บทที่ 1 สามีของข้า (4)

“ข้า? ข้าเป็นเช่นไรหรือ ท่านเป็นสามีของข้า ท่านต้องพาข้าไปด้วยทุกที ท่านพี่...” ไช่หลันซวงซบหน้าลงกับแผ่นอกแกร่งหอมกรุ่น

หลงกงเก๋อเหลืออดเต็มทีแล้ว เขาเร่งฝีเท้าพาไช่หลันซวงมาถึงบ่อน้ำพุในเวลาเพียงไม่ถึงครึ่งก้านธูป

“บ่อน้ำพุ น้ำอุ่นใช่หรือไม่ ข้าอยากอาบน้ำ สามี ท่านจะอาบพร้อมข้าหรือไม่” เมื่อเห็นบ่อน้ำพุร้อน นางก็ตาวาวขึ้นมาทันใด

หลงกงเก๋อยิ้มมุมปากและพานางไปโยน “ตูม!” สะบัดแขนเสื้อและจากไปด้วยความรวดเร็ว ไช่หลันซวงขึ้นมาได้ก็พยายามมองหาหลงกงเก๋อว่าเขาไปทางใด แต่เขาไปได้เงียบและรวดเร็วเสียยิ่งนัก

“เอาเถอะ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นภรรยาท่านแน่แล้ว ท่านไม่ทิ้งข้าเสียหรอก” นางฉีกยิ้มกว้างและเปลื้องผ้าด้วยความรวดเร็ว และนั่งลงยังโขดหินใต้น้ำ ชำระล้างคราบไคลคราบโคลนที่หมักหมมอยู่หลายวัน แม้หิมะจะละลายแล้ว แต่อากาศยังคงหนาวเย็น ดีที่ได้น้ำอุ่นชำระร่างกาย นางเลยนั่งแช่อยู่ในน้ำได้นานเป็นพิเศษ

ไช่หลันซวงขึ้นจากน้ำแล้วรีบใส่เสื้อผ้า ยังดีที่ห่อผ้านางไม่เปียกไปด้วย แม้คุณชายผู้หล่อเหล่าท่านนั้นดูเหมือนจะไม่ชอบนาง แต่นางชอบเขานี่นา และเขาเป็นบุรุษที่นางพบเป็นคนแรก เขาก็ต้องเป็นสามีนางตามที่ลั่นวาจาไว้ก่อนจะออกจากเรือน

นางสวมชุดสีเขียวอ่อน หวีผมแล้วเกล้าขึ้นไปอย่างชำนาญและปักด้วยปิ่นประดับที่นางรักและยกแขนเสื้อขึ้นสูดกลิ่นหอมของดอกอวี้หลันที่ติดอยู่กับเสื้อผ้า เป็นกลิ่นที่นางใช้อบเสื้อผ้าให้มีกลิ่นหอมและนางยังคงมีน้ำมันหอมของดอกอวี้หลันติดตัวมาด้วย

ไช่หลันซวงรอแล้วรอเล่าแต่หลงกงเก๋อก็ไม่กลับมา นางเก็บห่อผ้าสะพายขึ้นไหล่และเดินสะเปะสะปะ แต่ไปได้ไม่เกินสิบก้าวด้วยซ้ำ

“เจ้าเป็นผู้ใด? เหตุใดมาอยู่ที่นี่ได้”

ไช่หลันซวงหันขวับ เห็นหญิงชราผมขาวนางหนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามา ในมือมีไม้เท้า ที่หลังมีตะกร้าใบใหญ่ คาดว่าเพิ่งจะไปเก็บสมุนไพรมา

“ท่านยาย ท่านมาเก็บสมุนไพรหรือ”

“ใช่”

“ท่านเข้าหุบเขามาลึกถึงเพียงนี้ได้เช่นไร ข้าเข้ามาได้แค่วันเดียวก็เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด”

หญิงชราพิศมองไช่หลัยซวงและเดินวนรอบตัวนางรอบหนึ่งเพื่อสำรวจหาพิษภัย ไช่หลันซวงได้แต่เอียงหน้า พลางเลิกคิ้วถาม

“ข้ามีสิ่งใดผิดปกติไปหรือไม่ท่านยาย” นางลูบเสื้อผ้าและจับผมตัวเองดู

“เจ้าเข้ามาได้อย่างไร”

“คุณชายหล่อเหล่าท่านหนึ่งพาข้ามา แต่เขาก็จากไปแล้ว”

หญิงชราเงียบและออกเดินกลับไปทางกระท่อม ก่อนจะหยุดและหันมามองไช่หลันซวงแล้วเอ่ยกับนาง “บ้านข้าอยู่ใกล้ๆ จะไปด้วยกันหรือไม่”

“ไป! ข้าไป” นางฉีกยิ้ม ตากลมโตเป็นประกายสุกใสขึ้นมาทันใด

“เจ้าบาดเจ็บหรือ?”

