ตอนที่สาม เรื่องคืนนั้นไม่ใช่แค่ฝันไป 4

รุ่งเช้าลอร่ามาหาพิจิกาถึงห้องพักของนางแบบสาวเพราะว่าทั้งคู่อาศัยอยู่ในคอนโดมิเนียมเดียวกัน พิจิกาตื่นมาด้วยสภาพใบหน้าอิดโรยจนลอร่าอึ้งเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน...

“นอนไม่หลับหรือว่าลืมพอกหน้าก่อนนอนหรือเปล่าดูเหมือนเหนื่อยๆ ไม่สดใส หน้าไม่เด้ง” ลอร่านั่งลงที่ปลายเตียงของเพื่อน... คว้าน้ำอุณหภูมิห้องในแก้วที่ตนเพิ่งเทให้พิจิกาดื่มน้ำสะอาดๆ รับอรุณเพื่อบำรุงผิว...

“ฉันเพิ่งตื่นนอนจะสวยเช้งวับจับตาเหมือนเธอได้ยังไง นี่ลุกมาแต่งสวยตั้งแต่เช้าเพราะมีแพลนจะไปไหนแต่เช้ายะ จำได้ว่าเรานัดกันตอนสายไม่ใช่หรือไง” พิจิกาถามเพื่อน

วันนี้เป็นวันที่หล่อนกับลอร่าหยุดพร้อมกันวันว่างๆ ที่ตรงกันส่วนใหญ่พวกหล่อนมักจะไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่สวนสาธารณะเซ็นทรัลพาร์คหรือไม่ก็ไปเดิน ช้อปปิ้งแล้วตบท้ายด้วยร้านอาหารอร่อยสักร้าน แต่นั่นมันหมายถึงการออกจากบ้านในช่วงสายไม่ใช่แต่เช้าเหมือนเช่นวันนี้เพราะว่าหล่อนยังไม่ได้เตรียมตัวเลย...

“ฉันมีธุระนิดหน่อย มันเป็นธุระของเธอนั่นแหละเลยมาบอกให้เตรียมตัว... พอดีวันนี้คนของทางมิราเคิล เจ็มจะเอาสัญญาเกี่ยวกับการเป็นพรีเซนเตอร์คนใหม่มาให้เธอเซ็นก่อนในงานแสดงเพชรสีชมพู เขาจะเปิดตัวเธออย่างเป็นทางการแต่เขาต้องการสัญญาว่าเธอจะร่วมงานกับเขาอย่างน้อยหนึ่งปี”

แต่ละสินค้าจะมีช่วงสัญญาต่างกันเครื่องสำอางอาจจะเซ็นสัญญาหลายปีกับแบรนด์แอมบาสเดอร์แต่เสื้อผ้าและเครื่องประดับเพียงแค่เปลี่ยนฤดูหรือเปลี่ยนคอลเลกชันบางครั้งก็เปลี่ยนนางแบบด้วย... การเซ็นสัญญาเป็นพรีเซนเตอร์เป็นเรื่องที่ลอร่าและพิจิกาทำอย่างเคร่งครัดเพราะงานพิจิกาเยอะค่าตอบแทนมหาศาลและการจัดการก็ต้องดีเยี่ยมเพื่อไม่ให้มีปัญหากับผู้ว่าจ้างให้เสียชื่อ...

“มิราเคิล เจ็มนี่ทำงานเร็วน่าดูนะ... เมื่อวานฉันคุยเรื่องเธอสนใจงานพรีเซนเตอร์เขาก็ตอบตกลงทันที ผ่านมาอีกวันก็จะให้เซ็นสัญญา... ไม่รู้ว่าเพราะเขาทำงานกันดีหรือเพราะเธอดังมากจนเขากลัวว่าจะไม่ได้เธอไปร่วมกันแน่นะ” ลอร่าพูดกับพิจิกาที่นั่งอึ้งชะงักงันอยู่ “แต่ฉันได้ยินกิตติศัพท์แล้วล่ะว่าร้านนี้คืองานของอาเธอร์ เขาลงมาคุมเองทุกขั้นตอนแม้แต่ขั้นตอนการผลิต งานที่ผู้บริหารใส่ใจขนาดนั้นสินค้าย่อมต้องน่าประทับใจ...”

ชื่อที่ลอร่าเอ่ยทำให้นางแบบสาวโอดครวญขึ้นมา

“เขารีบเหลือเกินรีบจนฉันยังไม่ทันได้ไตร่ตรองอะไร ฉันคิดผิดหรือคิดถูกที่จะเซ็นสัญญาด้วย... ฉันเปลี่ยนใจทันไหมนะ”

“ฉันคิดว่าเธอน่าจะดีใจเสียอีก เธอเป็นคนที่อยากเป็นนางแบบของ แบรนด์เค้าเองเขาต้อนรับเธอดีขนาดนี้เธอน่าจะดีใจไม่ใช่เหรอ” ลอร่าฉงน หล่อนยังดีใจแทนพิจิกา แต่เจ้าตัวกลับทำหน้าระแวง

คำพูดของลอร่าทำให้พิจิกาฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าหล่อนจะต้องกลัวอะไรหล่อนไม่มีอะไรจะให้เสีย สิ่งที่ตอนนี้หล่อนต้องการมากที่สุดคือเลิฟไดมอนด์... แม้อัครวัตรจะเป็นคนที่หล่อนอยากถอยห่างมากที่สุดเพราะความทรงจำเก่าๆ แต่ทว่าความรู้สึกของหล่อนมันไม่มีความสำคัญ หน้าที่การนำเพชรคืนสู่เจ้าของต่างหากคือสิ่งที่หล่อนต้องคิด...

“ใครบอกฉันไม่ดีใจ... นี่เป็นโอกาสที่ฉันต้องการที่สุดแล้วล่ะ... เธอนัดคนไว้ช่วงเช้าใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปอาบน้ำแต่งตัว...” พิจิกาบอกเพื่อนก่อนที่จะลุกขึ้น... พยายามบอกตัวเองให้เดินหน้าอย่าหวั่นเกรงผู้ชายสายตาชวนใจสั่นอย่างเขา ผู้บริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับโลกแบบนั้นคงไม่เอาเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมาปนกันหรอกน่า... นางแบบสาวปลอบตัวเอง

แต่หล่อนหาได้รู้ไม่ ว่าที่หวังกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงนั้น ตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง!