บทที่ 2 บ่อหมื่นพิษ (2)

“แล้วที่บ้านท่านเล่า มีไม้ดอกชนิดไหนบ้าง”

“สกุลหลงเมืองเถียเฉิน เอ ข้าก็ไปเมืองเถียเฉินไม่บ่อยนัก แค่สองครั้ง ข้าไม่เคยเห็นคฤหาสน์สกุลหลงผู้โด่งดังสักครั้ง ทั้งที่สกุลหลงดังไปทั่วทั้งแคว้น ธุรกิจการค้าของสุกลหลงที่เมืองอิ๋นกุ้ยก็มากมายอยู่เหมือนกันนี่นา แต่ข้าไม่เคยเห็นท่านสักครั้ง หรือว่าคุณชายไม่จำเป็นต้องมาดูแลกิจการร้านค้าเองกระมัง”

“ข้าว่า หญิงงามมากมายคงหมายปองคุณชายสกุลหลงไว้แน่แท้ใช่หรือไม่ แล้วท่านพี่เล่า มีหญิงงามในดวงใจแล้วหรือไม่ ถ้ามีแล้วก็ไม่เป็นไร ข้าเป็นแค่อนุภรรยาของท่านก็ได้ แค่ข้าหาสามีได้ท่านพ่อคงหมดห่วงแล้ว”

หลงกงเก๋อขมวดคิ้วและหยุดเดิน เขาหันกลับมากะทันหัน ไช่หลันซวงเลยชนเข้ากับแผ่นอกเขาก่อนที่นางจะถอยออกไปก้าวหนึ่ง หลงกงเก๋อมองนางเต็มตาและพิศมองอย่างตั้งใจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ไช่หลันซวงเลิกคิ้วมองเขานิ่งๆ

“หญิงโง่!” ว่าใส่หน้านางแล้วก็หันหลังให้ เดินดุ่มๆ จากไปด้วยความรวดเร็ว ไช่หลันซวงไม่เข้าใจและต้องเร่งฝีเท้าตามเขาไป

“ข้าจะตามท่านไปทุกที่ ข้าเป็นภรรยาท่าน อย่าลืมเล่าท่านพี่” ไช่หลันซวงวิ่งแซงหน้าหลงกงเก๋อไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อข้างหน้าเป็นเหวลึก ลมพัดแรงจนอาภรณ์และเส้นผมปลิวไหวแรง “ข้าเกือบจะตายเสียแล้ว ทางมาขาดตรงนี้ได้เช่นไร พวกเรามาผิดทางหรือไม่ท่านพี่”

หลงกงเก๋อเดินเข้ามาซ้อนหลังไช่หลันซวงก่อนจะคว้าเอวนาง พาลอยขึ้นสูงด้วยความรวดเร็ว ทำให้นางตกใจไม่น้อย

“กรีด!”

ไช่หลันซวงกรีดเสียงขึ้นมา สองแขนนางคล้องคอหลงกงเก๋อ สองตาปิดแน่น

“เจ้าจะร้องทำไม เงียบ!” เสียงเขาดังเฉียบขาด ก้องกังวาน ทำให้ไช่หลันซวงหยุดกึบ แต่ยังคงไม่กล้าเปิดตามอง เพราะรู้ดีว่าหลงกงเก๋อกำลังพานางข้ามเหวลึกด้วยวิชาตัวเบาของเขา เพียงแค่เตะเท้าลอยกลางอากาศจังหวะเดียวก็ข้ามมาอีกฝั่งหนึ่งได้แล้ว หลงกงเก๋อวางนางลง ตัวเขาถอยออกมายืนห่างๆ พร้อมทั้งก้มลงจัดแจงอาภรณ์ ใบหน้าบึ้งตึงไม่ชอบใจ

“ข้ายังไม่ตายหรือ?” ไช่หลันซวงก้มลงมองเนื้อตัวและมองหลงกงเก๋อตาโต

“ถ้าเจ้าอยากจะตาย ข้าจะช่วย!” เขาขยับเข้ามาใกล้และตะคอกนางเสียงดัง

ไช่หลันซวงกลับฉีกยิ้มกว้าง “ถ้าข้าอยู่กับท่าน ข้าไม่ตายแน่ ท่านพี่ช่างเก่งกล้านัก”

หลงกงเก๋อสะบัดหน้าเดินต่อไป ไช่หลันซวงเหลียวไปมองเหวลึก กายสยิวขึ้นก่อนจะรีบวิ่งตามหลังหลงกงเก๋อไป เพราะเขาตัวโต ก้าวเท้ายาว นางเลยจำเป็นต้องวิ่งติดหลังเขาไปตลอดทาง

