บทที่2 ยาเซียน

อวี๋เจียวเปิดประตูห้องออกไปก็ได้ยินเสียงไอดังขึ้นที่ห้องของมารดาเจ้าของร่าง

จู่จู่อวี๋เจียวก็รู้สึกเศร้านางจึงพูดขึ้นเบาๆว่า

"ไปเกิดใหม่เถอะไม่ต้องเป็นห่วงข้าจะดูแลครอบครัวของเจ้าเอง“

ทันทีที่อวี๋เจียวพูดจบอาการเศร้าที่อวี๋เจียวรู้สึกก็หายไป อวี๋เจียวได้ยินเสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหูว่า

“ขอบคุณท่านมากข้าต้องไปแล้ว“

อวี๋เจียวจึงตอบเบาๆว่า ”ไปเถอะขอให้เจ้าไปเกิดในที่ดีๆ”

สายลมอ่อนๆพัดผ่านหน้าอวี๋เจียวเหมือนกำลังบอกว่าลาก่อน

อวี๋เจียวเดินมาที่ห้องครัวนางเห็นพี่สาวของเจ้าของร่างเดิมกำลังจะก่อไฟ

“แค่กแค่ก”อวี๋ฟางไอจนตัวโยน

อวี๋เจียวจึงพูดขึ้นว่า “พี่รองท่านเข้าไปนอนพักผ่อนก่อนเถอะงานที่เหลือข้าจะทำเอง”

อวี๋ฟาง “แค่กแค่กแต่เจ้ากำลังป่วยอยู่ต้องพักผ่อนให้มากๆ”

อวี๋เจียว ”ข้าหายดีแล้วเจ้าไปพักผ่อนเถอะ“

อวี๋ฟางมองดูสีหน้าอวี๋เจียวแล้วก็เห็นว่าหน้าตาของอวี๋เจียวไม่ได้ซีดเซียวเหมือนคนป่วยคงจะหายแล้วจริงๆอวี๋ฟางจึงพูดว่า

”แค่กแค่กข้าไปพักสักครู่เดี๋ยวจะออกมาช่วยเจ้าทำงานบ้าน“

อวี๋เจียว ”ข้าทำคนเดียวได้เจ้ารีบไปเถอะ“

เมื่ออวี๋ฟางไปแล้วอวี๋เจียวจึงสำรวจห้องครัว ภายในห้องครัวสะอาดสะอ้านเพราะอวี๋ฟางเก็บกวาดอย่างดี

อวี๋เจียวเปิดถังใส่ข้าวสารภายในถังใส่ข้าวสารมีธัญพืชหยาบเพียงหนึ่งกำมือ อวี๋เจียวจึงนำธัญพืชหยาบที่เหลือหนึ่งกำมือนั้นเทลงในถ้วยแล้วบอกกับระบบในใจว่า

“ระบบนำข้าวสารกับเกลือออกมา”

ข้าวสารและเกลือปรากฎอยู่บนพื้นตรงหน้า อวี๋เจียวจึงนำข้าวสารชั้นดีสิบจิน(1จินเท่ากับครึ่งก.ก)เทใส่ถังแล้วนำเกลือหนึ่งจินเทใส่ไหที่เหลือเกลือติดก้นไห

ระบบ“โฮสต์สามารถส่งภาชนะบรรจุอาหารให้ระบบนำไปกำจัดได้ค่ะ”

อวี๋เจียวแค่นำมือแตะที่ถุงข้าวสารกับถุงเกลือถุงก็หายวับไป

โชคดีที่อวี๋เจียวมีความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมนางจึงก่อไฟหุงข้าวเป็น ห้องครัวมีเตาอยู่สองเตาอวี๋เจียวจึงหุงข้าวต้มเตานึงอีกเตาต้มน้ำไว้ดื่ม

ไม่นานข้าวต้มก็สุกอวี๋เจียวใส่เกลือลงไปเมื่อชิมแล้วไม่เค็มเกินไปจึงตักใส่ถ้วยกินด้วยความหิว เพราะตั้งแต่ทะลุมิติมานางได้กินแต่ข้าวต้มธัญพืชใสๆไม่เคยได้กินอิ่มเลย

เมื่อกินอิ่มแล้วอวี๋เจียวจึงตักข้าวต้มใส่ถ้วยที่มีปากบิ่นสามถ้วยแล้วยกไปให้มารดา,พี่ชาย,พี่สาว เนื่องจากตอนนี้ทั้งสามคนติดไข้หวัดจากเจ้าของร่างเดิมจนล้มป่วย

อวี๋เจียว “ท่านแม่กินข้าวต้มก่อนเจ้าค่ะท่านกินเองไหวไหม”

