3.อุบัติเหตุ (ต่อ)

*** ทักทายคร้า ***

อรอินทร์มองตามและสบตากลมใสก่อนจะเดินไปหาช้าๆ ดวงตาผู้สูญเสียมองหญิงสาวอย่างไม่เป็นมิตร มือเรียวขาวของมาดามอรอินทร์ยกขึ้นสูง หมายจะฟาดลงบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตานั้น หากแววตาอ้างว้างที่แฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวในดวงตาที่จ้องตอบมา ทำเอามาดามใหญ่แห่งแมคคาเดราสต้องยกมือค้าง แม้จะโกรธแค้นคนที่ทำให้ครอบครัวบุตรชายคนโตสูญเสีย แต่อะไรบางอย่างในตัวคนตรงหน้าทำให้เธอต้องยั้งใจไว้ อรอินทร์กำมือแน่นแล้วทิ้งลงข้างตัว ดวงตาทรงอำนาจมองลึกเข้าไปในดวงตากลมใสที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

“เธอใช่ไหมที่ขับรถชนหลานของฉัน” เสียงทรงอำนาจทำเอามณีรินนิ่งงันไปนาน จนกระทั่งริมฝีปากสีแดงสดคลี่ยิ้มแต่สีหน้าเรียบเฉยจนหญิงสาวหนาวไปทั้งใจ “ฉันถามว่าเธอขับรถชนหลานฉันใช่ไหม” เสียงตวาดของอรอินทร์ทำเอามณีรินสะดุ้งโหยง

“ไม่ใช่ค่ะ” คำตอบของเธอทำเอาอรอินทร์ยืนสบตากลมนิ่งนาน

“ถ้าไม่ใช่เธอแล้วใครเป็นคนทำ” อรอินทร์ถามเสียงต่ำ มณีรินเห็นอีกฝ่ายยังคงจ้องมองมาก็สูดลมหายใจเข้ายาวๆ เพื่อรวบรวมความกล้าบอกในสิ่งที่เกิดขึ้น ในเมื่อเธอไม่ได้ทำแล้วทำไมเธอต้องกลัว คนพวกนี้แม้จะมีอำนาจล้นฟ้าก็คงจะรับฟังเธอด้วยใจยุติธรรมอยู่บ้าง

“พี่…” มณีรินบอกได้เพียงเท่านั้นก็ต้องหยุดเมื่อมีเสียงแหลมดังมาจากมุมทางเดิน

“ยายมณี!” เมื่อเจ้าของเสียงเดินพ้นมุมห้องมา มณีรินก็ยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อคนมาใหม่คือครอบครัวของเธอ

“อาดาว น้ามล” หญิงสาววิ่งเข้าไปกอดละอองอาสาวแน่นอย่างคนเสียขวัญ

“ไม่เป็นไรนะมณี” ละอองดาวโอบกอดร่างบางและปลอบโยนอย่างสงสาร น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วไหลออกมาอีกครั้ง มณีรินดันตัวออกจากอ้อมกอดเพื่อมองหาดาริน

“พี่รินละคะน้ามล” มณีรินหันไปถาม นฤมลเห็นโจทย์ของบุตรสาวถึงกับหน้าซีด แต่ก็ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“สวัสดีค่ะมาดามอรอินทร์ มาทำอะไรที่นี่คะ” อรอินทร์หรี่ตามอง นฤมลถึงกับกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากเย็น ในใจหวั่นๆกับสิ่งที่บุตรสาวทำไว้ เพราะอิทธิพลของแมคคาเดราสแผ่ขยายอย่างกว้างขวางทั้งเอเชียและยุโรป จนคนในวงการธุรกิจอัญมณีไม่มีใครอยากมีเรื่องกับตระกูลนี้

“คุณรู้จักฉันด้วยหรือคะ”

“รู้จักสิคะ ฉันเคยเจอมาดามในงานการกุศลบ่อยๆ แต่ไม่ได้เข้าไปทำความรู้จักสักที ดิฉันนฤมลทำงานที่สมาคมแม่บ้านตำรวจค่ะ” อรอินทร์พยักหน้ารับรู้ ปรายหาตาชำเลืองมองมณีรินที่ยืนกุมมือละอองดาวอยู่ข้างไม่ไกล

“หรือคะ ผู้หญิงคนนี้ก็คงเป็นญาติหรือหลานสาวคุณสินะ” อรอินทร์ถามพลางปรายหางตาไปมองมณีรินอีกครั้ง

“มณีรินเป็นลูกเลี้ยงของดิฉันเองคะมาดาม แล้วแม่นี่ไปทำอะไรให้มาดามไม่พอใจคะ บอกฉันได้นะคะ เดี๋ยวฉันจัดการสั่งสอนเอง” นฤมลถามอย่างมีจริต

“ขับรถชนหลานสาวฉัน” อรอินทร์ตวัดสายตาไปมอง ละอองดาวตกใจหันไปมองหลานสาวก่อนจะแก้ต่าง นฤมลเห็นทางรอดของบุตรสาวก็ผสมโรงทันที

