CHAPTER 7

การเดินมายัง BMW สีตะกั่วคันหรูนั้นใช้เวลาไม่นานหรอกและตอนนี้สายตาของฉันก็พบกับเจ้าของรถที่ยืนพิงท่าทางสบายใจอีกเช่นกันเร็นไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้วย ชายคนนั้นพูดอะไรบ้างอย่างบวกกับการสูบบุหรี่สลับกันไปมาพวกเขาไม่สนสายตาจากผู้หญิงรอบข้างแม้แต่นิดเดียวถึงจะตกเป็นเป้าสายตามากแค่ไหนก็ตามใช่สิหล่อกันนักรูปร่างดีขายาวกันนักสามารถสะกดสายตาผู้หญิงได้

พวกเขาดูดีไม่แปลกที่จะถูกมอง!

ไอ้อาการหายใจไม่ทั่วท้องประมวลเกิดขึ้นอีกระลอกแล้วฉันกระชับช่อดอกกุหลาบเข้าตัวเองเมื่อร่างกายเกิดการเกร็งขณะเดินเข้าไปใกล้พวกเขาทั้งสองคน นัยน์ตาสีดำตวัดมองมาก่อนจากนั้นอีกสายตาก็ตามมา

“งั้นผมไปก่อนนะเฮียเร็น”

“อือ” เร็นขานรับชายคนนั้นก่อนที่บุหรี่ในมือจะหล่นลงกระทบพื้นเสี้ยววินาทีรองเท้าใหญ่ก็เข้ามาบดขยี้จนบุหรี่มวลนั้นแหลกสลายกับพื้น “แล้วกูจะไปหาไอ้กานต์”

‘กานต์’ เป็นชื่อชายคนนั้นสินะ

“ครับเฮีย”

ขณะนี้มีฉันกับเร็นยืนเงียบท่ามกลางสายตาของคนอื่นไม่ว่าจะชายหรือหญิง ด้านหลังร้านมีอะไรดีนักหนาถึงได้ชอบมาสุ่มหัวกันอยู่แบบนี้ไม่ว่าเปล่าสายตาของฉันก็เงยขึ้นหันไปทางซ้ายทีหันไปทางขวาทีส่วนเร็นเขาก็เงียบสงบ ความเงียบนี้แหละโคตรสำคัญเลย

ความโกรธ

ความเถื่อน

ความเลว

ทุกอย่างมันจะมารวมตัวกันกับผู้ชายที่ชื่อเร็น เขายอมรามือง่ายๆ มันไม่ใช่นิสัยของคนอย่างเร็น การทำอะไรแล้วยังไม่ทำให้อีกฝ่ายกลัวถึงขั้นสุดเรียกได้ว่ายังไม่จบ

“รองเท้า”

“ห้ะ?”

“ไปเอารองเท้ามา”

“อือ”

ฉันพอเข้าใจแล้วจึงหันตัวกลับไปยังรองเท้าที่ตัวเองถอดไว้ก่อนหน้าข้างหนึ่งอยู่อีกที่อีกข้างอยู่อีกที่หนึ่ง มันราคาแพงแต่ฉันไม่ควรถอดทิ้งขว้างแบบนี้หรือเปล่าวะ ความเมามันทำให้ฉันต้องเจอกับสิ่งที่คนสติๆ เขามาทำกันและไม่เลือกทำแน่นอน

“เป็นเต่าหรือไงวะ!”

นั่นไงเสียงตะคอกเกิดขึ้นแล้วฉันจึงรีบคว้ารองเท้าทั้งสองข้างเข้ามาใส่มือจากนั้นก็วิ่งหันตัวกลับก็พบว่าเร็นได้เข้าไปนั่งประจำคนขับเป็นที่เรียบร้อย

“ไม่ใช่คันนี้”

มือฉันชะงักค้างกลางอากาศทันทีที่กำลังจะเปิดประตูรถเข้ามานั่ง

“…”

หมายความว่ายังไง

“อย่างเธอต้องวิน” วินมอเตอร์ไซค์พูดเล่นใช่ไหม “ถึงคอนโดภายในสิบห้านาทีอย่าให้ขาด!”

