ตอนที่ 3 เด็กดีของอาฌาน

ใช้เวลาเพียงไม่นานรถเฟอร์รารีสีดำของฌานก็มาถึงโรงแรมของกฤตติน ซึ่งเขาได้ทำการจองมุมส่วนตัวในร้านอาหารที่เป็นสวนหย่อมเล็ก ๆ เอาไว้

“นี่มันโรงแรมแด๊ดดี้นี่คะ” เด็กสาวมองดูรอบ ๆ ของสถานที่ที่ฌานพามา เธอนึกว่าจะได้ไปทานข้าวที่อื่นเสียอีก

“ครับ แต่ไปอีกโซนหนึ่ง อาฌานเชื่อว่าแด๊ดดี้คงยังไม่เคยพาข้าวหอมไป” เขาบอกอย่างมั่นใจเพราะโซนนี้เขาเพิ่งออกแบบเพื่อให้ข้าวหอมประทับใจ

“ตรงไหนเหรอคะ ข้าวหอมอยากเห็นจังเลยค่ะ” เด็กสาวถามอย่างตื่นเต้น

“เดี๋ยวอาฌานพาไป ข้าวหอมเห็นแล้วต้องชอบแน่ค่ะ” ร่างสูงเดินนำไปยังโซนด้านในที่ตอนนี้มีพนักงานกำลังนำอาหารไปเสิร์ฟ

“อาฌานสั่งอาหารรอแล้วเหรอคะ”

“ค่ะ อาฌานกลัวว่าจะรอนาน เดี๋ยวข้าวหอมจะง่วงนอนก่อนแล้วไม่ได้ไปเที่ยวต่อ”

“ว้าวว อาฌานขา”

ข้าวหอมปล่อยมือที่ออกจากฌานแล้วรีบวิ่งไปยังซุ้มที่ถูกสร้างด้วยใบไม้สีเขียว และดอกไม้สีชมพู ม่วง ขาวสลับกัน บรรยากาศโดยรอบร่มรื่น ต้นไม้เล็กใหญ่โดยรอบมีไฟประดับที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงาม

“ชอบไหมคะ” ฌานเดินตามหลังยิ้ม ๆ

“ชอบมาก ๆ เลยค่ะอาฌาน ทำไมแด๊ดดี้ไม่พาข้าวหอมมาเลย” เธอตามติดมาทำงานกับพ่อเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก แต่ยังไม่เคยมาบริเวณนี้เลยสักครั้ง

“ไม่เคยมีใครได้มาหรอกค่ะ ข้าวหอมคือคนแรกและก็คนเดียว” ฌานเข้าไปจูงมือเด็กสาวให้มานั่งที่เก้าอี้ ส่วนตัวเองก็นั่งฝั่งตรงข้าม

“ข้าวหอมไม่เข้าใจค่ะ หมายความว่ายังไงเหรอคะอาฌาน” ข้าวหอมเอียงคอถามอย่างสงสัย

“ก็เพราะโซนนี้อาฌานเป็นคนออกแบบและจัดเองกับมือไงคะ อาทำเพื่อข้าวหอม” เขาพูดเอาใจเด็กสาว

“จริงเหรอคะ” ข้าวหอมได้ยินดังนั้นก็ยิ้มแป้นโดยไม่เก็บอาการทันที

“จริงสิคะ เพราะอาฌานอุตส่าห์พามาทานข้าวทั้งที จะพามาที่โรงแรมที่ข้าวหอมมาทานบ่อย ๆ ได้ไง มันก็ต้องพิเศษหน่อยถูกไหมคะ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะอาฌาน ข้าวหอมชอบมาก ๆ เลยค่ะ” เธอยกมือไหว้พร้อมกับรอยยิ้มหวานที่หุบไม่ลง

ต่อให้เขาจะพาเธอไปกินข้าวในสถานที่ที่แสนธรรมดาขนาดไหน แต่แค่มีเขาอยู่ด้วยสำหรับเธอก็นับว่าพิเศษแล้ว

