10 ไม่คิด nc18+

“ว่าไงณิชา เธอจะยอมช่วยพี่หรือเปล่า ถ้าไม่เป็นแกพี่ก็เห็นแก่นัน”

“ย ยัยนิ แกมาทำอะไรที่นี่ แกควรจะไปทำงานแล้วไม่ใช่หรอ” ณนันว่าขึ้นอย่างตกใจ แสดงว่าเมื่อกี้นี้ณิชาได้ยินหมดแล้วสินะ

“พี่น้ำตาลให้ณิมาตามพี่นัน แต่นิเห็นพี่นันกำลังคุยกับพี่เอกอยู่ ณิเลยยืนรออยู่ตรงนี้”

“แสดงว่าเมื่อกี้แกคงได้ยินหมดแล้วสินะ” ณนันถามออกไป ในใจเธอแอบหวังว่าร้องจะตอบว่าไม่ ตอบว่าพึ่งเดินมา แต่ก็ได้แค่หวัง…

เมื่อน่องสาวพยักหน้ารับ

“ค่ะ ณิได้ยินทั้งหมด”

“แกไม่ต้องสนใจ แกไปทำงานของแกเถอะ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของพี่กับเอก”

“เรื่องของนันกับเอกอะไรกัน ณิชาช่วยเราได้นะนัน”

“หยุดนะเอก นันบอกแล้วไงว่าเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับณิชา”

“แล้วจะให้ทำไงวะ ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ก็ตาย ๆ กันหมดนี่แหละ

แม่งเอ้ย” ว่าแล้วก็ชกมือเข้ากับกำแพงด้วยความโมโห

“พ พี่เอก” ณิชกานต์เสียงสั่นด้วยความตกใจ

“ถ้าจะช่วยก็ช่วย ไม่ช่วยก็ไปทำงาน แล้วปล่อยให้นันถูกร้ายไปพร้อมกับพี่”

“มันไม่มีวิธีอื่นแล้วจริง ๆ หรอคะ”

“ยัยณิไม่เอา” ณนันส่ายหน้าให้น้องสาว เมื่อรู้ว่าน้องสาวจะพูดอะไร พื้นฐานน้องสาวของเธอเป็นคนขี้สงสาร ชอบช่วยเหลือคนและจิตใจดีอยู่แล้ว แม้ว่าตัวเองจะต้องลำบาก ยิ่งคนคนนั้นเป็นเธอและยาย น้องสาวเธอช่วยโดยไม่มีข้อแม้เลยล่ะ ซึ่งเธอไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น

ตั้งแต่เด็กชีวิตของน้องสาวเธอน่าสงสารมากพอแล้ว เธอไม่ต้องการทำร้ายน้องสาว

“เงียบน่านัน มันไม่มีแล้ว พวกมันต้องการเงินคืนนี้”

“แล้วพี่เอกคิดว่าคุณมาร์วินจะยอมช่วยเราหรอคะ”

“ทำไมจะไม่ยอม คุณมาร์วินอยากได้แกจะตาย ไม่งั้น…”

“ไม่งั้นอะไรเอก” เป็นณนันที่ถาม เมื่ออยู่ ๆ คนรักก็เงียบไป

“ไม่มีอะไรหรอก ถ้าเขาไม่อยากได้ณิชาเขาคงไม่เรียกณิชาไปเสิร์ฟเกือบทุกคืนหรอก”

“พี่เอกรู้เรื่องนี้ด้วยหรอคะ” ถ้าพี่สาวเธอรู้เธอจะไม่แปลกใจเลย เพราะเธอเป็นคนบอก และถึงเธอไม่บอก พี่น้ำตาลก็คงบอก แต่พี่เอกนี้สิเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร จะว่าเขาทำงานที่นี่ก็ไม่ใช่ พี่สาวเธอบอกก็ไม่น่าใช่ด้วยเช่นกัน

