ep8

“แล้วเอ็งรู้ไหม สามีของนินไปไหน ป่านนี้ มันยังไม่มาหานินเลย”

ตติยะ ตาค้าง เมื่อเห็นแม่ของพี่นิน เรียกแฟนพี่นินแบบนั้น ฉงนใจไม่น้อยว่า ตกลงพี่นินอยู่คนเดียวหรือว่า อยู่ก่อนแต่ง

“แม่ครับ นินกับเจ้าทศ มันเป็นแค่แฟนกันนะครับ มันยังไม่มีอะไรกันเลย ผมสาบานได้” ยศไกรรีบอธิบาย

“แม่ไม่เชื่อหรอก นินบอกแม่ว่าอยู่ด้วยกันแล้ว ยังไงก็ต้องแต่ง กำชับให้แม่บอกกำนันว่านิน มันมีสามีแล้ว” นางจันทร์ มารดาของอนินนาถ เถียงพลางสะอื้นพลาง นางเจ็บใจที่คนที่ได้ชื่อว่าสามีของลูกสาวโดยคำบอกเล่าของอนินนาถยังไม่โผล่มาดูลูกของนางเลย

“โยมจันทร์ หักใจเถอะ ยังดีที่ลูกยังมีลมหายใจ ยังมีโอกาสตื่น ส่วนเรื่องทางโลก ไม่รู้ก็อย่าพูด รอเจ้าตัวมาค่อยไถ่ถาม” เสียงหลวงพ่อเตือนสติ เพราะเกรงว่าเรื่องจะไปกันใหญ่

นางจันทร์ค้อนขวับไปทางหลวงพ่อ บ่นงุบงิบแต่ยอมเงียบเสียง เป็นแค่เสียงสะอื้นเบาๆ

ไม่นานนัก ทศวาร ผู้ถูกกล่าวหาว่าเป็นสามีของอนินนาถก็ผลักประตูห้องพิเศษเข้ามาหน้าตาตื่น

“นินเป็นอย่างไรบ้าง”

“แม่ครับ นี่ทศวาร แฟนของนินที่กำลังจะแต่งงานด้วย” ยศไกรกล่าวแนะนำ เขารู้ว่า นินไม่เคยพาทศวารไปแนะนำให้หลวงพ่อกับแม่รู้จัก เพียงแต่บอกกล่าวกับแม่ว่า เธอกำลังจะแต่งงาน แล้วเธอจะพาไปรู้จัก ส่วนที่นินบอกกับมารดาว่า ทศวารเป็นสามีนั้น เขาเองก็เพิ่งจะรู้จากปากของนางจันทร์นี่เอง

“อะไร้ เมียป่วยจนไม่ฟื้น กลับมาตั้งแต่วานซืน เพิ่งจะมาเห็นหน้าเอาวันนี้” เสียงนางจันทร์แหวขึ้นอีกครั้ง

“เอ่อ คุณแม่ครับ ผมเป็นแค่แฟนครับ”

“อ้อ พอเห็นสภาพลูกสาวฉัน หายใจทิ้งไปวัน ๆ ไม่มีสติสตัง ก็เตรียมชิ่งงั้นซิ”

ชายหนุ่มที่ยืนบ้าง นั่งบ้างในห้องคนป่วย ถึงกับสะอึก และอึ้งไปกับคำกล่าวหาของนางจันทร์

“เปล่าครับ คุณแม่ ผมยินดีรับผิดชอบนินทุกอย่าง แม้นินจะมีสภาพนี้ ผมก็เต็มใจที่จะรับนินเป็นภรรยาครับ” ชายหนุ่มละล่ำละลัก แสดงความรับผิดชอบเต็มที่ เขารู้มาคร่าว ๆ แล้วว่า อนินนาถต้องการแต่งงานกับเขา ไม่ใช่แค่รักอย่างเดียว แต่ต้องการหนีกำนันจอมกร่างนั่นด้วย

“แล้วเอ็ง หายหน้าไปไหนมา ถึงมาเอาป่านนี้”

“ผมเพิ่งกลับจากต่างจังหวัดครับ พอกลับมาถึงออฟฟิศก็รีบมาที่นี่เลย”

“เอาเถอะ มาถึงแล้ว ก็ดูเอาซะ ยามนี้ ร่างนี้นอนหลับ เขาคงพักผ่อนสักระยะ ตามบุญตามกรรมของเขา ถ้ารอได้ก็รอ อย่างไม่มีกำหนดนะพ่อหนุ่ม” หลวงพ่อเอ่ยขึ้นหลังจากคู่กรณีเข้าใจกัน

