CHAPTER 2

ติ๊ง!

REN: ต้องให้ลากกลับไหม?

เร็น รายชื่อมันบอกซึ่งฉันก็ไม่แน่ใจว่าเป็นผัวเจ๊รุ้งหรือเปล่าคิดได้สองแง่กับประโยคที่แสดงบนหน้าจอโทรศัพท์อีกอย่างเจ๊รุ้งก็มีพี่ชายด้วยนะทว่าฉันลืมชื่อไปแล้วแหละ ชื่อพี่ชายมันคิดไม่เข้าไม่ออกรู้เพียงแค่ว่าขึ้นชื่อตัว ร เรือเหมือนกัน

เอาวะไอ้ปลาพิมพ์ๆ ตอบไปเหอะพี่ชายเจ๊นั้นแหละคิดอะไรมาก

RUNG: มารับหน่อย มาเมาดิบ

พอกดส่งโทรศัพท์ของเจ๊ฉันก็เก็บมันยัดใส่ในกระเป๋าสะพายใบเล็กสีเงินสะท้อนแสงก่อนลุกขึ้นไปบังคับตัวเจ๊รุ้งให้มานั่ง เมาโคตรเลอะเทอะเลยวะ หน้าตามันเยิ้มแต่ก็ดูสวยสะกดตาด้วยริมฝีปากสีแดงเข้มไม่กลืนหายอยู่ดี

“ไอ้ปลาโคตรหนุก”

การออกสเต๊ปแดนซ์ช่วยให้สมองฉันชุ่มชื่นมากไม่ทำให้คิดแต่เรื่องโง่ๆ พวกนั้นถึงมันจะหลงลืมได้ชั่วขณะก็ตาม

“หนุกพอแล้วเจ๊กลับกัน”

“นัดผู้ชายหรือไงไอ้ปลาน้อยหอยสังข์ของเจ๊...” ฉันเอามือลูบหัวไอ้ปลาไปมาด้วยความสงสัยท่าทีมันจะกลับท่าเดียวอีกทั้งยังไม่ได้เมาเหมือนฉันกับอีขิมด้วย แปลกๆ “มีความรักใช่เปล่าเนี่ย...”

“มีบ้าไรเจ๊พูดไปเรื่อย ถ้าฉันเมาใครจะลากเจ๊กับเจ๊ขิมกลับ”

“เออจริงพูดถูก อึก”

สายตาฉันมัวไปหมดแทบมองไม่เห็นหน้าใครมันเลือนรางมากถึงมากที่สุดจนต้องใช้มือข้างหนึ่งท้าวคางไว้กับโต๊ะจากนั้นก็คว้าแก้วตรงหน้ามาดื่มลิ้นแทบไม่รู้รสแล้วถึงไม่รู้ว่าไอ้ที่ดื่มอยู่มันคืออะไรเหล้า เบียร์หรือไวน์

“เจ๊หยุดดื่ม!”

“โลกโคตรเอียงเลยวะ หมุนติ้วๆ”

ปึก!

หัวฉันหล่นหลุดลงจากมือที่ท้าคางกระแทกกับโต๊ะแต่ทว่ามันไม่เจ็บเลยกับรู้สึกนุ่ม ด้วยความไม่ชอบมาพากลมันผิดปกติฉันจึงรีบยกศีรษะขึ้นสายตาก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งใสเสื้อสีเหลืองลายดอกไม้มีกระเป๋าใบใหญ่สีดำหนีบข้างกายอายุน่าจะประมาณห้าสิบกว่า มันส่งยิ้มให้ฉันทั้งที่ไม่รู้จักกัน

บ้าเปล่าวะ?

“ยิ้มอะไรไม่รู้จักกันไม่ต้องยิ้ม”

ปากหมาของฉันเอ่ยพูดไปแล้วความใจกล้าพูดกับคนแปลกหน้าตอนเมามันท้าทายหน่อยๆ พอพูดมันก็ยังยิ้มยืนที่เดิมไม่ไปไหนเพียงแค่เก็บมือ

“ไปต่อกับป๋าไหม?”

ป๋า?

ที่ชอบเลี้ยงเด็กใช่ไหม?

โห... มันพูดแบบนี้กับอีรุ้งเลยเหรอ มันเป็นประโยคที่ผุดขึ้นในหัวสมองฉัน อาการวิงเวียนหายไปชั่วขณะเนื่องจากมีอารมณ์โกรธเข้ามาแทนที่ มือเล็กกอบกำมือจนสั่นสะท้านไปทั้งตัวแต่ยังทำเป็นหวานส่งให้ก่อน

“…”

“ยิ้มสวยมากบอกตรงๆ ป๋าชอบ...” สายตามันตั้งใจมองมายังหน้าอกฉันอย่างจาบจ้วงเท่านั้นยังไม่หยุดมันลงลามปามยังเอวขอดกระทั่งไปหยุดตรงขาขาวโผล่จากกระโปรงสั้นจู๋ “ชอบทุกอย่างที่เป็นหนู”

“ชอบหมดเลยใช่ไหม?” ฉันรู้ว่าที่มันพูดต้องมีความหมายแอบแฝงจึงเลื่อนสายตาส่งไปให้ไอ้ปลาที่กำลังมีอารมณ์คุกกรุ่นไม่แต่งจากตัวเองนัก สายตาที่ฉันส่งมีความหมายว่าเดี๋ยวจัดการเองซึ่งฉันก็คิดว่าไอ้ปลาเข้าใจดีเพราะกลุ่มเราไม่ชอบคนแบบนี้ถึงจะไปไหนมาไหนกันสามคนผู้หญิงล้วนๆ บ่อยแค่ไหนก็ตามยังไม่เคยเจอแบบไอ้นี่มาก่อน “งั้นถ้าทำแบบนี้ก็คงชอบ...”

~ซ่า~

เบียร์ในมือสาดเข้าหน้ามันทันทีที่ฉันพูดจบความเงียบงันดังขึ้นเพราะโต๊ะข้างๆ ลุกดีดตัวออกห่างจากโต๊ะของฉันหลังจากรู้ว่ากำลังจะมีเรื่อง

“กลับบ้านไปหาลูกเมียมึงซะ!”

“นังนี่!”

ใช่ผู้ชายแก่คนนี้มันตัวโตกว่าฉันหลายเท่าภาระกำลังก็มากกว่าก็เป็นเรื่องปกติเพราะมันกระชากข้อมือฉันอย่างแรงตัวแทบปลิวดีนะที่ไอ้ปลาจับร่างฉันทันเอาไว้อีกข้างหนึ่ง ความมึนเมาก็เข้าเล่นงานฉันจนต้องสะบัดหัวไปมาเพื่อบรรเทาอาการ

“ทำไม มึงจะทำไม?”

“เป็นแค่ผู้หญิงกร่างนัก!” การฉุดยื้อร่างฉันเป็นไปโดยความหนักหน่วงเมื่อมันดึงไปไอ้ปลาก็ออกแรงดึงอีกข้างมาเป็นแบบนี้ประมาณห้าหกรอบซึ่งฉันแทบอ้วกอยู่แล้วเพราะของเหลวที่ดื่มไปไม่น้อยค่อยๆ เผยฤทธิ์แสดงอาการออกาพอสมควรแล้ว “กูจะเอามึงให้หักคาเตียงเลย”