บทที่ 1 สามีของข้า (6)

หลงกงเก๋อส่ายหน้า “ข้าอยู่สกุลหลงของข้าดีๆ ไยต้องมาเดือดร้อนถึงที่นี่อีก”

“แล้วเจ้าจะมาทำไม ข้าไม่ได้ขอให้เจ้ามาเสียหน่อย”

“ก็ท่านให้ยาอะไรพี่สะใภ้อาเจินของข้าไปเล่า พี่รองบังคับให้ข้ามาถามท่าน ตัวพี่รองเองก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่บนเตียงกับพี่สะใภ้อาเจิน เร่งจะทำลูกสืบสกุลให้ได้”

“ข้าให้ยาใด?” หญิงชราเลิกคิ้ว พลางลูบผมสีเทาของตัวเองเบาๆ

“ข้าจะไปรู้ได้เช่นไร พี่สะใภ้ข้าไม่ตั้งครรภ์สักที พี่รองเชิญท่านหมอมาตรวจแทบจะทุกเมืองแล้วก็หาไม่พบสาเหตุ”

“อ้อ ข้าเข้าใจแล้ว” หญิงชราหัวเราะเบาๆ พยักหน้ารัวๆ

“เข้าใจสิ่งใด?”

หญิงชราอมยิ้มก่อนจะตอบไป “พี่ชายเจ้าไร้น้ำยาอย่างไรเล่า”

“พี่รองแข็งแรงมาก แต่เป็นเพราะยาของท่านยายนี่แหละ ท่านให้พี่สะใภ้กินยาใดเข้าไป” หลงกงเก๋อกำลังจ้องอย่างจะจับผิดสิ่งใด

หญิงชรากลับหัวเราะ “ต่อให้เชิญหมอมาหมดทุกแคว้นในผืนแผ่นดินนี้ก็ไม่ทำให้พี่สะใภ้เจ้าตั้งครรภ์ได้ เจ้าน้องชายหมอเทวดาของเจ้าก็เปล่าประโยชน์ เจ้านั่นยังอ่อนหัดมากนัก ยังกล้าเรียกตัวเองว่าหมอเทวดา เฮอะ”

“ท่านใช้ยากับพี่สะใภ้จริงๆ” สายตาคมกริบหรี่ลง

“ตอนนั้นนางยังเจ็บหนัก แล้วพี่ชายบ้าบอของเจ้าก็ไม่คิดจะป้องกันใดๆ ทั้งสิ้น อุตริเล่นรักกันหนักเสียอย่างนั้น จะไม่ตั้งครรภ์ได้อย่างไร ข้าแค่ให้ยาระงับตั้งครรภ์ไปก็เท่านั้น”

หลงกงเก๋อกระดากอายกับคำของหญิงชราอยู่บ้างเลยเร่งเปลี่ยนเรื่องเสีย “ยาแก้เล่า เอามาให้ข้า ข้าจะได้กลับเถียเฉินเสียที ข้ายังมีงานการต้องทำมากมายนะ”

หญิงชราเคาะไม้เท้ากับพื้นเหมือนกำลังใช้ความคิด สายตามองไปทางไช่หลันซวงที่นั่งเบียดหลงกงเก๋อ ใบหน้างามนั้นเต็มไปด้วยแววสดใส ริมฝีปากสีแดงจัดฉีกยิ้มกว้าง ตากลมโตมีประกายจ้าน่ามอง

“เจ้ายังอยากได้เหลียนป้านหลานหรือไม่”

“ข้าอยากได้ท่านยาย แต่คงหาไม่เจอ ข้าออกจากบ้านมาเดือนกว่าก็ไม่เห็นวี่แวว ข้าขึ้นลงเขามาหลายลูกแล้ว และเริ่มจะถอดใจ”

“หุบเขาทางตะวันออกมีเหลียนป้านหลานให้เจ้าเก็บมากมาย จะว่าเป็นดงกล้วยไม้หายากก็ได้ ไม่มีผู้ใดเข้าไปถึง ข้าเก็บเพียงแค่สมุนไพร ไม่ค่อยสนใจกล้วยไม้จำพวกนั้นนัก”

“จริงหรือท่านยาย!” ไช่หลันซวงกระโดดขึ้นและเข้ามากุมทับมือหญิงชราที่ถือไม้เท้าอยู่ นางกุมมือน้อยๆ ขาวๆ นั้นอีกทีและพยักหน้าให้

หลงกงเก๋อหมดความอดทน หัวคิ้วขมวดมุ่น สองแขนกอดอก หลังตรง “แล้วยาข้าเล่า”

“ข้ามีข้อแลกเปลี่ยน”

“สิ่งใด?”

