ตอนที่4. รับหน้าที่

วันนี้เธอต้องเอาเงินไปจ่ายค่ารักษาที่ขอผ่อนจ่ายกับทางโรงพยาบาล

รสินได้รับโทรศัพท์จากคนรับใช้ว่าคุณย่าเข้าโรงพยาบาลกระทันหัน เขารีบมาโรงพยาบาลทันทีที่ทราบข่าว ครอบครัวของเขาเป็นครอบครัวใหญ่ที่อยู่กับพร้อมหน้า คุณปู่เสียไปเมื่อปีที่แล้ว คุณย่าก็อ่อนแอลงมาก ถ้าจะบอกว่าเขาเป็นคนติดย่าก็ไม่ผิดนักหรอก เพราะย่าเป็นคนเลี้ยงเขากับมือ มากกว่าแม่ของเขาเสียอีก

“คุณย่าเป็นยังไงบ้างครับ” รสินถามพ่อทันที่ที่มาถึง พ่อกับแม่ยืนรออยู่หน้าห้องไอซียู

“หมอยังไม่ออกมาเลย” แม่เป็นคนตอบก่อน

“ปีนี่คุณย่าก็อายุเก้าสิบแล้วนะ” พ่อพูดเหมือนปลงๆ

“คุณย่ายังแข็งแรง ยังอยู่ได้ถึงร้อยปี”

รสินมันจะกลายเป็นเช่นนี้เสมอเมื่ออยู่กับย่า ย่ารักและเอ็นดูหลานชายอย่างเขามากกว่าหลานคนอื่นๆ แต่เขาไม่สนใจคนอื่นจะมองเขาเป็นอย่างไรหรอก ที่สำคัญคือเขาอยากให้คนที่เขารักอยู่กับเขาไปนานๆ ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกพร้อมกับคุณหมอเจ้าของไข้เดินออกมา

“คุณย่าเป็นยังไงบ้างครับ” รสินถามอย่างร้อนรน

“ท่านเป็นลิ้นหัวใจรั่ว อายุมากแล้วไม่สามารถผ่าตัดได้ ตอนนี้ก็ทำได้เพียงประคองอาการกันไป ถ้าดูแลใส่ใจดีๆ ก็อยู่ได้อีกหลายปีครับ”

“เข้าไปเยี่ยมได้ไหมครับ”

“ได้ครับ อีกสักครู่ก็จะย้ายเตียงได้ครับ”

รสินก้าวเร็วๆ เข้าไปหาผู้เป็นย่า เขาเข้าไปกุมมือเหี่ยวย่นของหญิงชรา ไม่กี่นาทีต่อมาดวงตาที่ปิดอยู่ลืมขึ้น พร้อมกับรอยยิ้ม

“ตาหนูของย่า”

“ครับ ผมอยู่นี่”

“ร้องไห้ทำไมละลูก”

ย่าเห็นน้ำตาของหลานชายก็อยากจะหัวเราะปลอบโยน แต่ยังไม่มีแรงทำได้ จึงได้เพียงแต่วางมือบนศีรษะของหลานชายที่นางรักมากที่สุด อาจเพราะเลี้ยงมาตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้ นางจึงรักและเอ็นดูรสินมากกว่าหลานคนอื่นๆ และเขาก็เป็นคนดีไม่เคยทำให้นางต้องผิดหวัง ทั้งการเรียน การงาน เขาทำได้ดีพร้อม กิจการที่ปู่สร้างไว้ก็สืบทอดไปยังรุ่นหลานได้อย่างไม่เสียเปล่า

“ก็คุณย่าทำให้ผมเป็นห่วง”

“ย่าจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้”

“คุณย่าอย่าพูดแบบนั้นซิครับ คุณย่ายังแข็งแรงต้องอยู่กับผมไปนานๆนะครับ”

“จะให้ย่าอยู่ไปทำอะไร เหลนก็ไม่มีให้เลี้ยง”