“นั่นสิเอก” ณนันเองก็สงสัยเช่นกัน เอกไม่ได้ทำงานอยู่ที่นี่จะรู้ได้ยังไงกัน จะว่าพนักงานเอาไปเมาท์ก็ไม่ใช่ เพราะที่นี่มีกฎเรื่องความเป็นส่วนตัวของลูกค้าพอสมควร

“ได้ยินผ่าน ๆ หูมาน่ะ ที่สำคัญตอนนี้คือเราต้องหาเงิน ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องไร้สาระ”

“ไม่งั้นเราได้จบเห่แน่”

“แล้วเราจะหาเงินตั้งมากมายขนาดนั้นมาจากไหนเอก”

“ก็บอกไปแล้วไง วิธีหาเงิน ทำไมเข้าใจอะไรยากอย่างงี้วะ...

อ เอกขอโทษ เอกแค่กลัวว่านันจะเป็นอันตราย” เมื่อรู้ว่าตัวทำอะไรผิดไปก็รีบเดินเข้าไปกอดแฟนสาวแล้วลูบหลังเธอเบา ๆ ทันที

“ลำพังเอกถูกทำร้ายคนเดียวเอกพอรับได้ แต่ถ้ามันตามมาทำร้ายนัน ตามมาทำร้ายณิชาด้วย...เอกคงรู้สึกผิดมาก ๆ” เอกพูดพร้อมกับมองหน้าณิชกานต์ เหมือนกับเขากำลังเน้นย้ำถึงสิ่งเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น หากณิชาไม่ยอมให้ความช่วยเหลือ

“ถือว่าพี่ขอร้องนะณิชา ไม่เห็นแก่พี่ก็เห็นแก่นันเถอะนะ”

“ณิ...ณิ...”

“นันจะไปเอง นันจะพูดกับคุณมาร์วินเอง นันไม่อยากให้ยัยณิต้องมาเดือดกับเรื่องของเรา”

“นันอย่าลืมสิว่าตอนนี้นันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ” น้ำเสียงกัดฟันพูดให้ได้ยินกันสองคน ทว่ามันก็ดังพอจะทำให้ณิชกานต์ได้ยิน

“ตกลงค่ะ ณิจะยอมช่วย” เมื่อเห็นท่าทีลำบากใจของพี่ ท่าทีเป็นห่วงเธอโดยไม่ห่วงตัวเอง เธอก็พยักหน้ารับในที่สุด พี่สาวทั้งห่วงและทำเพื่อเธอมาตั้งมาก มันถึงเวลาที่เธอจะช่วยพี่สาวบ้างแล้ว แม้ว่าวิถีทางมันจะทำให้เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนมากก็ตาม

“ยัยณิ” ได้ยินน้องสาวพูด ณนันก็น้ำตาคลอทันที ก่อนจะผละออกจากแฟนหนุ่มแล้วเขาไปกอดน้องสาว

“แกจะไม่ทำก็ได้นะ พี่ไม่โกรธไม่ว่าอะไรแก ขอแค่แกบอกว่าไม่

พี่จะพาไปอยู่ในที่ที่พวกนั้นจะตามมาทำร้ายแกไม่ได้”

“แล้วพี่นันล่ะคะ พี่นันจะทำยังไง”

“พี่กับเอกก็เหมือนคนเดียว ๆ เอกเจ็บพี่ก็เจ็บ พี่จะอยู่รับสิ่งที่เอกทำไปกับเขา”

“ไม่ค่ะ ณิจะช่วยพี่นัน พี่นันช่วยเหลือณิมามากแล้ว เรื่องแค่นี้เอง ทำไมณิจะช่วยพี่นันบ้างไม่ได้” ณิชกานต์ฉีกยิ้มกว้างส่งให้พี่สาวบ่งบอกว่าเธอนั้นไม่เป็นไร บ่งบอกว่ามันเป็นเรื่องแค่นี้อย่างที่เธอพูด

“มันไม่ใช่เรื่องแค่นี้นะยัยณิ...”