และแล้วฉันก็ต้องเป็นแบบนั้นทำเหมือนที่เร็นพูดเอาไว้ทุกอย่างเขาเหมือนพระเจ้าชอบลิขิตชีวิตของฉันให้ทำอย่างโน้นอย่างนี้ตามใจเขา สิ่งที่เร็นสั่งมีหรือฉันจะปฏิเสธได้ไม่มีทางแน่ซึ่งตอนนี้การเข้ามาในห้องคอนโดก็ดูเหมือนจะใช้เวลาปาไปเกือบชั่วโมงไม่ใช่ภายในสิบหน้านาทีตามที่ถูกกำหนดเอาไว้

แกร๊ก!

แก้วไวน์ชั้นเริดถูกมือใหญ่แกว่งให้มันเคลื่อนไหวยกให้มันลอยขึ้นกลางอากาศ ไวน์ภายในแก้วสวยเคลื่อนไหวไปมาตามแรงแกว่งอย่างสบายอกสบายใจ ฉันเห็นแค่แผ่นหลังของเร็นเท่านั้นไม่ได้เห็นสีหน้าแววตาของเขาและฉันกำลังจะเดินหลีกเลี่ยงไปยังห้องนอน

“จะไปไหน มานี่”

แม่นเหมือนมีตาหลัง

ฉันเดินเข้าไปหาเร็นที่นั่งอยู่ตรงโซฟากลางห้องก่อนจะทรุดนั่งตรงข้ามหน้าเขาดวงไฟที่ให้แสงสลัวๆ ยังทำให้ฉันเห็นนัยน์ตาสีดำคู่นั้นมันจ้องมองฉันราวกับจะฉีกเลือดฉีกเนื้อออกเป็นชิ้นๆ แล้วจัดการโยนให้จระเข้กิน

“นายมีอะไร?”

บอกเลยว่าอาการเมาของฉันมันยังไม่หายนะมีเวียนหัวเป็นระยะๆ ถึงไม่หนักมากแต่ก็ไม่ถึงกับสร่างก็แล้วกัน ฉันเลือกหลุบสายตามองไปยังขวดไวน์ราคาแพงแทนการสบสายตาตรงๆ ของเร็น ไม่รู้สิมันรู้สึกยังไงชอบกลขอเลือกความปลอดภัยของตัวเองเอาไว้ก่อน

“คิดบัญชี...”

เพล้ง!

ไม่ทันที่ฉันจะได้ตั้งตัวตอบหรือเอ่ยถามประโยคใดๆ แก้วไวน์ก็ลอยสู่อากาศเพียงเสี้ยววินาทีมันก็ตกกระทบพื้นกระเบื้องของห้องแตกกระจายแทบหาเศษไม่เจอการกระทำแบบนี้มันพอที่จะสื่อได้ว่าอารมณ์เกรี้ยวกราดของเร็นอยู่ในระดับไหน

“ฉันแค่...”

“เธอขัดคำสั่งรุ้ง!” เสียงตะคอกดังขึ้นลั่นห้อง

“แค่อยากเที่ยวบ้าง!”

แควก! กระโปรงฉันถูกมือใหญ่ดึงจนมันฉีกขาดเป็นสองท่อนปลิวออกจากร่างกายทันทีที่ร่างใหญ่ของเร็นก้าวเข้ามาหาประชิดตัวแค่เพียงก้าวเดียวเขาก็สามารถทำลายหมดเหมือนเพียงซับในยิ่งฉันเลือกขยับถอยหลังไปเท่าไหร่ก็เหมือนว่ากำลังถอยเข้าสู่ความมืดมิดที่ไม่สามารถหาทางออกเจอ