ตอนที่ 10 ทำมากกว่านี้ไม่ได้

“อากรบอกว่าจำไม่ได้.......” เสียงหวานสั่น ๆ เต็มไปด้วยความสงสัย เขาถอยห่างหลบสายตา

“อาจำได้ทุกเรื่อง แต่อาขี้ขลาดกลัวว่าอันนาจะโกรธเกลียดสิ่งที่อาทำ อาไม่อยากเห็นสายตารังเกียจของอันนาเลยบอกว่าจำไม่ได้” เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ถอนหายใจหน้าเครียดไม่กล้าพอที่จะยอมรับความจริงกับการกระทำของตัวอย่างในคืนนี้ก็ห้ามใจตัวเองไม่ให้จูบเธอไม่ได้ ด้านอันนานิ่งเงียบสับสนกับความรู้สึกหลากหลายในเวลาเดียวกันทั้งดีใจที่เขาจำได้และเสียใจที่เขาไม่กล้ายอมรับการกระทำของตัวเอง

“อันนาไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไง ที่แน่ ๆ ไม่เคยเกลียดอากร.....”

“แค่ไม่เกลียดอาก็ดีใจแล้ว”

“ถ้าย้อนกลับไปคืนนั้นอากรไม่ได้เมายังจะทำอย่างนั้นกับอันนาไหมคะ?” แววตาสวยสั่นระริกเม้มริมฝีปากลุ้นในคำตอบจากปากชายที่รักและเทิดทูน ทิวากรหันมองเชื่องช้ากำมือแน่นไม่ว่าจะเมาหรือไม่เมาทุกอย่างก็เหมือนเดิม

“ถ้าอาบอกว่าทำ.......จะโกรธไหม”

“โกรธค่ะ” เสียงที่เปล่งสวนออกมาทำเอาคนตัวโตชะงักแววตาสั่นไหวเสียใจที่เธอไม่พอใจในสิ่งนั้นและตั้งใจไว้ว่าหากเธอไม่ต้องการเขาจะไม่ทำอย่างนั้นอีก อันนาเขยิบเข้าหากายหนาที่หน้าเครียดก่อนจะกระซิบข้างหูเขาแผ่วเบา

“ถ้าทำมากกว่าคืนนั้นจะไม่โกรธนะคะ” ริมฝีปากบางยกยิ้มแกล้งหายใจรดต้นคอหนา เขาค่อย ๆ เอียงมองหน้าสวยที่ใกล้ชิดหัวใจเต้นแรงเมื่อได้กลิ่นกายสาวเย้ายวน

“อันนาอยากเป็นของอากร.....” สิ้นเสียงหวานหน้าสวยก็โน้มเข้าหาประกบจูบริมฝีปากหนาแผ่วเบาเหลือบมองสบตากันหวานซึ้งเขาเผยอปากงับริมฝีปากบางมาดูดครอบครองแล้วปล่อยออกหยอกล้อก่อนจะประกบจูบกันแน่นเร่าร้อนแข่งกับอากาศภายในรถที่เย็นยะเยือกเสียงหายใจหอบผสานโอบกอดกระชับมอบไออุ่นจากกายหนาเบียดเสียดความร้อนรุ่มให้คลายหนาว จูบที่โหยหานั้นหวานล้ำเนิ่นนานจวบจนท้องฟ้าที่มืดครึ้มมีแสงสว่างวาบบนท้องฟ้าแล้วโปรยสายฝนหนาเม็ดก่อนจะตกกระหน่ำลงบนรถซูเปอร์คาร์คันหรูที่จอดอยู่ข้างทางแสงจากไฟฉุกเฉินท้ายรถกะพริบถี่ สองกาย ภายในรถกอดรัดนัวเนียก่อนจะผละออกสบตากันหวานเยิ้ม มือเรียวค่อย ๆ ปลดกระดุมสีทองกลางชุดออกทีละเม็ดเผยผิวขาวนวลเนียนหน้าอกอิ่มล่อหน้าล่อตาชายหนุ่มให้จ้องตาเป็นรุ่มร้อนกระหายอยากความแข็งแกร่งดันเป้ากางเกงพร้อมจู่โจมเหยื่อสาวแสนเย้ายวนตรงหน้า

“อาว่าเรากลับบ้านกันดีกว่า” เสียงทุ้มกดต่ำขบกรามแน่นหลบตาลงพยายามห้ามใจ

“ไม่ค่ะ” เธอต่อต้านหน้านิ่วค่อย ๆ ถอดชุดออกจนร่างกายท่อนบนเหลือเพียงชุดชั้นในกับผิวขาวเนียนละเอียด เขาหันหน้าหนีหลับตาปี๋ไม่อยากมองให้ฝืนข่มกลั้นอารมณ์ไม่ให้พลุ่งพล่าน

“อย่าดื้อ! ใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้!”

“อากรนั่นแหละดื้อ อ่อยขนาดนี้ยังไม่ยอมทำอีก อันนาน่ารังเกียจมากเหรอคะ!” เธอเหวี่ยงใส่ไม่พอใจที่เขาชอบปฏิเสธจนไม่แน่ใจว่าตัวเองบกพร่องตรงไหนเขาถึงเขาไม่ต้องการ

“อารักอันนามากต่างหาก ความสัมพันธ์ของเรามันจะทำให้อันนาเสื่อมเสีย”

“เด็กกำพร้าถูกทอดทิ้ง มีคนอุปการะก็ถูกขับไล่ไสส่งมีอะไรให้ต้องเสื่อมเสียหรือคะ อันนารักและแคร์แค่อากรที่เป็นคนเลี้ยงมา อันนาไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดหรือรู้สึกยังไง!”