“ข้าผลัดตกลงไปในหลุมลึก เท้าข้าเลยเจ็บ”

“ไปถึงบ้านแล้วข้าจะทำลูกประคบให้ เจ้าแซ่ใด อายุเท่าไร”

แม้จะสงสัยว่าเหตุใดหญิงชราต้องถามอายุของนาง แต่ไช่หลันซวงก็ตอบไปด้วยความรวดเร็ว “ข้าแซ่ไช่ ไช่หลันซวงเจ้าค่ะ ข้าอายุสิบแปดปีแล้ว บ้านข้าอยู่อิ๋นกุ้ย มีสวนดอกไม้ทำเครื่องหอมส่งขายในเมืองนั้น”

“ถึงว่า เสื้อผ้าของเจ้าหอมกลิ่นดอกอวี้หลันนัก กลิ่นหอมหวานละมุนดีจริง”

“ใช่แล้วท่านยาย ข้าชอบกลิ่นนี้และเก็บดอกมาอบเสื้อผ้าทุกครั้ง ในสวนดอกไม้บ้านข้ามีไม้หอมมากมาย ท่านพ่อข้ารับสืบทอดมาจากท่านปู่อีกทีหนึ่ง ข้าและท่านพ่อขยับขยายเพิ่มขึ้นจนสวนดอกไม้สกุลไช่เริ่มจะมีผู้คนรู้จักมากแล้ว”

หญิงชราชวนคุยขณะที่เดินไปพลาง ไช่หลันซวงมัวแต่สนทนาจนไม่ได้จดจำเส้นทาง จนกระทั่งมายืนอยู่หน้าลานกว้างที่หน้ากระท่อมกลางหุบเขาหมื่นลี้ของหญิงชราเสียแล้ว

“บ้านท่านหรือ?”

“ไปนั่งที่ตั่งนั่น ข้าจะทำลูกประคบให้” หญิงชราปลดตะกร้าสมุนไพรลงและเดินหายเข้าไปในกระท่อม กลับออกมาอีกครั้งหลังจากผ่านไปพักใหญ่ พร้อมลูกประคบสมุนไพร “เอาประคบเท้าเจ้าไว้สักพัก แล้วทาขี้ผึ้งตลับนั้น นวดเบาๆ สักหนึ่งก้านธูป สักสามวันก็หายดีแล้ว”

“ขอบคุณท่านยาย ท่านเป็นหมอหรือ?” ไช่หลันซวงถามขณะที่ยกเท้าขึ้นมาและถอดรองเท้าผ้าปักลายปักษาสีน้ำเงิน ตามมาด้วยถุงเท้ายาว และถลกชายกางเกงตัวในออก ใช้ลูกประคบคลึงที่เท้าเบาๆ

หญิงชราไม่ตอบ แต่เดินเข้ากระท่อมไป นางหายไปอีกพักใหญ่และออกมาพร้อมกับกาน้ำชา

ไช่หลันซวงเลยหันไปที่ห่อผ้าตัวเอง และเอาห่อกระดาษส่งให้หญิงชรา “ดอกหอมหมื่นลี้ตากแห้ง ท่านยายเอาลงไปผสมชาของท่านดู กลิ่นหอมนัก”

หญิงชราแบ่งดอกหอมหมื่นลี้ไปใส่ในกาน้ำชาและสูดกลิ่นแรงๆ ครั้งหนึ่ง ตาเป็นประกาย นางรินชาลงจอกและส่งให้ไช่หลันซวง ก่อนจะยกชาของตัวเองขึ้นจิบ

“อือ หอมมาก”

“ข้าเก็บไว้มากมายเพราะท่านพ่อชอบชาดอกหอมหมื่นลี้มาก ท่านแม่ก็เอาไปทำขนมบ่อยๆ บ้านข้าไม่เคยขาดกลิ่นหอม”

“เหตุใดเจ้าถึงเข้าหุบเขาหมื่นลี้มาเพียงลำพัง”

ไช่หลังซวงคว้าลูกประคบมาคลึงที่เท้าอีกครั้ง “ท่านพ่อกับท่านแม่ข้าน่ะสิท่านยาย ช่างน่าโมโหนัก”

“เหตุใดหรือ?”