บทที่3 อันธพาลแซ่อวี๋

ฟืนในบ้านหมดแล้วอวี๋เฟิงจะขึ้นไปเก็บฟืนบนภูเขาแต่อวี๋เจียวไม่ให้เขาไปนางบอกเขาว่า

“พี่ใหญ่ท่านนอนพักอีกสองวันเถอะตอนนี้ท่านพึ่งจะหายดีอย่าพึ่งออกไปไหนเลย ถ้าเกิดป่วยหนักขึ้นมาอีกพวกข้าจะทำเช่นไร”

อวี๋ฟาง“พี่ใหญ่เชื่อน้องเล็กเถอะตอนนี้ท่านพ่อก็หายไปในบ้านมีเจ้าเป็นบรุษคนเดียว มถ้าเจ้าเป็นอะไรไปพวกข้าและท่านแม่จะอยู่กันอย่างไร”

อวี๋เฟิงอยากบอกว่าเขาแค่ไปเก็บฟืนไม่ได้ไปออกรบแต่เมื่อเขามองสีหน้าจริงจังของน้องสาวทั้งสองคนแล้ว อวี๋เฟิงจึงพยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปนอนในห้องแต่โดยดี

อวี้เจียว,อวี๋ฟางสะพายตระกร้าไว้ที่หลังคนละใบถือมีดคนละเล่มเดินขึ้นเขาไปเก็บฟืน

ระหว่างทางเจอชาวบ้านเข้ามาทักทายด้วยความเป็นห่วงว่า

“เจอบิดาของพวกเจ้ารึยัง”

“ได้ข่าวบิดาบ้างไหม”

“บิดาไปสบายแล้วพวกเจ้าอย่าได้เศร้าเสียใจเลย”

สองเดือนกว่าแล้วที่อวี๋ตงถูกน้ำพัดหายไปชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านซัวเถา ช่วยกันตามหาแต่ก็ไม่เจอ

คนในหมู่บ้านคลาดว่าอวี๋ตงน่าเสียชีวิตแล้วแต่ถูกน้ำซัดไปไกลจึงไม่พบศพ เพราะถ้าจะมีชีวิตอยู่อวี๋ตงก็น่าจะกลับมาบ้านได้แล้ว

จางเหลียนมารดาของอวี๋เจียวไม่เชื่อว่าสามีของตนเองเสียชีวิตแล้ว แต่ทางพ่อแม่และพี่ชายของอวี๋ตงปักใจเชื่อว่าอวี๋ตงเสียชีวิตแล้ว

พวกเขาให้เวลาถึงครึ่งปีถ้าอวี๋ตงไม่กลับมาพวกเขาจะจัดพิธีศพโดยใช้เสื้อผ้าของอวี๋ตงแทนตัวเขา

ตามความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมแคว้นที่อวี๋เจียวอยู่คือ แคว้นฉู่เมืองเฉาโจวหมู่บ้านซัวเถาซึ่งไม่มีในประวัติศาสตร์จีน

บิดาของอวี๋เจียวชื่ออวี๋ตงเป็นบุตรชายคนที่สาม เมื่อห้าปีก่อนท่านปู่ของอวี๋เจียวได้ทำการแยกบ้านเนื่องจากลูกๆโตและมีครอบครัวกันหมดแล้ว

ท่านปู่ของอวี๋เจียวได้แบ่งที่นาให้บุตรชายสามคน คนรองและคนที่สามได้คนละห้าหมู่ ส่วนบุตรชายโตได้แปดหมู่เพราะต้องเลี้ยงดูผู้เฒ่าทั้งสอง บุตรสาวคนเล็กได้สองหมู่เป็นสินเดิม

อวี๋เจียวทบทวนความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมไปด้วยเดินขึ้นเขาไปด้วยในที่สุดก็ขึ้นมาถึงบนเขา

อวี๋ฟางพูดขึ้นว่า “เจียวเจียวเจ้าเก็บฟืนอยู่ทางนี้นะข้าจะไปเก็บผักป่า”

อวี๋เจียวพยักหน้าอวี๋ฟางจึงแยกไปเก็บผักป่า ประมาณหนึ่งเค่ออวี๋เจียวก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ

เสียงไม่ได้ดังมากนักแต่อวี๋เจียวเป็นคนหูดีนางรีบเดินไปทางต้นเสียง

เดินตามเสียงที่ได้ยินไปสักพักเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็เงียบไปมีเสียงด่าทอเข้ามาแทนที่

“นางตัวดีถ้าเจ้ายังไม่หยุดส่งเสียงข้าจะให้ท่านแม่ของข้าไปทวงเงินที่บ้านเจ้า“

”มันไม่กล้าส่งเสียงแล้วอี๋เอ๋อร์จัดการมันเลย“

”ฮ่าฮ่าฮ่าดูสิว่าวันนี้ใครจะมาช่วยเจ้า“

อวี๋เจียวเดินมาถึงก็เจอหญิงชาวบ้านสามคนกำลังยืนล้อมรอบอวี๋ฟาง

ตามความทรงจำสามคนนี้คือคุณหนูซุนอี้บุตรสาวเศรษฐีที่ดิน,หยางเม่ยบุตรสาวหัวหน้าหมู่บ้าน,ฉินจวงบุตรสาวร้านขายของชำในหมู่บ้าน