“ณิบอกว่าเรื่องแค่นี้ก็เรื่องแค่นี้สิคะ” ณิชกานต์พูดขัดทันที

เพื่อไม่ให้พี่สาวพูดอะไรต่อ เพราะถ้าเกิดอยู่นานกว่านี้ เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะสามารถแสดงว่าตัวเองไม่เป็นไรต่อหน้าพี่สาวได้นานเท่าไหร่

“พี่ขอบคุณแกมากนะ ขอบคุณมากจริง ๆ”

สองพี่น้องพูดคุยกันต่ออีกหน่อย โดยส่วนใหญ่แล้วจะเป็นเรื่องที่ณิชกานต์ต้องเผชิญ ณ ต่อจากนี้ ที่ณนันบอกน้องสาวว่าควรจะทำตัวยังไง เพราะเธอรู้ว่าน้องสาวนั้นไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน

ไม่มีเวลาให้ได้คัดเขิน เพราะพี่สาวพูดสอนจนเธอแทบจะจับใจความไม่ทัน

และแล้วเวลาที่ณิชกานต์ไม่ได้รอคอยก็มาถึง

มือบางยกขึ้นยกลงอยู่หลายครั้ง เธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะเคาะประตูหรือเปิดเข้าไป

แคร๊ก ประตูที่เปิดออกทำให้เธอรีบขยับตัวหลบ

“มาหานายหรอครับ”

“...”

“เอ่อ ผมหมายถึงคุณมาร์วินน่ะครับ”

“ค่ะ”

“งั้นเชิญครับ นายรอคุณอยู่ข้างใน” เขาว่าก่อนณิชกานต์จะพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปข้างใน ในห้องที่เธอจำได้ว่าเธอเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งที่เธอจะซักเสื้อให้เขา

“มาแล้วสินะ” เสียงทุ้มกล่าวทักทาย เขาเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับแก้วเหล้าในมือ

“...” ส่วนคนถูกทักเงยหน้ามองเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ก่อนจะก้มลงมองพื้นตามเดิม

“ฉันไม่ชอบนะ เวลาที่คุยกับใครแล้วอีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้า”

เขาว่า แล้วเดินมาใกล้เธอมากขึ้นกว่าเดิม ส่วนเธอก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“วันนี้แต่งตัวได้ไม่เหลวหนิ หึ” เขาว่าขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับไล่สายตามองเธออย่างเหยียด ๆ ใครจะรู้ว่ามันสวนทางกับใจเขาอยู่ รูปร่างผอมเพรียวส่วนเว้าโค้งเห็นเด่นชัดเจน เมื่อเธอสวมชุดเดรสรัดรูปสีดำ

ไหนจะขาเรียวที่โผล่พ้นชุดเดรสตัวสั้นของเธอออกมาอีก ยิ่งเพิ่มความปรารถนาที่เขามีต่อเธอไปอีกเท่าตัว

“เธอรู้อะไรไหม ไม่มีอะไรที่ฉันอยากได้แล้วฉันไม่ได้มัน” ว่าจบก็รั้งเอวบางเข้ามาประชิดตัว ก่อนจะใช้มือที่ถือแก้วเหล้าอยู่เฉยคางเธอขึ้น บอกให้รู้ว่าสิ่งที่เขากำลังพูดถึงอยู่คือเธอ

“ปะ ปล่อยนะ”

“เหอะ ปล่อยหรอ...จะให้ปล่อยข้างในตัวเธอ บนตัวเธอ หรือบนหน้าเธอดีล่ะ” มุมปากหนายกขึ้นน้อย ๆ จะต้องผงะถอยหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ไอโรคจิต” เธอว่าก่อนจะรีบเดินไปยังประตู แต่ก็ช้ากว่าเขาอยู่ดี

