Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 1
พิพัฒน์จ้องมองสตรีวัยกลางคนหน้าตาสะสวยที่ก้าวเข้ามาภายในบ้านของตัวเองด้วยความแปลกใจ เขาหันไปมองบิดา ก่อนจะเอ่ยถาม
“ใครครับพ่อ”
นิพลยิ้มให้กับลูกชาย ก่อนจะพูดขึ้น “คุณนัยนา ภรรยาของพ่อเอง”
พิพัฒน์ช็อก อ้าปากค้าง “เมียใหม่ของพ่ออย่างนั้นเหรอครับ”
“อืม ใช่แล้วล่ะ” นิพลลุกขึ้นยืน “วันนี้พ่อเลยเชิญคุณนามาเพื่อแนะนำให้แกรู้จัก”
พ่อของเขาพูดจบก็เดินตรงเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น และยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
พิพัฒน์นั่งนิ่ง กำมือแน่น จ้องมองภาพของบิดากับผู้หญิงคนใหม่ที่กำลังจะก้าวเข้ามาแทนมารดาที่ตายไปเมื่อห้าปีก่อนด้วยความไม่พอใจ
“ไม่มีใครมาแทนคุณแม่ได้ พ่อจำเอาไว้นะครับ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของนิพลจางลงไปเมื่อได้ยินคำพูดของบุตรชาย นัยนาเองก็เช่นกันที่หน้าซีดเผือด หล่อนมองสามีด้วยความไม่สบายใจ
“นากลับก่อนก็ได้นะคะ คุณพล”
“ไม่ต้องกลับไปไหนหรอกครับคุณนา” นิพลบอกภรรยาคนใหม่ ก่อนจะหันไปมองลูกชาย “อย่าสร้างปัญหาให้ฉัน พิพัฒน์”
พิพัฒน์มองบิดาอย่างผิดหวัง “ผมไม่เคยคิดเลยนะครับว่าพ่อจะไปคว้าผู้หญิงต่ำๆ แบบนี้เข้ามาในบ้าน และให้มาอยู่ในฐานะแม่เลี้ยงของผม”
“คุณนาไม่ใช่ผู้หญิงต่ำๆ และที่สำคัญคุณนาเป็นคนดี”
พิพัฒน์มองหน้าบิดาสลับกับหน้าของนัยนา “คนดีหรือครับ คนดีที่พร้อมจะแปลงร่างเป็นนังแม่มดยามที่พ่อไม่เห็นน่ะสิ”
“คุณพัฒน์คะ น้า...” นัยนาพยายามจะอธิบาย แต่พิพัฒน์ไม่ยอมฟัง
“หุบปากไปเลยนังแม่มด”
“เจ้าพัฒน์!”
เสียงดุดันของบิดาไม่ได้ทำให้พิพัฒน์เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย
“ถ้าพ่อไม่ไล่นังผู้หญิงคนนี้กลับไป ผมจะอาละวาดให้บ้านพังเลย คอยดูสิครับ!”
“ถ้าแกทำแบบนั้น ฉันจะตัดค่าขนมแก จำเอาไว้พิพัฒน์”
“นี่พ่อเห็นนังเมียใหม่มันดีกว่าลูกแท้ๆ อย่างนั้นเหรอครับ” พิพัฒน์ตามบิดาและพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
นิพลกัดฟันแน่น “ก็ถ้าแกทำตัวเป็นคนดี ฉันก็จะไม่มีทางเห็นใครดีกว่าแก ไปเรียนได้แล้ว”
พิพัฒน์มองหน้านัยนาอย่างเกลียดชัง เขากัดฟันแน่นด้วยแรงโทสะ ก่อนจะเดินออกไปจากบ้านทันที
นัยนามองตามลูกเลี้ยงไปจนลับตา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองนิพล
“นาคิดว่านาควรจะกลับไปอยู่ที่บ้าน...”