ซุนอี้หลงรักบัณฑิตจางซิ่วไฉในหมู่บ้านอดีตคู่หมั้นของอวี๋ฟาง ซุนอี้มักจะพาสหายทั้งสองมาหาเรื่องอวี๋ฟางทุกครั้งที่มีโอกาส

ครั้งนี้คงเห็นอวี๋ฟางเก็บผักป่าอยู่คนเดียวจึงจงใจมาหาเรื่อง แต่บัณฑิตจางถอนหมั้นอวี๋ฟางและไปหมั้นหมายกับซุนอี้เมื่อเดือนที่แล้วนี่ ทำไมซุนอี้ถึงมาหาเรื่องอวี๋ฟางอีกล่ะ

อวี๋เจียวแอบดูอยู่หลังต้นไม้สายตาของนางกวาดมองไปรอบๆจนพบว่า หลังพุ่มไม้มีสตรีแอบอยู่คนหนึ่งนั่นก็คือจางลี่ญาติผู้น้องของบัณฑิตหนุ่ม

ซุนอี้ผลักอวี๋ฟางจนล้มลงหัวเข่ากระแทกพื้นแล้วพูดว่า

“มีคนเห็นเจ้าไปยั่วยวนคู่หมั้นของข้า”

อวี๋ฟางพยุงตัวลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่จริง”

ฉินจวง “เจ้าอย่ามาโกหกเจ้ารักบัณฑิตจางพอเขาถอนหมั้นกับเจ้า เจ้าเลยจะเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้เขาแต่งกับเจ้า”

อวี๋ฟาง“เหลวไหลข้าไม่เคยทำเช่นนั้น”

ซุนอี้ “ข้าไม่เชื่อมีคนเห็นกับตาเจ้ายังมาแก้ตัว”

พูดจบซุนอี้ก็เตะเข้าที่ข้อพับเจ้าอวี๋ฟางล้มลง เดิมทีอวี๋เจียวอยากดูท่าทีของจางลี่ว่านางต้องการอะไร

แต่พอซุนอี้เตะอวี๋ฟาง อวี๋เจียวก็ทนไม่ไหวจึงต้องออกมาช่วย

พลั่ก พลั่ก พลั่ก “โอ๊ย” อวี๋เจียวเดินมาถึงก็เตะเข้าที่ชายโครงของซุนอี้สามครั้งติดจนซุนอี้ทรุดลงไปนั่งกับพื้นเจ็บจนลุกไม่ขึ้น

อวี๋เจียวพยุงอวี๋ฟางลุกขึ้นมาแล้วดึงนางมาหลบที่ด้านหลังของตนเอง

พลั่ก พลั่ก “โอ๊ย” “ว๊าย” อวี๋เจียวถีบเข้าที่หน้าท้องของฉินจวง,หยางเม่ย

ซุนอี้กัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวดพูดว่า

”เจ้ากล้าดีอย่างไรมาทำร้ายข้าบิดาของข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่“

อวี๋เจียวใช้เท้าเหยียบที่มือขวาของซุนอี้แล้วจิกผมนางให้เงยหน้าขึ้น

อวี๋เจียว ”ข้าคืออวี๋เจียวเจ้ามองหน้าข้าไว้ถ้าพวกเจ้ายังกล้ามารังแกพี่สาวข้า ครั้งหน้าข้ารับรองได้ว่าจะอัดพวกเจ้าให้บิดามารดาจำหน้าไม่ได้เลยเชียว“

พูดจบอวี๋เจียวก็ตบหน้าของซุนอี้,ฉินจวง,หยางเม่ยคนละที แล้วพูดว่า

”คนงามอย่างพี่สาวข้าไม่สนใจซิ่วไฉจางหรอกเจ้าวางใจได้ คนที่เจ้าควรระวังคือคนที่เอาเรื่องเหลวไหลมาบอกพวกเจ้ามากกว่า

พูดจบอันธพาลน้อยแซ่อวี๋ก็หยิบก้อนหินปาใส่หัวจางลี่ดังโป๊ก

“กรี๊ด!เลือดช่วยด้วยอวี๋เจียวรังแกคน“

จางลี่ร้องตะโกนแล้ววิ่งออกมาจากที่ซ่อนมือก็กุมหัวที่ถูกอวี๋เจียวเอาก้อนหินปาจนหัวแตกเลือดอาบ

”ฮ่าฮ่าฮ่าไปกันเถอะพี่รอง“ อวี๋เจียวพูดจบก็พยุงอวี๋ฟางเดินจากมา

สองพี่น้องเดินลงเขาไม่สนใจสตรีสี่คนที่มองตามมาด้วยความแค้น