แก้แค้น (2/2)

คิดว่าวันนี้ยังมีโชคดีกับเขาอยู่บ้าง

ที่ไหนได้…

…โชคร้ายเข้าขั้นวิกฤตต่างหาก!!

ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะเจอปืนที่ไนท์คลับ ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาเจาะจงเลือกเบอร์สิบสามเหมือนรู้ว่าคือฉัน เหตุการณ์มันเหมาะเจาะเกินไปรึเปล่า!?

หรือที่กูลบอกให้ฉันสู้เพราะเขารู้ว่าลูกค้า VVIP คือปืน?

ฮืออออ แล้วทำไมไม่บอกฉันอ่ะ ฉันจะได้หนีทัน T^T

“ลืมพกมารยาทมาจากบ้านเหรอ?”

“…ฮะ?”

“ไม่รู้รึไงว่าฉันเป็นแขกคนสำคัญ ทำไมถึงพูดจาไม่มีหางเสียงแบบนั้น”

“ขะ ขอโทษค่ะ”

“เข้ามาใกล้ๆ ฉันได้ยินไม่ถนัด”

ฉันเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าไปหาร่างสูง จะหนีตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ปืนคือลูกค้า VVIP ถ้าฉันไม่ยอมบริการเขา เขาต้องเอาเรื่องพี่พู่แน่

“ใกล้อีก”

ตึก

“ใกล้กว่านี้”

ตึก

“เข้ามาอีก”

ตึก

ฉันเขยิบเข้าไปใกล้อีกฝ่ายจนปลายเท้าของเราชนกัน ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดศีรษะทำให้ขนทั้งกายลุกชันโดยอัตโนมัติ ความรู้สึกหลากหลายตีกันในหัวทั้งตื่นเต้น หวาดกลัว และโหยหา

เราไม่ได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ? กลิ่นน้ำหอมกลิ่นนี้ไม่ใช่กลิ่นประจำของเขานี่นา

“คะ คุณลูกค้าอยากให้ฉันเรียกว่าอะไรคะ?”

ฟุ่บ

นิ้วเรียวเชยคางฉันให้เงยขึ้นสบกับดวงตาสีควันบุหรี่ที่ยากจะอ่านความหมาย

“เธอกำลังพูดอยู่กับใคร?”

“….”

“มองหน้าฉันเวลาพูดด้วย เข้าใจมั้ย?”

หงึกๆ

“ก่อนจะขึ้นมาพวกเขาได้บอกเธอรึเปล่าว่ารสนิยมของฉันเป็นยังไง”

“มะ ไม่ได้บอกค่ะ”

“ฉันชอบสวมบทบาทเป็นผู้ลงทัณฑ์”

“….”

“ส่วนเซอร์วิสเกิร์ลที่ขึ้นมาบริการฉัน…คือนักโทษที่สมควรได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัส”

พนักงานที่พาฉันมาบอกกับฉันว่าปืนเคยมาที่ไนท์คลับแค่สามครั้งเท่านั้น สองครั้งแรกคือตั้งแต่ปีที่แล้ว เขามา ‘ทำงาน’ และไม่ได้เรียกเซอร์วิสเกิร์ล ส่วนครั้งสุดท้ายคือเมื่อสามเดือนก่อนซึ่งตรงกับวันที่เราเลิกกันพอดี เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เขาเรียกเซอร์วิสเกิร์ลขึ้นไปบริการ แต่เธออยู่ได้ไม่ถึงสามชั่วโมงก็ถูกไล่ลงมาแล้ว

ฉันไม่รู้หรอกนะว่าปืนพูดแบบนี้กับเซอร์วิสเกิร์ลคนนั้นรึเปล่า แต่ดวงตาสีควันบุหรี่ที่จ้องดวงตาสีดำสนิทก็ทำให้ฉันมั่นใจได้อย่างหนึ่ง…

…เขามาที่นี่เพื่อแก้แค้นฉันโดยเฉพาะ

“ฉันขอเสนออะไรหน่อยได้มั้ยคะ?”

“ว่ามา”

“คือ…ฉันเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่วันแรกน่ะค่ะ ฉันยังไม่ค่อยประสีประสา อาจทำให้คุณไม่พอใจได้ ฉันคิดว่าคุณน่าจะเลือกเซอร์วิสเกิร์ลคนอื่น…”

“คิดว่าฉันเลือกเธอแบบสุ่มๆ รึไง”

“….”

