ตอนที่สาม เรื่องคืนนั้นไม่ใช่แค่ฝันไป 3

แต่อัครวัตรไม่ให้เวลาหล่อนคิดเพราะเขาคร่อมร่างบอบบางไว้กักกันไม่ให้หนีไปไหน เรียวปากบางเฉียบโน้มลงมาจุมพิตทักทายอย่างไม่ให้หล่อนได้หายใจหายคอ มือของเขายุ่มย่ามและกำลังขจัดเดรสสีน้ำตาลของหล่อนออกไปไม่ให้ขวางกั้นร่างกายหล่อนกับเขา..

การเคลื่อนไหวของเขาเหมือนปุยเมฆที่ทำให้เคลิบเคลิ้มไม่รู้สึกตัวหากเมื่อมือร้อนเลื่อนมากอบกุมหน้าอกทำให้ร่างที่ลอยละล่องอยู่ในความฝันชะงัก... ความหวาดกลัวเข้ามาแทนที่ความอยากรู้อยากลอง... ความรู้สึกผิดถาโถมดวงตากลมเบิกโพลงก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักร่างหนาของเขาออกจากตัวหล่อนในจังหวะเดียวกันที่มืออีกข้างของเขาถอดปราการชิ้นชุดท้ายออกจากร่างกายหล่อน

ร่างหล่อนเปล่าเปลือยทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีสิ่งใดปกปิด หากแต่ชุดผ้าเนื้อดีของเขายังอยู่ครบถึงแม้ว่ามันจะหลุดลุ่ยไปบ้าง... ดวงตาตกตะลึงแกมทึ่งของเขาไม่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ของหล่อนเลยแต่นั่นเป็นเพราะการที่เขาได้เห็นเรือนร่างงดงามของหล่อนเต็มตาและเก็บมันเอาไว้ในสมองอย่างเรียบร้อยเขาลืมไปแล้วว่าหล่อนเพิ่งผลักไสเขาให้ห่างตัว ร่างสูงโถมตัวเข้าหาหล่อนราวกับว่าเสือกระโจนเข้าหาเหยื่อ... มือหนารานรุกร่างเนียนงามจนพิจิกาแทบคิดอะไรไม่ออก...

“หยุดค่ะ ได้โปรด” หญิงสาวเพิ่งรวบรวมสติที่จะวิงวอนขอร้องเขาได้ ร่างบอบบางสั่นเทาจากความกลัวและความรู้สึกบางอย่างที่ท่วมท้นแต่อธิบายเกี่ยวกับมันไม่ถูก

“หยุดบ้าอะไรล่ะ”

อัครวัตรสบถอย่างหัวเสียเมื่อคนยินยอมอ่อนโอนกับเขามาแต่ต้นเกิดแข็งขืนและต่อต้านขึ้นมาเสียดื้อๆ... ร่างบางพยายามดิ้นหนีจากเขาแตกต่างจากตอนที่เริ่มต้นอย่างสิ้นเชิง...ทั้งที่เขาอ่อนโยนกับหล่อนไม่บุ่มบ่ามแถมยังเอาใจโลมเล้าให้หล่อนพร้อมไปกับเขา แต่เขารู้สึกเหมือนโดนหักหลังอย่างบอกไม่ถูกเมื่อหล่อนทำราวกับว่าไม่ต้องการเขาทั้งที่ร่างกายของเขาต้องการหล่อนมากถึงมากที่สุด... “อย่าบอกเชียวว่าคุณเกิดเปลี่ยนใจ... ไม่คุณก็ผมตายไปข้างแน่ถ้าจะเป็นอย่างนั้น” เขากระซิบเสียงพร่า... ไม่ยอมปล่อยร่างเล็กที่แดดิ้นราวกับหมูโดนน้ำร้อนออกจากอก

“ฉันไม่ทำแบบนี้แล้ว... ไม่แล้วฉันไม่ทำ”

“บ้าจริง” อัครวัตรสบถอีก...

“เรามาไกลขนาดนี้แล้วที่รัก ไม่มีทางที่ผมจะย้อนคืน” มือหนาของเขายังลูบไล้เรือนกายหล่อนปลุกเร้าให้หล่อนโอนอ่อนตามเขาให้ถึงที่สุด

แต่มันก็ไม่สำเร็จ...

“พอเถอะค่ะ ฉันขอโทษฉันเปลี่ยนใจ ฉันไม่อยากทำให้ทุกคนเสียใจที่ฉันทำตัวแบบนี้... ปล่อยฉันไปนะคะได้ไปรด” หญิงสาวขอร้องเขาก่อนที่จะร้องคัดค้านสุดเสียงเมื่อเขาใช้เข่าแยกเรียวขาของหล่อนออกแล้วแทรกมือเข้าไปทักทายเรือนร่างเย้ายวนในมุมซ่อนเร้นของหล่อนไม่สนสิ่งที่หล่อนพูด...

มันเหมือนความรู้สึกที่ต้องการจะกรีดร้องร่างกายราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ จากสัมผัสของนิ้วมือแกร่ง... ทั้งที่มีความสุขกับการกระทำของเขาแต่น้ำตาหล่อนกลับไหลเป็นทาง... หญิงสาวขอร้องเขาทั้งน้ำตาว่าอย่าทรมานร่างกายที่ดิ้นพล่านของหล่อนอีกต่อไปเลย...

“อย่าค่ะ... ปล่อยฉันไปนะคะฉันขอร้อง” หญิงสาวพร่ำบอกขณะที่เขาเริ่มไล้เรียวลิ้นลดระดับลงจากซอกคอหล่อนลงไปข้างล่างเรื่อยๆ เพื่อให้เรียวปากเขาได้ไปอยู่ในมุมที่มือเขากำลังรุกรานอยู่...

