

“ทะ ทำไมถึงเป็นคุณไปได้” ทำไมคนดี ๆ อย่างเขา ต้องมาเห็นด้านนี้ของเธอด้วย

"ถ้าคุณไม่โอเค เราหยุดแค่นี้ก็ได้นะ" เอริกว่าก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันกับณนัน ซึ่งเขาทิ้งระยะห่างระหว่างเธอพอสมควร ก่อนที่เขาจะพูดต่อ

"ผมไม่ว่าอะไร คุณแค่นั่งดื่มกับผมก็พอ"

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณซื้อฉันแล้ว ฉันจะเอาเปรียบคุณได้ยังไงคะ" ไหน ๆ โชคชะตาก็เล่นตลกกับเธอขนาดนี้แล้ว อีกอย่างเขาก็เคยช่วยเหลือเธอและดีกับเธอมาก ๆ คนหนึ่ง เธอจะถือว่าทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เป็นการตอบแทนเขาไปในตัวก็แล้วกัน และหวังว่าต่อจากนี้เธอจะไม่เจอกับเขาอีก