บทที่ 7

“ไปถึงไหนแล้วล่ะคะ” วาเลนไทน์เอ่ยถามขึ้นเมื่อวางจานอาหารลงตรงหน้าแรนด์

“ห้องใต้หลังคาเกือบเสร็จแล้ว ไม่มีอะไรให้เก็บมากนักนอกจากของไม่สําคัญ ซึ่งถ้าซูซานอยากจะได้เห็นจะต้องมาเอาด้วยตัวเอง ในห้องเจสซี่ก็ไม่มีอะไรมากเหมือนกัน เพราะฉะนั้นคงไม่จําเป็นต้องขอความช่วยเหลือ ได้ยินอย่างนี้แล้วคลายใจบ้างหรือยังล่ะ”

วาลพยักหน้ารับและแรนด์ก็ลงมือกินแซนด์วิช

“อร่อยดีนี่” ซึ่งวาลก็พยักหน้ารับอีกเช่นเคย

“เป็นอะไรไม่พูดไม่จา” เขาถามอย่างแปลกใจ

“กําลังใช้ความคิดอยู่ว่า เมื่อเกษียณอายุจากการทํางานแล้วจะอยู่ที่ไหน”

หลังจากนั้นเธอก็เริ่มเล่าถึงความประทับใจกับบรรยากาศของเมืองนี้ให้เขาฟัง เล่าถึงดรั้กสโตร์กับการตกแต่งที่น่าประทับใจในร้าน

“เข้าไปแล้วรู้สึก...สบายใจ คิดว่าคงจะอธิบายบรรยากาศในร้านนั้นได้เพียงแค่นี้ ดรั้กสโตร์หลายแห่งที่ฉันเคยเข้าไป เขามีคอนด้อมหลากสีชนิดสะท้อนแสงยังมีเลย แต่ที่นี่เขาเก็บซ่อนไว้ใต้เคาน์เตอร์”

“มันมีชนิดสะท้อนแสงได้จริง ๆ หรือนี่” แรนด์ถามอย่างข้องใจ และวาลก็หัวเราะกับสีหน้าของเขาออกมาดังลั่น ความรู้สึกอึดอัดที่ต่างเคยมีอยู่ดูจะเลือนหายไปหมดสิ้น

“คุณจุดเตาผิงหรือยังคะ”

“ยัง ตั้งใจจะจุดตอนคุณล้างจาน ปกติผมไม่เคยมีหน้าที่ล้างจาน แล้วก็ไม่เคยเข้าไปสอดส่องตามร้านขายของว่าเขาเอาอะไรวางไว้ตรงไหนด้วย” เขาตอบปนหัวเราะ

“งั้นคุณเก่งเรื่องอะไรล่ะ”

“โอ ผมน่ะเก่งหลายเรื่องนะครับคุณทนายความ ขอแต่เพียงให้คุณรู้จักที่จะดึงความสามารถของผมออกมาให้ได้เท่านั้นละ” เขาตอบเป็นนัย “และผมก็อาจจะเปิดเผยความลับส่วนตัวให้คุณฟังหน้าเตาผิงได้ด้วย ผมชอบมาร์ชมัลโลว์ในช็อคโกแลตร้อน”

“ฉันก็ชอบค่ะ เพราะฉะนั้นเวลาที่คุณชงช็อคโกแลต อย่าลืมเติมให้ฉันด้วยก็แล้วกัน ต๊าย...ฉันเกือบลืมเบียร์แน่ะ” วาลลุกขึ้นจากที่นั่งเดินไปยกหีบออกมาจากฟรีซเซอร์ “เอาละ ถ้างั้นก็เป็นอันตกลง คุณทานอาหารให้เสร็จแล้วก็จุดเตาผิงขึ้น ฉันจะเปิดเบียร์ ไม่มีการกินช็อคโกแล็ตร้อน ตกลงไหมล่ะ”

“โอเค”

ขณะนั้นเป็นเวลาสองทุ่มสิบห้านาที วาเลนไทน์นั่งอยู่บนเบาะขนาดใหญ่ที่ปูไว้กับพื้นห้อง ภาพยนตร์โทรทัศน์เรื่องที่กําลังตั้งใจดูอยู่คือ “แอล.เอ.ลอว์” ที่เธอตั้งใจดูภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นพิเศษก็เพราะมันมีบรรยากาศห้องพิจารณาคดีในศาล

