ตอนที่ 2

เขากระชากหล่อนเข้าไปหาใกล้ยิ่งขึ้น ในขณะที่หล่อนตกใจรีบโก่งตัวหนี แต่พิพัฒน์แรงเยอะกว่า ทำให้หล่อนแทบไม่ได้อยู่ห่างจากเรือนร่างสูงโปร่งของเขาเลย

“ฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในหัว”

“เอ่อ... แก้วไม่ได้คิดอะไรนะ”

“เธอกำลังคิดถึงเรื่องของเราในคืนนั้นใช่ไหมล่ะ”

ใบหน้าหวานเห่อร้อน ดวงตากลมโตเบิกกว้าง พวงแก้มแดงก่ำขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

“ปละ... เปล่าสักหน่อย นี่ปล่อยแขนแก้วนะ”

พิพัฒน์ส่ายหน้าน้อยๆ

“ไม่ปล่อย ทำไมต้องปล่อยด้วย ในเมื่อตอนนี้เธอเป็นสิทธิ์ของฉันแล้ว”

หล่อนเผยอปากค้างเติ่ง คาดไม่ถึงว่าพิพัฒน์จะพูดแบบนี้ออกมา

“พัฒน์... พัฒน์พูดอะไรน่ะ”

“ฉันก็พูดความจริงยังไงล่ะ”

แล้วปลายจมูกโด่งก็แตะลงบนแก้มนวล เจ้าของแก้มสะดุ้งตกใจ และรีบสะบัดตัวแรงๆ จนหลุดจากอุ้งมือใหญ่ หล่อนรีบถอยหลังหนี ดวงตากลมโตเบิกกว้างตกใจ

“พัฒน์... อย่าทำแบบนี้นะ”

แทนที่เขาจะสำนึกได้บ้าง แต่เขายังคงหัวเราะเช่นเดิม หล่อนต่างหากที่อับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ หรือต้องให้ฉันสาธยายว่าระหว่างเรามันคืออะไร”

แก้วตาน้ำตารื้น ไม่เข้าใจพิพัฒน์เลยสักนิด นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมเขาถึงพูดจาแบบนี้

“อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลยพัฒน์”

“ทำไมฉันจะพูดถึงไม่ได้ ในเมื่อมันคือความจริง”

จากน้ำตาที่เอ่อล้นขอบตา ยามนี้มันไหลรินออกมา จนหลังมือเล็กต้องรีบยกขึ้นป้ายทิ้ง

“พัฒน์ต้องการอะไรกันแน่ หรือเพราะว่าพลาดจากนินแล้ว พัฒน์ก็เลยจะมาฆ่าเวลาด้วยการทำร้ายจิตใจแก้วใช่ไหม”

หล่อนไม่รู้หรอกว่าพิพัฒน์กำลังคิดอะไรอยู่ เพราะในสายตาของเขาไร้ความรู้สึกเหลือเกิน

“แล้วถ้าใช่ล่ะ”

กลีบปากอิ่มสั่นระริก หัวใจปวดร้าวทรมาน

“แก้วก็จะบอกพัฒน์ว่า... แก้วไม่ต้องการเป็นตัวแทนของใคร ดังนั้น... เลิกยุ่งกับแก้วได้แล้ว!” หล่อนยกมือขึ้นป้ายหยาดน้ำตาอีกครั้ง

“ขอตัวนะพัฒน์ แก้วมีเรียน”

“เธอคิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดของเธอหรือ ไม่มีทางหรอก ถ้าฉันอยากจะยุ่งกับเธอ ฉันก็จะทำ”

เขาก้าวยาวๆ มาคว้าแขนเรียวเอาไว้อีกครั้ง พร้อมกับกระชากร่างอรชรเข้าไปกอดรัดแนบอก โชคดีที่ตอนนี้ยังเช้าอยู่จึงยังไม่มีนักศึกษาเดินทางมาเรียนมากนัก

“ปล่อยนะพัฒน์ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”

“จำเอาไว้นะ อย่าบังอาจสั่งฉันอีก เพราะฉันจะไม่ฟังคำสั่งของใคร นอกจากคำสั่งของตัวเอง”

