2.อุบัติเหตุ

*** ทักทายคร้า ***

ขณะที่รถของดารินใกล้ถึงประตูทางเข้า รถสปอร์ตคันหรูสีดำวาวที่มีเพียงห้าคันในเมืองไทยก็วิ่งผ่านประตูเข้ามา จีน่าจำได้ว่าเป็นรถของอาหนุ่มก็รีบคว้ากระเป๋าวิ่งไปหา คุณครูอรอุมายืนหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่หันกลับมาคว้าร่างน้อยไว้ไม่ทัน

“อาตรัย” จีน่าโบกมือให้อาหนุ่มขณะวิ่งข้ามถนนไป โดยไม่ได้มองรถของดารินที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงตามอารมณ์ของคนขับ ดารินมัวแต่หันไปต่อว่าน้องสาวจึงไม่เห็นจีน่าวิ่งข้ามถนน จังหวะนั้นมณีรินหลบสายตาเกรี้ยวกราดของพี่สาวไปมองถนน พอเห็นลูกศิษย์ตัวน้อยวิ่งข้ามมาก็ตกใจ

“พี่รินระวัง!!!” มณีรินตะโกนลั่นรถ ตกใจจนลืมหายใจไปชั่วขณะ ดารินหันมองไปยังถนนเบื้องหน้าเท้ารีบแตะเบรกทันทีแต่ก็ช้าไปเสียแล้ว

“กรี๊ด!!!” ทั้งมณีรินและดารินกรีดร้องเสียงหลง

เอี๊ยด!!เสียงล้อบดเบียดกับพื้นถนน บาดลึกเข้าไปในหัวใจของคนรอบบริเวณจนหันไปมอง และสิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นเมื่อรถกระแทกร่างน้อยในชุดอนุบาลสีหวานอย่างจัง

โครม!!

แม้ดารินจะพยายามเบรกจนตัวโก่ง แต่รถก็วิ่งเข้าซนร่างจีน่าเต็มแรงจนกระเด็นลอยขึ้นสูง ไม่เพียงมณีรินและดารินเท่านั้นที่ช็อกกับเหตุการณ์ตรงหน้า วิคเตอร์ หรือ ตรัย แมคคาเดราส ก็ถึงกับตะลึงงันไปทันที ดวงตาคมรีภายใต้แว่นกันแดดหนาขยายกว้าง เสียงกรีดร้องของผู้คนที่อยู่บริเวณใกล้ๆ และเสียงร่างเล็กตกลงมากระแทกพื้นบีบหัวใจของทุกคนโดยเฉพาะผู้เป็นอา

ผู้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูทางออกของโรงเรียน ต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ร่างน้อยนอนแน่นิ่งอยู่บนถนนมีเลือดไหลออกมาจากปาก จมูกและหูอย่างน่าสงสารก่อนจะแน่นิ่งไปในที่สุด ตรัยรีบเปิดประตูลงจากรถวิ่งไปประคองศีรษะเล็กขึ้น หัวใจแกร่งของคนเป็นอาแทบสลายเมื่อเห็นสภาพของหลานสาว

“จีน่า!!!” ตรัยตะโกนเรียกหลานสาวเสียงดังลั่น ใบหน้าคมสันซีดขาวราวกระดาษ มณีรินได้สติเปิดลงประตูวิ่งมาช่วย ในขณะที่ดารินนั่งกำพวงมาลัยแน่นอยู่ในรถ คนที่ยืนรอรถอยู่หน้าโรงเรียนรีบวิ่งเข้าไปดูร่างของจีน่า ดารินได้สติก้มตัวลงต่ำและหาทางรอด แล้วหญิงสาวก็ขยับจากตำแหน่งคนขับไปที่ฝั่งตรงข้ามก่อนจะเปิดประตูลงไปพร้อมกับร้องเรียกน้องสาวเสียงดังเพื่อให้ไทยมุ่งหันไปมอง

“ว้าย…ยัยมณี”

ไทยมุงที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่หันไปมอง ดารินปิดประตูรถแล้วเดินแหวกผู้คนเข้าไปดูอาการจีน่าท่าทีร้อนใจ

