ตอนที่ 6

เพลาล่วงไปได้สักอึดใจเดียว ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นบริเวณปากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์นั้น สายตาพร่าเลือนตามวัยเพ่งมองร่างที่ปรากฏ แนวคิ้วสีเทาบางเบาเขม่นครุ่นคิด ภิกษุชราท่านแน่ใจอย่างยิ่งว่าไม่ได้เห็นนางนั้นเดินมาจากที่ใดเลย นางปรากฏกายขึ้นมาตรงนั้นอย่างพอดี กลิ่นหอมของดอกไม้อันใดไม่สามารถบอกได้เพียงแต่กลิ่นนี้มาพร้อมกันกับนาง เพียงนั้นท่านล่วงรู้ด้วยญานว่า นางนี้มิใช่มนุษาแต่หากเป็นนางนาคนคราที่เปี่ยมไปด้วยบุญบารมี กายของนางนั้นผ่องประกายรัศมีสีทอง ผู้ที่แม้นเพียงมองเห็นยังรับรู้ได้ถึงความเมตตาปรานีที่แผ่รังสีออกมาจากร่างบอบบาง ดังนางนั้นเป็นผู้ที่ใครพบเห็นแล้วจะมีความรู้สึกที่เปี่ยมไปด้วยความสุขใจที่ได้พบทว่ากลิ่นหอมจรุงบางเบาที่เกิดขึ้นพร้อมกับการมาของนางนั้นผิดวิสัยของสัตว์หิมพานต์กึ่งเทพกึ่งสัตว์จะสามารถมีได้ในตัว

บุษราได้กลิ่นหอมประหลาดโชยมานางมองหาที่มาของกลิ่นนั้น พลันสายตาแลเห็นผู้คนที่ต่างพากันมากราบไหว้หลวงตาของหล่อนต่างหมอบกราบลงกับพื้นดังจะแสดงความเคารพต่อผู้สูงศักดิ์ที่มาใหม่ นางนั้นยืนเด่นสง่าอยู่บริเวณปากทางลงบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ นางงามจริงๆ งดงามหาที่ติมิได้อีกทั้งรัศมีที่เปล่งประกายออกจากตัวนางนั้นยิ่งทำให้บุษราคิดไปว่า “นี่นะหรือผู้มีบุญญา ผู้มีบุญอำไพห่อหุ้มร่างกายจากภัยทั้งผองทั่งปวง” เป็นบุญแล้วที่นางเองได้มีโอกาสพบเห็นท่านผู้นี้ หน่วยตาหวานร้อนผะผ่าว ก้อนสะอื้นจุกรั้งลำคอ เมื่อหวนคิดถึงผู้ที่จากมา พระนางผู้งามพร้อมเฉกเช่นเดียวกันกลิ่นกายที่หอมจรุงใจต่างกันที่ผู้ที่ห่างไกลนั้นให้ความรู้สึกเสมือนโอบล้อมด้วยสัตตบงกชแลพระนางที่มีกลิ่นกายดอกบัวนั้นทรงบอบบางน่าทะนุถนอม แต่พระนางที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้านี้แม้ร่างจะบอบบางแต่ก็แฝงไว้ด้วยความสง่างามน่าเกรงขามอยู่ในที มิต้องมีผู้ใดเอื้อนเอ่ยบอก บุษราก้มกราบแต่แทบเท้าพระนางนั้นได้อย่างไม่ติงท้วงใจเลยว่าพระนางนี้เป็นผู้ใด

นางนั้นเดินเยื้องกายตรงมาทางที่ภิกษุชราปักกรดอยู่ พรางทรุดตัวก้มกราบกิริยาชดช้อยงดงามน่าพิสมัยยิ่งนัก เหล่าชาวบ้านที่อยู่รายรอบต่างนั่งลงหมอบกับพื้นเช่นเดียวกัน เมื่อนางกราบพระภิกษุชราแล้วเสร็จ นางนั้นนั่งตัวตรงสองมือประสานกันไว้ที่หน้าตักในกิริยาสำรวมยิ่ง เหล่าชาวบ้านก็ยืดตัวลุกนั่งเหมือนกัน

“ลูกขอนมัสการพระเดชพระคุณเจ้า นานมากแล้วมิมีภิกษุใดล่วงล้ำเข้ามาในเขตนี้เลย นานมากจนลูกไม่แน่ใจแล้วว่าจะมีวันนี้มาถึงอีกหรือไม่ เป็นบุญหนักหนาของลูกและชาวบ้านที่ได้มีโอกาสกราบนมัสการพระคุณเจ้าในวันนี้ หากต้องละสังขารไปเสียแล้ว ก็ไม่เสียดายเลยเจ้าค่ะ”

