11 อย่าขยับ nc

กว่าเสืออย่างมาร์วินจะปล่อยกวางน้อยเนื้อหวานอย่างณิชกานต์ก็เกือบรุ่งสางของวันใหม่ ต่างคนต่างหมดแรงหลับพับกอดกันอยู่บนเตียงอย่างไม่รู้ตัว

โดยเฉพาะกับมาร์วินที่เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน หลังจากเสร็จกิจกรรมรักแล้วเขาไม่เคยนอนรวมเตียงต่อกับคู่นอนของตัวเอง

แต่ครั้งนี้เขากลับดึงร่างนุ่มนิ่มมากอดไว้ แล้วหลับตามเธอไป แม้แต่ตัวตนของเขาที่อยู่ในตัวเธอเขาก็ไม่ได้ถอดถอนมันออก ยังคงกดแช่ไว้แบบนั้น

ส่วนคนที่มักจะตื่นเช้าอย่างณิชกานต์ กว่าเธอจะรู้สึกตัวตื่นก็เกือบเที่ยงวัน

เปลือกตาบางค่อย ๆ ลืมขึ้น ก่อนจะหันมองตามวงแขนที่กอดเอวตัวเอง เงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าตัวเธอนั้นนอนตะแคงข้างซบที่อกกว้างเปลือยเปล่าของเขาอยู่ อกกว้างที่มีสร้อยที่ดูแล้วน่าจะเป็นสร้อยเพชรราคาแพง มันคล้องอยู่ที่คอของเขา เหมือนมันจะมีจี้ด้วย ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่ามันคือรูปอะไร ก่อนจะมองเลยไปยังใบหน้าคมที่เรียบนิ่ง ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์

ใด ๆ

และถึงเขาจะหลับอยู่ แต่มันก็มีรังสีความน่ากลัวแผ่ออกมาจากตัวเขาจาง ๆ ทำให้เธอยังรู้สึกเกร็ง ๆ ทว่าเวลานึกย้อนไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน กลับทำให้หน้าแดง

สิ่งที่พี่สาวสอนมันไม่ได้อยู่ในหัวเธอเลยตอนนั้น ทุกอย่างมันถูกเขาตีแตกกระเจิงไปหมด เธอแทบไม่เหลือสติที่จะจดจำสิ่งที่พี่สอนได้เลย ได้แต่ปล่อยเลยตามเลยไปกับอารมณ์ที่เขาจุดขึ้น

แม้จะรู้สึกเสียดายกับสิ่งที่เสียไป แต่พอคิดว่ามันสามารถช่วยพี่สาวที่เธอรักมาก ๆ ได้ เธอก็พยายามไม่คิดถึงมันอีก หากไม่เกิดขึ้นวันนี้สักวันมันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี ไม่ว่าช้าเร็ว…

ดวงตากลมใสมองใบหน้าคมของเขาอยู่นาน เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีท่าทีที่จะตื่นขึ้นในเร็ว ๆ นี้ เธอจึงค่อย ๆ ขยับตัวออก เพื่อจะได้พาตัวเองออกไปจากที่นี่

“อ้ะ” ฟันสวยขบเข้าที่ริมฝีปากล่างทันที เมื่อเธอขยับนิดเดียวก็รู้สึกเจ็บกลางกาย มันเหมือนกับมีอะไรอยู่ในนั้น ซึ่งความรู้มันคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นสิ่งที่อยู่ในตัวเธอเมื่อคืน

ก้มมองก็ไม่เห็นเพราะมีผ้าห่มผืนใหญ่คลุมอยู่ จะเลิกผ้าขึ้นดู

ก็ไม่กล้า เพราะตัวเธอเอง เธอยังรู้สึกโล่ง ๆ เหมือนไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ไม่ต้องถามถึงเขากระมั้ง เขาเองก็น่าจะไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเหมือนกันดูจากส่วนบนที่เปลือยเปล่าของเขาแล้ว

“จะทำยังไงดียัยณิ คิดสิ คิด” หัวสมองน้อย ๆ คิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรดี ให้ตัวเองหลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขา และสิ่งที่มันอยู่ใต้ผ้าห่มนั่นได้