“ฉันเลือกเธอ…เพราะเธอเหมาะจะเป็นนักโทษของฉันที่สุด”

เห็นมั้ยล่ะ เขา ‘จงใจ’

และเขาก็ไม่แคร์ด้วยว่าฉันจะคิดยังไง

“แล้วอย่างเธอน่ะนะไม่ประสีประสา…เรียกว่าแรดเงียบน่าจะถูกกว่า”

ถึงจะเตรียมใจมาแล้วว่าต้องเจอแบบนี้ แต่มันก็ยังเจ็บมากอยู่ดี

แต่ไม่เป็นไรหรอก ก็ฉันเป็นคนผิดนี่นา

บอกจะยอมรับผลกรรมของตัวเองก็ต้องทำให้ได้อย่างที่บอก อดทนไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ชินเองนั่นแหละ

ใช่ เดี๋ยวฉันก็ชินเอง…ต่อให้จะต้องทรมานไปทั้งชีวิตก็เถอะ

“สรุปคือยังไงคุณก็จะยืนยันให้ฉันบริการคุณใช่มั้ยคะ?”

“อืม”

“งั้นก็ได้ค่ะ” ฉันพยักหน้า “แต่ถ้าฉันทำอะไรไม่ถูกใจคุณ คุณช่วยต่อว่าฉันแค่คนเดียว อย่าลากพนักงานคนอื่นคือคุณพู่เข้ามาเกี่ยวได้มั้ยคะ?”

“ไม่ต้องห่วงหรอก” ริมฝีปากหยักสวยยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ปืนไล่สายตามองฉันตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปจ้องหน้าอกอวบพร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปาก

“เธอทำให้ฉันพอใจได้อยู่แล้วล่ะ”

หายใจได้ไม่ทั่วท้องเลย…

…รู้สึกเหมือนกำลังถูกงูจ้องไม่มีผิด

“คุณอยากให้ฉันทำอะไรบ้างคะ?”

“เรียกฉันว่านายท่าน”

“…นายท่านอยากให้ฉันทำอะไรบ้างคะ?”

“แล้วเธอทำอะไรได้บ้างล่ะ”

“ฉันทำได้ทุกอย่างที่นายท่านต้องการค่ะ”

“อ๋อ ถ้าเงินถึงก็ยอมหมดเลยอย่างนั้นสินะ?”

“…ค่ะ”

“เหอะ น่าสมเพชชะมัด”

ปืนแค่นหัวเราะ เขาเอามือล้วงกระเป๋า เบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง หายใจเข้าออกหนักๆ ราวกับกำลังสะกดกลั้นอารมณ์โกรธอยู่

“ถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่ฉัน เธอก็จะพูดแบบเดียวกันใช่มั้ย?”

เขาถามขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน ดวงตาสีควันบุหรี่ที่ตวัดกลับมาจ้องดวงตาสีดำสนิทมีความคาดหวังซ่อนอยู่ในนั้น

แล้วเขาคาดหวังอะไรจากฉันอยู่ล่ะ?

“ก็อย่างที่นายท่านเข้าใจนั่นแหละค่ะ ถ้าเงินถึง ฉันก็ทำให้ได้หมดทุกอย่าง…ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม”

ฉันมองใบหน้าหล่อเหลาและได้เห็นว่าอีกฝ่ายโกรธมากแค่ไหน

คิ้วหนากระตุกขึ้น สันกรามนูนออกมาชัดเจน แขนซึ่งอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อเกร็งแน่นจากการกำหมัด ปืนเหยียดยิ้มหยันก่อนจะเอามือออกจากกางเกง และฉันก็หลับตาปี๋ทันทีเพราะกลัวจะถูกต่อย

“งั้น…นอกเหนือจากเงินค่าตัวของเธอ ถ้าฉันอยากให้เธอทำอะไรมากกว่าการบริการ ‘ทั่วไป’ ฉันก็แค่ต้องจ่ายเพิ่มถูกมั้ย?”

ภาพแรกที่เห็นหลังจากลืมตาคือสีหน้าร้ายกาจอย่างไม่ปิดบังของปืน ตามมาด้วยรอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกเหมือนฆาตกรกำลังเล่นสนุกกับเหยื่อ

“ค่ะ”

ใบหน้าหวานเรียบเฉยเหมือนไม่กลัวทั้งๆ ที่ในใจอยากจะกรีดร้องแล้วหนีออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ฉันคาดเดาไม่ได้เลยว่าปืนคิดอะไรอยู่ และมันน่ากลัวกว่าปกติเพราะเราอยู่ในห้องกันแค่สองคน…

…ถ้าฉันถูกฆ่าตายในนี้จะมีคนหาเจอรึเปล่าก็ไม่รู้

“ฉันเดินทางมาเหนื่อยๆ อยากจะอาบน้ำสักหน่อย” ปืนพูดพร้อมกับเอียงคอไปทางซ้ายและทางขวา “เธอช่วยฉันหน่อยได้มั้ย แลกกับ…เงินห้าพัน”

“ได้ค่ะ”

“ตอบแบบไม่คิดเลยแฮะ” เขาหัวเราะ “เชื่อแล้วว่าเธอเห็นแก่เงินจริงๆ”

คนมีอันจะกินแบบเขาก็พูดได้สิ เขาไม่เคยต้องอดมื้อกินมื้อแบบฉันสักหน่อย

“ยืนเหม่ออะไรอยู่ จะให้ฉันลงอ่างทั้งอย่างนี้เลยรึไง?”