พระนางนารินทร์นรีทรงตรัสความต่อภิกษุชรา พระอัสสุชลเอ่อล้นด้วยความโสมนัสยิ่ง พระเนตรงามฉายแววระคนแปลกพระทัยที่ทอดพระเนตรเห็นภิกษุชราเดินทางมาพร้อมกับนางงูและกุมารน้อยที่มีบุญบารมีมากนัก

“นางนั้นมิใช่มนุษย์แน่แท้..แต่ทำไมถึงมาปกครองมนุษย์เหล่านี้ได้ ส่วนพ่อหนุ่มพงพญานั้นก็บอกว่าไม่มีพระภิกษุผ่านหมู่บ้านนี้มานานมากแล้ว 100 ปีเห็นจะได้ ...ชักจะสงสัย.. หรือคนแก่อย่างเราท่าจะหูตาฟ่าฟางจริงๆ ....” ภิกษุชรายิ้มในหน้า มีสิ่งที่สงสัยมากมายแต่ด้วยเป็นสงฆ์จึงมิอาจเอื้อนเอ่ยวาจาอยากรู้ออกไปได้ ภิกษุชราจึงทำได้เพียงครุ่นคิด

“พระคุณเจ้า..เจ้าขา ลูกมิใช่มนุษย์ดอกเจ้าค่ะ เหล่าชาวบ้านนี้ก็มิใช่มนุษย์เช่นเดียวกัน พวกเรานั้นต่างเป็นนาคา เพียงแต่ว่าศักดิ์วรรณะต่างกันออกไป ลูกและพระสวามีนั้นมีที่พำนักอยู่เมืองบาดาลใต้พิภพนี้ซึ่งต้องลงไปตามทางบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ พระสวามีถืออำนาจปกครองพื้นพิภพเมืองมนุษย์เจ้าค่ะ จำต้องมีถิ่นพำนักอยู่ที่เมืองมนุษย์เช่นกัน เมื่อวันเวลาผันผ่านโลกเปลี่ยนแปลงไปความศิวิไลแทรกซึมไปทั่ว เหล่าชาวนาคาบางตนก็พอใจจะอยู่เพียงบาดาล บางตนก็สมัครใจที่จะขออยู่บนพื้นพิภพนี้ พระสวามีของลูกก็เห็นด้วยที่ชาวนาคาบางตนจะขึ้นมาตั้งบ้านเรือนบนพิภพนี้ จักได้ช่วยกันดูแลสอดส่องภัยอันตรายให้แก่กันและกันได้ แต่จะต้องใช้ชีวิตธรรมดาเฉกเช่นมนุษย์เท่านั้น พระสวามีจึงอนุญาตให้มีการตั้งบ้านสร้างเมืองบนโลกมนุษย์ได้เจ้าค่ะ โดยรอบหมู่บ้านนี้จะมีขอบเขตที่ร่ายไว้ด้วยมนตรายากที่ชาวบ้านของเราจะเดินทางออกไปและยากที่ใครจะเข้ามาพบได้ ลูกคิดว่าพวกเราเหล่านาคาทั้งผองอีกทั้งพระคุณเจ้าและหลานทั้ง 2 นี้คงจะมีบุญวาสนาต่อกันทำให้วันนี้มาถึงเจ้าค่ะ”

ภิกษุชราพยักหน้ายอมรับ เป็นอย่างที่ใจสงสัยไว้ นางนั้นได้ยินแม้แต่ความคิดของท่าน นางเป็นนาคาที่เปี่ยมไปด้วยบุญบารมีจริงๆ

“อาตมาก็ยินดียิ่ง ที่ได้มีโอกาสผ่านเข้ามาในเมืองของพระนาง อาตมาคาดว่าจะขอพักค้างแรมสักคืน รุ่งเช้าอาตมาคงต้องรีบออกเดินทาง ขอพระนางโปรดอนุญาตด้วย”

“พระคุณเจ้า..เจ้าขา ลูกและเหล่าชาวบ้าน อยากจะขอกราบนิมนต์พระคุณเจ้าอยู่พักปักกรดที่นี้สัก 3 ราตรีเถิดเจ้าค่ะ เพราะราตรีที่ 2 ต่อจากนี้ ก็จะเป็นวันออกพรรษาแล้ว ขอให้ลูกและเหล่าชาวบ้านนาคานาคีทุกตน ได้มีโอกาสกราบมนัสการพระคุณเจ้าในวันออกพรรษาด้วยเถิดเจ้าค่ะ เพราะไม่รู้ได้ว่าอีกนานเท่าไรจะมีโอกาสเยี่ยงนี้อีกหรือตลอดอายุไขของทุกตนจะไม่มีเหตุนี้เกิดอีกเลย” พระนางก้มกราบพระภิกษุชราอ้อนวอน