“จะทำอะไร” เสียงเรียบนิ่งดังขึ้น หลังจากที่เธอขยับตัวไปมาอยู่นาน ซึ่งหลังจากได้บินเสียงณิชกานต์ก็เงยหน้ามองเขาทันที แต่ใบหน้าเขาก็ยังคงเรียบนิ่งเหมือนเดิม ดวงตาเองก็ปิดสนิทอยู่เช่นกัน

“เสร็จงานของฉันแล้วค่ะ ฉันจะกลับ” เธอพูดบอกเขา หวังให้เขาช่วยปล่อยเธอไป

“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเบา ๆ พร้อมกับเขาที่ก้มลงมองเธอ

“มันไม่ได้บอกเธอหรอว่าฉันซื้อตัวเธอมาหนึ่งอาทิตย์”

“คุณว่าอะไรนะคะ นะ หนึ่งอาทิตย์หรอคะ”

“ใช่หนึ่งอาทิตย์ เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน คิดจะขายตัวคืนเดียวแล้วได้ห้าแสนงั้นหรอ หึ”

“มันไม่ฟังดูตลกไปหน่อยรึไง ถึงฉันอยากได้เธอแต่ฉันก็ไม่ได้โง่นะสาวน้อย” เขาว่าเสียงเรียบก่อนจะเฉยคางเธอขึ้น ถึงจะบอกว่าตัวเองไม่ได้โง่ แต่เขาก็ไม่เคยจ่ายเงินมากขนาดเพื่อจะนอนกับใครเลย

“สองแสนไม่ใช่หรอคะ” ที่เธอบังเอิญได้ยินพี่เอกพูดกับพี่นันตอนนั้นมันเป็นเงินสองแสนหนิ ทำไมถึงเขาบอกว่าห้าล่ะ ซึ่งจำนวนเงินมันมากกว่าเดิมมาเท่าตัวกว่า ๆ เลย ไหนจะหนึ่งอาทิตย์นี่อีก

“ไปถามพี่เธอเอาเองแล้วกัน มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องมาอธิบายให้เธอฟัง”

“ได้ค่ะ ฉันจะไปถามพี่นัน” เมื่อคิดทางหนีทีไล่ได้แล้ว จากคำพูดของเขาเธอก็รีบตอบรับทันที ก่อนจะพยายามขยับตัวอีกครั้ง เพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนของเขา

แต่มันก็ไม่ได้ผลเลย มันยังรู้สึกเจ็บ ทั้งยังรู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ในตัวเธอเหมือนมันจะขยายขนาดขึ้นด้วย

“อ้า อืม” เสียงหวานร้องครางเบา ๆ มันยิ่งขยับก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ

“จะทำอะไร” เสียงเข้มกดต่ำเอ่ยถาม เพราะเขาเองก็กำลังพยายามอดทนต่อความรู้สึกที่เกิดขึ้น

“ฉ ฉันก็จะไปหาถามพี่สาวฉันอย่างที่คุณบอกไงคะ”

“เพราะงั้นคุณช่วยปล่อยฉันด้วยค่ะ” ที่เธอพูดนั้นเธอหมายถึงแขนของเขาที่กอดตัวเธออยู่ ร รวมถึงไอนั่นของเขาด้วย

“อยู่เฉย ๆ”

“ถ้าอยู่เฉย ๆ แล้วฉันจะออกไปได้ยังไงละคะ” ไม่ว่าเปล่าเธอยังช้อนสายตามองค้อนเขา ก่อนจะขยับตัวอีกครั้ง เมื่อรู้สึกว่าด้านล่างกำลังจะหลุดพ้นจากเขาแล้ว

“ฉันบอกว่าอย่าขยับ” เสียงลอดไรฟันเอ่ยบอกคนตัวเล็ก ที่ยังไม่ยอมหยุดขยับสักที จนตอนนี้ลูกชายที่หลับใหลของเขาจะตื่นเต็มตัวแล้ว และหากว่ามันตื่นแล้วก็อย่าหาว่าเขาไม่เตือนก็แล้วกัน

“ฉันบอกว่าอย่าขยับ”