“ตายแล้วยายมณี แกขับรถประสาอะไรถึงชนหลานมาดามห๊า” นฤมลโวยวาย เดินไปกระชากมณีรินออกมาจากละอองดาว ปลายนิ้วบิดเนื้อต้นแขนเต็มแรงจนหญิงสาวสะบัดตัว

“ไม่ใช่นะคะคุณน้า พี่ริน”

“หยุดนะ แกทำแล้วยังไม่ยอมรับอีกเหรอ!” นฤมลตวาดเสียงลั่น ตาแถบถลนออกจากเบ้า ละอองดาวทนเห็นหลานสาวถูกรังแกไม่ไหวเข้าไปผลักนฤมลเซไปข้างหลัง

“เธอทำบ้าอะไรของเธอแม่มล มณีจะทำได้ยังไงในเมื่อมันขับรถไม่เป็น!” ละอองดาวบอกอย่างโมโห นฤมลหันไปมองหน้ามาดามอรอินทร์แล้วรีบใส่ไฟต่อทันที

“ใครบอกพี่ มณีมันบังคับยายรินสอนขับรถให้ตั้งหลายครั้ง นี่ก็คงจะขอยายรินขับรถเรื่องถึงได้เป็นแบบนี้…”

ละอองดาวขยับจะแก้ต่างให้หลานสาว แต่อรอินทร์ยืนฟังอยู่นานก็ทนไม่ไหว

“หยุด!” อรอินทร์ตวาดเสียงแข็งพร้อมกับกวาดสายตามองด้วยแววตาแข็งกร้าว นฤมลจะอธิบายต่อแต่พอเจอสายตาลุกวาวของอรอินทร์ก็จำต้องเงียบเสียง “ใครจะผิดจะถูกฉันไม่รู้ แต่ถ้าหลานฉันเป็นอะไรไป ใครที่เป็นคนทำต้องรับผิดชอบด้วยชีวิต!” สิ้นเสียงประกาศกร้าวประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก ตรัยถลาไปถึงหมอเป็นคนแรก

“หมอหลานผมเป็นยังไงบ้าง” ตรัยเขย่าร่างหมอแรงๆ จนอรอินทร์ต้องจับมือบุตรชายไว้

“ตรัย…ตรัย ใจเย็นๆ ลูก…”

คุณหมอวัยกลางคนขยับแว่นสายตาแล้วมองญาติคนไข้ คำตอบที่อยู่ในสายตาของคุณหมอทำให้อรอินทร์หน้าซีดเผือด

“ผมเสียใจด้วยจริงๆ ครับมาดาม เราพยายามช่วยคุณหนูสุดความสามารถแล้ว แต่อวัยวะภายในถูกกระแทกอย่างแรงจนเราหมดหนทางจริงๆ” คำตอบของคุณหมอวัยกลางคน เหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงกลางใจของทุกคน มณีรินยกมือปิดริมฝีปากกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้สุดกำลัง

“ไม่นะหมอ หมอต้องช่วยหลานผมได้สิ” ตรัยเขย่าร่างหมอจนหัวสั่นหัวคลอน น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อายใคร อรอินทร์ยกมือทาบอกและทรุดกายลงนั่งอย่างอ่อนแรง

“จีน่าหลานย่า ทำไมถึงอายุสั้นแบบนี้” อรอินทร์พึมพำในอก ตรัยเห็นหน้าซีดขาวของมารดาก็เข้าไปประคอง

“แม่เป็นไงบ้างครับ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่เป็นไร แม่อยากเข้าไปหาหลาน” ตรัยประคองมารดาลุกขึ้นยืน แล้วพาเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

“ขอฉันเข้าไปด้วยนะคะ ได้โปรดเถอะค่ะ” มณีรินวิงวอนปนสะอื้นไห้ อรอินทร์และตรัยหันลับไปมองพร้อมๆ กัน นฤมลกลัวว่าหญิงสาวจะพูดให้อรอินทร์ไขว้เขวก็เดินไปกระชากร่างมณีรินออกมา

“คนใจร้ายอย่างแกยังจะมีหน้าไปขอมาดามอีกเถอะยายมณี”

“แต่มณีไม่ใช่คนทำนะคะคุณน้า พี่รินต่างหาก” มณีรินพูดจบฝ่ามือของนฤมลก็ฟาดลงบนใบหน้านวลเต็มแรง

“นี่แน่ะ ทำผิดยังไม่ยอมรับอีกนังเด็กเหลือขอ!” มณีรินยกมือกุมแก้มแล้วหันมาสบตาแม่เลี้ยงอย่างเจ็บซ้ำ อรอินทร์มองหน้าบุตรชายก่อนจะหันกลับไปมองมณีริน แม้จะสงสัยหัวข้อสนทนาแต่การสูญเสียหลานสาวสุดที่รักทำให้เธอไม่อยากรับรู้อะไร

*** ขอบคุณคร้า ***