บทที่ 1 สามีของข้า (3)

“ผู้ใด? หากช่วยข้า ข้าจะยอมเป็นภรรยา จักรพรรดิบ้าบอ ขุนนางไร้ผม คุณชายหล่อเหลา เทพกระต่าย เซียนหมากกระดาน เซียนสุรา เซียนอะไรก็ได้ทังนั้น ชายตัดไม้ สุกรตัวผู้ เออ ข้าคิดไม่ออกแล้ว ผู้ใดผ่านมาจงช่วยข้า ข้าเหนื่อยแล้ว”

เสียงนั้นยังคงร่ายยาว หลงกงเก๋อหัวเราะเบาๆ จนเสียงนั้นหยุดลงเหมือนจะรอฟังเสียงแปลกปลอม แล้วก็พูดขึ้นมาอีก

“ชายอัปลักษณ์ เป็นสตรีก็ได้ ช่วยข้าด้วยเถอะ”

หลงกงเก๋อกระโดดลงมายืนอยู่ปากหลุม แล้วเขี่ยห่อผ้านั้นมันมีกลิ่นหอมอ่อนโยนเข้ามาสัมผัสจมูก เขายิ้ม อย่างน้อยๆ แม้จะเปื้อนฝุ่นเปื้อนโคลนก็ยังมีกลิ่นน่าภิรมย์ยิ่งนัก

หลงกงเก๋อชะโงกหน้าลงไปมองยังก้นหลุมที่สตรีผู้หนึ่งลงไปติดอยู่ พอเห็นชัดก็แน่ใจในทันที

“สามีของข้า! ใช่ท่านจริงๆ ท่านต้องเป็นสามีของข้าแน่แล้ว ข้าพบท่านถึงสองครั้งเช่นนี้ต้องเป็นลิขิตสวรรค์ไม่มีผิด” นางพูดเร็วปรือแล้วก็ต้องเงียบเมื่อหลงกงเก๋อหลบไปพ้นปากหลุม “สามีของข้า ท่านจะช่วยข้าใช่หรือไม่” นางยังคงเรียก แต่ทุกอย่างเงียบไปหมดจนเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้ว

“ตายไปเถอะ หญิงโง่! ไร้ยางอาย” หลงกงเก๋อพาตัวเองออกมาจากที่แห่งนั้นแล้ว วิชาตัวเบาของเขาไปได้เร็วและเงียบ เขายิ้มมุมปาก ได้เวลาที่เขาจะแก้แค้นนางเสียที ช่างรวดเร็วถึงเพียงนี้ สุขใจยิ่งนัก

หลงกงเก๋อเดินทางต่อไปด้วยอารมณ์เบิกบาน เขาตรงไปยังกระท่อมหญิงชรา ร้องเรียกอยู่ตั้งนานก็แน่ใจว่านางไม่อยู่ เขาเลยเอาของไปเก็บที่กระท่อมหลังเล็ก ถอดเสื้อนอกออกแล้วก็ลงมือปัดกวาดด้วยตัวเอง กระท่อมเลยสะอาดและอยู่อาศัยได้ในเวลาเพียงไม่นาน เขาสลัดชุดและไปอาบน้ำที่ลำธาร หาปลาติดมือมาสองตัวเพื่อต้มน้ำแกงดื่มรอหญิงชรา

“นางคงไม่ตายหรอกกระมัง” ขณะที่กำลังเคี่ยวน้ำแกงก็ยังคงคิดถึงหญิงโง่ที่ทำให้เขาโกรธเจียนคลั่ง “ถ้าข้าอารมณ์ดีจะแวะไปดู” ว่าแล้วก็ลงมือปัดกวาดในครัวของหญิงชราไปพลางๆ

ในเช้าวันรุ่งขึ้นหญิงชรายังไม่กลับมา หลงกงเก๋อหาได้นอนหลับอย่างสุขสบายไม่ เขากำลังกังวล ไม่ใช่กังวลที่ไม่เจอหญิงชราแต่กังวลที่ปล่อยให้หญิงโง่ติดอยู่ในก้นหลุมต่างหาก ถึงอย่างไรก็คงต้องย้อนกลับไปดูให้แน่ใจเสียหน่อย เขาไปที่หลุมนั้นอีกครั้ง ห่อผ้ายังคงวางอยู่เช่นเดิม เขายืนอยู่บนก้อนหินใหญ่ สองมือไพล่หลังคอยฟังเสียงหญิงโง่ผู้นั้น แต่ทุกอย่างเงียบ เขาเลยกระโดดลงไปยืนอยู่ที่ปากหลุม ชะโงกหน้าลงไปมอง เห็นหญิงโง่กำลังเอนหลังอยู่ที่ก้นหลุมนิ่ง เขาใช้เท้าเตะหินเล็กก้อนหนึ่งให้ตกลงไป แต่นางก็ยังไม่รู้สึก หัวคิ้วเขาขมวดมุ่น

