ตอนที่สาม เรื่องคืนนั้นไม่ใช่แค่ฝันไป 2

นางแบบสาวรีบกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ของตนเองได้ด้วยสัญชาตญาณเพียงอย่างเดียวแท้ๆ เพราะสติหล่อนไม่มีให้เหลือไว้ไตร่ตรองอะไรอีก... หล่อนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหล่อนจอดรถไว้ที่ไหนได้แต่หวังว่าหล่อนคงไม่เสียสติจนไปจอดรถไว้ในที่ที่ไม่ใช่ที่ประจำเพราะไม่อย่างนั้นหากหล่อนจะต้องใช้รถอีกครั้งหล่อนคงต้องเกณฑ์คนช่วยหาหรอกนะ แต่เรื่องนั้นช่างเถอะหล่อนขอคิดถึงเรื่องเฉพาะหน้านี้ก่อนก็แล้วกันว่าหล่อนจะรับมือกับอนาคตยังไง...

อาเธอร์เขาคือผู้ชายอันตรายที่สุด เขามีค่ำคืนที่ไม่น่าจดจำกับหล่อนหล่อนยังจำความเจ็บปวดที่เขาได้รับเพราะหล่อนได้เป็นอย่างดี เขาแสนทรมานและบอกหล่อนว่าห้ามให้เขาเห็นหน้าหล่อนอีกไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ยอมปล่อยหล่อนให้พ้นเงื้อมมือที่มีแต่ความคั่งแค้นจากความทรมานในคืนนั้น...

เรื่องวุ่นวายต่างๆ ทำให้หล่อนลืมเขาผู้ชายแปลกหน้าเพียงเพราะว่าหล่อนหนีพ้นมือเขามาได้แล้ว... แต่ว่าตอนนี้เขาย้อนกลับมาหาหล่อนหรือว่าหล่อนเดินเข้าไปหาเขาหล่อนก็ไม่แน่ใจ... เขาจะทำตามที่เขาพูดวันนั้นหรือไม่หรือว่าเขาลืมมันไปแล้ว... พิจิกาว้าวุ่นใจจนนั่งไม่ติด

นางแบบสาวหวนคิดไปถึงวันที่หล่อนกับเขาเจอกันครั้งแรกมันเริ่มจากวันที่หล่อนได้รู้เรื่องจากปากมารดาแท้ๆ ของหล่อนว่าคนที่เลี้ยงดูหล่อนมาจนเติบใหญ่นั้นเป็นเพียงคนที่ท่านไว้ใจให้เลี้ยงดูหล่อนแต่ท่านต่างหากคือมารดาที่แท้จริงของหล่อน ผลเลือดผลดีเอ็นเอเอกสารสำคัญต่างๆ ถูกนำมาแสดงพร้อมกับคนที่หล่อนเคารพรักอย่างคนที่หล่อนเข้าใจว่าเป็นพ่อแม่ของตนเองและพ่อแม่บุญธรรมที่แสดงตนว่าคือผู้ให้กำเนิดพากันช่วยยืนยันมันทำให้หล่อนสับสนจนรู้สึกเจ็บปวดและเลือกที่จะขอเวลาสำหรับตัวเองและเดินออกมาจากครอบครัวเงียบๆ เพื่อทำใจตั้งรับกับการเปลี่ยนแปลงอันใหญ่หลวงที่ไม่อาจยอมรับง่ายๆ ได้ในชั่วข้ามคืน

และวันนั้นหล่อนก็มาหาลอร่าเพื่อนรัก แต่งานแสดงแฟชั่นโชว์ที่ลอร่าต้องรับผิดชอบทำให้ลอร่าไม่มีแม้แต่เวลาที่จะสนใจพิจิกา ลอร่าให้กุญแจห้องชุดสุดหรูกลางเมืองให้หล่อนและกำชับให้หล่อนใจเย็นและรอให้โชว์จบแล้วลอร่าจะไปอยู่เป็นเพื่อน แต่พิจิกาไม่สามารถรอได้หล่อนไม่อาจเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวแม้แต่สักวินาที... หล่อนต้องการใครสักคนอยู่ข้างๆ

พิจิกาเลือกที่จะเรียกแท็กซี่ไปที่สถานบันเทิงหรูหราเพื่อความปลอดภัยของตนเอง... หล่อนนั่งนิ่งเพราะไม่รู้จักใครและเลือกที่จะดื่มไวน์เพราะหล่อนไม่เคยดื่มมาก่อนแต่ไม่คิดว่าไวน์จะทำให้หล่อนเมาได้... ตามความเข้าใจหล่อนมันคือเครื่องดื่มที่คนดื่มพร้อมมื้ออาหารด้วยซ้ำแต่ทำไมมันทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนทั้งที่แค่จิบลิ้มความหวานของมันไปแค่สามแก้วหรือเพราะว่าความเจ็บปวดกับความจริงที่ถาโถมเข้ามาทำให้หล่อนสูญเสียการควบคุมตัวเองไปทำให้หล่อนรู้สึกตอบสนองกับไวน์แดงเพียงแค่แก้วเดียวหล่อนก็ไม่แน่ใจ...