“เจ้าต้องพาหลันซวงขึ้นเขาไปหาเหลียนป้านหลานเสียก่อนข้าถึงจะให้ยากับเจ้าไป”

“เหตุใดต้องเป็นข้า! ท่านก็บอกทางนางไปก็สิ้นเรื่อง นางเก่งกาจนัก มีความสามารถเหนือผู้ใด ทั้งยังเดินทางขึ้นเขาเพียงลำพังคนเดียวตั้งเดือนกว่าแล้วนี่นา แค่ไปเอาเหลียนป้านหลานตามทางที่ท่านบอกก็ไม่น่าจะมีปัญหา” หลงกงเก๋อชายตามองไช่หลันซวง สายตาไม่เป็นมิตรนัก

“ข้าเป็นสตรีบอบบางนัก ให้เดินขึ้นเขาคนเดียว ข้าต้องตายแน่ๆ” ไช่หลันซวงเดินกลับไปนั่งเบียดหลงกงเก๋ออีกครั้ง ใบหน้านางซบลงกับไหล่ของเขา นางออดอ้อนได้น่าสงสารนัก แต่ไม่ใช่กับหลงกงเก๋อ เขากำลังขยับกายถอยห่าง

“หากเจ้าไม่พานางไปหาเหลียนป้านหลาน ข้าก็จะไม่ให้ยา”

หลงกงเก๋อหันขวับ “ถ้าเช่นนั้นข้าจะกลับไปตามพี่รองมา พี่รองกับพี่สะใภ้ต่างหากที่ต้องการยา ไม่ใช่ข้า” สองแขนกอดอก หัวคิ้วขมวดกันไม่คลายเสียแล้ว

“จะตามผู้ใดมาก็ช่าง ถ้าไม่ใช่เจ้า ข้าจะไม่มีทางให้ยาไป”

“ท่านจะแกล้งข้าเพื่อสิ่งใดกันเล่าท่านยาย”

หญิงชราหัวเราะและยกชาขึ้นจิบ “ต้องเป็นเจ้าเท่านั้น”

หลงกงเก๋อพ่นลมออกทางจมูก ขัดใจสุดกำลัง พลางคิดว่าท่านยายผู้นี้กำลังคิดสิ่งใดเสียแล้วกระมัง หรือคิดจะจับคู่เขากับหญิงโง่ผู้นี้หรือ? ท่านยายแห่งหุบเขาหมื่นลี้ผู้นี้ร้ายพอๆ กับพี่ใหญ่เขา เจ้าเล่ห์ มากกล ชอบบีบบังคับ แต่เพื่อให้เรื่องจบๆ ไปเขาจะทำก็ได้

“ได้ ออกเดินทางเดี๋ยวนี้”

“สามีของข้าแสนดีเพียงนี้” ไช่หลันซวงยิ้มกว้าง พาตัวเองมานั่งบนตักหลงกงเก๋อ สองแขนคล้องคอเขาไว้

“อย่าให้มากนัก หญิงโง่ หญิงบ้า ไร้ยางอาย น่ารังเกียจ” หลงกงเก๋อตะโกนกรอกช่องหูนางไม่เบาเลย แต่ไช่หลันซวงกลับหัวเราะเพราะรู้สึกหวิวๆ คันๆ ชอบกล

“เรียกข้าหลันซวง ท่านพี่...” ไช่หลังซวงซบใบหน้าลงกับซอกคอหลงกงเก๋อ หญิงชราหัวเราะเบาๆ เพียงลำพังเพราะท่าทางแข็งทื่อมาดคุณชายของหลงกงเก๋อกำลังถูกสาวน้อยผู้นี้พังทลายลงเสียแล้ว