หมับ

โดยครั้งนี้เขาคว้าเอวเธอไว้ ก่อนจะอุ้มเธอให้ลอยหวืออยู่บนอากาศด้วยมือข้างเดียว

“เข้ามาในนี้แล้วคิดว่าจะออกไปง่าย ๆ หรอ หึ ไม่มีทางหรอก”

“ถ้าฉันไม่พอใจ เธออย่าหวังว่าจะได้ลงจากเตียง” ขายาวก้าวไม่กี่ก้าวก็มาถึงเตียงกว้าง ก่อนที่เขาจะเหวี่ยงเธอลง

แรงเหวี่ยงทำให้คนที่พยายามจะดิ้นหนีต้องงอตัวด้วยความเจ็บจุก ส่วนเขาเพียงปรายตามองเท่านั้น แก้วเหล้าในมือถูกกระดกดื่มเพียงครั้งเดียว ก่อนที่เขาจะวางมันลงแล้วเดินไปหาเธอ

“อย่าเล่นตัวเหมือนไม่เคยหน่อยเลยน่า” เขาว่าก่อนมือหนาจะออกแรงดึงข้อเท้าของเธอเข้าไปหา

“ฉะ ฉันไม่เคย” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูง เมื่อรู้แล้วว่าตัวเองไม่สามารถหนีไปไหนได้ ไม่สามารถหนีไปไหนพ้น เพราะถ้าเธอหนีอาจทำให้พี่สาวของเธอเดือดร้อน

เธอจึงพยายามพูดเจรจากับเขาดี ๆ อย่างที่พี่สาวบอก มันอาจทำให้เขาเห็นใจเธอ และไม่รุนแรงกับเธอ

“เหอะ แล้วจะได้รู้กันว่าเธอเคยหรือไม่เคยกันแน่” ว่าจบก็ถอดเสื้อยืดของตัวเองออกแล้วขึ้นคร่อมทับเธอเอาไว้

“มะ ไม่นะ” จากที่คิดว่าจะทำใจยอมรับได้ แต่มือของเธอมันก็ผลักไสของไปอยู่ดี มันทำให้เขาเริ่มจะอารมณ์เสีย

“เงินก็เอาไปแล้วจะมาเล่นตัวอะไรอีกวะ หรืออยากอัพราคา”

“เปล่านะคะ” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ พร้อมกับรวบรวมความกล้าแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเขา

“ฉันกลัว...”

“กลัวก็มองหน้าฉันเอาไว้” เสียงทุ้มเอ่ยบอก ก่อนมือหน้าจะจับคางของเธอไว้ให้หันมาทองหน้าเมื่อเธอกำลังจะหันหนี พร้อมกับพูดน้ำด้วยน้ำเสียงแกมดุ

“เข้าใจรึเปล่า” ถ้าเธอเล่นบทใสซื่อไร้เดียงสา เขาก็จะลองเล่นไปกับเธอด้วย แม้ว่าที่ผ่านมาเขาจะไม่มัวมาตามใจคู่นอนแบบนี้เลยก็ตาม

เธอเหล่านั้นต่างก็มากด้วยประสบการณ์ หาวิธีมาเอาใจเขา

หาใช่เธอที่สั่นเป็นลูกหมาตกน้ำเวลาเขาสัมผัสไปตามร่างกาย

“อ๊ะ” เมื่อมือเย็น ๆ ของเขาเข้ามาสัมผัสที่จุดอ่อนไหว ณิชกานต์ก็สะดุ้งตัวถอยหนีน้อย ๆ

“มองหน้าฉัน” เสียงเข้มกดต่ำลง เมื่อเธอหันหน้าหนี ไม่ยอมมองหน้าเขาเหมือนเคย และเมื่อเธอหันมองเขา ริมฝีปากหนาก็ฉกฉวยเอาริมฝีปากไปทันที ส่วนมือนั้นเขาก็เริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าให้เธออย่างลื่นไหล

