5.ตัวแทน

*** ทักทายคร้า ***

เมื่อรุ่งอรุณมาเยือน พิมพ์ดาราและฟ้าลัดดาเพื่อนสาวที่เธอขอให้มาช่วยจัดซุ้มดอกไม้งานแต่งงานตั้งแต่ตีสามกำลังขะมักเขม้นตกแต่งซุ้มกุหลาบแสนสวยอย่างตั้งใจ พอเสียบกุหลาบดอกสุดท้ายเสร็จสองสาวก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วจับมือกันมองฝีมือตัวเองอย่างชื่นชม

“เสร็จซะทีนะแก” ฟ้าลัดดาบอกเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอนราบตามความยาวของโซฟาตัวใหญ่อย่างหมดแรง พิมพ์ดารายิ้ม มองเพื่อนรักที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนประถมจนจบมหาวิทยาลัยอย่างซึ้งในน้ำใจ “ดีนะที่วันนี้เป็นวันหยุด ไม่อย่างนั้นฉันคงไปนั่งหลับในออฟฟิศแน่ๆ”

“ขอบใจนะฟ้าที่มาช่วยจนเสร็จ”

“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นข้าวสามมื้อได้ไหม ปลายเดือนแบบนี้กรอบเหลือใจจริงๆ แม่พิมพ์”

พิมพ์ดารายิ้มกับสำนวนละครของเพื่อน แล้วจู่ๆ ฟ้าลัดดาก็ดีดตัวขึ้นจนพิมพ์ดาราตกใจยกมือขึ้นทาบอก “พี่ธนากลับมาแล้วใช่ไหม แล้วตอนนี้อยู่ไหนเหรอ”

“หลับอยู่ข้างบนจ้ะ แล้ววันนี้ก็จะไปอีกแล้ว”

“อะไร เพิ่งมาเมื่อวานไม่ใช่เหรอ จะไปอีกแล้ว?”

ฟ้าลัดดาลุกขึ้นนั่งสบตากลมใสของเพื่อน แต่ก่อนที่พิมพ์ดาราจะตอบคำถามเพื่อน รถหกล้อที่เธอจ้างให้ขนซุ้มดอกไม้ไปส่งลูกค้าก็วิ่งเข้ามาจอดหน้าร้าน ทำให้สองสาวลืมเรื่องที่คุยกันเมื่อสักครู่ พิมพ์ดาราเปิดประตูร้านให้เด็กประจำรถสามคนเข้าไปยกซุ้มดอกไม้ไปขึ้นรถ

ทหารทะเลทรายของรามาเอลที่ซุ่มดูเหตุการณ์อยู่ไม่ไกล พยายามมองเข้าไปในร้าน แต่ก็ไม่เห็นเพราะรถจอดบังหน้าร้านจนมิด พอเห็นเด็กวัยรุ่นสามคนช่วยกันยกซุ้มดอกไม้สดขึ้นรถจึงหันไปคุยกับเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่นานรถหกล้อที่จอดปิดหน้าร้านก็เคลื่อนตัวออกไป

และในตอนสายของวัน พิมพ์ดารากับฟ้าลัดดาก็ต้องตกใจ เมื่อจู่ๆ ผู้ชายแปลกหน้าที่มาสั่งช่อดอกไม้เมื่อวานพาชายฉกรรจ์เจ็ดคนเข้ามาในร้าน ส่วนที่เหลือไม่รู้กี่คนก็ยืนกระจายกันอยู่ด้านนอก

“นี่มันอะไรกันคุณ ทำไมถึงพาคนเข้ามาในร้านฉันมากมายขนาดนี้”

รามาเอลมองร่างโปร่งระหงสวมกางเกงสี่ส่วนสีขาวสะอาดกับเสื้อรัดรูปสีฟ้าอ่อน อวดรูปร่างสมส่วนของคนสวมใส่จนดวงตาคมกริบไม่อาจละสายตาไปไหนได้ แต่พอดวงตาคมภายใต้แว่นกันแดดหนาสบตากลมโตที่มองมาอย่างไม่เป็นมิตร ร่างสูงก็ขยับตัวแล้วมองไปรอบๆ ร้าน

“ผมต้องการพบพี่ชายคุณ”

“คุณมีธุระอะไรกับพี่ชายฉันไม่ทราบ” หญิงสาวถามขณะมองคนตรงหน้าอย่างไม่เป็นมิตร แต่คนตัวใหญ่ก็ไม่ตอบ เดินไปรอบๆ ร้านแล้วมองขึ้นไปบนชั้นสอง

ฟรังซ์ที่ยืนเงียบอยู่ข้างแจกันใบใหญ่เตรียมจะเดินขึ้นบันได แต่เสียงสั่งให้หยุดของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังมาจากข้างหลัง

“เฮ้ย! หยุดนะ นายจะไปไหน” ฟ้าลัดดาวิ่งไปดักหน้าฟรังซ์ มือข้างหนึ่งกำตะหลิว อีกข้างผลักร่างองครักษ์หนุ่มเต็มแรง แต่ร่างนั้นก็ไม่ยอมขยับ ดวงตานิ่งลึกของฟรังซ์มองร่างบอบบางสูงเท่าอกมีผ้ากันเปื้อนมัดที่เอว ใบหน้าใสสะอาดเหมือนแก้มเด็กขึ้นมันเล็กน้อย แต่ก็ไม่ทำให้ความสวยน่ารักของคนตรงหน้าลดลงไปได้ ฟ้าลัดดาแก้มแดงขยับตัวอย่างประหม่าเมื่อถูกมองนานเกินความจำเป็น

