ตอนที่สาม เรื่องคืนนั้นไม่ใช่แค่ฝันไป

ร่างบอบบางลุกขึ้นพรวดเมื่อคนที่นั่งตรงข้ามหล่อนทำท่าจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ขาเรียวยาวที่สั่นน้อยๆ หยัดกายลุกขึ้นยืนและถอยมาสองก้าวเมื่อนึกขึ้นได้ว่าหล่อนจะโดนทำอะไร... เขามันบ้าชัดๆ ไม่รู้หรือไงว่านี่มันร้านกาแฟคนพลุกพล่านไม่ใช่ที่รโหฐานที่จะทำอะไรเมื่อไหร่ก็ได้.... แล้วที่สำคัญเขาไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรแบบนี้กับหล่อนด้วย!

ดวงหน้าที่เพิ่งตื่นจากภวังค์ฉายแววโกรธกรุ่นเล็กๆ ดูน่ารักมากในสายตาของอัครวัตร อาเธอร์ พงษ์ภวเมธากุล ปีเตอร์สัน คุณชายผู้เป็นของกิจการร้านเพชรที่โด่งดังที่สุดในตอนนี้...

“ผมนึกว่าเป็นตุ๊กตาไร้ความรู้สึกซะอีกกำลังจะลองสะกิดดูว่าเป็นคุณจริงหรือเปล่า” เขาไม่สนอาการทำตัวเหินห่างของหล่อนกลับยิ้มและลุกขึ้นยืนตามหล่อนด้วยซ้ำที่เห็นท่าทางนั้น... เพราะมันเป็นอะไรที่ทำให้เขานึกสนุกและปลุกสัญชาตญาณนักล่าในตัวเขาให้ลุกฮือทุกครั้งที่นึกถึงท่าทางเหมือนลูกกวางตื่นพรานของหล่อน... เขาคิดไม่ผิดหรอกที่ตอนนี้เขาจะได้ลงมือล่าหล่อนอย่างจริงจังเสียทีหลังจากที่นิ่งเฉยดูหล่อนอยู่ห่างๆ มาพักใหญ่แล้ว...

“คุณ...” พิจิกาพูดอะไรไม่ออกเอาง่ายๆ หล่อนคิดอะไรไม่ออกเลยตอนนี้ว่าหล่อนจะทำอย่างไร...

“ถ้าคุณจะหนีผมก็หนีไปให้ได้ตอนนี้ไปให้ไกลที่สุดอย่าให้ผมได้เจอคุณอีกไม่อย่างนั้น... คุณจะหนีจากผมไม่พ้น”

นางแบบสาวกลืนน้ำหลายเหนียวๆ ลงคอเมื่อนึกถึงคำพูดและน้ำเสียงทุ้มราวกับว่าจะสะกดจิตหล่อนในค่ำคืนนั้นหลังจากที่พบกับเขาและพ้นเงื้อมมือของเขามาได้หล่อนก็นึกถึงคำพูดของเขาอยู่ไม่กี่วันหลังจากนั้นหล่อนก็เริ่มเข้าสู่วงการและงานของหล่อนก็หนักหนาขึ้นเรื่อยๆ จนไม่มีเวลาพักให้คิดเรื่องเขา... หล่อนลืมนึกเรื่องของเขาไปสักพัก... จนวันนี้ที่มาเห็นหน้าเขาอีก หล่อนไม่นึกว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้...

“ผมบอกคุณแล้วว่า... อย่าให้ผมได้เจอคุณอีก... ไม่อย่างนั้นคุณจะหนีผมไม่พ้น... ยินดีด้วยกับการได้เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของมิราเคิล เจ็มทางเรายินดีมากที่จะได้ร่วมงานกับนางแบบดังระดับโลกอย่างคุณ”

ดวงตาที่ตื่นตระหนกยามเมื่อมองหน้าเขาอยู่แล้วยิ่งดูออกว่าหล่อนตกใจกว่าเก่าจนมันเรียกรอยยิ้มได้จากปากของอัครวัตรได้มากกว่าเก่าหลายเท่าตัว...