คำว่าขอร้องทำให้เขาหยุดชะงักงัน... เขาอยากจะบ้ากับอารมณ์ของตัวเองตอนนี้ผู้หญิงบอกให้หยุดแต่เขากลับห้ามตัวเองแทบไม่ได้ ความทรมานรวดร้าวในกายร้อนระอุ แต่มารดาเขาที่เป็นคนไทยสั่งนักสั่งหนาไม่ให้เขารังแกเพศแม่

“ผมจะหยุดทุกอย่างแต่หยุดดิ้นแล้วอยู่ให้นิ่งที่สุด” เขาบอกหล่อนน้ำเสียงเข้ม...

ความรวดร้าวเครียดเขม็งเต็มแน่นไปทุกส่วนสัด...

“คุณกำลังจะฆ่าผมให้ตาย... แน่ใจหรือไงว่าเปลี่ยนใจ” เพราะมีตัวเลือกมากมายให้เลือกเขาทะนงตนและไม่ยอมเป็นคนที่ข่มขืนคนไม่เต็มใจแต่หล่อนก็หอมหวานจนเกินจะปล่อยหลุดมือไปอีกทั้งความต้องการในตอนนี้มันพล่านพุ่งถึงขีดสุดการเสียหล่อนไปตอนนี้เขาต้องทรมานกับการไม่ได้รับการปลดปล่อยอย่างแน่นอน

คนที่จะตายคือหล่อนต่างหาก

พิจิกาเถียงในใจนึกไม่ถึงว่าตนเองจะบ้าระห่ำถึงเพียงนี้ และนึกไม่ถึงว่าการทำอะไรแบบนี้มันเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับคนที่ไม่เคยอย่างหล่อน... มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำใจ แค่นี้ก็เครียดขึงหวั่นเกรงไปหมด หล่อนจะไม่มีวันปล่อยให้มันดำเนินต่อไปเด็ดขาดต่อให้เขาอ้อนวอนก็ตาม

“ไม่ค่ะ ฉันขอโทษ ฉันเปลี่ยนใจไม่อยากทำอย่างนี้แล้วขอบคุณเหลือเกินที่คุณหยุดยั้งมัน”

“บัดซบ... ผมไม่ได้ต้องการหยุดสักนิด คุณมันร้ายนักที่หลอกให้ผมมีความต้องการขนาดนี้แล้วขอให้หยุด”

เขากัดฟันกรอด... อยากจะไม่ปรานีหล่อนแล้วทำอะไรก็ได้เพราะหล่อนอยู่ในมือเขาและเขากับหล่อนก็พรั่งพร้อมที่จะสานต่อทั้งคู่หากแต่น้ำตาและคำขอร้องทำให้เขาไม่อยากใช้ความเชี่ยวชาญเอาเปรียบหล่อนเพราะเมื่อเขาทำลงไปแล้ว... มันอาจจะสร้างความเสียหายให้หล่อนเขาจึงต้องควบคุมตัวเองเอาไว้ให้ได้...

“ฉันขอโทษ” พิจิการีบลุกมาจากเตียงดึงเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่อย่างลนลานขอบคุณสวรรค์ที่หล่อนตั้งสติได้ทันไม่อย่างนั้นหล่อนคงได้ขึ้นชื่อว่าทำเรื่องที่แย่ที่สุดไปแล้ว นาทีนี้ความเมาจางหายไปหมดความกล้าบ้าบิ่นไม่มีเหลือ หล่อนอยากจะบ้าตายกับเหตุการณ์กระอักกระอ่วนนี้จริงๆ

“ผมไม่ให้อภัย... คุณทำให้ผมต้องการแล้วไม่ให้ผมคุณมันยิ่งกว่าลิงหลอกเจ้า... แต่คนอย่างอาเธอร์ไม่เคยบังคับใคร ผมจะบอกอะไรคุณให้นะ ถ้าคุณจะหนีผมก็หนีไปให้ได้ตอนนี้ ไปให้ไกลที่สุด อย่าให้ผมได้เจอคุณอีก ไม่อย่างนั้นคุณจะหนีผมไม่พ้นอีกต่อไป”

หล่อนจำได้ว่าวันนั้นหล่อนลนลานหนีออกมายอมควักเงินแพงกว่าปรกติจ้างลิมูซีนของโรงแรมมาส่งที่ห้องชุดของลอร่าและรอเพื่อนโดยที่ไม่คิดจะออกไปไหนอีก... ลอร่ากลับมาในกลางดึกคืนนั้นและช่วยเหลือหล่อนด้วยการชักชวนเข้ามาทำงานกับสังกัดลอร่าเพื่อที่จะมีงานทำไม่ฟุ้งซ่านเมื่อหล่อนทำใจได้ค่อยกลับไปคุยกับครอบครัวอีกครั้ง...

พิจิการู้ว่าการแก้ปัญหาของลอร่าเป็นการแก้ปัญหาที่ดีมากเพราะวิธีที่ พิจิกาคิดเองมันแย่เกือบทำให้ตัวเองเอาตัวไม่รอดจากนั้นมาหล่อนก็วุ่นวายเรื่องงานเดินแบบจนลืมค่ำคืนที่น่าตกใจคืนนั้นไป จนหล่อนได้มาพบเขาอีกความทรงจำที่ทำให้หล่อนแตกตื่นเพียงแค่คิดถึงมันก็ย้อนกลับมาหาหล่อนระลอกแล้วระลอกเล่า

กว่าจะนอนหลับได้พิจิกาแทบต้องกินยานอนหลับเพราะหล่อนเอาแต่คิดเรื่องราวของคืนนั้นและคาดเดาอนาคตต่างๆ นานาอยู่เพียงลำพังคิดไม่ตกว่าจะปรึกษาลอร่าดีหรือไม่...