“เสียมารยาท”

ฟรังซ์ขยับตัวเมื่อได้ยินเสียงต่อว่าของหญิงสาว

“กรุณาหลีกทางด้วยคุณผู้หญิง เรากำลังปฏิบัติหน้าที่” ฟรังซ์บอกด้วยใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกใดๆ

“มาปฏิบัติหน้าที่อะไรในร้านดอกไม้ยะพ่อคุณ หรือจะมาสมัครเป็นคนส่งดอกไม้” ฟ้าลัดดามองเลยไปที่พิมพ์ดารา ก่อนจะขยับตัวยืนถือตะหลิวในท่าเตรียมพร้อม ทำเอาองครักษ์หนุ่มอดยิ้มไม่ได้

“บอกให้เพื่อนเธอหลีกทางพิมพ์ดารา ฉันเสียเวลามามากแล้ว” เสียงทรงอำนาจดังขึ้นทำให้พิมพ์ดาราหันไปมอง

“คุณเป็นใคร แล้วต้องการพบพี่ธนาทำไม”

รามาเอลขยับเข้าไปใกล้จนพิมพ์ดาราผละห่างเมื่อรับรู้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างสูง

“เธอไม่มีสิทธิ์สอบสวนฉัน คนที่จะถูกสอบสวนคือพี่ชายของเธอ จัดการเร็วฟรังซ์ เอาตัวมาให้ได้”

สิ้นเสียงประโยคสุดท้าย ฟรังซ์ก็ใช้ความเร็ววิ่งผ่านร่างบอบบางขึ้นไปที่ชั้นสอง มีชายฉกรรจ์อีกสามคนวิ่งผ่านหน้าฟ้าลัดดาไป เธอจึงรีบตามขึ้นไป ปล่อยให้พิมพ์ดารายืนประจันหน้ากับรามาเอลอยู่ข้างล่างเพียงลำพัง

“เฮ้ย! หยุดนะนายยักษ์ตัวใหญ่ พาลูกน้องลงไปเลยนะ นี่แน่ะ นี่แน่ะ โอ๊ย!” เสียงร้องของฟ้าลัดดาทำให้พิมพ์ดาราวิ่งขึ้นไปดู แต่เธอก้าวขาได้เพียงสองก้าวก็ถูกมือใหญ่คว้ายึดข้อมือไว้

“นี่ปล่อยนะ ปล่อย! คนของคุณทำอะไรเพื่อนฉัน” พิมพ์ดาราสะบัดแขนเต็มแรงแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย รามาเอลจึงรวบร่างนุ่มไปกอดไว้

“ฟรังซ์ไม่เคยทำร้ายผู้หญิง” เสียงเข้มดังอยู่ข้างหู ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดอยู่ข้างแก้ม พิมพ์ดาราตกใจดิ้นช่วยเหลือตัวเองเต็มกำลัง

“ปล่อยนะ คุณไม่มีสิทธิ์ทำอะไรแบบนี้ในร้านของฉัน”

“ถ้าพี่ชายเธอยอมไปกับฉัน ทุกอย่างจะจบ” รามาเอลก้มมองแก้มนวลเนียนตรงหน้า ความนุ่มหยุ่นและกลิ่นหอมอ่อนๆ ปลุกเลือดหนุ่มวิ่งพล่านไปทั่วร่าง แต่คนในอ้อมกอดเงยหน้าขึ้นสบตาคมอย่างเอาเรื่อง

“พี่ชายฉันไปทำอะไรให้ คุณถึงต้องตามหาเขา เมื่อวานทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่อง”

“เมื่อวานมาซื้อดอกไม้ แต่วันนี้มาเอาตัวเขากลับไปลงอาญา”

พิมพ์ดาราตกใจ พี่ชายเธอไปมีเรื่องกับคนพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“พี่ธนาทำอะไรผิดไม่ทราบถึงต้องไปรับโทษ”

ริมฝีปากได้รูปยกขึ้น แต่นั่นมันไม่ใช่รอยยิ้ม สายตาก็จับจ้องใบหน้าเนียนใสและหลุบมองริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ

“ถ้ามีหนึ่งชีวิตสูญเสีย พี่ชายเธอก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตไร้ค่าของมัน” เขาบอกเสียงลอดไรฟันอย่างน่ากลัว พิมพ์ดาราถึงกับหน้าซีดอย่างตกใจ

“คนเลว คุณกล่าวหาเขา คนชั่ว!” พูดจบกำปั้นเล็กก็รัวใส่เขาไม่ยั้งจนรามาเอลต้องหยุดการกระทำของเธอด้วยการบดขยี้ริมฝีปากอิ่มอย่างรุนแรง และแค่เพียงได้สัมผัสรามาเอลก็รับรู้ถึงความหวานล้ำของริมฝีปากอิ่ม

***