พิจิกาเริ่มคิดแล้วว่าการที่หล่อนถูกทาบทามมาจากมิราเคิล เจ็มอย่างสนอกสนใจเป็นพิเศษและมีการล็อบบี้ตัวหล่อนไว้นั้นมันคงไม่ใช่เรื่องที่เกิดจากหล่อนมีชื่อเสียงมากมันอาจจะเกิดจากการที่เจ้าของมิราเคิล เจ็มหมายหัวหล่อนไว้ต่างหาก...

อัครวัตรหัวเราะหลังจากที่สถานการณ์สำหรับพิจิกามันดูเลวร้ายมากจนน่าสงสาร...

“ผมแค่ล้อคุณเล่นน่าพิจิกา... คุณระแวงอะไรผมนักหนา ผมแค่ได้รับสายจากเลขาที่ผมให้ประสานงานเรื่องติดต่อคุณมาเป็นนางแบบงานเปิดตัวเพชรสีชมพูคอลเลกชันใหม่ที่ลาสเวกัส...เขาโทรมาบอกว่าคุณเปลี่ยนใจรับงานผมก็รู้สึกยินดี พอเห็นคุณเข้าโดยบังเอิญก็เลยเดินเข้ามาทักทาย...” เขายักไหล่... พยักหน้าให้หล่อนนั่ง

พิจิกาไม่แน่ใจในท่าทางของเขาเพราะหล่อนเดาสิ่งที่เขาคิดไม่ได้เลยถึงแม้ว่าหล่อนจะพยายามจ้องตาเพื่อค้นหาความจริงเนิ่นนานเพียงใดก็ตามหล่อนก็ยังคงอ่านความคิดจากดวงตาสีบรั่นดีของเขาไม่ได้คงมีแต่เขาที่เห็นแววหวาดหวั่นปนระแวงในตาหล่อนแต่หล่อนกลับต้องหลบตาเขาไป

เมื่ออัครวัตรบอกให้นั่งพิจิกาจึงค่อยๆ นั่งลงที่เก้าอี้บุนวมอีกตัวที่อยู่ข้างกันไม่นั่งโซฟายาวใกล้ๆ เขา...

“คุณลืมเรื่องคืนนั้นได้ไหมคะตอนนั้นฉันเครียดและก็เมามาก ฉันคิดว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกและฉันก็ลืมมันไปแล้ว... ในฐานะที่เรากำลังจะร่วมงานกันฉันว่าเราไม่ควรเอาเรื่องส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้อง” หญิงสาวพยายามมากที่จะทำตัวให้สมกับเป็นมืออาชีพหล่อนพยายามจะไม่เอาเรื่องงานเข้ามาข้องเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว

รอยยิ้มที่เดาอารมณ์ไม่ออกของอัครวัตรทำให้พิจิกาค่อนข้างเกร็งจนเขารู้สึกได้

หล่อนไม่รู้เลยว่าเขาพยายามเก็บอารมณ์มากแค่ไหน... ขนาดเขาไม่แสดงออกถึงสิ่งที่ต้องการหล่อนยังขยาดกลัวตั้งการ์ดไว้ป้องกันตัวเองสุดๆ ขนาดนั้น... เขาไม่อยากจะรับปากสิ่งที่หล่อนพูดมาเลยเพราะคืนนั้นคืนเดียวทำให้เขาพลิกแผ่นดินหาหล่อนและเฝ้ามองหล่อนจากมุมของเขาอย่างพอใจ... อีกทั้งการว่าจ้างงานเขาก็ว่าจ้างหล่อนเพราะเรื่องส่วนตัวล้วนๆ อัครวัตรไม่เคยโกหกใคร... เขาไม่อยากรับปากกับหล่อนว่าจะลืมเรื่องที่เขาจำได้ดีที่สุดในหัวตอนนี้แต่ก็ต้องแกล้งเออออไปเพราะไม่อยากให้ไก่ตื่น

เขารู้ตัวว่าเขาไม่ควรเร่งรัดหล่อนให้มากเพราะเขาใจเย็นรอหล่อนได้ตั้งนาน... ตั้งแต่หล่อนยังไม่เข้าวงการจนหล่อนเป็นนางแบบดังระดับโลกเขายังเฝ้ายืนมองเฉยไม่ลงมืออะไรมาตั้งนาน... เขาจะทอดเวลาออกไปให้หล่อนตายใจสักนิดให้หล่อนก้าวขาเข้ามาในบ่วงที่เขาโยนไว้ดักหล่อนให้มากกว่านี้เสียหน่อยก็แล้วกันอะไรที่ต้องการมันจะได้ง่ายขึ้น...