ขณะนั้น เกรซ แวน โอเว่น ทนายฝ่ายจําเลยกําลังบดขยี้พยานอยู่ แรนด์ซึ่งนั่งอยู่ใกล้จับสังเกตความเปลี่ยนแปลงในสีหน้า เมื่อภาพบนจอตัดไปเป็นอีกบรรยากาศหนึ่งที่เกรซกําลังขอความเห็นใจจากมิคกี้ คู่รักของเธอ ขอให้เขาเข้าใจว่าเพราะเหตุใดเธอจึงไม่สามารถร่วมหลับนอนกับเขามาถึงห้าวันแล้ว

“หนังแบบนี้มันมีความจริงอยู่สักกี่เปอร์เซ็นต์นะ” แรนด์เอ่ยถามขึ้น ซึ่งมันก็เป็นเวลาเดียวกับช่วงพักโฆษณา วาเลนไทน์จึงละสายตาจากจอภาพมามองหน้าเขา

“ก็จริงเท่าที่บทเขียนให้มันออกมานั่นแหละ แต่ความจริงที่ยิ่งกว่านั้นในชีวิตของทนายความก็คือ เวลาที่คุณต้องทําหน้าที่เป็นทนายฝ่ายจําเลย คุณจะต้องกินนอนอยู่กับคดี คุณจะต้องไม่หวั่นไหว ต้องทําทุกอย่างเพื่อประโยชน์ของลูกความให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้...

“บางครั้งนะ กว่าฉันจะได้นอนก็ตั้งตีสองตีสามเข้าไปแล้ว แล้วก็ยังต้องตื่นตั้งแต่ตีห้าด้วย เพราะจะต้องไปถึงสํานักงานก่อนหกโมงครึ่ง ไปถึงศาลตอนแปดโมงตรง”

“คุณต้องชอบชีวิตแบบนี้มากทีเดียว” แรนด์เปรยขึ้น

“ต้องชอบแน่ละ เป็นชีวิตจิตใจของฉันเลยก็ว่าได้ แต่ระยะหลัง ๆ นี่ฉันส่งคดีให้เพื่อนร่วมงานรับไปทำมากกว่า เพราะงานมันล้นมือจริง ๆ ฉันอยากยุติการทํางานในอาชีพนี้ลงไว้ตอนที่ยังมีชื่อเสียงอยู่”

“อ้าว...แล้ววันข้างหน้าจะไม่มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องการเงินหรอกหรือ” แรนด์ถามอย่างใคร่รู้

“ฉันไปลงทุนทําอะไรบางอย่างไว้ค่ะ รู้สึกว่ามันให้ผลประโยชน์ดีพอสมควร เพราะฉะนั้นตอนนี้ตัวเลขในบัญชีก็เลยค่อนข้างสวย ยิ่งกว่านั้นฉันจะขายสํานักงานเสียก็ได้ เพราะเพื่อนร่วมงานของฉันแต่ละคนก็ล้วนแล้วแต่เป็นทนายที่มีชื่อเสียงมีความสามารถด้วยกันทั้งนั้น อย่างดีฉันรับหน้าที่เป็นแค่ที่ปรึกษาเพื่อให้ตัวเองยังอยู่ในวงการมันก็พอมีพอกินแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า ที่คุณจะตัดความสัมพันธ์กับครอบครัวโคลแมนส์หรือกับซูซาน มันก็ไม่ใช่เฉพาะเหตุผลส่วนตัวเพียงอย่างเดียวสินะ”

“มันก็ทั้งเยสทั้งโนนะคะแรนด์ ถ้าจะให้พูดกันตามความจริง ฉันก็ยังอยากจะยืนยันกับคุณว่าฉันเบื่อคนแบบซูซานเป็นที่สุด แต่ขณะเดียวกันฉันก็อยากจะออกไปต่อสู้กับโลกกว้าง เป็นทนายความที่ค่าตัวแพงลิบลิ่ว สามารถเลือกลูกความได้ตามความพอใจของตัวเองด้วย คงจะเพราะเหตุนี้ละมังคะที่ทําให้ฉันนึกอยากจะมาอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แบบนี้”

“ไม่รู้นะวาล แต่ผมมีความรู้สึกวังเวงใจยังไงบอกไม่ถูกเวลาที่ได้ยินคุณพูดแบบนี้ออกมา”

“ฉันชินกับความวังเวงใจนั่นแล้วละค่ะ แล้วก็คงจะผูกพันตัวเองไว้กับใครไม่ได้ด้วย”

“คุณเสียดายไหมที่ไม่แต่งงาน” เขาถามออกมาตรง ๆ

“ถ้าเราไม่เคยมีในสิ่งนั้นเราจะรู้จักคําว่าเสียดายหรือคะ” เธอกลับย้อนถาม “แต่ฉันเดาเอาว่าที่คุณพูดนี่คงหมายถึงการมีครอบครัว มีลูก มีหมามีแมว แล้วก็มีเตียงนอนอะไรทํานองนั้นใช่ไหมคะ”