นิพลส่ายหน้าน้อยๆ คว้ามือภรรยาขึ้นมากุมเอาไว้ “ไม่เอานะคุณนา คุณเป็นภรรยาของผมแล้ว ยังไงคุณก็ต้องอยู่ที่นี่กับผม”
“แต่ลูกชายของคุณ...” นัยนายังเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
“ช่างมันเถอะ อีกสักพักก็น่าจะดีขึ้น”
“แต่นาคิดว่าควรจะรอให้ลูกชายของคุณยินยอมเสียก่อนนะคะ แล้วค่อยให้นากับลูกย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่”
นิพลส่ายหน้าดิก และยืนยันคำเดิม “ผมทนเห็นนากับลูกลำบากไม่ได้อีกแล้วล่ะ มาอยู่ด้วยกันที่นี่ มีอะไรผมจะได้ช่วยเหลือไงล่ะ”
“แต่นาเกรงใจคุณ และก็... รู้สึกไม่ค่อยดีเลยที่ทำให้คุณกับลูกชายต้องทะเลาะกัน”
เป็นอีกครั้งที่นิพลส่ายหน้า “ผมกับเจ้าพัฒน์ก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาแบบนี้ตลอดนั่นแหละครับ คุยกันดีๆ ได้ไม่เกินห้านาที” นิพลถอนใจออกมาเบาๆ “เอาเป็นว่าคุณไม่ต้องกังวลนะครับ ผมจะจัดการกับเจ้าพัฒน์เอง”
“ขอบคุณค่ะ คุณพลที่เมตตานากับลูก”
นัยนายกมือขึ้นไหว้ผู้ชายตรงหน้า มองเขาผ่านม่านน้ำตาด้วยความซาบซึ้งใจ ถ้าไม่มีนิพล หล่อนก็คงไม่มีแม้แต่เงินที่จะส่งให้ลูกสาวเรียกมหาวิทยาลัย
“เพราะคุณเป็นคนดี ผมถึงได้รักไงครับ”
นิพลดึงร่างของนัยนาเข้ามากอดแนบอก ก่อนจะพาเดินขึ้นชั้นบนเพื่อพาไปดูห้องพัก
พิพัฒน์ที่แอบมองอยู่ขบกรามแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น
“คิดว่าจะอยู่ที่นี่ได้ง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ นังแม่มด ฝันไปเถอะ”
ชายหนุ่มกัดฟันแน่น ก่อนจะหมุนตัวเดินตรงไปยังรถคันงามของตัวเอง และขับออกไปด้วยความเร็วสูง
แก้วตาที่เดินอยู่ริมถนนภายในมหาวิทยาลัยต้องรีบก้าวหลบด้วยความตกใจ เมื่อรถคันงามพุ่งตรงเข้ามาคล้ายกับจะเฉี่ยวชน
“ทำไมขับรถแบบนี้นะ”
หล่อนพึมพำต่อว่าเจ้าของหล่อนเบาๆ และยืนมองรอคนขับก้าวลงมา
“เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะแม่คุณ”
พิพัฒน์นั่นเอง...
แก้วตาเห็นว่าเป็นคนที่ตัวเองกำลังพยายามหลบหน้าอยู่จึงรีบหมุนตัวเดินหนี แต่พิพัฒน์ก้าวยาวๆ มาคว้าแขนเรียวเอาไว้เสียก่อน
“จะรีบไปไหน แก้วตา”
หล่อนหยุดเดิน และพยายามบิดแขนให้หลุดจากอุ้งมือใหญ่
“ปล่อยแขนแก้วเถอะ พัฒน์”
ชายหนุ่มไม่ปล่อย แถมยังเพิ่มน้ำหนักที่ปลายนิ้วมากยิ่งขึ้น ทำให้หล่อนเจ็บระบมที่เรียวแขนเป็นที่สุด
“เธอแปลกไปนะแก้วตา”
“เอ่อ...” หล่อนเสหลบสายตาคมกริบของพิพัฒน์ “แก้ว... ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ”
“ไม่เหมือน เธอคอยแต่หลบหน้าฉันตลอดเวลา”
“แก้ว... แก้วไม่ได้หลบหน้าพัฒน์นะ เอ่อ... ปล่อยแขนแก้วเถอะ แก้วจะรีบไปเรียน”
พิพัฒน์ไม่ปล่อย และแค่นยิ้มหยัน “เธอมีเรียนเก้าโมงไม่ใช่หรือ”
“คือ... แก้วต้องรีบไปอ่านหนังสือ”
“อย่าหาข้ออ้างนักเลย”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