“พักที่นี่ พรุ่งนี้ค่อยไปเก็บกล้วยไม้พิลึกของเจ้า” หลงกงเก๋อพาเดินมาถึงปากถ้ำแห่งหนึ่ง

ไช่หลันซวงยกสองมือปิดปากหัวเราะ นางทิ้งห่อสัมภาระลงกลางถ้ำและเดินออกไปหาฟืนข้างนอก หลงกงเก๋อหาผ้ามาปูรองและนั่งลง สองแขนกอดอก ใบหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้น หลังตรง เขาขยับแค่สายตามองตามไช่หลันซวงที่กำลังวิ่งวุ่นหาฟื้นมาก่อกองไฟ แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อนางทำท่าทางเชื่องช้าน่าขัดใจ

“เจ้าติดไฟไม่เป็น ช้านัก” หลงกงเก๋อลุกขึ้นไปก่อไฟเสียงเอง ไช่หลันซวงเลยนั่งลง สองแขนนางยันกับพื้นหินเย็น ริมฝีปากฉีกกว้าง

“ท่านไม่ใช่คุณชายเจ้าสำอางหรอกหรือ? เหตุใดทำได้หมดเล่า ข้าคาดไม่ถึงจริงๆ”

“บิดา มารดาข้า ไม่ได้ตามใจบุตร พวกข้าต้องทำเป็นหมดทุกอย่าง” เขาพูดไปแล้วก็ค่อนข้างจะภูมิใจในตัวเองและบรรดาพี่น้อง

“เช่นนั้นคนสกุลหลงก็น่านับถือนัก ข้าเสียอีก ถนัดแต่เรื่องเพาะปลูก กับทำครัว อย่างหลังท่านแม่บังคับให้ข้าฝึกฝนไว้ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นสตรี ออกเรือนไปกับคุณชายร่ำรวยก็ไม่เป็นไร แต่หากสามีข้าเป็นชาวบ้านธรรมดา เห็นทีคงไม่พอใจสะใภ้อย่างข้านัก แต่ตอนนี้ข้าไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น เพราะสามีของข้าร่ำรวย มีบ่าวรับใช้ในคฤหาสน์ตั้งมากมาย ใช่หรือไม่ท่านพี่”

“ข้าไม่ได้บอกว่าจะรับเจ้าเป็นภรรยา! หญิงโง่ อย่าทำให้ข้าอารมณ์เสียจะได้ไหม”

“ได้ยังไงเล่าท่านพี่ ท่านช่วยข้าไว้ ข้าต้องตอบแทนท่าน”

“ข้าไม่ต้องการ”

“ข้าจะเลี้ยงดูท่านอย่างดีเชียวละ”

“เป็นบุรุษที่ต้องพูดเช่นนั้น! ”

“ช่างเถอะๆ ข้าจะดูแลท่านเอง”

“เจ้า... สุกรตัวเมีย ข้าเกลียดเจ้า อย่าเข้ามาใกล้ข้า” หลงกงเก๋อลุกขึ้นสะบัดหน้าเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง แต่ไช่หลันซวงไม่ยอม นางเดินตามเขาไปนั่งลงบนตัก สองแขนคล้องคอเขาไว้

“ท่านพี่ อยู่กันเพียงลำพังแล้ว ท่านจะทำกับข้าเช่นไรก็ได้ แต่ข้าไม่เคยเข้าใกล้บุรุษ ข้าไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร แต่ข้าเชื่อว่าท่านต้องเคยใกล้ชิดสตรีมาบ้างกระมัง” ไช่หลันซวงไม่ได้พูดเปล่า แต่นางคลายแถบผ้ารัดเอวออก สาบเสื้อแยกออกจากกัน

หลงกงเก๋อคว้ามือนาง “เจ้าทำบ้าอะไร!”

“ข้าจะเป็นของท่าน” ไช่หลันซวงขยับมือให้พ้นมือเขา และเริ่มคลายผ้ารัดเอวต่อไป

“ข้าไม่ต้องการ! หญิงโง่สกปรก”

“ข้าตัวหอมยิ่งนัก ท่านดมดูก็จะรู้” ไช่หลันซวงถอดเสื้อเหวี่ยงออกไปเสียไกล เหลือไว้แต่เสื้อตัวในสีขาวแขนยาวและกางเกงขายาวสีขาวเช่นกัน

“ไร้ยางอายยิ่งนัก” ใบหน้าเขาเมินไปทางอื่น

ไช่หลันซวงไม่ได้ฟังคำพูดเขา นางดึงสาบเสื้อตัวในออกและโยนออกไป เหลือไว้เพียงเอี๊ยมชิ้นน้อยสีขาวปักลายดอกไม้เล็กๆ ด้วยด้ายแดง