“คุณย่า” เอาอีกแล้ว คุณย่าบ่นเรื่องเดิมอีกแล้ว

“ตาหนู... ย่าอยากเห็นตาหนูเป็นฝั่งเป็นฝามีเมียมีลูกนะ”

“ครับๆ” เขารับปากไปอย่างนั้น ผู้หญิงที่อยากเป็นเมียเขานะมีเป็นโหล แต่ไอ้ที่จะมาเป็นแม่ของลูกได้เนี้ย มันไม่ได้หาได้ง่ายๆเลยสักนิด

“ไม่เอา อย่ารับปากส่งๆไป”

“ครับๆ เดี๋ยวผมพามาไหว้คุณย่า”

“พูดจริงรึ”

“จริงครับ”

“ถ้าย่าไม่ได้เห็นหน้าเมียตาหนู ย่าไม่ยอมกินยาด้วย”

“คุณย่า!”

คนแก่เอาแต่ใจ!

รสินได้แต่ตำหนิ คุณย่าในใจ พยาบาลมาเชิญให้เขาออกเพื่อจะได้ย้ายเตียงคนป่วยไปห้องคนไข้พิเศษ เขายืนเสยผมยุ่งๆ จะไปหาเมียที่ไหนตอนนี้ล่ะ เขาหันไปหาพ่อกับแม่ที่ทำหน้าแบบ ‘ช่วยไม่ได้นะ’ เอ้า! เป็นความผิดเขาใช้ไหมที่ดันปากพล่อยพูดไม่คิดแบบนั้น

“ผมออกไปสูดอากาศหน่อย เดี๋ยวตามไปที่ห้องคุณย่านะครับ”

ชายหนุ่มเดินหงุดหงิดออกมา ว่าจะแอบหาที่ที่ดูดบุหรี่แก้เครียดเสียหน่อย พลันสายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับร่างเพรียวบางในชุดเสื้อยืดกางเกงยีน แม้จะไม่ได้แต่งหน้าและผมยาวก็รวบไว้ง่ายๆ แต่เขาก็จำได้ดี

“คุณกอหญ้า”

“คะ”

ปาลิดาหันไปตามเสียงเรียก แล้วก็ต้องแปลกใจทีเห็นชายหนุ่มร่างสูงโปรงก้าวยาวๆ มาทางเธอ ไม่คิดว่าจะบังเอิญได้เจอกันอีก ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียดแต่พอยิ้มออกมาก็ดูดีขึ้นมากทีเดียว

“คุณกอหญ้าไม่สบายรึครับ”

“เปล่าค่ะ” เธอส่ายหน้าไปมา

“แล้วมาโรงพยาบาลทำไมครับ”

ปาลิดาหัวเราะเบาๆ “มาจ่ายค่ายาให้แม่ค่ะ กอหญ้าผ่อนจ่ายกับทางโรงพยาบาลอยู่”

“คุณแม่เป็นอะไรครับ”

“โรคหัวใจค่ะ ท่านผ่าตัดด่วน” ปาลิดาแอบแปลกใจที่เขาทักเธอเหมือนสนิทสนมทั้งที่เจอกันเมื่อวานเอง “แล้วคุณรสินละคะ”

“คุณย่าไม่สบายครับ” เขาอยากสนิทสนมกับเธออีก เห็นแต่งตัวง่ายๆ สบายๆ แบบนี้แล้วรู้สึกดียังไงไม่รู้

“ท่านเป็นอะไรคะ” เธอถามเข้าใจหัวอกคนที่ต้องดูแลคนรักเจ็บป่วย

“ลิ้นหัวใจรัวครับ อายุมากแล้วผ่าตัดไม่ได้”

“มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะคะ”

หญิงสาวยื่นมือไปแตะหลังมือของเขาอย่างลืมตัว รสินมองมือของเธอแล้วเงยมามองใบหน้าสวยได้รูป ปาลิดารู้ตัวก็รีบดึงมือตัวเองกลับ แต่เขากลับยื้อมือของเธอไว้ก่อน