“ตายแล้ว เด็กเป็นยังไงบ้างยายมณี เห็นไหมอยากขับรถจนได้เรื่อง ลูกเขาตายขึ้นมาจะทำยังไง”ดารินบอกด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด มณีรินมองหน้าพี่สาวอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่มีเวลาคิดอะไรนอกจากความปลอดภัยของลูกศิษย์ตัวน้อย

“รีบพาแกไปหาหมอเร็วค่ะ!” หญิงสาวบอกเสียงร้อนรน ตรัยรีบอุ้มร่างหลานสาวไปที่รถ มณีรินวิ่งไปเปิดประตูหลังรอ “ฉันจะนั่งไปเป็นเพื่อนแกเองค่ะ” มณีรินบอกพร้อมกับก้าวขึ้นไปนั่งกอดร่างเล็กไว้ในวงแขน โดยไม่สนใจว่าเจ้าของจะอนุญาตหรือไม่

ตรัยปิดประตูแล้วขึ้นไปขับด้วยความเร็วสูง หญิงสาวนั่งกอดร่างจีน่าความกลัววิ่งเกาะกุมหัวใจจนเย็นยะเยือกไปทั้งร่าง ในใจได้แต่ภาวนาให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองลูกศิษย์ตัวน้อยของเธอให้ปลอดภัย

ตรัยขับรถออกไปไม่ถึงอึดใจรถตำรวจก็วิ่งเข้ามา ทันทีที่รถจอดสนิทตำรวจสามนายก็เดินลงมาดูสถานที่เกิดเหตุและเริ่มสอบปากคำคนที่อยู่เหตุการณ์

“ป้าเห็นหน้าคนขับมั้ยครับ” นายตำรวจถามหญิงวัยกลางคนที่มารับหลานกลับบ้าน

“ป้าไม่ทันสงเกตด้วยสิคะ พอหันมาดูก็เห็นคุณครูมณีวิ่งมา แล้วก็เห็นคุณผู้หญิงคนนี้ลงมาจากฝั่งตรงข้ามคนขับ” ป้าคนเดิมบอกพลางมองไปที่ดาริน ตำรวจจดบันทึกเสร็จก็สอบปากคนดารินต่อ

“รถคันนั้นเป็นของคุณดารินใช่ไหมครับ”

“ใช่คะรถของฉันเอง แต่คนขับเป็นมณีรินน้องสาวฉันคะ ตอนนี้เธอพาเด็กไปโรงพยาบาล” ดารินพยายามระงับความหวาดหวั่นไว้ข้างในและให้ปากคำต่อ “คือยัยมณีแกเพิ่งขับรถเป็นก็เลยอยากขับให้ฉันนั่ง ฉันเองก็ไม่อยากขัดใจน้องก็เลยยอมให้ขับเพราะไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้น” ดารินแสร้งบีบน้ำตาให้สมจริงเพราะพยานหลายปากบอกว่าเห็นเธอออกมาจากฝั่งตรงข้ามคนขับ เพราะฉะนั้นสิ่งที่เธอบอกคงมีน้ำหนักมากพอ

เมื่อการสอบถามพยานแวดล้อมและพยานบุคคลเสร็จสิ้นลง ดารินก็ต้องนั่งลงแท็กซี่กลับบ้าน เพราะรถถูกตำรวจยึดไว้จนกว่าคดีจะเสร็จสิ้น

หน้าห้องฉุกเฉินตรัยนั่งมองประตูห้องด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ในใจได้แต่ภาวนาให้หลานสาวปลอดภัย เพราะโรคร้ายได้คร่าเอาชีวิตแม่ของจีน่าไปเมื่อสามปีก่อน พี่ชายเขาก็เศร้ามากพอแล้ว ถ้าต้องเสียลูกไปอีกคน พี่ชายเขาคงหัวใจแหลกสลายเป็นแน่ ดวงตาคมรีมองไปมองประตูห้องฉุกเฉินแววตาหวาดหวั่น และหวังว่าพยาบาลหรือหมอจะออกมาบอกเล่าอาการของหลานตัวน้อย หากเวลาผ่านไปนานเกือบชั่วโมงคำภาวนาก็ไม่เป็นผล ดวงตาคมรีหลับลงด้วยความเสียใจ หัวใจของคนเป็นอาเจ็บปวดและเสียใจขนาดนี้ แล้วคนเป็นพ่อจะเสียใจขนาดไหนกัน