ใช้เวลาไม่นานเธอก็เปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่างเขาแล้ว ส่วนเขาเหลือเพียงอันเดอร์แวร์เท่านั้น

เขาจูบไล่ตั้งแต่ต้นคอลงมาที่ลาดไหล่ แน่นอนว่าเขาไม่พลาดที่จะแวะหยอกล้อทักทายกับเต้าอวบที่มีเม็ดมุกสีชมพูประดับอยู่ เขาดูดดึงจนเธอร้องครางออกมาอย่างเสียวซ่าน หลังจากที่เริ่มปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา และยิ่งเธอครางเสียงหวานมากเท่าไหร่ เลือดภายในกายเขามันก็สูบฉีดรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น

สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหว มันขยายตัวจนเขารู้สึกอึดอัดจนต้องพามันออกมาสูดอากาศ ซองพลาสติกสีเงินที่วางอยู่บนหัวเตียงถูกฉีกออกอย่างรวดเร็ว ก่อนถุงสีใสภายในจะถูกนำมาใช้

“ฉ ฉัน จะ เจ็บ” ความแข็งขืนที่รุกล้ำเข้ามาอย่างไม่บอกกล่าวทำให้ณิชกานต์น้ำตาซึม มันคับแน่น และเจ็บตึงไปหมด ไม่ต่างจากมาร์วินที่เขาเองก็รู้สึกเจ็บเช่นกัน แต่ไหนเลยคนอย่างเขาจะแคร์ความรู้สึกใคร ผู้หญิงที่เขาผ่านมาต่างก็เป็นเพียงที่ระบายอารมณ์สำหรับเขาเท่านั้น

เธอเหล่านั้นก็เห็นแก่เงินด้วยกันทั้งหมด ไม่เว้นแม้แต่แม่ของเขา

แต่มันก็แฟร์ ๆ เธอได้เงิน เขาได้ปลดปล่อย

เมื่อได้คิดถึงเรื่องแม่ มันก็ทำให้เขาเริ่มอารมณ์ไม่ดี ก่อนจะส่งตัวตนเข้าไปในกายสาวจนหมด

“กรี๊ดดด” เสียงร้องเจ็บปวดดังขึ้นมาทันที เพราะนอกจากเขาจะไม่เอามันออกแล้ว เขาจะเข้ามาในตัวเธอ อย่างไม่ให้เธอได้ตั้งตัว

“Sh*t!” เสียงร้องของณิชกานต์มาพร้อมกับเสียงสบถของมาร์วิน เมื่อเขารู้สึกได้ว่าพึ่งผ่านเยื่อบาง ๆ มา ซึ่งแน่นอนว่าเขา ไม่คิดว่าเธอจะไม่เคยผ่านมือใคร ว่าเธอจะไม่เคยเรื่องอย่างว่าอย่างที่เธอบอก

“มันเจ็บ เอาออกไปก่อนได้ไหมคะ”

“ทนหน่อยแล้วกัน” เขาว่าก่อนจะค่อย ๆ ขยับแก่นกายในจังหวะเนิบนาบ พร้อมกับมือที่นวดคลึงเตาอวบของเธอด้วย เพื่อให้เธอมีอารมณ์ร่วมกับเขามากขึ้นกว่าเดิม

“อ้ะ จ เจ็บ อือ มันเจ็บ...อื้อออ” เธอได้ร้องเจ็บเพียงไม่นานเท่านั้น ก่อนเสียงจะถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อเขาโน้มหน้าเข้ามาจูบ

บทรักครั้งแรกดำเนินไปอย่างเนิบนาบ ก่อนจะเริ่มร้อนแรงในครั้งต่อมา เมื่อเธอเริ่มปรับตัวได้ และความต้องการของเขาที่เพิ่มสูงขึ้นอย่างไม่รู้ว่ามันจะไปจบที่ตรงไหน

“อ่าส์”