แล้วหล่อนก็ได้พบเขาในคืนนั้นผู้ชายที่หล่อนมองเห็นได้แค่ดวงหน้าพร่าเลือนในสายตาตัวเองตอนที่เขาเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆ หล่อนที่บาร์ เขาสั่งวอดก้าเพียวหนึ่งชอตสำหรับตัวเขาและสั่งโซดาผสมเกลือน้ำตาลและมะนาวเพื่อหล่อนหนึ่งแก้ว

“เมาใช่ไหมครับ เชื่อผมสิถ้าดื่มแก้วนี้คุณจะรู้สึกดีขึ้น... ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยบอกหล่อนแข่งกับเสียงเพลง พิจิกาดื่มสิ่งที่เขาสั่งให้บาร์เทนเดอร์ผสมพิเศษให้หล่อนโดยไม่เคลือบแคลงหวั่นกลัวอะไรในสายตาที่พร่าเลือนหล่อนมองเห็นว่าเขาไว้ใจได้ไม่รู้ว่าตอนนั้นหล่อนเอาอะไรตัดสินใจ

“ฉันแทบอาเจียนเมื่อมันอยู่ในปากแต่เพื่อรักษาน้ำใจของคุณฉันเลยกลืนมันลงไป ถ้าฉันมีอาการแปลกๆ ส่งฉันไปฟอกไตในทันทีด้วยนะ มันเค็มสุดๆ ไปเลยคุณ” พิจิกาบ่นยาว น้ำเสียงหวานของหล่อนแหบพร่าขึ้นมาบาร์เทนเดอร์และชายหนุ่มแปลกหน้าประสานเสียงหัวเราะก้องอยู่ในหูหล่อน...

รสชาติเค็มสุดบรรยายของเครื่องดื่มของเขาทำให้หล่อนตาสว่างและเห็นดวงหน้าหล่อราวกับเทพบุตรของเขาอย่างชัดเจน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเขาทำให้หล่อนตราตรึงไปชั่วขณะ

“มันทำให้สร่างเมาและคุณก็รู้สึกว่าดีขึ้น... รสชาติมันบัดซบแต่มันช่วยได้ใช่ไหม” เขายังคงหัวเราะและกระซิบบอกหล่อน “คุณเป็นคนแรกที่ผมหลอกให้ดื่มได้สำเร็จเพื่อนผมไม่มีใครดื่มอะไรพิสดารแบบนี้แม้แต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันรสชาติเป็นยังไง”

“โอ้... ฉันเป็นคนที่โชคร้ายที่สุด” พิจิกาวางแก้วที่หล่อนดื่มไปหมดแก้วลงโทษตัวเองว่าหล่อนโง่เง่าเช่นนี้มาตลอดถึงได้ไม่เคยทันใครไม่เคยระแวงสงสัยอะไรเอาเสียเลย “แต่อย่างน้อยคราวหน้าคุณควรผสมน้ำตาลให้มากกว่าเกลือ ฉันว่ามันอาจจะอร่อย”

“ถ้าอร่อยก็ไม่สร่างเมาสิ... ผมหาวิธีที่จะให้คุณหายนั่งโงนเงนโลกหมุนมานั่งนิ่งคุยกับผมดีๆ ไม่ได้หาอะไรอร่อยๆ ให้คุณดื่มแล้วเมาเพิ่มเสียหน่อย”

หล่อนกับเขาคุยเรื่องเดียวกันได้อีกหลายประโยคความถูกคอและเคมีที่ตรงกันอย่างประหลาดทำให้พิจิกาไม่คิดอะไรหล่อนยอมเดินตามเขาไปที่ห้องฟังเพลงวีไอพี เขาบอกว่าที่นี่คือผับของเพื่อนสนิทเขาพิจิกาตามเขาไปง่ายดายมือเล็กถูกปล่อยให้เขาจับจูงอย่างไม่ขัดเขิน ความเมาและความต้องการที่จะประชดอะไรบางอย่างทำให้หล่อนไม่คิดห่วงอะไรและพร้อมจะเดินหน้าอย่างเดียว...

ไม่ผิดคาดจากที่หล่อนคิดสักเท่าไหร่ห้องวีไอพีของเขาไม่ได้อยู่ในผับแต่มันคืออีกชั้นหนึ่งในอาคารเดียวกันซึ่งดำเนินกิจการเป็นโรงแรม ห้องที่ว่าเป็นห้องสวีทที่ราคาต่อคืนแพงหูดับ

เขาชวนหล่อนมาสนุกด้วยกันอย่างไม่ต้องเดาต่อ...

“คุณชอบห้องนี้หรือเปล่า” เขาถามคนที่ยืนเอนตัวนิดๆเหมือนว่าขาไม่ยอมทำหน้าที่... มือหนารั้งหล่อนให้มาพิงที่หน้าอกหล่อนก็เอนมาซบอย่างง่ายๆเรียกรอยยิ้มที่เรียวปากของเขาได้หลายต่อหลายครั้ง...