“ผมยินดีที่จะได้ร่วมงานกับคุณไม่ต้องกังวลถึงอะไรทั้งนั้น นี่คงรบกวนความเป็นส่วนตัวของคุณมากพอแล้ว... ผมต้องไปก่อน” เขาบอกแต่ไม่ยอมลุกไปจนพิจิกาเองต้องเป็นฝ่ายลุกแทน

“อะ เอ่อ ฉันก็จะไปเหมือนกันค่ะ... ถ้าคุณจะนั่งต่อตามสบายเถอะนะคะ” หญิงสาวไม่ได้ฟังว่าเขาจะไปเช่นกันเพราะหล่อนตั้งท่าจะหนีท่าเดียวเมื่อเขาอยู่ใกล้ตัว เจ้าของร่างสูงลุกขึ้นเหยียดยืนเต็มความสูงข่มหล่อนไปถนัดใจ

“ถ้าอย่างนั้นเชิญครับ” เขาผายมือเชิญให้เจ้าของร่างบอบบางเดินนำออกไปก่อนเพราะว่าโต๊ะที่หล่อนกับเขาครอบครองอยู่คือโต๊ะมุมในสุด ความตกใจบวกกับความรีบร้อนทำให้พิจิการีบเดินออกไปแต่หล่อนก็ผวาเฮือกแทบสะดุดรองเท้าส้นสูงตนเองล้มหัวคะมำเมื่อเขาเรียกชื่อหล่อนด้วยภาษาไทยอย่างชัดเจน...

“พิจิกา...”

หญิงสาวหันกลับมามอง...

“คุณลืมของ” เขาปรายตามองกระเป๋าหนังใบโตพร้อมกับแก้วกาแฟที่ยังไม่ทันได้ลิ้มรสสักนิดข้างๆ กันมีแท็บเล็ตขนาดแปดนิ้วตั้งอยู่ พิจิกาใจหายวาบ หล่อนทำอะไรลงไป นี่หล่อนรีบหนีเขาจนเดินไปแต่ตัวหรือ

น่าขายหน้าที่สุด...

นางแบบที่มาแรงที่สุดในช่วงนี้ส่ายหัวกับตัวเองพร้อมกับเดินอ้อมร่างสูงมาหยิบของจากโต๊ะไปพร้อมรอยยิ้มแหยๆ ถ้อยคำอำลาถูกเอื้อนเอ่ยมาแผ่วเบาราวเสียงกระซิบไม่นานนักเจ้าของเรือนร่างบอบบางทว่าหวานไปทุกหยาดหยดก็เลือนหายไปจากสายตาของคนที่ได้ชิมลิ้มรสหล่อนแล้วยังติดใจไม่รู้ลืม...

คืนนั้นคืนที่หล่อนลุกไปจากเตียงของเขาหล่อนบอกเขาด้วยสีหน้าตื่นไม่ต่างจากตอนนี้นักว่าให้ลืมหล่อนแล้วไม่ต้องมาพบเจอกันอีก... เขาจำได้ว่าเคยบอกให้หล่อนหนีไปให้ห่างจากเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้... ทั้งที่บอกหล่อนอย่างนั้นแต่เขาก็เป็นฝ่ายเลือกที่จะตามล่าหล่อน... และหล่อนเองก็เป็นฝ่ายที่เดินเข้ามาหาผู้ล่าอย่างเขา...

เรื่องราวที่ยังค้างคาจากคืนนั้นคงได้สานต่อสักทีสินะ...

รอยยิ้มพึงใจผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าของฉายาคุณชายแห่งวงการจิวเวลรี่ แววตาหมายมาดของเขาตอนนี้หากพิจิกาได้เห็นคงขนลุกชันไปทั้งร่างอย่างแน่นอน...