มณีรินยืนมองเขาอย่างเข้าใจ เพราะหลายปีก่อนเธอเองก็สูญเสียมารดาจากอุบัติเหตุเช่นกัน หญิงสาวจึงเดินเข้ามาหยุดอยู่หน้าชายหนุ่ม

“แกต้องปลอดภัยค่ะ” เธอปลอบใจทั้งเขาและเธอ ตรัยลืมตาแดงก่ำขึ้นมองหญิงสาวที่เป็นต้นเหตุให้ครอบครัวต้องสูญเสีย ความเสียใจและแค้นใจทำให้ร่างสูงเพรียวลุกขึ้นจับบางเธอเขย่าไปมาเต็มแรง

“ขับรถประสาอะไรห๊ะ!? ทำไมไม่ดูคนข้ามถนน ถ้าหลานผมเป็นอะไรคุณตายแน่!” เขาตวาดเสียงดังลั่น และผลักเธอออกเต็มแรงจนร่างบางกระเด็นไปอีกฟาก มณีรินหน้าซีดเผือดยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มตรัยทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย

“ฮือ…ฮือ ทำไม ทำไมต้องเป็นจีน่า” ตรัยพึมพำเบาๆ สองมือยกขึ้นปิดหน้าและเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง มณีรินสะอื้นไห้ตามเขาจนตัวโยก ดวงตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตามองทางเดินที่เชื่อมต่อกับลิฟต์ ในใจเฝ้ารอครอบครัวที่เธอรักมาอยู่ข้างๆ เพื่อว่าเธอจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนเช่นตอนนี้ มณีรินยกมือขึ้นกอดตัวเองเพื่อบรรเทาความหวาดกลัวในสิ่งที่เกิดขึ้น

ขณะที่หน้าห้องฉุกเฉินปกคลุมไปด้วยความเงียบ เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่ดังแว่วมาแต่ไกล ดวงตากลมโตไหวระริกด้วยความดีใจเพราะคิดว่าเป็นพี่สาวและคนที่บ้าน แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อเห็นชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่สวมสูทสีดำสนิท เดินตามสตรีวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานมาหยุดยืนหน้าชายหนุ่ม รัศมีของพลังอำนาจและอิทธิพลแผ่ออกมาจนเธอรู้สึกกลัว

“ตรัย” เสียงเรียกเปล่งออกมาจากปากคนมาใหม่ ทำเอามณีรินถึงกับสะดุ้ง ตรัยมองต้นเสียงดวงตาแดงก่ำ

“แม่” มาดามอรอินทร์มองแววตาเจ็บปวดของบุตรชายคนเล็กอย่างตกใจ คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาห้าสิบเจ็ดปีประจักษ์แล้วว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหนักหนามากกว่าที่คิด เพราะไม่อย่างนั้นลูกชายคนเล็กของเธอคงไม่หลั่งน้ำตาออกมาแบบนี้

“อาการหลานเป็นยังไงบ้าง”

“หมอยังไม่ออกมาเลยครับแม่ ผมเสียใจที่ดูแลหลานไม่ดี” ตรัยโผเข้ากอดมารดาอย่างเสียใจ อรอินทร์ยกมือลูบแผ่นหลังหนาและอดสะเทือนใจไม่ได้

“อย่าโทษตัวเองแบบนั้นสิ ไม่มีใครอยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นหรอกนะจ๊ะ” ตรัยดันตัวออก อรอินทร์ใช้สองมือประคองแก้มสากของบุตรชายคนเล็กแล้วเช็ดน้ำตาให้ มณีรินมองความรักและอบอุ่นที่คนเป็นแม่แสดงออกมา ยิ่งทำให้คิดถึงมารดาความรู้สึกอ้างว้างก็เพิ่งมากขึ้นเป็นเท่าทวี

“พี่ตฤณรู้แล้วใช่ไหมครับ”

“วิสุทธิ์โทร.ไปบอกแล้ว อีกชั่วโมงคงมาถึง แล้วใครเป็นคนทำ!?” ประโยคสุดท้ายทำเอามณีรินยกมือทาบอก บรรยากาศรอบกายเงียบกริบเหมือนเป็นใจให้ทุกคนได้ยินคำตอบชัดเจนขึ้น ตรัยหันไปมองมณีรินที่ยืนนิ่งอยู่อีกฟาก

*** ขอบคุณคร้า ***