จางเหลียน “แค่กๆไหวเจ้าไปเอาข้าวมาจากไหน“

อวี๋เจียว ”ตอนนี้อย่าพึ่งถามอะไรเลยไว้ท่านหายดีข้าจะเล่าให้ฟังเจ้าค่ะ“

จางเหลียนพยักหน้าแล้วถามอวี๋เจียวว่า

”แค่กๆเจียวเจียวเจ้าหายดีแล้วรึ“

อวี๋เจียว ”หายแล้วท่านแม่กินข้าวต้มให้หมดนะ ข้าจะไปดูพี่ใหญ่กับพี่รองแล้วจะนำยามาให้ท่านกิน“

อวี๋เจียวนำข้าวต้มไปให้อวี๋ฟาง นางปลุกอวี๋ฟางขึ้นมากินข้าวต้ม ข้าวต้มที่เหลืออีกถ้วยอวี๋เจียวถือเข้าไปที่ห้องของอวี๋เฟิง

อาการป่วยของอวี๋เฟิงหนักกว่ามารดาและน้องสาว อวี๋เจียวจึงประคองเขานั่งและป้อนข้าวต้มให้เขากิน ทั้งๆที่ยังป่วยอยู่แต่อวี๋เฟิงก็อ้าปากกินข้าวต้มที่น้องสาวป้อนจนหมดถ้วย

อวี๋เจียวเดินไปที่ล้างถ้วยใส่ข้าวต้มแล้วเทน้ำร้อนลงไปสามถ้วยจนเกือบเต็ม

อวี๋เจียว “ระบบนำยาพาราออกมาหกเม็ดยาแก้ไอหนึ่งขวด”

ระบบ “OK"

ยาพารา,ยาแก้ไอปรากฎขึ้นบนโต๊ะกินข้าวข้างถ้วยน้ำร้อนที่อวี๋เจียววางไว้

อวี้เจียวนำยาพาราใส่ไปในถ้วยน้ำร้อนถ้วยละสองเม็ด อวี๋เจียวใช้ช้อนบี้จนยาพาราละลาย

เมื่อยาพาราละลายแล้วนางคนสองสามทีแล้วเทยาแก้ไอหนึ่งช้อนโต๊ะใส่ลงไปในถ้วยทั้งสามใบ อวี๋เจียวคนถ้วยยาสี่ห้าครั้งแล้วจึงยกยาไปให้คนป่วยในบ้านกิน

จางเหลียน,อวี๋เฟิง,อวี๋ฟางไม่ถามสักคำดื่มยาแต่โดยดีจนหมด เพราะอวี๋เจียวบอกแล้วถึงเวลาจะเล่าให้ทุกคนฟังเอง

ยาแก้ไอของระบบมีฤทธิ์ทำให้ง่วงนอนอวี๋เจียวคิดว่าเป็นข้อดีเพราะนางอยากให้คนป่วยนอนหลับพักผ่อนเยอะๆ

ทุกสองยาม(1ชั่วยาม=2ช.ม)อวี๋เจียวจะนำข้าวต้มและยามาให้คนป่วยในบ้านกิน อวี๋เฟิงอาการหนักอวี๋เจียวจึงช่วยเช็ดตัวให้เขา

ทีแรกอวี๋เฟิงไม่ยอมให้อวี๋เจียวช่วยเช็ดตัวให้เพราะกลัวชาวบ้านรู้เข้าจะเอาไปนินทา

อวี๋เจียวจึงต้องดุเขาบอกเขาว่าเป็นพี่น้องกันแท้ๆใครกล้านินทานางจะต่อยให้ฟันร่วง

อวี๋ตงจึงยอมแต่โดยดี จะว่าไปแล้วก็เป็นโชคดีของอวี๋เจียวที่เจ้าของร่างเดิมมีนิสัยเดียวกันกับนาง คือเป็นคนเข้มแข็งไม่ยอมให้ใครมารังแกง่ายๆ

คนในหมู่บ้านที่มารังแกนางเพราะเห็นนางเป็นแม่นางน้อยตัวเล็กๆเจอนางอัดจนน่วมไปหลายราย

ใช้เวลาสามวันอาการป่วยของคนในบ้านก็หายดีและยังอ้วนขึ้นนิดนึง เพราะได้กินอิ่มทุกมื้อถึงแม้จะไม่ได้กินเนื้อแต่ก็มีข้าวชั้นดีให้กิน

จะไม่อ้วนขึ้นได้ไงล่ะได้อวี๋เจียวให้กินยาทุกสองชั่วยามก่อนกินยานางก็จะให้กินข้ามต้มคนละถ้วย

ทีแรกคนป่วยจะไม่ยอมกินข้าวต้มเพราะเสียดาย อวี๋เจียวจึงบอกว่ายาเซียนต้องกินหลังอาหาร คนป่วยในบ้านจึงเชื่อฟังยอมกินข้าวกินยาแต่โดยดี