ตอนที่3. ไม่ได้คิดร้าย

รสินเห็นท่าไม่ดีรีบลงจากรถวิ่งเร็วๆ เข้าไปช่วย เขาตะโกนก่อนที่ตัวเองจะไปถึง ผู้ร้ายตกใจที่เห็นมีคนวิ่งมา มันผละร่างบอบบางแล้วรีบตะเกียดตะกายหนีไปทันที ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวนั่งขดตัวงออยู่ที่พื้นก็รู้ว่าเธอเสียขวัญมาก เขามองดูว่าไอ้โจรนั้นวิ่งเตลิดไปแล้ว ก็เข้าไปประคองหญิงสาวให้ลุกขึ้นยืน

“คุณบาดเจ็บที่ไหนหรือเปล่า”

“เปล่าค่ะ แค่ตกใจ”

ปาลิดาหอบหายใจแรง มือไม้เย็นและสั่นจนอีกฝ่ายมองเห็นได้ชัดเจน เขาเห็นสีหน้าเสียขวัญของเธอแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“คุณแน่ใจว่าไม่เป็นอะไรนะ”

“ค่ะๆ ขอบคุณมาก”

“จะไปแจ้งความไหมครับ ผมไปเป็นเพื่อนได้นะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ มันไม่ได้อะไรไป อีกอย่างฉันก็ไม่เห็นหน้ามันด้วย”

“งั้นให้ผมไปส่งคุณก็แล้วกัน” เขาอาสา แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงยหน้าจ้องมองเขา เขาก็ชูมือทั้งสองข้างขึ้น

“ผมหมายถึงส่งที่ประตูข้างหน้านี้นะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

ปาลิดายิ้มออกมา แต่เพราะความตื่นตกใจทำให้เธอแทบไม่มีแรงเดิน จึงต้องยอมให้เขาช่วยถือของพะรุงพะรังเดินขึ้นมาที่ชั้นสอง ที่ห้องพักของเธอ

“คุณเลยต้องเสียเวลามาส่งฉันเลย”

“ไม่เป็นไร ผมเลิกงานพอดี”

“คุณพักแถวนี้หรือคะ”

“เอ่อ...เพื่อนครับ เพื่อนผมอยู่แถวนี้ มาส่งเพื่อนครับ” รสินจำใจโกหกเพราะไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขาแอบตามเธอมาตั้งแต่ที่ทำงาน

“ค่ะ”

“ผมรสินครับ” เขาแนะนำตัวเอง “คือ...ผมแค่อยากบอกคุณ เผื่อคุณจะสบายใจว่าผมไม่ได้คิดร้ายกับคุณ”

“ฉันกอหญ้าค่ะ” เธอยิ้มและยืนนิ่งอยู่ที่บานประตูทางเข้าอาร์พาทเม้นต์

“โอเค คุณถึงห้องแล้ว ผมควรไปได้แล้ว” เขายกมือเสยผมตัวเองอย่างเขินๆ ไม่คิดตัวเองจะมีอาการเขินอายกับเขาเหมือนกัน

“ค่ะ กลับดีๆนะคะคุณรสิน”

“ครับ ขอบคุณครับ”

ปาลิดามองดูชายหนุ่มร่างสูงโปรงในชุดสูธเนื้อดีสีเข้มที่หมุนตัวเดินจากไปสุดสายตา หญิงสาวเดินขึ้นบันไดมาอย่างเหนื่อยๆ เธอไขกุญแจแล้วเข้าห้องตัวเอง วางของลงบนพื้นแล้วถอนหายใจเบาๆ รู้สึกเจ็บที่เอวนิดๆ พอเลิกเสื้อยืดขึ้นก็เห็นคราบเลือด ปลายมีคงจิ้มเข้าเนื้อแต่ไม่ลึกและแผลก็ไม่ได้ใหญ่อะไรนัก เธอรีบจัดการล้างและเช็ดแผลให้เรียบร้อยขณะเดียวกันเธอก็อดยิ้มกับภาพผู้ชายตัวโตที่ทำหน้าเขินอายไม่ได้

โชคดีที่เขามาช่วยไว้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีเงินเอาไปให้แม่แน่ๆ หญิงสาวล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า และหวังว่าชีวิตเธอจะโชคดีอย่างนี้ตลอดไป

….

วันนี้เป็นวันหยุดหลังจากเสร็จงานมอเตอร์โชว์ พี่ชมพู่ให้ปาลิดาได้พักผ่อนบ้าง ซึ่งก็เป็นเรื่องดีของเธอ เพราะนอกจากงานพริ้ตตี้ งานโชว์ตัว งานแสดงสินค้าแล้ว ความลับอีกเรื่องหนึ่งก็คือดอกแก้วเป็น “วีเจ” ฟังดูดีแต่จริงๆมันคือ “สาวเซ็กส์โฟน”

‘กอหญ้า’ ติด1ใน10 ที่มีคนต่อคิวคุยด้วยมากที่สุดของเวบไซต์ใต้ดินที่หนึ่ง เอาเถอะ ชั่วโมงนี้แล้ว อะไรทำได้เงินเธอก็จำใจต้องทำไว้ก่อน เธออยากเก็บเงินให้ได้สักก้อน ลงทุนทำร้านอาหารตามสั่ง ไม่ต้องให้แม่กับพ่อเลี้ยงไปขายอาหารตลาดนัดให้เหนื่อยอีก

ใบหน้าหวานยิ้มเศร้าออกมา เธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ครอบครัวของเธอเหลือเพียงแม่เพียงคนเดียว ความจริงปาลิดาเป็นคนเรียนเก่ง สมัยเรียนมัธยมได้รับทุนเรียนดีทุกปี แต่พอจะเข้ามหาวิทยาลัย เธอก็คิดดีแล้วว่า ต่อให้กู้ยืมเรียนตัวเองได้เรียนสบายแต่แม่ก็ยังลำบากอยู่ เธอจึงตัดสินใจเรียนมหาวิทยาลัยเปิด และทำงานไปด้วย รออีกหน่อย เมื่อเธอเรียนจบได้งานดีๆ มีเงินเดือนสูงๆ แม่ก็จะได้สบาย

ถึงปาลิดาจะเป็นสาวเซ็กส์โฟน แต่คนที่เสียเงินโทรศัพท์มาคุยกับเธอ บ่อยครั้งที่ไม่ได้จะคุยกันเรื่องเซ็กส์ มันเหมือนการพูดคุยอย่างเพื่อนสนิท ถามไถ่สารทุกข์ ระบายความเครียดของงานการที่ทำอยู่ ถึงเธอจะเป็นดาวเด่นในห้องแชตเซ็กส์แต่เธอยังไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องอย่างว่าเลย

มันตลกมากเลยใช่ไหมล่ะ?

ก็จะเอาเวลาที่ไหนไปมีแฟนได้เล่า ก่อนหน้านี้เธอทำงานที่ร้านสะดวกซื้อก็เข้างานเป็นกะ เลิกงานเธอก็เอาแต่ท่องหนังสือเตรียมสอบ พอมาเป็นพริ้ตตี้ก็ต้องคอยระวังผู้คนที่เข้าใกล้ ไหนจะงานเซ็กส์โฟนที่ทำอยู่อีก เธอเคยอ่านข่าวดาราตกอับมาเยอะ เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอทำงานมีเงินไหลเข้ามามาก แต่รายจ่ายก็เยอะตามไปด้วย หญิงสาวลุกจากเตียงนอน จัดการทำความสะอาดห้องและซักเสื้อผ้าแล้ว ก็อาบน้ำแต่งตัวไปโรงพยาบาล