“ถ้าไม่...อื้ออ” เสียงเล็กอู้อี้ในลำคอดังขึ้นทันที เมื่อเธอจะเงยหน้าบอกเขาอีกครั้ง ว่าถ้าไม่ให้เธอขยับ เขาก็ควรจะปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดของเขา แต่ไม่ทันแล้ว เขาโน้มตัวลงมาจูบเธอก่อนจะขยับตัวมาขึ้นคร่อมเธอเอาไว้ โดยที่เขาไม่ยอมผลจูบออก

แต่จังหวะที่เขาพลิกตัวนั้น ทำให้แก่นกายของเขาหลุดออกจากร่องรักของเธอด้วย

“Sh*t ถุงหมด” เสียงสบถดังขึ้น หลังจากที่เขาใช้มือควานหาอุปกรณ์ป้องกันอยู่บนหัวเตียง แต่ก็พบว่ามันไม่มีเหลืออยู่เลย

“งั้นไว้วันหลังนะคะ” หญิงสาวว่าขึ้น เมื่อเห็นโอกาส ก่อนจะพยายามขยับตัวออกจากใต้ร่างเขา

“เหอะ” ได้ยินเธอว่าแบบนั้นเขาก็หัวเราะเบา ๆ พร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะพูดต่อ ซึ่งสิ่งที่เขาพูดก็ทำให้ใบหน้าหวานซีดเผือดในทันใด

“ฉันลืมไปว่าหมดตั้งแต่เมื่อคืน และเมื่อคืนฉันก็สดกับเธอเหมือนกัน”

“เพราะงั้น...” รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนให้หน้าคม ก่อนจะเขาจะจับเธอกินแทนเป็นอาหารเช้า

“พะ พอแล้วค่ะ ฉันไม่ไหวแล้ว อ้ะ” เสียงเหนื่อยหอบเอ่ยบอกเขา หลังจากเขาพาเธอทำกิจกรรมรักมาชั่วโมงกว่าแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้ข้างนอกนั้นกี่โมงแล้ว เพราะผ้าม่านบดบังแสงแดดจากข้างนอกไม่ให้เขามา มีแค่แสงไฟจากในห้องเท่านั้นที่ส่องสว่าง

“เซนต์ เรียกฉันว่าเซนต์”

พับ พับ พับ

“คุณมาร์วิน ฉันไม่ไหว อือ อ้ะ อ้ะ”

“เซนต์” เสียงเข้มพยายามบอกให้คนใต้ร่าง ครางเรียกชื่อของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เข้าใจ และไม่ฟังในสิ่งที่เขาพูดเลย

“อ้ะ อ้ะ อ่าส์” เสียงร้องครางหวานดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขาส่งเธอไปถึงฝั่งฝัน ก่อนที่เอวสอบจะขยับรัวเร็วขึ้น เพื่อตามเธอไป ซึ่งเขาปล่อยน้ำรักเข้าไปในตัวเธอทุกอย่างหยด โดยไม่มีความกังวลใด ๆ

ไหน ๆ เขาก็เป็นคนแรกของเธอ โอกาสจะมีโรคก็คงน้อย อีกอย่างเขาก็ทำหมันแล้ว จึงไม่ได้กังวลเรื่องน้ำเชื้อของตัวเองว่ามันจะเข้าไปเติบโตในตัวของเธอ และที่เขาเลือกที่จะทำหมันแทนการป้องกัน เพราะเขาไม่อยากพลาดเหมือนพ่อ แม้ว่าจะสวมเครื่องป้องกันอยู่ตลอด แต่แล้วยังไงล่ะ พ่อเขาเองก็ระวังตัวไม่ต่างกันยังพลาดมีเขาขึ้นมาจนได้ มีเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ มีเขาเพราะเล่ห์เหลี่ยมของแม่

แม่ที่เห็นเขาเป็นสิ่งของ เห็นเขาเป็นเพียงเครื่องมือที่ใช้หาเงินจากพ่อเท่านั้น ไม่สิเธอคู่ควรให้เขาเรียกว่าแม่ด้วยซ้ำ เพราะเธอไม่เคยเลี้ยงดูเขาเลยตั้งแต่เขาเกิดมา แม้แต่น้ำนมเขาก็ไม่เคยได้รับจากเธอ