“ใช่”

“ถ้าคุณหมายความอย่างนั้นละก้อตอบได้ทันทีว่าไม่เสียใจเลย แล้วคุณล่ะคะ แต่งงานช้ามาก เพียงเพราะไม่อยากให้ตัวเองสูญเสียโอกาสที่จะมีครอบครัวหรือเปล่าล่ะ”

“ก็ไม่เชิงนะ เพียงแต่คิดว่าเมื่อคนเราแก่ตัวเราย่อมอยากจะมีความมั่นคงปลอดภัยในชีวิตบ้าง”

“มันก็ออกจะเป็นเรื่องน่าแปลกใจอยู่เหมือนกันนะคะแรนด์ ที่ได้ยินพูดถึงความอบอุ่นความสุขสบาย มีนางพยาบาลไว้ดูแลตอนแก่สักคนอะไรทํานองนั้น”

“อ้าว...ทําไมคุณถึงต้องแปลกใจด้วยล่ะ”

“ก็เพราะว่าคุณเป็นคนที่ทําอะไรคล่องแคล่วกระฉับกระเฉง มีความเป็นตัวของตัวเองมาก ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณใช้ชีวิตบนเกาะสวรรค์นั่น แต่ทำตัวเหมือนอะไรบางอย่างที่ยังคงมีชีวิตอยู่เท่านั้น”

“มันก็ไม่เชิงว่าผมจะอยู่ไปวัน ๆ อย่างที่คุณหมายความหรอกนะ ก็ทําอะไรทุกสิ่งทุกอย่างให้ตัวเองมันรู้สึกดีขึ้นด้วย”

“แล้วก็...”

“แล้วก็อะไร”

“แล้วก็นอนอาบแดด หาความสำราญให้กับชีวิตด้วยความเกียจคร้าน คุณรู้ตัวหรือเปล่าคะแรนด์ ว่าฉันสังเกตเห็นอยู่นะ ว่าเมื่อเราพบกันครั้งนี้คุณอ้วนกว่าครั้งหลังสุดนั่นตั้งสิบห้าปอนด์ละมั้ง ชีวิตที่มีความสุขมันก็อย่างนี้ละค่ะ ทําให้คนเราอ้วนท้วนขึ้น แล้วแม็กกี้ล่ะคะทําอะไรบ้าง”

นั่นสิ...แล้วแม็กกี้ทําอะไรบ้างล่ะ...

เขาพยายามทบทวนความทรงจําถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เธอเคยทํา ดูเหมือนเธอพร้อมเสมอที่จะเดินทางติดตามเขาไปทั่วทุกหนแห่ง พร้อมเสมอที่จะเดินทอดน่องอยู่บนชายหาด พร้อมเสมอที่จะออกไปดินเนอร์ข้างนอก ว่ายน้ำ อ่านหนังสือเพื่อฆ่าเวลาให้หมดไปเร็วขึ้น เขาพบว่าตัวเองกําลังยักไหล่

“ตอนนี้เขาก็รับที่จะบริหารงานของบิลลี่ ลิมิเต็ด แล้วนี่ ผมแน่ใจว่าเคยเล่าให้คุณฟังมาครั้งหนึ่งแล้วนะ” หางเสียงราวจะแก้ตัวแทนภรรยา “คุณจะอยากรู้ไปเพื่ออะไร”

“เปล่าเลย เขาจะทำอะไรกับตัวเองมันก็เรื่องของเขา ซึ่งก็เช่นเดียวกับซูซานนั่นแหละ ฉันเพียงแต่สงสัยอยู่ในใจเท่านั้นว่า ถ้าปราศจากชื่อเสียงที่โคลแมนส์สร้างสมมาแล้วจะมีชีวิตที่มีความสุขขนาดนั้นได้หรือเปล่า คุณเองก็เหมือนกันนั่นแหละค่ะลอร์ด เนลสัน”

“ผมว่าคุณปากจัดเกินไปหน่อยแล้วนะวาล องุ่นเปรี้ยวของคุณเอามาหมักไวน์ได้สักแกลลอนละมั้ง”

แววในดวงตาของวาเลนไทน์เป็นประกายวาบวับขึ้นมาทันที เพียงแต่หักห้ามใจไว้ที่จะไม่ตอบโต้ออกไป รู้ดีว่าสามารถจะชี้ให้เขาเห็นถึงสิ่งที่ทั้งภรรยาเขาและน้องสาวของเธอทําอยู่ทุกวันนี้