“ขอร้องล่ะ อาทำมากกว่านี้ไม่ได้” เขาพ่นลมหายใจแรงหนักใจ อันนาเสียใจคิดว่าเขารำคาญ

“ค่ะ” หน้าสวยง้ำงอรีบใส่เสื้อเข้าที่น้ำตาหยดอย่างอับอายลงทุนแก้ผ้าอ่อยผู้ชายเขายังไม่เอา

“อันนาสวยมากไม่มีอะไรบกพร่อง แต่อารู้สึกผิดถ้าจะเกินเลยมากกว่านี้”

“มันผิดตั้งเราจูบกันแล้วค่ะ!” เธอตวาดกลับแววตาแข็งกร้าวแล้วหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถมองสายฝนที่ตกหนักน้ำตาไหลทั้งเจ็บทั้งอายเสียใจจนจุกอก

“อาขอโทษ....” เสียงทุ้มอ่อนลงเอื้อมมือไปแตะไหล่บางเธอสะบัดออกกระเถิบตัวชิดประตูไม่ให้จับ

“กลับบ้านเถอะค่ะ หลังคืนนี้จะไม่มีเรื่องพวกนี้เกิดขึ้น เราจะไม่จูบกันอีกต่อไป อาจะได้พอใจ!” อันนาประชดประชันเจ็บปวดน้ำตาไหล ทิวากรหน้าเสียตัวชาวาบเขาทำเธอเสียใจจนเธอไม่ให้เข้าใกล้อีกแล้ว

รถซุปเปอร์คาร์คันหรูแล่นฝ่าฝนที่ตกกระหน่ำมาถึงบ้านหลังใหญ่ อันนาเปิดประตูรถเดินปรี่บนทางเท้าตากฝนเข้าบ้าน ทิวากรรีบลงจากรถไปหยิบร่มที่ลานจอดแล้ววิ่งตามมากางร่มให้เขามองเธอกอดอกหน้าบึ้งตึงอยู่ในร่มคันเดียวแต่ไม่หันมองหน้าเขาสักนิด เมื่อมาถึงประตูบ้านหน้าสวยเปียกชื้นด้วยน้ำฝนเขารีบวางร่มยกมือขึ้นจะเช็ดน้ำฝนบนหน้าผากให้ แต่เธอเอนหน้าหนีมองตาขวางแล้วสะบัดหน้าเดินเข้าบ้านไปไม่พูดไม่จา ทิวากรหนักใจอยากขอโทษซ้ำ ๆ ที่การกระทำของเขาทำให้เธอคิดไปไกล เธอยังไม่รู้ว่าผลที่ตามมาจากการเกินเลยจะส่งผลกระทบต่อชีวิตและสังคมความเป็นอยู่มากแค่ไหน แต่เขาเป็นผู้ใหญ่กว่าซึ่งรู้ดีว่าจะเกิดอะไรตามมาเลยจำเป็นต้องหยุดแม้จะต้องการเธอมากแค่ไหนก็ตาม

สายวันต่อมา

อันนาหมกตัวอยู่แต่ในห้องไม่กล้าสู้หน้าอา รู้สึกอับอายที่ถูกปฏิเสธ ร่างบางนอนกลิ้งไปมาเล่นโทรศัพท์มือถือบนที่นอน ถอนหายใจเบื่อหน่ายต้องอุดอู้อยู่ในห้องทั้งวัน

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก ป้าเอาอาหารเย็นมาให้ค่ะ” ป้าพัดส่งเสียงเรียกจากหน้าประตูห้องนอน อันนารีบลุกขึ้นเดินไปประตูเห็นป้าพัดยืนถือถาดอาหารรออยู่

“ขอบคุณค่ะ” อันนายกมือไหว้แล้วยื่นมือไปรับถาดอาหารจากมือป้าพัด

“อาการดีขึ้นหรือยังคะ ตัวยังร้อนอยู่ไหม?” ป้าพัดเอ่ยถามอาการไข้ที่เมื่อเช้าอันนาบอกว่าตัวร้อนไม่สบายอยากนอนพัก

“เอ่อ...ดีขึ้นแล้วค่ะ” หน้าสวยยิ้มเจื่อนไม่ได้ป่วยจริง

“ออกไปเดินเล่นสูดอากาศที่สนามหญ้าก็ดีนะคะ อยู่แต่ในห้องมันอุดอู้”

“ค่ะ เอ่อ ........อากรอยู่ไหมคะ”

“ออกไปหาเพื่อนตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ” ป้าพัดยิ้มให้ไม่ได้เอะใจว่าอันนาถามถึงทิวากรทำไม อันนายิ้มเล็กน้อยแววตาเศร้าก่อนจะเดินถือถาดอาหารเข้าไปวางบนโต๊ะนั่งเล่นแล้วก้มมองอาหารอย่างล่องลอย นึกน้อยใจหากเป็นเมื่อก่อนเธอเจ็บป่วยเพียงเล็กน้อยอาจะอยู่ข้าง ๆ คอยดูแลจนกว่าจะหายดีแต่ครั้งนี้ไม่ใช่ ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่สบายเขาก็ยังออกไปเที่ยวกับเพื่อนไม่ใส่ใจดูแลหรือแม้จะถามอาการ คงเป็นเพราะการกระทำของเธอเมื่อคืนที่ทำตัวไร้ยางอายเลยทำให้อาถอยหนี.....