คนฟังน้ำตาร่วงอาบแก้ม “พัฒน์ยังต้องการอะไรอีก เกลียดขี้หน้าแก้วไม่ใช่เหรอ แก้วก็พยายามอยู่ให้ห่างพัฒน์แล้วไง ยังไม่พอใจอีกเหรอ”

นั่นสิ เขาควรจะพอใจนะที่แก้วตาหลบหน้า ไม่ยอมเข้ามากวนใจเหมือนเมื่อก่อน แต่ทำไมนะ ทำไมถึงได้รู้สึกหงุดหงิดนักหนา

“การที่ฉันยุ่งเกี่ยวกับเธอ มันก็จะทำให้ฉันได้เห็นหน้านินด้วย ดังนั้นฉันจึงปล่อยเธอไปไม่ได้”

น้ำตาของหล่อนร่วงแล้วร่วงอีก เพราะพิพัฒน์ยังคงตัดใจจากลินินไม่ได้นั่นเอง ถึงแม้ว่าลินินจะตกลงปลงใจอยู่กับปรเมศแล้วก็ตาม

“แต่แก้วไม่อยากเห็นหน้าพัฒน์...”

เขาหัวเราะเบาๆ ดวงตาเป็นประกายขบขัน

“เธอต้องเห็นหน้าฉันจนกว่าฉันจะตัดใจจากนินได้นั่นแหละ แก้วตา”

แล้วเขาก็ปล่อยหล่อนออกจากอ้อมแขน หล่อนรีบถอยหลังหนี

“แก้วไม่ใช่ตัวแทนของนิน และจะไม่เป็นเครื่องมือของใครเด็ดขาด” หล่อนพูดจบกำลังจะวิ่งหนี แต่ถูกพิพัฒน์กระชากแขนเรียวเอาไว้อีกรอบ

“ถึงเธอไม่อยากเป็นตัวแทนของนิน เธอก็ต้องเป็น เพราะนี่คือความต้องการของฉัน”

“พัฒน์บ้าไปแล้ว”

“ใช่ ฉันบ้า... บ้าก็เพราะเธอทำให้ฉันอกหักจากนินยังไงล่ะ”

นี่หล่อนไปทำให้เขาอกหักจากลินินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ลินินไม่ได้รักเขาเองต่างหาก

แก้วตากะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตาให้กลับเข้าไปภายในอก ก่อนจะกัดฟันพูดออกมา

“ปล่อยแขนแก้วเถอะ แก้วจะไปแล้ว”

เขาไม่ตอบ แต่ก็ไม่ยอมปล่อย จนกระทั่งเสียงของอนุวัฒน์ดังขึ้นนั่นแหละ หล่อนถึงได้เป็นอิสระ

“ทำอะไรแก้วน่ะไอ้พัฒน์”

พิพัฒน์ปล่อยแขนเรียว ก่อนจะหันไปมองอนุวัฒน์เพื่อนสนิท

“แล้วแกยุ่งอะไรด้วยวะ ไอ้นุ”

“จะไม่ให้กูยุ่งได้ยังไงวะ ก็กูกำลังจีบแก้วตาอยู่ นี่มึงลืมไปแล้วหรือไง ไอ้พัฒน์”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพิพัฒน์ถึงได้หงุดหงิดงุ่นง่านขนาดนี้ อนุวัฒน์จะจีบแก้วตาก็ช่างประไร แล้วทำไมเขาจะต้องไม่พอใจ ไม่ชอบใจด้วย

“เออ ลืมไปว่ะ”

อนุวัฒน์ส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับพิพัฒน์ ก่อนจะเดินเข้าไปหาแก้วตา และรีบทำคะแนน

“แก้วจะไปเรียนเหรอ นุไปด้วยคนนะ”

แก้วตาพยักหน้ารับน้อยๆ และเดินนำหน้าออกไป

อนุวัฒน์ระบายยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปขยิบตาให้กับพิพัฒน์ และเดินเคียงคู่ไปกับแก้วตาทันที

พิพัฒน์ยืนขบกรามแน่น โทสะร้ายระเบิดตูมในอก เขาเดินกลับไปกลับมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะระบายอารมณ์ด้วยการเตะที่รถของตัวเองแรงๆ จนเท้าเจ็บ

“โธ่เว๊ย!”