หลงกงเก๋อลงไปอยู่ในหลุมได้เช่นไรก็สุดจะเอ่ย แต่เขาต้องดูให้แน่ใจว่าสตรีโง่ผู้นี้ตายแล้วหรือไม่ ก้นหลุมมีแต่โคลนหาพื้นแห้งไม่ได้เสียเลย

“ข้าทำบ้าอะไรเช่นนี้” หลงกงเก๋อบ่นพำ

นางขยับกายแผ่วเบาและครางอู้ออกมาทีหนึ่ง เปลือกตาค่อยๆ เปิดขึ้น จนมาสบเข้ากับตาคมของบุรุษรูปงามสง่า

“สามีของข้า! ท่านกลับมาช่วยข้าแล้ว” นางกระโดดขึ้นด้วยความดีใจ สองแขนนางคล้องคอเขาไว้ อาภรณ์กลิ่นหอมกระจายเข้าจมูกหลงกงเก๋อ แต่ก็ผสมมากับกลิ่นโคลนก้นหลุม

“ออกไปให้ห่างข้า หญิงโง่!” หลงกงเก๋อไม่พูดเปล่าแต่เขาก้าวถอยหลังและดึงสองแขนหญิงโง่ออกและผลักเต็มแรง

“ข้าอยากขึ้นจากหลุมนี้เต็มทีแล้ว ข้าติดอยู่ที่นี่ถึงสามวัน ถ้าท่านไม่มา ข้าคงต้องตายเสียที่นี่” นางว่าและกระโดดมากอดคอเขาไว้อีกครั้ง

หลงกงเก๋อเบี่ยงหน้าหนีใบหน้านางที่เข้ามาใกล้ “เนื้อตัวเจ้าเหม็นสาบนัก หญิงโง่เช่นเจ้า ตายๆ ไปก็ไม่มีผู้ใดสนใจหรอก”

นางกลับหัวเราะคิกคักและกอดเขาแน่นเข้าไปอีก หลงกงเก๋อไม่แม้จะแตะต้องนาง เขาถีบเท้าสุดแรงเพื่อขึ้นจากหลุม และแน่นอนหญิงโง่ก็ขึ้นมาได้ด้วย

เขาใช้ศอกดันร่างนางให้ถอยห่าง “ออกไปให้พ้นข้า เจ้าไม่เห็นหรืออย่างไรว่าโคลนเลอะเสื้อข้าหมดแล้ว หญิงโง่! เจ้าสมควรตายนัก” หลงกงเก๋อร้องด่าและทำท่าจะหันหลังจากไป แต่หญิงโง่คว้าห่อผ้าและวิ่งไปกระโดดเกาะหลังหลงกงเก๋อในจังหวะที่เขาพาตัวเองลอยตัวขึ้นกลางอากาศ

“ปล่อยมือเจ้า!”

“ข้าจะไปกับท่าน ท่านช่วยข้าไว้ ข้าเป็นของท่านแล้ว ข้ามีนามว่าไช่หลันซวง”

หลงกงเก๋อยอมให้มือเปื้อนด้วยการจับสองมือของหญิงโง่ที่มีนามว่าไซ่หลันซวงออกจากตัวเขาในจังหวะที่เขาดีดตัวสูงขึ้นไปอีก ทำให้นางร่วงลงสู่ความว่างเปล่า

“กรีด!”

นางกรีดร้องสุดเสียงสองมือปิดหน้า ลมตีขึ้นมาจากด้านล่าง นางกำลังจะตกกระแทกพื้นใช่หรือไม่ กำลังจะตายเช่นนั้นหรือ ตายแน่แล้ว “ข้ายังไม่อยากตาย!” นางตะโกนสุดเสียงก่อนร่างจะวูบไหวโดยแรง

สัมผัสได้ถึงความอุ่น กลิ่นหอม เสื้อผ้าและเส้นผมที่ถูกลมตีจนพลิ้วไหว นางค่อยๆ ลดมือลง ถึงได้รู้ว่าหลงกงเก๋ออุ้มนางอยู่ ตามองตรงไปข้างหน้า ลมพัดปะทะใบหน้าที่ช่างหล่อเหลาหมดจด แต่มีความสง่าแฝงไว้ด้วยอำนาจน่าเกรงขาม ดูเป็นคุณชายสกุลใหญ่ แต่ใบหน้าเขายับยุ่ง หัวคิ้วขมวดมุ่น และกำลังขบกรามจนเป็นสันนูน

“สายตาเจ้า เก็บไปให้พ้นหน้าข้า!”

“ข้าก็ว่าแล้ว ท่านไม่มีทางปล่อยข้าหรอก” ไช่หลันซวงกอดคอหลงกงเก๋อไว้ แต่คุณชายสามกลับทำหน้าเหมือนกำลังกินยาข่ม พยายามข่มกลั้นความขับแค้นใจสุดกำลัง แต่หญิงโง่ไช่หลันซวงกลับไม่รับรู้ มือเปื้อนโคลนของนางลูบๆ คลำๆ จับๆ อยู่ที่ต้นคอหลงกงเก๋อ

“หญิงโง่! สุกรตัวเมีย เจ้า...” เขาไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่านางแล้ว