อัครวัตรรู้สึกว่าเขาไม่เคยสนุกเท่านี้มาก่อน หล่อนนำพาความหฤหรรษ์มาเสิร์ฟเขาถึงที่ในวันที่แสนน่าเบื่อจากเรื่องงานของเขา ดวงตาสีบรั่นดีเพ่งมองดวงหน้าสวยหวานหากแต่ให้ความรู้สึกเต็มไปด้วยความเร่าร้อนของสาวช่างยั่วที่ว่านอนสอนง่ายแต่ไม่ได้ดูน่าเบื่อสักนิด อะไรที่มารวมเป็นหล่อนช่างน่าวิเศษสำหรับค่ำคืนนี้... หลังจากจบค่ำคืนที่เร่าร้อนเขาคิดแทบไม่ออกว่าควรจะกำนัลหล่อนด้วยเครื่องเพชรชุดใหญ่แค่ไหนถึงจะเทียบได้กับความพอใจของเขา

“ฉันยังไม่ได้มองห้องแม้แต่หางตาอีกอย่างตอนนี้คุณขวางฉันอยู่ฉันจะมองอะไรได้คะ” ความเมาทำให้หล่อนกล้าบ้าบิ่นยกมือลูบแก้มที่สากระคายด้วยหนวดที่ผ่านการโกนของเขา... อยากทำอะไรสักอย่างเพื่อให้หล่อนคิดหนักมากกว่าเรื่องของครอบครัวหล่อนจะได้ไม่ฟุ้งซ่านหล่อนอยากทำอะไรที่บ้าระห่ำที่สุดที่ไม่คิดว่าจะทำอยากให้เขาช่วยให้หล่อนลืมความสับสนในหัวอกแค่เพียงข้ามคืนนี้ก็ยังดีเพราะตอนนี้หัวใจหล่อนแทบระเบิดกับเรื่องของผู้ให้กำเนิดที่ร่วมกันปกปิดความจริงกับหล่อนมาตลอด...

รอยยิ้มผุดขึ้นบนเรียวปากของเขาเมื่อได้รับการตอบสนองที่น่ารักของหล่อน ร่างสูงขยับเข้าหาหล่อนมากขึ้นพร้อมกับใบหน้าคมที่โน้มลงมาแนบเรียวปากกับริมฝีปากของหล่อนอย่างอ่อนโยนเชื่องช้า...

เขานำทางหล่อนไปได้อย่างสวยงามจูบงกๆ เงิ่นๆ ของหล่อนบอกเขาได้ชัดว่าหล่อนไม่เคยมาก่อน...

“พระเจ้า! นี่คือจูบครั้งแรกของคุณหรือเปล่าที่รัก... ทำไมถึงได้ไร้เดียงสาขนาดนี้” เขากระเซ้าแกมหยอก ประเมินแล้วว่าหากหล่อนไม่เคยโดนใครจูบมาก่อนหล่อนก็แสดงละครได้สมจริงเป็นที่สุด

“อย่าไปสนมัน... ช่วยจูบฉันอย่าปล่อยฉัน... อย่าปล่อยแม้แต่วินาทีเดียว” หญิงสาวกระซิบบอกเขา รสจูบจากชายแปลกหน้าและสิ่งที่กำลังเกิดทำให้หล่อนลืมทุกอย่างหัวสมองอื้ออึงแต่มันก็รู้สึกดีอย่างประหลาดเพราะมันทำให้หล่อนไม่คิดเรื่องอะไรที่รกสมองอีกนอกจากเคลิบเคลิ้มไปกับสิ่งที่กางปีกบินวนปลิวว่อนอยู่ในสมองหล่อนยามที่เขาสัมผัส...

“สาบานได้ว่าไม่เคยมีใครทำให้ผมรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน” อัครวัตรโอบกอดให้เดินมาด้วยกันเขาไม่อยากโอบอุ้มหล่อนให้แผลที่ชายโครงที่เกิดจากไอ้มาเฟียขี้โกงอย่างเว็นเวิร์ธยิงเกิดปริขึ้นมาระยะทางจากประตูห้องไปถึงเตียงไม่ไกลเลยแต่เขากับหล่อนกลับใช้เวลานานมากกว่าที่ควรมากด้วยเสียเวลากับการจูบมอมเมาเรียวปากหวานละมุนกับกลิ่นกายที่หอมทั้งเนื้อเนียนของหล่อนทำให้อัครวัตรอยากจูบหล่อนทั่วทั้งเนื้อตัวเรียวปากก็อยากครอบครองดวงหน้าหวานก็อยากพรมจูบให้ถ้วนทั่วจนแทบลำดับความสำคัญไม่ถูกว่าควรจะทำอะไร... แต่ด้วยประสบการณ์ที่มีมากมายของเขาสั่งการให้เขานำพาหล่อนมาที่เตียงกว้างขนาดคิงไซส์ก่อนเป็นอันดับแรก...

แผ่นหลังแตะผืนเตียงอ่อนนุ่มกรุ่นกลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำยาซักผ้าแล้ว พิจิกาก็ลืมตาโพลง... สติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดถามหล่อนว่าหล่อนกำลังทำอะไรอยู่...