“…ขอโทษค่ะ”

ฉันเขย่งเท้าขึ้นเพื่อปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกให้อีกฝ่าย แต่เพราะส่วนสูงของเราต่างกันมากมันจึงค่อนข้างลำบาก และเขาก็ไม่ช่วยย่อตัวให้ฉันเลย เอาแต่ยืนอกผายไหล่ผึ่งมองฉันด้วยสายตากวนประสาทอยู่นั่นแหละ

ฟุ่บ

กระดุมเม็ดแรกหลุดออกจากรังดุม ฉันเลื่อนมือต่ำลงไปแล้วพยายามแกะกระดุมเม็ดที่เหลือต่อ สมาธิเตลิดทุกครั้งที่ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดหน้าผาก และยิ่งกระดุมหลุดออก ฉันก็ยิ่งเห็นผิวกายสีแทนกับกล้ามเป็นมัดๆ ของอีกฝ่ายชัดเจนมากขึ้นจนตาพร่าไปหมดแล้ว

“…?”

ในจังหวะที่กำลังจะถอดเสื้อออก สายตาของฉันเหลือไปเห็นคราบสีแดงเข้มแห้งกรังบนลำคอของปืนและเผลอขมวดคิ้วอย่างลืมตัว…

…เลือดเหรอ?

“ไม่ใช่เลือดฉัน”

“….”

“เผื่อเธอสงสัย”

ฉันไม่ตอบอะไรแล้วทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ถึงจะโล่งอกที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่คู่กรณีน่าจะเจ็บปางตาย เพราะเวลาปืนมีเรื่องกับใคร…คนคนนั้นต้องนอนโรงพยาบาลอย่างต่ำหนึ่งเดือน

“ถอดกางเกงด้วยสิ”

“…คะ?”

“ฉันว่าเมื่อกี้ฉันก็พูดภาษาคนนะ”

“….”

ฉันต้องคุกเข่าลงอย่างไม่มีทางเลือก มืออันสั่นเทาเอื้อมไปปลดเข็มขัดออกจากนั้นจึงตามมาด้วยกระดุมและซิปกางเกง

กึกๆๆๆ

“มือสั่นเชียว กลัวเหรอ?”

“ปละ เปล่าค่ะ”

ฉันกลั้นใจดึงกางเกงลง และก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นเนื้อผ้าของกางเกงชั้นในถูกท่อนเนื้อขนาดใหญ่เท่าแขนดันออกมาเป็นรูปทรงสามเหลี่ยม

อึก

น้ำลายเหนียวหนืดถูกกลืนลงลำคอแห้งผาก ฉันนั่งตัวเกร็ง หัวใจสูบฉีดเลือดให้ขึ้นมาหล่อเลี้ยงทุกส่วนของร่างกายโดยเฉพาะใบหน้าและลำคอจนผิวขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงแจ๋

“เธอลืมอะไรรึเปล่า”

กำลังจะหยัดตัวลุกขึ้นแต่ก็ถูกกดไหล่ให้นั่งลงตามเดิม

“ยังเหลืออีกชิ้นนะ”

“….”

“ถ้าถอดไม่หมด…เดี๋ยวก็ไม่ได้เงินหรอก”

โอเค ในเมื่อเขาต้องการให้ฉันทำ ฉันก็จะทำ

ฟึ่บ

แก่นกายใหญ่ดีดผึงออกมาทันทีที่ฉันดึงกางเกงชั้นในลง ถ้าฉันกระเถิบหนีไม่ทัน ส่วนปลายของมันต้องแตะโดนปลายจมูกของฉันแน่นอน

“ไม่ต้องหลบหรอก…มันตื่นเพราะเธอนั่นแหละ”

มือหนาจับคางเล็กแล้วบังคับให้หันมามองความใหญ่โตนั่นชัดๆ

“ทุกอย่างมันเป็นความผิดของเธอแอล และเธอต้องชดใช้” ปืนคลี่ยิ้มบางก่อนจะพูดต่อ “แต่เธอคงไม่รู้สึกอะไรใช่มั้ยล่ะ?”

“….”

“เพราะแค่มีเงิน…เธอก็พร้อมจะทำทุกอย่างอยู่แล้วนี่”