“นมัสการครับหลวงพ่อ” ทศวารไหว้หลวงพ่อแล้วก้าวไปหยุดข้างเตียง มือเรียวยาวของเขากอบกุมมือเรียวเล็กของหญิงสาว มือข้างนี้ที่เธอและเขามักจะพูดด้วยกันเสมอว่า มันเรียวสวยเหมือนกัน แต่ขนาดไม่เท่ากัน ยามนั้น เจ้าของสองมือที่กุมไว้ มีแต่รอยยิ้ม แต่ยามนี้ มีแต่ความเศร้าสลดและหยาดน้ำตาที่ร่วงพรูบนมือที่กอบกุมแนบแก้ม

“นิน ตื่นขึ้นมาเถอะครับ ผมมาอยู่ข้างๆ นินแล้ว” ทศวารสะอื้นเบาๆ น้ำตาลูกผู้ชายหล่นลงเป็นสาย

ตติยะ เบือนหน้านี้ ไม่อยากเห็นคนร้องไห้ กลัวว่าตัวเองจะร้องตาม ยศไกรสะกิดตติยะ เพื่อลากลับ ทำให้หลวงพ่อและกัลป์เดินตามออกมาข้างนอก ปล่อยให้ แม่ยายกับลูกเขยปลอม ๆ อยู่ด้วยกันไปก่อน

“หลวงพ่อ ทราบหรือไม่ครับ ว่าใครพาดวงจิตเธอไป” กัลป์เอ่ยถามขึ้นเบา ๆ หลังส่งนักข่าว 2 คนกลับไปแล้ว ทำให้มีโอกาสอยู่กับหลวงพ่อที่เขาเคยคุ้นอย่างลำพัง

“ท่านมองไม่เห็นหรอกหรือ” หลวงพ่อย้อนถาม

“ผมคุ้นหน้าเธอ หากแต่ไม่รู้อะไรมากไปกว่านั้น”

“ท่านอยากรู้เรื่องของท่านกับเขา มากกว่าเรื่องของลูกสาวหลวงพ่อเสียอีกนะ”

กัลป์ ก้มหน้านิ่ง ยอมรับโดยดุษณีในสิ่งที่หลวงพ่อดักคอไว้ ความรู้สึกของเขาก้ำกึ่ง เขาอยากรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นกับหญิงสาว แต่ความอยากรู้ว่าเขากับเธอผู้นั้นเกี่ยวพันอย่างไร ก็มีไม่น้อย

“เป็นท่านนำนางมาให้เรา หากนำกลับไปก็ได้แต่เพียงร่าง”

ประโยคนี้ ติดค้างในใจของกัลป์ตั้งแต่วันนั้น มาจนถึงวันนี้ เขารู้แค่เพียงว่า เขากับทีมนักข่าวนั่งรถมาด้วยกัน หรืออาจจะเป็นเขาที่แนะนำโรงแรมแห่งนั้นให้เธอเข้าพัก

“เรื่องบางเรื่อง เราไม่รู้ตัวเมื่อกระทำหรอก แต่เป็นจิตที่เชื่อมโยงกัน แม้บางเบาก็สามารถบังคับให้เราทำตาม คล้ายจิตใต้สำนึก”

“ผมจะพยายามเข้าใจครับ”

“ดี ว่าแต่โยมเอง เวลานี้คบหาใครอยู่หรือ”

“เอ่อ หลังจากสึกมา ผมก็คบหาผู้หญิงหลายคนครับ แต่เหมือนกับต้องพลัดพราก ไม่ก็เลิกรากันไปแบบไม่มีเหตุไม่มีผล”

“แต่โยม ก็ไม่ได้เสียใจ”

“ครับ เหมือนผมรอใครคนหนึ่ง”

“โยมพบแล้ว แล้วไม่นานโยมจะเข้าใจเอง หลวงพ่อต้องกลับวัดแล้ว”

“ครับ ๆ เดี๋ยวผมไปส่ง”

กัลป์เป็นชายหนุ่มที่สาว ๆ หลายคนหมายปอง ด้วยความที่เป็นคนเก่งและนิสัยดี หากแต่ไม่ว่าเขาคบกับผู้หญิงรายใด เขาก็ต้องเลิกราเสียทุกที น่าแปลกที่เขาไม่เคยเสียใจกับการจากลาของผู้หญิงเหล่านั้น อาทิตย์นี้เขาเจอผู้หญิงที่ทำให้ใจเขาเขวถึง 2 คน คนหนึ่งอยู่ในนิมิต แต่อีกคนอยู่ในร่างที่มีเพียงลมหายใจ

..............................................