“อาฌานดีใจนะคะที่ข้าวหอมชอบ” ตอนที่จัดเขายังแอบกลัวว่ากลัวว่าเธอไม่ถูกใจ เพราะมันอาจจะดูแก่หรือเชยสำหรับข้าวหอม

“ทุกอย่างที่อาฌานทำ ข้าวหอมก็ชอบหมดนั่นแหละค่ะ” ขอแค่เขาตั้งใจทำให้เธอเพียงคนเดียว ไม่มีอะไรที่เธอไม่ชอบ

“เข้าใจพูดนะเรา งั้นเริ่มทานกันเลยดีกว่านะคะ ข้าวหอมอยากสั่งอะไรเพิ่มไหม” อาหารส่วนมากเขาเลือกจากเมนูที่เธอชอบ แต่ไม่แน่ใจว่าเด็กสาวอาจจะอยากทานอะไรเพิ่มอีก

“ไม่แล้วค่ะ มีแต่ของโปรดข้าวหอมทั้งนั้นเลย อาฌานจำได้ด้วยเหรอคะ” ข้าวหอมยังคงฉีกยิ้มหวานไม่หุบ

“จำได้สิคะ เลี้ยงมาตั้งแต่ตัวยังไม่ถึงเอว” ฌานหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงช่วงที่เธอยังเด็ก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายิ่งนานวันข้าวหอมก็ยิ่งโตเป็นสาว แต่ตัวเองยิ่งนานวันก็ยิ่งแก่ลง

“แต่ตอนนี้ข้าวหอมสูงถึงอกอาฌานแล้วค่ะ”

“หึ สูงให้ถึงไหล่อาฌานก่อนค่อยโม้”

ที่จริงข้าวหอมรูปร่างสมส่วนตามวัย แต่เมื่อยืนอยู่เทียบข้างฌานแล้วเด็กสาวกลับดูตัวเล็กลงไปอีกเพราะฌานสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร

“รอข้าวหอมโตก่อนค่ะ เดี๋ยวก็ถึง” ข้าวหอมยู่หน้าใส่อย่างน่าเอ็นดู ก่อนจะก้มหน้าลงตักอาหารใส่จานของคนตรงข้าม

เธอมักจะตักอาหารให้อีกฝ่ายก่อนเสมอ ไม่ใช่แค่ฌานแต่กับกฤตตินด้วย

“ขอบคุณค่ะ” ฌานตักอาหารเข้าปาก

เขาเคยชินกับสิ่งที่เธอเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอทำให้ไปแล้ว เพราะข้าวหอมทำมาตั้งแต่เริ่มสนิทกัน และฌานเองก็ไม่ปล่อยให้เด็กสาวเป็นฝ่ายตักให้เขาเพียงฝ่ายเดียว ชายหนุ่มใช้ช้อนส้อมตักเนื้อปลาที่อยู่ในน้ำซอสโดยไม่ให้มีก้างติด แล้วนำไปวางในจานของข้าวหอม

“ขอบคุณค่ะอาฌาน” ข้าวหอมฉีกยิ้มอีกครั้ง

เขาชอบตักปลาให้เธอเสมอ จนบางครั้งเวลาข้าวหอมเห็นเมนูที่มีปลาทีไรก็จะคิดถึงเขาตลอด ฌานจะคอยแกะก้างออกและตักใส่ในจานเธอทุกครั้ง ทำให้เธอนั่งกินได้อย่างสบายใจโดยไม่ต้องมานั่งแกะเอง หรือระวังว่าก้างจะติดคอ

“ทานเยอะ ๆ ค่ะ จะได้โต” ฌานตักเมนูนั้นเมนูนี้ให้เธอ

จากนั้นทั้งคู่ก็นั่งรับประทานอาหารด้วยการสลับกันตักให้กัน จนจานข้าวของทั้งสองคนเต็มไปด้วยอาหารที่ฝ่ายตรงข้ามตักให้