“เอกหยุดเถอะนะ” เสียงหวานพยายามเอ่ยปรามแฟนหนุ่มที่กำลังจะออกไปเล่นพนันอีกแล้ว ทั้งที่เมื่อวานพึ่งจะเสียพนันไปจนเกือบจะถูกทำร้ายถึงตาย มาวันนี้ก็ยังจะออกไป ไหนจะเรื่องที่เขาไปตกลงกับคุณมาร์วินว่าจะให้น้องของเธอไปนอนด้วยหนึ่งอาทิตย์แลกกับเงินห้าแสนนั่นอีก ทั้ง ๆ ที่เขาบอกว่าต้องใช้เงินไปคืนที่คาสิโนเพียงสองแสนเท่านั้น

แน่นอนเธอไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน จนเมื่อคืนเขาเมาแล้วพูดมันออกมานั่นแหละเธอถึงได้รู้ และยิ่งรู้เธอก็ยิ่งเป็นห่วงน้องสาว ไม่รู้ว่าคุณมาร์วินจะทำอะไรน้องสาวเธอบ้าง ถึงบางครั้งเธอจะขายบริการ แต่เธอก็ไม่เคยนอนกับคุณมาร์วินมาก่อน เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง และมีรสนิยมทางเพศแบบไหน

จะไปถามเอาจากใครก็ไม่ใช่จะได้คำตอบง่าย ๆ

เพราะคุณมาร์วินค่อนข้างจะเลือกคนนอนด้วยอยู่พอสมควร มันเลยทำให้เธอยิ่งเป็นห่วงน้องสาวที่แสนจะไร้เดียงสาอย่างณิชามาก ๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง นี่ก็ผ่านมาจนจะหนึ่งวันเต็มแล้ว เธอยังไม่ได้รับการติดต่อจากณิชาเลย

“เอกก็กำลังหาวิธีมีเงินไปใช้หนี้ทั้งหมดไว ๆ อยู่นี่ไง เผลอ ๆ นะ ถ้าคืนนี้ได้กลับมาเยอะ เราอาจจะเอาไปไถ่ตัวณิชาคืนมาก็ได้” เอกพยายามหว่านล้อม ซึ่งดูเหมือนครั้งนี้ณนันจะไม่ได้คล้อยตามเขาง่าย ๆ เหมือนที่ผ่านมา

“แล้วถ้ามันเสียล่ะเอก ถ้ามันไม่ได้ขึ้นมา ถ้ามันเกิดเหตุการณ์อย่างเมื่อวานขึ้นอีกจะทำยังไง”

“ไม่เห็นยาก ก็เอายัยณิไปขายไง สวย ๆ สด ๆ ใหม่ ๆ แบบนั้นใครก็อยากได้ ดีไม่ดีคุณมาร์วินอาจติดใจ ขอเพิ่มเงินแล้วนอนกับมันต่อก็ได้ใครจะไปรู้”

“เอก! รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา”

“นั่นน้องสาวนันนะ!!” ณนันว่าขึ้นเสียงดัง ด้วยความโมโห เขาพูดเหมือนมันเป็นเรื่องง่าย ๆ พูดเหมือนน้องเธอเป็นแค่สิ่งของไม่มีชีวิตจิตใจอะไร

เขาทำกับเธอ เธอยอมให้เขาตลอด แต่เขามาพูดลามปามถึงน้องสาวเธอแบบนี้ เธอคิดว่ามันไม่ใช่

“จะหวงอะไรนักหนาวะ อุตส่าห์หาวิธีหาเงินง่าย ๆ ให้ไม่ชอบรึไง”

“นันไม่ชอบ ไม่เคยชอบเลย ที่ต้องไปนอนกับใครต่อใครที่นันไม่รู้จัก เอกได้ยินไหมว่านันไม่ชอบเลย”

“นันรังเกียจตัวเองจะแย่แล้วเอกเข้าใจรึเปล่า ฮึกฮือ” กำปั้นน้อย ๆ ยกขึ้นทุบอกเขาก่อนจะต้องเซถลาล้มลงไปกับพื้น เมื่อเขาผลักเธอออก

“น่ารำคาญจริง ๆ” ว่าจบก็เดินหนีไปทันที ทิ้งให้เธอร้องไห้ปานจะขาดใจอยู่บนพื้น อย่างไม่คิดจะเหลียวมอง