“อร่อยที่สุดเลยค่ะอาฌาน” ข้าวหอมเอ่ยพลางลูบที่ท้องแบนราบของตัวเองเมื่อกินเสร็จ

“อาเชื่อค่ะ กินเก่งแบบนี้ดีแล้ว” ปกติเธอมักจะกินข้าวแค่นิดเดียวแล้วบอกว่าอิ่ม ซึ่งนั่นยังไม่ถึงครึ่งกระเพาะของเขาเลยด้วยซ้ำ

“ถ้ากินแบบนี้ทุกวันมีหวังหุ่นของข้าวหอมอ้วนตุ๊บป่องแน่ ๆ” เธอมองไปยังจานข้าวที่กินจนเกลี้ยง ไหนจะเมนูต่าง ๆ เต็มโต๊ะที่พร่องไปเกินครึ่ง และยังมีขนมที่มาเสิร์ฟเพิ่มอีกเล็กน้อย พอเขาคอยตักให้เธอก็กินอย่างเอร็ดอร่อยจนไม่รู้ตัวเลยว่ายัดเข้าไปได้ยังไง

“ไม่เห็นเป็นไรเลย อาฌานว่าถ้าเป็นแบบนั้นจริงข้าวหอมคงต้องน่ารักเหมือนลูกหมูแน่ ๆ เลย” ฌานหัวเราะเบา ๆ

“อาฌานอะ!” ข้าวหอมหน้ามุ่ย ก่อนจะเสียงหัวเราะดังเมื่อเห็นเขาแกล้งทำจมูกเหมือนหมู

“พักให้ย่อยสักหน่อย เดี๋ยวเราไปเที่ยวกันสักชั่วโมงสองชั่วโมงนะคะ”

ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง เขากะจะพาเธอไปส่งที่บ้านสักสามทุ่ม แต่ก็ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะยอมหรือเปล่า แต่ถ้าไม่ยอมก็คงไม่อาจขัดใจได้เพราะรู้ดีว่าถ้าเขาปฏิเสธไป ข้าวหอมก็จะงอนจนประชดด้วยการอดข้าว หรืองอแงไม่ไปโรงเรียนจนเพื่อนสนิทของเขาปวดหัว

“ค่ะ แล้วเรื่องที่ข้าวหอมขอล่ะคะ ข้าวหอมไปนอนค้างกับอาฌานได้ไหม”

คำถามที่ข้าวหอมถามเป็นเรื่องที่ฌานกำลังคิดหนักอยู่ในตอนนี้ เขามองสบตาเธอตรง ๆ

“ข้าวหอมอยากไปนอนกับอาฌานจริง ๆ เหรอคะ”

ตอนนี้เธอยังอายุแค่สิบห้า เขาไม่เคยคิดอะไรมากไปกว่าหลานสาว เพียงแต่กลัวว่าถ้าใจอ่อนวันนี้แล้ววันหน้าเธอก็จะยังทำขอแบบนี้ต่อ

“ค่ะ ได้ไหมคะอาฌาน” ข้าวหอมพูดพลางส่งสายตาออดอ้อน

“เฮ้อ ก็ได้ ๆ อาฌานยอมแล้วค่ะ” ฌานส่ายหน้าเบา ๆ ตอนนี้ยังพออนุญาตได้ แต่ในอนาคตเธอคงจะไม่มีโอกาสนี้อีกแล้ว

“เย่ อาฌานหล่อและใจดีที่สุดในโลกเลยค่ะ สมกับที่ข้าวหอมรักเพราะอาฌานชอบตามใจแล้วก็ดูแลข้าวหอมดีแบบนี้ไง”

“อาฌานก็ยอมข้าวหอมคนเดียวเท่านั้นแหละค่ะ” ฌานมองคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู คนที่เห็นในมุมอ่อนโยนขนาดนี้ได้ก็มีเพียงแค่ข้าวหอมเท่านั้น

“คิก ๆ ข้าวหอมชอบจังเลยค่ะ รู้สึกเป็นคนที่พิเศษที่สุดในชีวิตของอาฌาน” เด็กสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปหาฌาน

“คะ ว่าไง” เขาเอื้อมไปกอดเอวบางของเธอหลวม ๆ ก่อนจะอุ้มร่างเล็กให้ขึ้นมานั่งบนตัก

“อาฌานว่าข้าวหอมสวยไหม” ข้าวหอมหันไปมองหน้าอีกฝ่าย

“สวยสิคะ สวยมากเลย” ฌานตอบเสียงนุ่มแล้วเกลี่ยเส้นผมที่ปรกอยู่บนหน้าเล็กออก

“แล้วข้าวหอมสวยสู้ผู้หญิงของอาฌานได้ไหมคะ” เธอถามต่อ ก่อนจะอ้าแขนออกกว้างแล้วกอดรอบลำคอหนา

“หืมม” เขาเลิกคิ้ว

“ก็คนที่อาฌานพาไปโรงแรมไงคะ”

“ข้าวหอมรู้ได้ยังไงคะ” ฌานถามอย่างแปลกใจ

“แด๊ดดี้บอกค่ะ ว่าไงคะ ข้าวหอมสวยสู้พวกเธอได้ไหม” ข้าวหอมเอียงแก้มไปแนบที่แผงอกของคนตัวโตอย่างออเซาะ

“หึ ได้อยู่แล้วค่ะ” ฌานคิดว่าพวกหล่อนต่างหากที่สวยสู้ข้าวหอมไม่ได้เลย

“จริงเหรอคะ”

“จริงค่ะ ยิ่งโตยิ่งสวย” ฌานพยักหน้ายืนยัน

“อาฌานยิ่งโตก็ยิ่งหล่อเหมือนกันค่ะ หล่อมาก ๆ ด้วย” และเธอก็ได้ยินว่ามีผู้หญิงติดเขาเยอะมากด้วย

“อาฌานยิ่งโตยิ่งแก่ต่างหากค่ะ หล่อสู้เพื่อในรุ่นของข้าวหอมไม่ได้หรอก”

“ใครบอกคะ ไม่มีใครหล่อสู้อาฌานได้สักคนเลยค่ะ อาฌานหล่อมาก หล่อกว่าแด๊ดดี้อีก” ข้าวหอมเถียงสู้

“ฮ่า ๆ แด๊ดดี้ได้ยินคงหมั่นไส้อาฌานแย่เลย”

“ก็ตอนอยู่กับแด๊ดดี้ ข้าวหอมก็บอกว่าแด๊ดดี้หล่อกว่าสิคะ” ที่ข้าวหอมพูดจบก็ออดอ้อนด้วยการถูใบหน้าไปมาที่อกแกร่ง

“พูดโกหกเป็นเด็กไม่ดี” ฌานผละออกแล้วดีดเบา ๆ ไปที่จมูกโด่งรั้นของเด็กสาวอย่างหยอกล้อ

“ข้าวหอมเป็นเด็กดีเฉพาะกับอาฌานค่ะ ช่วยหอมแก้มข้าวหอมหน่อยะ” พูดจบเธอก็เอียงแก้มใส่ จนคนที่เป็นเก้าอี้ให้นั่งต้องก้มลงมาหอมตามคำสั่ง

“แก้มนิ่มจัง” ว่าแล้วฌานก็ก้มลงไปหอมที่แก้มอีกด้านของเด็กสาว

“ถ้าอาฌานชอบก็หอมบ่อย ๆ สิคะ” ข้าวหอมยิ้มหวานตอบกลับ

“ถ้าแด๊ดดี้รู้เข้าอาฌานคงโดนเตะก้นแน่เลย”

เขารู้ดีว่ายิ่งข้าวหอมโตกฤตตินก็ยิ่งหวงหลานสาวหนัก แต่แน่นอนว่าถ้าเธอทำแบบนี้กับคนอื่นที่ไม่ใช่ฌาน จะไม่ใช่แค่กฤตตินคนเดียวที่หวง แต่รวมถึงฌานด้วย